Boek Der Schaduwen

[Jules]

Floor haar hart sprong zowat uit haar borst. Niet alleen vond ze het super spannend, op een goede manier, om de waternimfen nu deftig in levende lijve te kunnen ontmoeten, ze was ook bang voor wat er zich in het water bevond. Floor knikte toen de vrouw uitlegde wat er op het spel stond. Floor had nu niet echt de behoefte om naar kwade geesten te staren die het op haar gemumd hadden en ze wilde de toorn van de vrouw niet over zich krijgen.

Voorzichtig kwam het groepje in gang en Floor concentreerde zich op haar voeten. Ze wandelde recht achter de vrouw die nu Nalia vasthad en nog nooit had de grond er zo interessant uit gezien. Als het aan Floor lag, zou ze nu grijpen naar de vrouw als een klein kind die de broek van haar moeder vasthoud, maar dat kon natuurlijk niet. Dus in plaats daarvan begon ze aan alles behalve de geesten in het water te denken. Ze maakte zich zo klein mogelijk en vouwde haar handen in elkaar. Ze wilde niet per ongeluk met haar ledematen ergens tegen stoten. Floor begon haar stappen te tellen, kneep haar ogen dicht zodat ze zeker niet in de verleiding kwam om naar links of recht te kijken en concentreerde zich op het geluid van de muur van water die was gecreëerd.

“Zal ik ooit zelf in staat zijn om zoiets te doen?” Vroeg Floor zich af terwijl ze half nadacht over haar potentieel en half aan het tellen was hoeveel stappen ze nog zou moeten nemen vooraleer ze aan de oever stonden. Het ging te traag naar Florence haar zin. Als het aan haar had gelegen, had ze de hele groep als een kudde schapen naar voren gedreven en gewoon gerend. Maar dat kon natuurlijk niet…

Floor kneep haar eigen handen bijna fijn toen ze plotseling een stem hoorde spreken. Haar hart bonsde in haar keel toen het tot haar doordrong dat het de geesten in het water waren, die haar riepen alsof ze een soort van Sirenen waren. “Verrader” “Moordenaar” “Kom hier” “Wees niet bang”

De geesten spraken zichzelf tegen, maar het was niet dat er ook maar één haar op Floor haar hoofd dacht om hun bevelen op te volgen. Nu kreeg ze pas echt zin om iemand bij de hand te grijpen…Het was dat of gillen…Hoewel huilen haar ook wel een leuke optie leek. In plaats daarvan deed ze het enige ding dat de vrouw specifiek had verboden: Floor richtte haar ogen op de geesten. Ze kon er niets aan doen, ergens was ze nog steeds de vijfjarige die net wél deed wat ze niet mocht doen. Maar deze keer zou zij niet als enige de gevolgen dragen en het zou ook niet bij een berispende tik op de vingers blijven. De geesten merkten meteen dat een afstammeling van Curran Wald in hun midden was en hun aandacht gaf, want Floor kon hen zien klauwen in haar richting en ze hoorde hun gegrom. Haar ogen werden schoteltjes en haar brein vloekte: “Crap!”

De geesten alleen waren een afgrijselijk beangstigend zicht. Bovendien zetten ze alles op alles om tot bij Florence te komen en ze zag hoe de muur van water die hen langs de zijkant beschermde het stilletjes aan begaf. “Holy crap.” Fluisterde Floor, maar haar gevloek eindigde al snel in geroep. “Crap, crap, crap, crap, crap!” Gilde ze en dat spoorde de anderen aan om haar stommiteit op de merken. “Wat heb je gedaan?” Hoorde Floor iemand vragen, maar omdat ze zo in paniek was, had ze geen idee wie het net vroeg. “Ren!” Hoorde ze iemand anders bevelen en Floor kon met niets anders akkoord gaan. Iedereen zette het op een holletje terwijl de muur verder afbrak. Als ze niet snel de oever haalden, zouden ze onder het water worden bedolven en door de geesten worden meegesleurd. Geen prettig vooruitzicht, vond Floor.

Terwijl ze haar benen onder haar lichaam uit rende was ze aan het vloeken en verontschuldigingen tegelijkertijd aan het roepen. “Je had één taak, Walder.” Schold ze zichzelf de huid vol. “Niet kijken…hoe moeilijk is dat?” Dacht ze, maar het huilen stond haar dichterbij dan wat dan ook. Ze gilde toen ze iets haar arm voelde aanraken, en ze begon nog sneller te rennen. Ondertussen had Jurgen de overkant bereikt met Nellie. De vrouw die Nalia droeg, was er ook bijna en Floor kon zien hoe Jurgen zijn armen strekte om het lichaam over te nemen. “Bijna, ik ben er bijna.” Dacht Floor toen net op dat moment de muur van water het volledig begaf. Nalia werd op het strand geslingerd en het water met de geesten kregen nu vrij spel.

Floor voelde hoe het water haar omringde. Niet enkel omdat het was losgebarsten, maar ook door haar krachten. Ze dacht nog net dat het zoveel gemakkelijker zou zijn als ze haar krachten nu al onder controle had, dan zou ze gewoon het water met alle geesten erin uit de kant kunnen sturen. In plaats daarvan botste het met een grote impact tegen haar op waardoor ze het bewustzijn verloor. Eén geluk had ze nog. Het water ging wel de juiste kant op. Floor kon nog net aan de klauwen van de geesten ontsnappen en spoelde bewusteloos aan op het strand.

[Emrys]

