Boek Der Schaduwen

[Emrys]

Druk, dat was het zeker.
Emrys vroeg zich af waar hij in terecht gekomen was.
Hij schudde zijn hoofd.
De waangedachten van zojuist waren verdwenen.
Hij nam een slok van de chocolademelk.
De eindgeneriek was voorbij.
Floor keek hem aan.
Emrys was toch blij dat hij iemand kende.
En ook bang,
bang om opnieuw in een dagdroom verstrikt te raken.
Dat was bovendien de reden van zijn opname geweest,
niet dat hij magie had.
Welja, de "stemmen in zijn hoofd" droegen er wel toe bij.
Niet te luid denken,
niemand mocht dit horen.
Of wel?
Emrys hoopte maar dat deze mensen hem konden helpen.
Misschien wel genezen...
als dat dan wel mogelijk was.
Emrys keek naar de afstandsbediening.
Hoe hard hij ook keek en probeerde,
ze bewoog geen milimeter.
Dat was misschien wel het beste.
Stel je voor dat hij nog meer kon dan denken
en gedachten laten horen.
Dan hadden meneer jas en bril een nieuwe
pillenthingytail voorgeschreven.
Dan kwamen de dromen misschien nog frequenter voor.
"Ik ben moe," zei Emrys.
Of hij dacht het.
Hij was het niet helemaal zeker.

[Jules]

Floor merkte hoe Emrys weer in gedachten verzonk. Wel, ze kon het hem niet kwalijk nemen. Het overkwam haar ook zo’n vijftien keer per dag en hij had waarschijnlijk veel om over na te denken. Hij was het helgat waar hij in vast had gezeten voor, God mocht weten hoeveel jaren, eindelijk ontvlucht. Een moeilijke stap om te zetten, dacht Floor. Maar als je echt wanhopig was, was er waarschijnlijk geen andere keuze.

Floor zat Eva de kat op automatische piloot te strelen. Ze leek er geen problemen mee te hebben. Het gespin was duidelijk hoorbaar. Na even zwijgend naast elkaar in de zetel te hebben gezeten, zei Emrys eindelijk dat hij moe was. Floor glimlachte. “Dat begrijp ik.” Zei ze en terwijl probeerde ze een geeuw te onderdrukken. Ze mislukte waardoor ze haar hand voor haar mond hield. De kat op haar schoot protesteerde, omdat de streling even was gestaakt.

Floor krabde Eva even achter het oor en de “ruzie” was bijgelegd. Ze ging weer verder met spinnen. Floor kon zelf ook wel een bed gebruiken. De avond was alles behalve rustig verlopen. Een discussie met haar moeder, bijna verdronken en nu in een huis vol schreeuwende vreemden. Terwijl ze eraan dacht, voelde Floor zowat de GSM in haar broekzak branden. De sms-jes en voicemailberichten waren een tijdje geleden gestopt. Floor hoopte maar dat haar moeder ondertussen de politie niet had opgebeld. Maar dat leek haar wat drastisch. Ze was voor een avondje weg, om een pijnlijke bekentenis te ontwijken, daarvoor waren de autoriteiten niet nodig. ‘Trouwens, “ Dacht Floor. “Ik ben geen zestien meer. Ik loop niet van huis weg.”

Die gedachte liet haar weer naar Emrys kijken. Hij zat er wat verloren bij, zo alleen in de zetel. Hij kende niemand, hij was net weggevlucht, waar ging hij trouwens naartoe. “Waar kan hij naartoe?” Dacht Floor en haar hart leek bijna te breken. Ze kon het bijna horen. Zou ze moeten voorstellen om bij haar de nacht door te brengen? Nog een magisch kind in huis, was waarschijnlijk het laatste dat haar moeder nu nodig had. Maar als Emrys zijn mond zou kunnen houden en zijn krachten onder controle zou houden, zou het toch moeten lukken?