Een jongen kwam tevoorschijn van achter een grote rots.
Een grimme, grauwe, robuuste rots. Een anker in de ooghoek van Florence.
Net voor Floor het bewustzijn verloor zag ze de jongen.
Hij leek wel een jaar of dertien, zijn hoogte inschattend.
Het laatste wat ze zag was zijn doordringende blik uit zijn helderblauwe ogen.
Ze meende hem nog iets te horen zeggen, maar dat was niet zeker.
Want zijn lippen bewogen niet.
De jongen holde naar Florence toe.
Hij liet zich op de knieën zakken en gleed, of struikelde, tot dicht bij haar.
Zijn handen probeerden haar hoofd te ondersteunen.
"Blijf bij me," dacht hij, "blijf bij bewustzijn."
Maar het wou niet baten.
De jongen tilde Florence haar hoofd op en boog voorover.
Zijn adem gleed over haar gelaat.
Zijn voorhoofd gloeide, zijn oren kleurden rood van spanning en verbazing.
Had hij het werkelijk gezien?
Wat er met het water gebeurde ...
Was hij dan echt niet gek?
Was het ... magie?
Langzaam kwam Florence terug bij bewustzijn.
De jongen had geen oog voor de anderen,
hij had zo hard z'n focus op Floor gericht.
Toen deed Floor haar ogen open.
De jongen sloeg zijn been over het middel van Floor.
Hij rolde haar op de rug.
Daar zat hij dan, op haar buik, op zijn knieën.
Zijn benen had hij langs de hare geplooid.
Hij greep haar armen met zijn handen en duwde ze zacht in het zand.
Niet aanvallend, zonder intensie haar pijn te doen of te bedwangen.
Gewoon.
Hij boog voorover en zijn ogen keken recht in de hare.
"Zag ik het goed? Bedriegen mijn ogen me niet?" hoorde Floor.
Maar de jongen sprak niet.
Hij keek gewoon maar.
Staarde.
Hij vroeg zich af of ze hem hoorde.
Het ultieme bewijs dat hij niet gek was.

[Jules]

Floor was nog geen seconde wakker of de paniek vloog haar al om het hart. Dat een stelletje wraakzuchtige geesten haar te pakken wilden krijgen, was één ding. Maar dat nu mensen het ook al op haar gemumd hadden, dat werd haar even te veel. Toen haar zicht stilletje aan volledig terug kwam, leek haar hart iets te kalmeren. Het was maar een jongen die er blijkbaar niets beter op had gevonden om bovenop haar te kruipen.

Floor wilde vragen wat zijn bedoeling was, maar toen hoorde ze een stem in haar hoofd. Ze keek paniekerig naar de jongen. Het leek op zijn stem, of toch zoals je ze zou voorstellen, maar de lippen van de jongen bewogen niet. “Holy Crap!” Dacht Floor weer en plotseling was de drang om de jongen van zich af te gooien en ver ver héél ver weg te rennen, enorm groot.

Floor kreeg het warm en koud tegelijkertijd en ze wenste dat Jurgen bij haar zou zijn om uit te leggen wat er precies aan de hand was. Maar misschien moest Floor maar gewoon beginnen bij het begin en vragen wie de jongen was. Maar in plaats daarvan baande het water dat ze had ingeslikt zich een weg naar boven. Floor haar ogen werden groot en ze kon nog net op tijd zich half omdraaien zodat ze het water op het strand uithoestte. De jongen mocht dan haar persoonlijke bubbel ongevraagd zijn ingeklommen, hij verdiende het niet om halfopgekotst water in zijn gezicht te krijgen.

Half kuchend kon Floor eindelijk haar vraag uitbrengen. “Wie ben je?” Vroeg ze hees. Er waren waarschijnlijk nog honderdduizend andere, belangrijkere vragen die als eerste moesten gesteld worden, maar Floor besloot om met deze te beginnen. Er zou nog wel een kans komen om een verdere ondervraging te houden.

[Emrys]

De jongen keek naar het uitgekotste water.
Daarna terug naar Floor.
Hij deed zijn ogen dicht en concentreerde zich hard.
"Je kan me horen?" dacht hij opnieuw.
Het feit dat Floor er niet op antwoordde deed hem terug twijfelen.
Zijn greep loste en hij ging rechtop staan.
"Het spijt me," sprak hij in gedachten,
"Ik had moeten weten dat dit ongemakkelijk zou voelen."

In de verte hoorde hij plots loeiende sirenes.
"Ze komen," schrok Emrys.
Niet dat hij het zei. Maar toch kon Floor het horen.
Het geluid van de sirenes kwam steeds dichterbij.
Het zijn de dokters. De psychiater. Die man met zijn ronde bril.
Met de grijze haren.
Vol onbegrip.

Toen zag Emrys Jurgen en Nelie.
Zouden zij hem ook horen?
Toen herrinerde Emrys zich de vraag van Floor.
Hoe hij heette.
Hij had wel een naam, Yander.
Waar die naam vandaan kwam wist hij niet.
Misschien aan hem gegeven door zijn ouders.
Maar het was niet zijn echte naam.
Zij die hem hoorden noemden hem Emrys.
Toen gaf hij antwoord, "Yander."
Maar terwijl hij sprak spookte de naam "Emrys" door zijn hoofd.
De sirenes klonken nu wel erg luid.
Een blauwgeel licht flitste door de bomen.
"Zoek hem," riep een mannenstem.

Emrys keek naar het water.
Dom van hem om hierheen te komen.
Want ze wisten dat hij van water hield.
Hij keek Floor vol verwachting aan.
"Help me," dacht hij, "zij kunnen me niet horen."
Maar toen sloeg Emrys zijn ogen neer.
Dit had geen nut.
De vrouw kon hem waarschijnlijk niet verstaan.
Misschien zat het toch wel in zijn hoofd.
Was alles dan echt een hersenschim?
Beeldde hij zich alles in, zoals op de vele verslagen te lezen stond?

[Jules]

Floor was blij dat de jongen eindelijk van haar afging. Hij was wel zo beleefd om zich te verontschuldigen…al was het in zijn hoofd en niet met zijn mond. Floor had wel kunnen verwachten dat er eigenlijk niets was om van te schrikken en dat het weer gewoon met magie te maken had. Maar aangezien ze aan dat laatste nog niet echt gewend was én net was aangevallen door een stelletje geesten, was ze nogal gespannen.

Floor ging traag rechtop zitten toen de jongen antwoord gaf op haar vraag. Zijn gedachten leken net zo chaotisch als de hare te zijn, want ondanks dat ze een simpele vraag had gesteld, kreeg ze toch twee verschillende antwoorden. “Misschien zijn eerste en tweede naam?” Dacht ze, maar ze geloofde het zelf niet. Deze jongen was gecompliceerder dan hij eruitzag.

Wanneer Floor in de verte sirenes hoorde en licht zag naderen, krabbelde ze onhandig overeind. Ze leek net een pasgeboren hert dat nog moest leren wandelen. Haar maag kwam weer in protest, maar aangezien ze zo goed als geen maaginhoud meer had, moest dat maar even wachten. Floor vreesde dat iemand de rariteit van het meer had opgemerkt en de politie had gebeld. “Mijn moeder?” Flitste de paniekerige gedachte even door Floor haar hoofd, maar aan de reactie van Yander, Emrys, whatever te zien, leken ze meer voor hem te komen.