“Ja, controle. Het werkt bij jou nog niet eens.” Sprak een sarcastisch stemmetje in Floor har hoofd, maar ze duwde de gedachte snel weer weg. Ze kon dit niet doen. Ze kon iemand in nood niet achterhalen. “Stom rechtvaardigheidsgevoel.” Dacht Floor voor de tweede keer die avond. Stomme genen van haar moeder. Evolutie was niet eerlijk. Ze leek al het “slechte” van beide ouders te hebben gekregen. Magische krachten langs vaderkant, rechtvaardigheidsgevoel van haar moederskant. Niet moeilijk dat ze een tikkende tijdbom was.

Floor besloot om het voor te stellen als niemand anders het zou doen die avond. Wat haar eraan deed herinneren dat ze zelf nog één ding te doen had die avond. Aan zowat iedereen haar excuses aanbieden dat ze bijna Jurgen, Nalia en Nellie mee in haar ondergang had getrokken. “Je kon je ogen gewoon niet dichthouden, hé?” Dacht ze weer sarcastisch.

[Migean]

Nalia keek op, naast haar zat dokter Valkaert. En voor haar zat Linda.
"Hey." zei ze zwakjes.
"Welkom terug." glimlachte Linda terug.
"Hoe voel je je?" vroeg Joey.
"Als herboren, denk ik, ik voel me zo, ik weet het niet. Wat is er ge_"
"Gebeurd?" Vulde Linda haar aan, "Je zat op één van de eilandjes, je krachten hoopten zich op door de geesten in het water en je had een ontlading."
"Ontlading?" vroeg ze niet begrijpend.
"Wel, je bouwt een lading energie op en die ontsnapt in een fractie van een seconde."
"Het kan zelfs dodelijk zijn." Zei Joey. Hij stond recht en vulde een glas met water, hij bracht het naar Nalia. "Het komt niet veel voor, vroeger wel meer, heksen die hun krachten niet onder controle krijgen of teveel van hun lichaam vragen. Daarom dat ik een oog op Polien hou, pyrokinese-beoefenaars zijn het vatbaarst van al, ze durven letterlijk op te branden als ze hun grenzen niet kennen."
"Daarom dat men heksen verbrandde vroeger." vulde Linda haar vader verder aan, "Men wist zeker dat ze niet tegen vuur konden als er af en toe al één spontaan zelf ontbrandde."
"Waar is Nellie?" vroeg Nalia uiteindelijk.
"Nellie?" vroeg Linda.
"Ze is bij Ellen." zei Joey, "En bij Adam, Romeo, Annabels grootmoeder, Jurgen en" hij dacht even na en keek naar Linda, "Florence?"
"Yep." knikte ze bevestigend.
"En Tarjan?"
Linda en Tarjan waren beiden stil voor eventjes.
"Wat is er met Tarjan?" vroeg Nalia doordringender. "Heeft Rob hem?"
"Nee, alles is zelfs goed tussen je broers." viel Linda in.
"Het is, hij is aangevallen, door een heksenmeester." zei Joey
"Maar, hier zijn geen heksenmeesters."
"Ja Nalia, maar toch is er een naar Gilraen gekomen, en hij heeft Tarjan aangevallen op het einde van een bezwering." zei Joey.
"Waar is hij nu?"
"In het ziekenhuis, in coma, Rob gaat iedere dag kijken heeft Annabel me gezegd. Rob slaapt er soms."
Nalia keek Joey diep in de ogen.
"Zal hij het redden?"
"Ik weet het niet meisje, zijn geest is heel zwaar toegetakeld, en dat ding in hem laat ons hem niet genezen."
Ze dacht even na. Dan zei Nalia, "Wat is het plan met mij nu?"
"Wat dacht je er van om bij Annabels grootmoeder te logeren? Ze heeft plaats, en jullie kunnen elkaar gezelschap houden."