Dat werd bevestigd toen ze zijn stem weer in haar hoofd hoorde. “Help me.” Vroeg hij en Floor haar hart brak zowat. “Geen zorgen.” Zei Floor en legde even een hand op zijn schouder in de hoop dat het hem gerust zou stellen. “Het komt wel goed.” Ging ze verder. Het was niet echt een leugen, het was meer een “het is de waarheid, voor zover ik weet, want ik heb eigenlijk geen idee wat er gaat gebeuren”. Floor kon zich wel vervloeken dat ze niet beter met kinderen om kon gaan. Er was een reden dat ze niet veel als babysitter werd gevraagd. Ze liet haar hand weer zakken en sloeg dan haar armen om haar middel heen. De koude van het meer kroop tot haar botten en Floor besloot dat het tijd was om zich bij Jurgen, Nellie en Nalia te voegen. Wie er ook voor het lawaai en licht verantwoordelijk was, het zou moeilijk uit te leggen zijn wat een kletsnatte, bewusteloze vrouw met baby op het strand deed.

[Emrys]

Van achter enkele rotsen, of waren het bomen, kwamen twee agenten.
Ze leken op zoek te zijn.
Emrys trok zijn kap over zijn hoofd.
Hij ging achter Floor staan.
In de verte kon je de agenten horen praten.
Toen blafte er een hond.
"Laat ze me niet opnieuw meenemen..." dacht Emrys.

"Daarginds zijn mensen," riep een agent.
Emrys begon nu pas echt bang te worden.
Wat een dom idee om te willen ontsnappen.
Hij had het al eens eerder geprobeerd.
Toen was het net zo afgelopen.
Alleen ... toen was het anders.
Toen zag hij geen magie.
Emrys' twijfels trokken weg.
Daar zorgden de nabijheid van Floor en de anderen voor.
Emrys kon er de vinger niet opleggen,
maar door hen ging hij weer in magie geloven.
Het touwtje aan zijn arm glom zachtjes in het licht.
Het gloeide op zijn huid.
Emrys keek ernaar.
Wie deed dat? Deed hij dat? Of beeldde hij het zich in?
De voetstappen van de agenten klonken nu wel echt dichtbij.
"Jij daar!" riep een agent, "toon je gezicht."

Emrys liet zich moedeloos door de knieën zakken.
Florence leek het enige te zijn wat hij nog bezat.
Ook al kende hij haar maar één minuut.
Toen draaiden zijn gedachten zich om.
Hij kon toch niet verlangen van deze jonge vrouw hem te helpen?
Waarom zou ze toch ook ...
Niemand had hem ooit geholpen.
Behalve die ene keer ...
Maar Emrys schudde zijn hoofd.
Niet aan denken nu.
Hij ging terug staan en wou Florence met zijn ene hand opzij duwen om zich kenbaar te maken.
Met zijn andere hand gleed hij naar zijn kap.
Klaar om deze naar achter te duwen.
Wat moest, dat moest.
Misschien was het wel voorbestemd om terug naar zijn kamertje te gaan.
Wit en leeg. Net als zijn gedachten.

[Jules]

Floor haar brein begon in gang te schieten. Ze zou de jongen niet achterlaten, dat zou ze zichzelf nooit vergeven. “Ik en mijn verdomd rechtvaardigheidsgevoel.” Dacht Floor geïrriteerd, maar daardoor kreeg ze wel een idee. Ze had het geërfd van haar moeder, en die was toevallig advocaat. Zij zou wel kunnen helpen. Emrys leek doodsbang te zijn van wie het ook was die hem zocht en dat leek Floor geen normaal gedrag. Zelf al moest hij terug naar de plek waar hij vandaan kwam, misschien kon Floor wat tijd winnen door haar moeder erop af te sturen. Dat en het feit dat Jurgen en Annabel vrienden waren met de politie moest toch ook helpen?

Floor voelde hoe Emrys zijn hand haar wilde opzij duwen, maar in plaats van hem te laten doen, pakte ze zijn hand vast en gaf er een kneepje in. Ze probeerde bemoedigend te glimlachen. “Als ze iets vragen, ben je mijn neefje.” Begon Floor een plan te bedenken. Een broertje zouden ze snel kunnen nakijken, neefjes waren lastiger. Het was zo cliché dat het wel moest werken. Ze had geen idee of Emrys zijn krachten langs twee kanten werkten. Als dat zo was, had ze hem waarschijnlijk al vijf nieuwe vloekwoorden geleerd op twee minuten.

Floor keek haastig de kant op waar Jurgen met Nellie en Nalia lag. Floor kon alleen maar hopen dat die snel zou wakker worden, want de enige verklaring die ze kon geven was dat Jurgen en zij er niets anders op hadden gevonden om ’s nachts in het meer te gaan zwemmen. Zolang het als een kinderlijke, domme streek werd gezien, zouden ze er nog goed vanaf komen. Het laatste wat ze konden hebben, is met zijn allen naar een ziekenhuis of politiebureau worden gestuurd. Dat zou hen alleen maar dieper in de puree duwen.

[Migean]

Jurgen zag hoe de agenten dichterbij kwamen. Hij herinnerde zich dat hij zoiets al eerder had meegemaakt, ook al lieten zijn gedachten het niet weten, blijkbaar was zijn herinnering aan vroeger toch niet zoals het geweest moet zijn. Het was tenslotte ook een lange afstand tussen het eilandje en de oever.

Hij keek naar het meer, maar het was terug kalm. Alsof de kleine storm er nooit geweest was. De baby keek hem aan, Nalia lag op haar rug, ze ademde nog. Maar eerst moest hij nog iets anders doen.

"Identiteit a.u.b." hoorde hij één van de agenten vragen.
"Wacht!" riep hij, "Eerst jezelf kenbaar maken." zei hij terwijl hij dichter kwam.
"Jurgen?" het was de tweede agent die zijn naam zei. "Het is goed." zei hij tegen zijn collega, "Dat is onze nieuwe deeltijdse collega, een specialist."
"Wat is er aan de hand?" vroeg Jurgen.
"We zijn op zoek naar Yander, een jongen die uit de psychiatrische instelling is ontsnapt."
Jurgen keek naar de jongen en zag hoe deze half verscholen achter Floor stond, en de blik in Floor haar ogen.
"Ik zal mijn ogen openhouden en jullie verwittigen als ik iemand onbekend zie."
"Is dat Nalia Walden daar?"
Deze vraag ging als een schok door Jurgen, want Nalia was een jaar geleden als vermist persoon opgegeven.
"Eh, ja, maar, het is ingewikkeld... ik kom het later wel uitleggen, maar momenteel is het beter dat ik haar naar mijn vader breng, ze heeft" hij zocht zijn woorden omdat hij niet wist wat hij moest denken van de jongen achter Floor, "een ontlading meegemaakt."
"Oké, moet ik helpen?"
"Eh, nee, we redden het wel van hier, stuur misschien die mensen van de inrichting weg want straks staat het hier vol met pottenkijkers."