Even later wandelden de drie de woonkamer binnen.
Nellie stak haar armen naar haar moeder uit van het moment dat ze binnenkwam. Nalia nam de baby van Ellen over.
"Je hebt een sterke baby Nalia, ze is braaf geweest de hele tijd."
Nalia keek even Nellie aan. Daarna Joey. "Gebeurd het vaak dat baby's al krachten hebben?"
"Nee, dat gebeurd eigenlijk nooit, ik heb nog nooit gehoord van een baby van drie maand die al krachten heeft."
"Nellie is nog geen drie maand." zei Nalia, "Ze is een maand en enkele dagen."
Het was stil.
Romeo zette enkele stappen dichterbij en nam beiden handen van Nellie vast en sloot zijn ogen.
Hij liet los.
"Het klopt, er gaan krachten door haar en ze is nog maar een maand oud. Ik voel dat ze versneld groeit."
"Is dat erg?" vroeg Linda.
Alle volwassenen keken elkaar even aan, behalve Annabels grootmoeder. Maar, ze mocht wel blind zijn, ze kon meerdere toekomsten van de baby zien en voelen.
"Het is niet erg." doorbrak zei de stilte. "Haar groeiproces zal in orde komen, ze zal iemand ontmoeten die leeftijd kan veranderen en die zal haar groeipatroon in orde brengen."

[Jules]

Floor kromp wat in elkaar toen ze Jurgen zijn vader met Nalia de woonkamer zag binnenkomen. Ze had ervoor Linda niet zien binnenkomen, maar was blij om nu toch nog een bekend gezicht te zien. Voor Emrys aan de andere kant, leken de extra personen alleen nog meer stress te veroorzaken. Hij bleef stilletjes naast haar in de zetel zitten, zijn tas chocomelk omklemmend.

Ondertussen trok Floor Eva de kat dichter tegen zich aan, als extra buffer mocht ze plots een woedende menigte over zich heen krijgen. Waarom moesten er nu net zoveel mensen in de kamer staan? Het huis leek plotseling te klein. Op andere momenten had het misschien geleken dat de Valkaerts een feestje gaven, maar de zwaarmoedige heksen-praat leek een beetje een domper op de feestvreugde te zijn.

Floor merkte de spanning in de kamer op toen Nalia over haar baby begon. Nellie was dus effectief geen normale baby, maar Floor had al zo’n donkerbruin vermoeden gehad. Ze kon zich niet inbeelden hoe dat moest zijn. Als kind had je er misschien geen last van, maar als moeder, constant een oog houden op je baby zodat die niet per ongeluk iets verkeerds uitstak. Het was nog erger dan normale kinderen.

Floor kreeg het gevoel dat haar hoofd op ontploffen stond. Dat was het teken voor haar om te gaan. Ze zou nog even snel gedag zeggen en haar excuses aanbieden en dan de deur uitvluchten. “Dokter Valkaert zal het wel begrijpen.” Probeerde Floor zichzelf moed in te spreken. “Nachtrust enzo is erg belangrijk voor een goed herstel.” Maakte ze zichzelf verder wijs.

Met een diepe zucht stond ze op en baande zich een weg naar Nalia. Alweer vroeg ze zich af waarom er zoveel mensen moesten zijn. “Euh, Nalia?” Fluisterde Floor bijna toen ze naast de jonge vrouw met baby stond. Floor wist niet goed of ze zich opnieuw moest voorstellen, aangezien dat de eerste keer ook niet geniaal was afgelopen. “Het spijt me dat ik je…eiland heb betreden.” Stamelde Floor. Ze was hier normaal gezien zoveel beter in. Maar ja, een feestje viel niet echt te vergelijken met deze rare heksenketel. En op echte feestjes werd er alcohol geserveerd dat de gemoederen wat deed ontspannen.

“Het was niet de bedoeling.” En het was ook niet de bedoeling geweest dat ze werden aangevallen door geesten, maar dat zou Floor eerst zelf moeten verwerken. Ze was niet zeker hoeveel Jurgen aan zijn ouders had verteld wat er was gebeurd. In ieder geval zou hij minder voor hen verborgen hoeven te houden dan Florence voor haar moeder.