De agenten gingen weg en de lichten verwijderden zich van de plaats.
Jurgen draaide richtte zich tot Floor.
"Ik denk dat we beter naar mijn vader gaan, zowel voor Nalia als voor jou. Zou jij de baby willen dragen?"
Hij nam zijn vest van het zand en gaf Floor haar gsm.
Hij keek de jongen aan. "Ik ben Jurgen, ze zullen je momenteel niet zoeken, maar je moet wel even meekomen met ons."

[Jules]

Toen de politiemannen dichterbij kwamen, ging Floor beschermend voor Emrys staan. Godzijdank was er weinig licht en Godzijdank had Jurgen net een job bij de politie aangenomen. Het kwam nu meer dan ooit van pas. Floor schrok toen ze de verklaring van de politie hoorden. Ze zochten effectief naar de jongen die nu verloren achter haar stond, maar het was één ding dat hij van huis was weggelopen, zoals Floor half had gedacht. “Een psychiatrische instelling?” Dacht ze en de radartjes in haar hoofd begonnen weer te werken. “Natuurlijk…magie…” Het leek wel het antwoord op alles. Inwendig rolde Floor weer met haar ogen. Het leek steeds moeilijker te worden om iets positiefs erover te vinden. Floor besloot alles op alles te zetten om Emruys te helpen. Aangezien het blijkbaar normaal was om mensen in een instelling te steken alsof ze nog in de Middeleeuwen leefden, gewoon omdat ze niet wisten wat er met hen aan de hand was.

Floor voelde de spanning in het gesprek toenemen toen de politie het bewusteloze lichaam van Nalia ontdekten. Floor had gehoopt dat ze niet zo dichtbij zouden komen, maar ja, de politie, uw vriend, deed zijn job. Gelukkig wist Jurgen hen met zijn nieuw verworven status hen af te wimpelen. Floor zuchtte opgelucht toen de politie vertrok en nam diep adem. Ze had niet eens doorgehad dat ze het had ingehouden.

“That was close…” Zuchtte ze en liet de hand van Emrys eindelijk los. Ze stapte richting Jurgen en nam haar GSM over. De hoeveelheid gemiste oproepen en sms-en leek met de seconde te stijgen. Floor slikte. “Crap…” Dacht ze, maar in plaats daarvan stak ze hem in haar natte broekzak. Ze wilde protesteren toen Jurgen voorstelde om haar naar zijn vader te brengen, maar een koude rilling en een steek van haar maag deden haar zwijgen. Het moest er ooit eens van komen, waarom niet meteen?

Met een knik hurkte Floor neer om baby Nellie van het zand op te pakken. “Eén, twee, drie.” Zei ze en hield de baby beschermend in haar armen vast. Het kindje leek zich niets aan te trekken van heel de situatie en Floor kon haar alleen maar bewonderen. “Ik wou dat ik zo rustig was.” Fluisterde ze met opgetrokken wenkbrauw, meer tegen zichzelf dan iemand anders. Een schuldgevoel bekroop Floor stilletje aan. Dit was allemaal haar schuld. Als zij niet had gevraagd om waternimfen te gaan zoeken, zou het nooit zo’n troep zijn geworden. “Maar dan had je ook niet Nalia en Nellie naar een veilige plek kunnen brengen. En hadden we Emrys nooit gevonden. En die kan duidelijk ook wat hulp gebruiken.” Dacht Floor, toch iets positiefs zoekend. Dat deed haar eraan herinneren dat ze Annabel het goede nieuws nog moesten vertellen. Hoewel er waarschijnlijk meer werk zou aan te pas komen dan verwacht. Nalia was een gezocht persoon en nu wist de politie dat ze hier was. “Crap.” Dacht Floor weer. Kwam er dan nooit een einde aan de problemen?

[Emrys]

Emrys keek Jurgen aan.
Wie was die man?
Hij was een vriend van de politie, zo bleek.
Was hij dan wel te vertrouwen.
Maar dan opnieuw, wie was er wel of nie te vertrouwen?
Emrys zei er niks op.
Hij wist wel dat hij geen keuze had.
Wilde hij niet aan zijn lot overgelaten worden,
dan diende hij deze mensen te volgen.
Het meest bijzondere was wel dat ze hem hielpen.
"Dank je," zei hij.
Plots moest hij aan het woordje "crap" denken.
Hij keek Floor aan.
Emrys wou vragen waar ze heen zouden gaan.
Hij deed het niet.
Alle plaatsen zijn beter dan waar hij vandaan kwam.
Hij keek om zich heen, door het duister.
Toen ging hij weg van Floors' zijde en stapte op Jurgen af.
Daar zag hij Nellie.
Wat was er met die vrouw aan de hand?
Emrys hoorde Floor over waternimfen praten.
Hij wou weten wat waternimfen waren.
Dat woord kende hij niet.
Maar hij had deze mensen al genoeg getsoord.
Hij wou hen niet langer van hun taak afhouden.
Bovendien bleek er dringende hulp nodig te zijn voor die ene vrouw.
Het was niet helemaal duidelijk wat ...
maar hij voelde aan dat deze vrouw belangrijk was.
Snel deed hij zijn halsketting af en schoof ze over Nallies hoofd.
Het was niet echt een haslketting.
Meer een touwtje met een houten figuurtje aan.
Terwijl hij dit deed bleef zijn mouw haperen.
Even schoof ze opzij.
Het armbandje glom rond zijn pols.
Emrys voelde hoe Floor het gezien had.
Snel duwde hij zijn mouw terug omlaag.
Hopelijk stelde ze hier geen vragen over.
Emrys liet de halsketting los en keek Jurgen aan. Hij knikte naar hem.
"Dit zal haar krachten sterken," dacht hij.
Of Jurgen het gehoord had was niet belangrijk.
Het effect al des te meer.