[Migean]

"Het is mijn eiland niet." Antwoordde Nalia, "Meer zelfs, jij bent degene die ons weggehaald heeft daar. Zonder jou zat ik er nog. Dus, jij bedankt, dat je me gered hebt van honger en koude. Dat ik eindelijk weet wat er met mijn vriend is gebeurd en dat Nellie en ik nu veilig zijn in Gilraen."

Jurgen hoorde wat Nalia zei, hij stond in propere kleren ergens achteraan de woonkamer, hij was juist binnengekomen via een andere deur. Zijn haar was nog lichtjes nat.
"Nalia heeft gelijk Floor. Als we niet naar waternimfen waren gaan zoeken hadden we haar nooit gevonden en hier gekregen."

"Waternimfen?" vroeg Romeo.
"Ja, waternimfen." antwoordde Jurgen, "één van mijn voorvaders bracht er een aantal naar hier. Ze hebben ons van het eiland weggeleid. De geesten hebben ons toen proberen aan te vallen."
Hij zweeg opzettelijk over de Dame van het Meer, hij probeerde er zelfs niet aan te denken want als zijn gedacht te sterk was kon Adam het misschien lezen.
Maar Adam zat naar Florence te kijken. Hij wist dat Jurgen wat achterhield. Meerdere dingen.

[Jules]

Floor voelde hoe haar wangen begonnen te branden. Deze keer niet van warm water of schaamte, maar een vreemd soort trots. Hoewel een schuldgevoel haar tegelijkertijd bekroop. En dat kwam mede door de brandende ogen van Adam.
Nalia herinnerde zich niets van het voorval, dat was een pluspunt. En zolang Nellie niet leerde praten, zaten ze goed. Jurgen zweeg voor een reden, voelde Floor intinuïtief aan. Net zoals zij niet de hele waarheid vertelde. Het laatste wat ze wilde was een menigte gevorderde heksen over haar heen krijgen. En Floor wilde een mogelijke tweede "ontlading" van wie dan ook voorkomen. Dus perste ze haar lippen stijf op elkaar en probeerde ze "truc" die ze ook bij haar vader had toegepast. Ze begon aan eten te denken...

En dan was het tijd voor haar tweede mededeling van de dag. Floor was uitgeput en had nood aan een bed. Aangezien de plooien waren gladgestreken, hoewel een groot deel van de avond niet was verteld, was het gemakkelijker om zonder schuldgevoelens de veilige haven van de Valkaerts te verlaten. "Bedankt voor de kleren en de douche." Richtte Floor zich tot Jurgen zijn vader. "Ik breng ze morgen gewassen terug." Zei Floor met een glimlach tegen Linda. "Maar ik denk dat het nu tijd is dat ik naar huis ga. Mijn moeder is vast ongerust." Dat was nogal een understatement. De GSM in haar broekzak begon weer schuldig te branden tegen haar been.

Floor keek even achterom naar Emrys. Hij was nog geen centimeter verschoven in de zetel. Floor keek hem treurig aan, vooraleer ze zich weer tot de volwassenen in de kamer richtte. "Wat gaat er met hem gebeuren?" Vroeg ze bijna fluisterend aan dokter Valkaert, alsof hij één of ander orakel was met alle antwoorden. Misschien kon ze zich daarvoor beter richtten tot Annabels grootmoeder. "Ik kan mijn moeder misschien vragen om te helpen ervoor te zorgen dat de pshychiaters niet achter hem aankomen, maar ondertussen moet hij wel ergens blijven." De beladen vraag bleef in het midden hangen. De Valkaerts hadden al twee kinderen, Romeo en Adam zouden met de winkel hun handen ook wel vol hebben en Annabels grootmoeder moest voor Nellie en Nalia zorgen. Floor geloofde niet dat Emrys gevaarlijk was.Als Jurgen zijn vader er geen graten in zag, zou ze Emrys wel een tijdje bij haar kunnen onderbrengen. Het zou haar geheimzinnigheid van de avond kunnen verklaren tegen haar moeder. Twee problemen in één opgelost.