[Migean]

Jurgen liep zijn ouders huis binnen met Nalia in zijn armen, Floor met Nellie en Emrys
Zijn moeder kwam op het geluid vast en riep alvast om haar man Joey. Daarna verdween ze om verse kleren te gaan halen en handdoeken.
Eenmaal binnen in de praktijkruimte legde Jurgen Nalia op de onderzoekstafel. Hij verlengde de tafel zodat ze er volledig op lag.
"Wat is dat hier? Ik hoor hier van alles van je moeder." vroeg Joey wanneer hij binnenkwam.
"Een ontlading."
Joey zijn handen zweefden over Nalia. Een gouden schijnsel scheen in de ruimte tussen Nalia en zijn handen.
"Niks ernstigs. Wil je me vertellen wie zij zijn en wat er gebeurd is?"
"Als je het heel kort wilt," hij keek even naar Emrys, "we, Florence en ik, hebben Nalia en haar dochter gevonden, en terwijl we toch bezig waren hebben we deze jongen ook gevonden. De instelling wou hem graag hebben en"
"Stop daar Jurgen." zei zijn vader, "Met sommige van die mensen moeten we oppassen. Die zouden maar graag kenbaar maken wat ons onderscheid van andere mensen."
Joey knielde voor Emrys en liet zijn handen langs beide oren van Emrys zweven.
Geen geluid, geen kleur.
"Jurgen heeft gelijk." zei hij tot Emrys, "Jij hoort daar niet. Er is niks mis met je. Je bent zo gezond als het kan zijn, geestelijk en lichamelijk."

Toen kwam Jurgens moeder binnen met een handdoek en wat kleren.
"Dit zijn kleren van Linda waar je wel moet in passen. Ga maar eerst douchen, Jurgen toont wel waar de douche boven is."
Ze nam Nellie over van Florence terwijl ze haar de handdoek en kleren gaf.
Ze was ook verwonderd dat de baby zo kalm bleef. Daarna sprak ze tot Emrys, "Mijn naam is Ellen, ik ben de mama van Jurgen. Heb je zin om samen met mij wat tv te kijken terwijl Florence en Jurgen hun wat deftig maken?"

[Jules]

Het verbaasde Floor hoe snel Jurgen zijn ouders de situatie konden inschatten. Misschien kwam het door het feit dat ze al eeuwen wisten dat ze heksen waren, al lang getrouwd met elkaar waren en dat een dokter zoals Joey Valkeart wel vaker met crisissituaties te maken kreeg, maar deze twee mensen waren een geoliede machine. Ze stelden de juiste vragen en vulden elkaar perfect aan. Voor Floor goed en wel besefte wat er allemaal rondom haar gebeurde, stond Jurgen zijn moeder al klaar met een pakketje kleding voor haar.

“Bedankt.” Stamelde Floor, aangezien dat het enige was dat ze in haar verbazing kon uitbrengen en deed een ruilhandel met Ellen voor de baby. Floor kon een glimlach niet inhouden toen ze zag hoe bemoederlijk Jurgen zijn moeder deed over Emrys. Het zou haar niet verbazen als ze hem straks op de bank zag liggen met een deken en een kop warme chocomelk. “Het komt wel goed met hem.” Dacht Floor en probeerde ze zich wat te ontspannen. De huiselijke sfeer van de familie Valkeart hielp daar stukken bij, ondanks dat Nalia nog bewusteloos op de onderzoektafel lag. Emrys zou zijn plek wel vinden. Hij was weg van die, blijkbaar, vreselijke plek en hij kreeg te horen dat er niets abnormaals met hem was.

Floor knauwde op de binnenkant van haar kaak. Dat leek net het tegenovergestelde te zijn van wat zij had meegemaakt. Ze kon zich nu niet abnormaler voelen door haar krachten, terwijl Emrys net de bevestiging kreeg dat hij door zijn krachten normaal was. “De wereld op zijn kop.” Dacht Floor, maar er waren nu even belangrijkere zaken. Zoals die natte kleren uitkrijgen waar ze in vast zat. Floor bekeek het stapeltje van Linda dat ze in haar armen gedrukt had. Het was, zacht uitgedrukt, het tegenovergestelde van wat Floor droeg. De gothic-look ging Linda goed af, maar Floor betwijfelde het of zij ermee weg kon geraken. “Niet klagen, Walder.” Beval ze zichzelf in gedachten. “Doe eens avontuurlijk.” Dacht Floor terwijl ze geduldig wachtte totdat Jurgen de weg zou wijzen naar de badkamer.

[Emrys]

Emrys knikte naar Ellen.
Even keek hij Floor aan in haar nieuwe garderobe.
"Het kan altijd beter," dacht hij.
Een avontuur leek hem wel wat.
Alles leek hem wel wat.
Alles behalve terug naar het verleden.
De moeder van Jurgen kwam oprecht over dus ging Emrys akkoord.
Hij mocht lange tijd niet tv kijken.
"Het bevordert de fantasie" had meneer bril gezegd.
"Televisie beperken tot het minimum" had meneer jas geantwoord,
"Ht nieuws en documentaires zijn ideaal voor een realitietsbesef."

Emrys kreeg de afstandsbediening van de televisie in zijn handen gestopt.
Hij duwde op enkele knopjes.
Plots begon de televisie te zappen in een recordtempo.
De programma's flitsten in secondes voorbij,
ook al duwde hij niet langer op het bedieningstoestel.
Verschrikt liet Emrys het ding vallen.
Het kletterde op de grond en de batterijen rolden eruit.
"Sorry," verontschuldigde Emrys zich.

[Migean]

Ellen bewoog vanaf de open keuken even met haar handen en de batterijen floepten terug in de afstandsbediening.
Het ging rustig op het salontafeltje gaan liggen.
Ze kwam dichterbij met een kop chocolademelk.
"Hier, dit is chocolademelk. Het is zoet, bevat melk en smaakt naar chocolade. Heb je dat al eens gedronken?"
Ze keek even naar de televisie en die schakelde over naar een documentaire over leeuwenwelpen.
"Mijn kracht is telekinese, ik kan voorwerpen bewegen zonder ze aan te raken. En mijn man kan zieke mensen genezen."