[Emrys]

Emrys hoorde hoe de gsm van Floor trilde.
Zelf had hij nooit een gsm gehad.
Niet dat hij wist wie hij opbellen zou.
Het gesprek over de waternimfen ging aan hem voorbij.
Emrys was bang om alleen achter gelaten te worden.
Hij kon er de vinger niet op leggen,
maar Floor gaf hem een zeker gevoel van geruststelling.
Zijn hand zocht de hare.

[Migean]

"Je moeder en Marie-Louise lossen het wel op." zei Annabels grootmoeder.
"Anyway, Florence." zei Adam, "De jongen moet met je meegaan. Het is een telepaatdingetje, dat ik niet ga uitleggen. Maar momenteel is hij beter met jou."
"Ik heb nochtans nog een kamer vrij." zei Joey, "Hij kan hier ook."
"Telepaatdingetje Joey." zei Adam, "Een connectie die je beter bij elkaar laat, zijn krachten zijn nog niet zo oud, met Florence in de buurt is er minder kans dat hij zijn gedachten naar iemand anders stuurt. Zijn eerste sterke connectie."
Joey keek Adam aan, een bedenkelijk blik. "Ja je bent een dokter Joey, maar geen telepaat."

"Ik wandel wel even met haar mee." zei Jurgen om het gesprek te doorbreken.
Hij wandelde de woonkamer door tot aan de deur die het dichtst bij de sofa was.
"Laten we gaan." zei hij tot Emrys en Florence.

Ze wandelde in stilte de oprit van de Valkaerts af.
Ze waren al halverwege naar Florence villa toen Jurgen de stilte doorbrak.
"Floor?" vroeg hij, "Ik wil je bedanken om me de waternimfen te laten zien. En ook omdat je niks zei over de Dame van het meer. Ik zou het appreciëren als je niks over haar vertelt tegen eenieder, zelfs niet tegen Annabel."

Later die nacht stapte hij in zijn auto. Hij had Floor gezegd dat hij haar heel graag had. Hij had haar antwoord nog in zijn gedachten. Maar het maakte niet veel voor hem uit, hij had op voorhand beslist, wat ze ook zegt, ik verlaat Gilraen. En dat ging hij nu doen.
Het was de derde keer geweest dat hij op het eiland was, de derde keer dat de Dame hem heeft teruggebracht. Hij moest weg van Gilraen, van het meer, en misschien ook van Floor voordat hij een slachtoffer van haar vader wordt.
Hij wist maar één persoon naar wie hij kon gaan. Mira.

Xavier was bijna terug bij de Valkaerts toen een auto hem kruiste. Het leek wel Jurgens auto, maar die reed nooit zo snel. Raar dacht Xavier.

[Jules]

Floor werd gerustgesteld door de grootmoeder van Annabel. Als er iemand was op wiens oordeel je mocht vertrouwen, was het het hare wel. Een kleine glimlach verscheen op Floor haar gezicht en een groot pak stress viel van haar schouders. Emrys mocht het misschien niet beseffen, maar zijn toekomst was veilig gesteld. Geen psychiaters meer, geen onderdrukking van krachten, geen Floor-mocht-weten-wat.

Toen het startschot werd gegeven om te gaan, vond Emrys zijn hand de hare. Floor gaf er nog eens een klein kneepje in, als teken dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Emrys voelde voor Floor aan als het kleine broertje dat ze nooit had gehad. Ze had misschien officieel wel Nicolas als broer, maar die had ze niet meer gezien sinds ze vijf was. Dus dat kon je niet echt meetellen als een goede familieband. En Emrys leek alsof hij ook wel nood had aan iemand die voor “familie” kon doorgaan. Misschien kon Floor dat gat op een manier opvullen.