Jurgen had Floor door zijn kamer naar de badkamer tussen Linda en zijn kamer geleid.
Hij wachtte op een stoel in zijn kamer terwijl Floor in de badkamer was.
Zijn kamer was niet kraaknet, maar ook niet op en top rommelig. Toch had hij sinds Florence in de badkamer was kleine dingetjes uit het zicht gezet waarvoor hij zich lichtjes schaamde. Een paar oude stukken speelgoed waar hij geen afscheid wou van nemen. En zeker de tekening die hij jaren geleden had gemaakt van de vrouw op het eilandje. Hij voelde aan dat zelfs hij niet alles meer wist van toen.
En een plezante herinnering was het niet.

Joey kwam Jurgens kamer binnen.
"Ik kwam eventjes checken op jullie. Dat koude water moet jullie geen deugd gedaan hebben."
Jurgen onderging zijn vaders onderzoek en voelde de warmte opborrelen toen er wat licht verscheen tussen Joey zijn handen en Jurgens borstkast.
"Oké, je was op weg om een longontsteking te krijgen. Waarschijnlijk het koude water zelf."
"Hoe gaat het met Nalia?"
"Ze is al bij bewustzijn, vertel me eens, waar moet ze naartoe?"
De bel ging beneden.

Ellen opende de deur. Adam, Romeo en Annabels grootmoeder stonden voor de deur.
"Dag Ellen, we komen langs voor de kinderen." zei Adam.
"Eh, tuurlijk."
Ze liet hen binnen.

Joey kwam de trap af en keek recht in de blinde ogen van Annabels grootmoeder.
"Dag Joey." zei deze.
Hij wist niet direct iets te zeggen, het verbaasde hem nog altijd dat ze zoveel kon zien terwijl ze blind was.
"Ik kom voor Nalia en Nellie."
"Nellie, dat is de baby veronderstel ik."
"Dat klopt." zei Adam.

Ze gingen samen de woonkamer binnen waar Emrys zat.
Annabels grootmoeder ging naast Emrys gaan zitten. Ze keek hem niet aan. Meer zelfs, ze zei niks. Ze keek ook naar het scherm. Ze was geen telepate, verre van, maar ze had met een telepaat samen geleefd. Dus stelde ze haar gedachten open voor Emrys.
"Hallo jongen. Ik weet dat je me kunt horen. Is het interessant op de televisie?"

"Seg Ellen," zei Romeo, "jullie keuken kan wel een nieuw kleurtje gebruiken, oranje wordt terug de mode."
Hij wou zijn hand op de muur leggen maar Ellen was hem te vlug af en gebruikte haar krachten om er een handdoek tussen te steken.
"Het is lief van je Romeo, maar ik zie toch liever dat blauw."
"Kom schat." Adam verwijderde de handdoek van Romeo's hand en leidde hem naar de zetel. "Je moet toch eens stoppen met andere mensen hun huis te willen herinrichten."

[Jules]

Voordat Floor de kraan van de douche omdraaide om warm water over haar te laten stromen, had ze zichzelf bevolen om het niet te lang te trekken. Ze wilde de familie Valkaert niet op kosten jagen, want ze had nogal de vervelende gewoonte om veel te lange douches te nemen. Maar vanaf dat de eerste druppels heet water haar rillende huid raakten, was het plan vervlogen. Met een zucht, die meer weghad van een kreun, genoot Floor van de warmte die het vuile meerwater wegspoelde.

“Hier ga ik nog twee jaar nachtmerries aan overhouden.” Dacht Floor terwijl ze met haar handen over haar naakte huid wreef om er zeker van te zijn dat ze geen ledematen kwijt was geraakt. De plek waar de geest, zo vermoedde Floor toch, haar arm had aangeraakt was beduidend kouder. Floor rilde, ondanks dat het water nu een temperatuur van bijna 40 graden moest hebben bereikt. “Dat wordt terug slapen met een lampje aan.” Dacht ze en moest zichzelf dwingen om de kraan terug dicht te draaien. Als het aan haar had gelegen zou ze er nog een halfuur hebben kunnen onderstaan.

Floor duffelde zich in, in de handdoek die ze van Ellen had gekregen en staarde nog een keer naar Linda haar kleren. “Zo veel zwart…” Kon Floor alleen maar denken, maar besloot de lippen stijf op elkaar te houden. Eens ze de kleren aan had gekregen, dat was altijd lastiger als je nog half plakte van water, bekeek Floor zich nog eens in de spiegel. Een ware transformatie, dat was wel het minste wat er van kon gezegd worden.

Ze stak voorzichtig haar hoofd om de deur en keek Jurgen zijn kamer binnen. “Sorry dat het zo lang duurde.” Verontschuldigde Floor zich en wierp nog eens een blik op de kamer. Waren er nu dingen verdwenen? Hij leek op één of andere manier kaler. Floor draaide zenuwachtig krullen in haar haar. Het was niet de eerste keer dat ze in een kamer van een jongen stond, maar om één of andere reden maakte dit haar toch ongemakkelijk. Ze voelde hoe er spontaan een blos op haar wangen begon te verschijnen. Steek dat maar op de warme douche. “Hoorde ik nu net Adam en Romeo?” Vroeg ze, om haar gedachten af te leiden. Anders zou ze gaan beginnen staren naar Jurgen of zijn kamer beginnen inspecteren. En geen van beiden leek haar een strak plan.

[Migean]

"Dat zou kunnen." Antwoordde Jurgen. "Misschien heeft Annabels grootmoeder iets, gezien. Waardoor ze hen naar hier gestuurd heeft."
Een klein belletje weerklonk vanonder Jurgens bed. Het was het belletje rond Eva's nek. De kat was meegekomen. Deze keer had ze een normale witte kleur. Maar het was duidelijk Eva. Ze duwde een lego technic auto vanonder het bed vandaan.
"Miauw." ze keek recht in Floors ogen. "Miauw."
Jurgen wou de auto oppakken en Eva sloeg zijn hand weg. Ze dacht, mijn speeltje, en duwde hem verder.
Rotkat dacht Jurgen. "Okay," hij nam een stapel van zijn kleren, "nu is het mijn beurt, neem Eva mee naar beneden als je wilt, ik kom binnen een paar minuten."
Hij bekeek haar eens goed in Linda's kleren.
"Wel, het staat je wel goed, het geeft je iets ruigs." lachtte hij.