Floor was op de weg naar haar huis verdiept in gedachten. De woorden van Adam dramden nog na in haar hoofd. Floor was de eerste sterke connectie van Emrys. En zolang zij in de buurt bleef, zou Emrys niet per ongeluk zijn gedachten naar iedereen sturen. Dat was een geruststelling. Floor wilde niet weten hoe haar moeder zou reageren als ze plotseling een tweede persoon in haar hoofd zou hebben. De chaos van het advocatenleven was al erg genoeg.

Haar gedachten werden opgeschrikt door de stem van Jurgen. “Euh, geen probleem, ik begrijp het.” Knikte ze als antwoord op Jurgen zijn vraag om haar mond te houden. Zoveel begreep ze wel dat hij het niet wilde vertellen, maar toch was de achterliggende reden haar onbekend. Het maakte Floor niet zoveel uit. Ze was altijd van het idee, tot grote ergernis van har moeder, dat als je dingen achterhield, daar een heel goede reden voor was. Als Jurgen niet wilde dat ze tegen eender wie iets zei, zou ze hem haar woord geven. Dat betekende niet dat haar wangen niet voor de zoveelste keer die avond in brand vlogen. Waarom was iedereen haar aan het bedanken, terwijl zij alleen maar het gevoel had dat ze de grootste mislukkeling op de wereld was? Besefte zij dan als enige dat ze door haar schuld misschien vanavond allemaal gestorven konden zijn? Of zag ze het allemaal te zwartkleurig in?

Toen het drietal aan de achterdeur was gekomen, stak Floor haar sleutel voorzichtig in het slot. Ze had gevraagd om daar te eindigen, aangezien er op die manier minder kans was dat haar moeder haar late aankomst zou opmerken. Het was natuurlijk handiger geweest als Floor een ladder voor haar raam had staan, maar dat zou te cliché zijn geweest. Ze opende voorzichtig de deur en fluisterde tegen Emrys dat hij alvast naar boven mocht gaan. De trap op en aan het einde van de gang de deur links. Daar was de gastenkamer. Toen Floor naar Gilraen was verhuisd, had ze het langs een kant nog belachelijk gevonden dat haar moeder zo’n groot huis had gekocht. Het was veel te veel voor gewoon twee personen. Maar nu bleek de extra kamer toch nog van pas te komen.

Floor bedankte Jurgen voor haar naar huis te brengen en ze merkte dat hij wat stond te dralen. “Jurgen?” Fluisterde Floor, nog steeds bang dat haar moeder plotseling achter haar rug zou op komen doemen. “Ik mag je erg graag.” Flapte hij er plotseling uit en Floor haar mond viel zowat op de grond. Ze moest toegeven, na alles wat ze die avond had meegemaakt, was dit wel het laatste dat ze had verwacht. “Ik vind je ook heel leuk.” Antwoordde Floor, vooraleer ze zelf goed en wel besefte wat haar mond deed. Ze voelde de temperatuur in haar wangen weer stijgen en kon alleen maar stom staan glimlachen. Het was een geluk dat het donker was, hoewel Floor er zeker van was dat ze er uitzag als een vuurtoren. “Euh, ik moet gaan.” Zei Jurgen plots en Floor antwoordde, een halve zin vormend: “Ja, ik kan…best...ook…” En ze wees naar de deur. Crap, waarom voelde ze zich plots weer als een puber? “Slaapwel, Jurgen.” Zei ze nog, maar hij was al verdwenen.

Met een bonzend hart sloop Floor op haar tenen door het huis. Ze was niet alleen bang dat ze nu betrapt zou worden door haar moeder, maar ook de bekentenis van Jurgen deed haar hart sneller slaan. De aap was uit de mouw en Floor had haar gevoelens niet eens deftig beseft vooraleer ze het er gewoon had uitgeflapt. Het was alsof er een zoveelste last van haar schouders viel en Floor voelde zich lichter dan ooit. Floor stak haar hoofd om de hoek van de woonkamer en zag haar moeder in de zetel liggen. In haar hand had ze haar GSM vast. Floor sloop wat dichterbij. Haar borst ging regelmatig op en neer. Haar moeder was in slaap gevallen, uitgeput en bezorgd. Floor beet schuldig op haar onderlip en schuifelde nog wat dichterbij. Ze nam voorzichtig het deken dat in de zetel er tegenover lag en drapeerde dat over haar moeder heen. Daarna nam ze de GSM uit haar hand en legde die op de tafel.