"Kom, we gaan naar huis." zei Linda tegen Xavier. "Wat gaan spelen." knipoogde ze naar hem.
Hij nam zijn sigaret uit zijn mond en wilde haar kussen.
"Uh, nee Xaf, eerst een" en ze stak een muntje in zijn mond, "muntje voor een frisse adem, dan een kusje."
"Is het zo erg iemand te kussen die rookt?" vroeg Rob aan Annabel.
"Ooit een asbak gekust?"
"Nee. Jij wel?"
"Zo voelt het wel."
"Wil je het anders een proberen?" vroeg Tiffany.
"Eh, laat maar." zei Rob, hij volgde de amusante blik tussen Annabel en Tiffany.
"Laten wij ook maar gaan Rob." zei Annabel. "Geef je sleutels maar hier, jij rijdt niet."


Eva had nog interessante dingen gevonden in Jurgens kamer voor dat Florence haar kon pakken.
Ze had Jurgens tekening van onder een stapel papieren gehaald.
En nog een op afstand bestuurbare auto vanonder het bureau gesleurd.

[Jules]

Floor moest glimlachen om het gevecht waarin Jurgen en Eva verzeild geraakten. Het was kat tegen mens en Eva had duidelijk het voordeel. Dat beestje had pit, wist Floor. Ze had er zelf al ervaring mee. Toen de auto vanonder het bed tevoorschijn kwam, moest Floor wel even fronsen. Ze dacht dat Jurgen alleen maar een zus had, dus waar kwam die speelgoedauto vandaan? Ze besloot er niet achter te vragen. Het feit dat het half geprobeerd was om te verstoppen door het onder het bed te stompen en dat Jurgen zowat Eva haar nek wilde omwringen omdat ze de auto had ontdekt, zei genoeg. Jurgen had een poging gedaan om het voor Floor te verbergen. Ze ging er niemand voor veroordelen. Ze zou waarschijnlijk net hetzelfde doen. Alleen zou zij beginnen met alle beschamende babyfoto’s die door heel het huis uitgestald waren. Wat hadden ouders toch altijd met zo’n gênante foto’s? In welk universum leek het een goed idee om de blote billen van je dochter toen ze drie was voor heel de wereld toonbaar te maken?

Floor haar blos werd nog heviger toen Jurgen haar complimenteerde over de kleren die ze had geleend. Als ze ooit zou opbranden, was dit wel het moment. Maar Floor had geluk. Vooraleer ze iets stom kon zeggen, verdween Jurgen al in de badkamer. Dus kon de jacht op Eva beginnen. En die was onsuccesvol. De kat leek niet gevangen te willen worden, vooraleer ze de hele kamer overhoop had gehaald. De kamer met al zijn geheimen. Floor vroeg zich even af of Eva misschien geen speurhond was, want ze leek alle dingen te vinden die Jurgen zo goed mogelijk had weten te verstoppen. Of het was gewoon te gemakkelijk…

Floor moest zich inhouden om niet spontaan te beginnen spelen met de bestuurbare auto. De drang om te checken of er nog batterijen in het ding zaten zodat het nog werkte, was groot, maar ze kon zich nog net inhouden. Ze had nooit zo’n speelgoed gehad toen ze klein was. “Dat is voor jongens” had haar moeder altijd gezegd. Glimlachend ging ze op de grond zitten en wachtte af totdat Eva naar haar toe zou komen. Floor besloot dat dat minder vermoeiend was. Als de kat had gedaan waar ze zin in had, zou ze wel afkomen. Het was een koppig beestje. Floor bekeek de tekening die Eva haar braaf zowat in de handen had geduwd. Ze fronste toen ze de tekening beter bekeek. Ookal was het overduidelijk een kindertekening, de vrouw kwam haar vaag bekend voor. Vooraleer Floor er dieper over kon nadenken, duwde een warm pootje tegen haar arm. Eva miauwde weer om aandacht. Floor krabde haar even achter het oor en stond dan op. “Kom op, lastpak.” Zei ze tegen de kat, waarop die miauwde als antwoord.

[Emrys]

Emrys bedankte ellen voor de chocolademelk.
Hij wist natuurlijk wel wat chocolademelk was,
het verbaasde hem dat Ellen dacht van niet.
Toen Marie- Louise naast hem komen zitten was hoorde hij haar denken.
Het verraste hem.
Argwanend en stuntelig greep hij naar zijn polsbandje.
Hij kneep er zachtjes in.
Meteen werd het stil in zijn gedachten. En de hare.

Emrys keek naar de kop in zijn handen.
De kop van Ellen.
Hij wreef met zijn handen langs de rand.
Langs de zijkant, langs het oortje, langs de bloementekening op de rand.
De geur van de chocolademelk werd doordringender.
Emrys keek in de kop.
Hij draaide er voorzichtig rondjes mee.
toen hij de kop stil hield, bleef de chocolademelk klotsen.
Wilder en wilder.
Voor hij het besefte spatte de warme drank eruit.
Op de benen van Marie- Louise, op het tapijt.
Verschrikt keek Emrys voor zich uit.
Dit was nooit eerder gebeurd!
Zijn blik kwam terecht op de afstandsbediening.
Een fractie van een seconde dacht Emrys aan Ellen.
Aan wat ze met de batterijen gedaan had.
Hij voelde de kop in zijn hand gloeien.
De afstandsbediening floepte van de tafel en kletterde in de grond.
Geschrokken liet Emrys de te hete kop chocolademelk vallen.
Net voor ze de grond raakte bleef ze zweven.
Ellen stond in het deurgat en keek naar de chocolademelk.
Haar ogen kruisten die van Emrys, dan zag ze de afstandsbediening.

Emrys stond recht, zijn ogen waren glazig.
Op de achtegrond gromde een tijger in de grasvelden.
Een gier cirkelde rondjes op het scherm.
"Het ... het spijt me," verontschuldigde Emrys zich, "ik weet niet hoe ..."
Hij wendde zijn blik af en wou zo snel mogelijk de zithoek uit.
Hij wou langs Ellen heen glippen, zijn ogen zochten een deur.
Op de achtergrond hoorde hij de kop uiteen spatten op de vloer.
De scherven echoden doorheen de uithoeken van zijn gedachten.
Hij hoorde hoe Marie- Louise met hem probeerde te praten.
Hij rukte het armbandje van zijn arm en wierp het op de grond.
Stilte.
Hij vond een deur en greep meteen de klink in een poging te ontsnappen.
De belevenissen in dit huis waren niet wat hij wou ...
Hij had altijd geloofd dat hij iets kon wat anderen niet konden.
Maar de confrontatie hier in dit huis was hem teveel.