Mam,

We hebben een gast. Zijn naam is Emrys en hij heeft hulp nodig. Het spijt me dat ik niets heb verteld. Ik leg je alles morgen uit. Sorry

Floor xxx

Niet het meest hoogstaande elitaire briefje ooit geschreven, maar het kon ermee door. Zo zou haar moeder morgen gewaarschuwd zijn, mocht ze Emrys plots in de keuken tegenkomen. Met een geeuw, trippelde Floor de trap op. De bekentenis dat ze een heks was, was weer voor even uitgesteld, maar met een tweede heks in huis, kon Floor niet anders dan zich afvragen hoe lang het zou duren vooraleer ze haar moeder toch alles uit de doeken moest doen. Momenteel stelde Floor het liever nog wat uit. Dat zouden zorgen zijn voor de Floor van morgen. De Floor van nu wilde niets anders dan een warm bed en een hele dag slaap. Ze bereikte de gang en in plaats van haar kamer in te gaan, zocht ze Emrys op in de gastenkamer. Ze vond hem geduldig zittend op het bed en kon een glimlach niet onderdrukken.

[Migean]

Annabel bekeek Linda's bericht. Het was raar dat Jurgen weg was, zonder iets te zeggen. Van Rob zou ze dit kunnen verwachten. Maar Jurgen was één van de laatste personen die dit zou doen volgens haar.
Langs de andere kant was ze heel blij dat ze herenigd was met haar beste vriendin.
Nalia genoot van het ontbijt terwijl Nellie nog rustig lag te soezen.
Annabels grootmoeder was weer kaarten aan het leggen, gewoon om bezig te zijn, ze gaf niet zo veel om de resultaten omdat de toekomst zo beïnvloedbaar was.
"Vanavond eten we kip." liet ze weten.
"Zeggen je kaarten dat?"
"Nu wel, nadat ik het beslist heb. Kip met mandarijnsaus, zou je er straks om willen gaan Annabel?"
"Ja oma."
"Mag ik mee?" vroeg Nalia.
"Ehm." Annabel en haar grootmoeder keken elkaar even aan, wel, Annabel keek naar haar grootmoeder. "Misschien niet zo'n slecht idee. Je wordt niet meer gezocht nu en de kans dat je ouders boodschappen komen doen is toch klein."


Bij Floor thuis rook het naar pannenkoeken.
Romeo was daar binnen geraakt om Florence te helpen met haar kamer en was nu haar moeder in de keuken van kleuradvies op nonmagisch wijze te voorzien, terwijl hij pannenkoeken maakte.
"Zulke heerlijke pannenkoeken vind je nergens anders, de ingrediënten zijn perfect gemixt."

[Jules]

Floor werd wakker door de geur van pannenkoeken. “Pannenkoeken?” Dacht ze en wreef de slaap uit haar ogen. Dat kon niet kloppen, de laatste keer dat haar moeder nog pannenkoeken had gemaakt was op haar zevende verjaardag en dat was een fiasco. Floor zou het nooit in haar gezicht zeggen, maar haar moeder was niet bepaald een keukenprinses.