[Migean]

En met een lichte schok werd Emrys weer wakker. De droom die hij zojuist heeft gehad was volledig onrealistisch besefte hij.
De chocolademelk stond op de salontafel, serieus afgekoeld sinds Emrys die daar gezet had. De tv toonde de eindgeneriek van de documentaire.
Bijna alle volwassen waren nog in gesprek. Niemand had gezien dat Emrys in slaap was gevallen door de drukte en de warmte in huis. Iedereen behalve Annabels grootmoeder. Die glimlachte lichtjes naar hem. Daarna sprak ze verder met haar zoon Adam.
"O, kijk, wie we daar hebben" kirde Romeo, Floor was binnengekomen, dat was de reden waarom Emrys uit zijn slaap was gekomen, de deur was niet onzacht toe gegaan. "Als je op Bel wilt lijken ben je goed op weg, maar ik ben toch niet sooo sot van zwart Floortje." zei Romeo, "Roze, of fluoblauw."
Hij wou een stap dichter zetten maar Adam pakte zijn hand. "Schat toch, dat zijn kleren van Linda, ze zijn iets te klein, zie je, die broek is wat te kort en dat shirt spant lichtjes. Speel er maar niet mee, je weet nog wat Linda toen met je haar gedaan heeft."
Romeo streek over zijn haar. "Jah, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken."
"Ah, ooit staat die hanenkam er wel weer."


Jurgen kwam terug zijn kamer binnen in nette kleren, terug in het zwart. Het geleende hemd lag in de wasmand.
Hij dacht eraan misschien enkele hemden te kopen, maar schudde zijn hoofd. Niet nodig, hij vond er niks aan, het was, zijn stijl totaal niet.
Hij keek rond op zijn kamer en zag dat heel wat tevoorschijn was gekomen, sommigen waren zelfs weer op de plek waar ze eerst stonden. Er was toch iets vreemds met Eva. Misschien was het omdat de kat samenleefde met een shifter en een telepaat.


Adam probeerde onopvallend naar Emrys te kijken, of onopvallend voelen. Emrys was nog te jong om andere telepaten aan te voelen, maar oudere telepaten konden hem gemakkelijk lokaliseren. Jonge en onervaren, zonder enige training kon de jongen een bom worden op zijn 25ste, maar nu zijn de krachten maar zwak.
Adam dacht na toen hij zijn krachten ontdekte, er waren er maar een aantal die hem konden horen, Johny, zijn tweelingbroer, en zijn vader, een telepaat. Mensen met wie hij een sterke band had. Met zijn eerste vriend had hij ook zo'n band, maar die liet hem in de steek toen Adams krachten opkwamen. Niet iedereen weet hoe met heksen om te gaan.


Linda en Xavier arriveerde bij de Valkaerts thuis. Xavier parkeerde zijn auto naast die van Adam.
Hij keek even door de ruit van de auto. En glimlachte. De auto was ruimer vanbinnen dan langs buiten.
"Dat heeft Romeo mooi geshift."
"Inderdaad," Linda gaf Xavier wat geld. "Xaf, ga naar de nachtwinkel bloemen kopen, ik ben heel zeker dat Annabels grootmoeder hier zal zijn en het zal haar een plezier doen om bloemen te krijgen."
Xavier bekeek het geld en stak het in zijn zakken.
"Oké schat, ik snap niet waarom ze zo van bloemen houd."
"Romantiek is echt niks voor jou he." ze kuste hem op de mond en duwde hem zijn auto weer in. "Hup hup hup."

[Jules]

Floor kwam abrupt tot stilstand toen Romeo een stap naar haar toedeed. Ze had zin om Eva naar zijn hoofd te gooien om te voorkomen dat hij de kleren zou aanraken. “Een lastpak die een lastpak verdient.” Dacht Floor terwijl ze zich inbeeldde hoe Eva miauwend door de lucht zou vliegen, maar waarschijnlijk mooi op haar pootjes terecht zou komen. Niet dat ze dat ooit zou doen, ze was geen dierenbeul. En ondanks Romeo zijn obsessie met iedereen te zeggen wat wél de juiste kleuren waren, vond Floor het niet erg. Er waren mensen op de wereld die er geld voor vroegen voor kleurenadvies. Bij Romeo moest je maar tien meter in zijn buurt komen en hij zou je helpen. Maar hij moest zijn grenzen leren. Floor mocht dan nog liever roze of “fluoblauw” zien dan het zwart dat ze nu aanhad, het bleven Linda haar kleren. Misschien moest ze met Romeo onderhandelen. “Mijn nagels laten kleuren in ruil voor mijn kamer. Of mijn kleerkast kleuren in plaats van Linda haar kleren.” Dacht Floor. Het zou een goedkope oplossing zijn. Een hele nieuwe garderobe, zonder er één cent voor te betalen. En Floor betwijfelde het of Romeo het als “werk” zou zien.

Floor drukte Eva tegen zich aan toen Romeo en Adam over de te kleine kleren begonnen te discussiëren. Het was een zwakke poging om zichzelf deels te bedekken, maar de kat was niet groot genoeg om het “water in de kelder” te camoufleren. “Crap.” Dacht Floor weer en probeerde zich zo subtiel mogelijk uit de voeten te maken. Ze baande zich een weg naar Emrys die verdwaasd in de zetel zat. Floor moest glimlachen toen ze de kop chocomelk op de tafel opmerkte. Jep, Ellen was exact wat Floor had verwacht. “Gaat het wel?” Vroeg Floor bezorgd toen ze naast Emrys in de zetel neerplofte. Ze hield Eva nog steeds in haar armen gedrukt. Die zou ze vandaag niet meer laten gaan, tenzij Romeo of Adam erom vroegen. De kat zorgde voor genoeg problemen.

“Het kan allemaal wat…overweldigend zijn, niet waar?” Probeerde Floor Emrys gerust te stellen. “Druk” zou een beter woord zijn geweest. Floor was blij dat ze Adam en Romeo al eerder had ontmoet, ze kon zich niet inbeelden hoe ongemakkelijk Emrys zich moest voelen. Net weten dat je “normaal” bent en dan in dit gekkenhuis worden gegooid. “Ai, verkeerde woordkeuze.” Dacht Floor met een blos op de wangen. Gelukkig was er Annabels grootmoeder en Ellen Valkaert om de boel recht te houden. Dat deed Floor eraan herinneren dat Joey nog met zijn onderzoeken bezig was en dat Nalia hier ook nog ergens rondliep. Die zou ze misschien beter even mijden, tenzij Floor terug in het meer wilde worden gekatapulteerd.