Langzaamaan drongen de gebeurtenissen van de afgelopen nacht terug in Floor haar brein. Ze kreunde en wierp met tegenzin haar dekbed van zich af. “Koud…” Rilde ze en haastte zich naar de badkamer om zich om te kleden. Het feit dat ze pannenkoeken rook kan maar één ding betekenen. Ze hadden bezoek, want het kon anders nooit zo lekker ruiken. En als er bezoek was, waagde Floor het niet om in haar roze nachtkleed de trap af te komen. Ze had Emrys gisteren haar meest mannelijke pyjama gegeven, wat gewoon bestond uit een oversized T-shirt en broek. Ze hield het voor de depressieve dagen, wanneer ze ziek in bed lag of nood had aan chocolade-ijs en een romantische film. Maar aangezien de kleren voor Floor al te groot waren geweest, leek de arme Emrys erin te kunnen zwemmen. Met een glimlach had ze hem beloofd dat ze hem vandaag mee de stad in zou nemen om kleren te kopen.

Floor trok de eerste de beste jeans aan die ze tegenkwam met een rode geruite blouse erover. Vandaag ging ze voor comfortabel, na ze Linda’s kleren had gedragen. Wat haar er aan deed herinneren dat ze die nog in de was moest stoppen. Floor geritste het hoopje kleding bijeen en zuchtte nog eens naar haar spiegelbeeld, vooraleer ze haar moeder en de onbekende gast onder ogen kwam. Ze zag er weer stralend uit, voor een donderwolk. Haar wallen hadden wallen en haar haar was een krullende bos. Floor besloot geen moeite te doen, als ze een slechte haardag had, dan zou dat ook zo blijven, no matter what.

Floor sloot haar kamerdeur en teende op haar tippen naar de gastenkamer. Ze opende de deur op een kier en zag Emrys met gesloten ogen regelmatig ademhalen. Hij sliep nog. “Pefect…” Dacht Floor en sloot de deur voorzichtig. Dat gaf haar tijd om een verhaal te verzinnen voor haar moeder. “Mam, ruik ik pannenkoeken?” Vroeg Floor terwijl ze met Linda haar kleren onder de arm de trap afkwam. De verklaring waarom het zo goed rook, werd Floor al snel duidelijk. Een stralende Romeo was aan het multitasken in de keuken. Zeg nog eens dat enkel vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen. Terwijl hij uitleg gaf over kleuren, stond hij én deeg te mixen én pannenkoeken in de pan te gooien. Haar moeder daarentegen stond geleund tegen het aanrecht van haar kop koffie te genieten. Misschien was het beter zo. Meredith mocht niet te dicht komen, of de pannenkoeken zouden op magische wijze vreselijk smaken. “Hoi, mam. Goeiemorgen, Romeo.” Begroette Floor terwijl ze voorzichtig een stap in de keuken zette. Floor was meteen op haar hoedde. Dit was verdacht. Was Romeo hier alleen om haar kamer op te ruimen of was er meer aan de hand? Floor moest moeite doen om niet te argwanend naar de keukenprinses te kijken. Het zou te hard opvallen en dan zouden er nog meer vragen worden gesteld.

[Migean]

"Hey Floortje!" riep Romeo. "Wat heb jij een leuke grote zus seg!" Dit deed Meredith natuurlijk blozen.
Floors commentaar van das mijn moeder werd vlug in de kiem gesmoord met Romeo die een stapel pannenkoeken op de tafel zette.
"Laten we er maar van genieten nu ze nog warm zijn. Daarna kunnen we je kamer onder handen nemen." Romeo keek eens goed naar Floor haar haar, "En je haar. Geen commentaar."



Jurgen had de hele nacht doorgereden, het huis waarbij hij gestopt had leek totaal niet op wat hij had verwacht. Buiten leek het op een vervallen huis, binnen was het haast een kasteel.
En het leek verlaten.
"Hallo?" riep Jurgen, "Allo, lo, o." echode het na.
Op slag veranderde het interieur.
Jurgen ademde diep in via zijn neus. Ook dit interieur rook naar magie. En hij rook iemand.
"Mijn naam is Jurgen."
Niks.
"Ik kom uit Gilraen."
"Dat weet ik." zei een stem.
Jurgen keek rond, hij kon de stem niet positioneren. Zelfs de menselijke geur was hij kwijtgeraakt.
"Mira heeft uw adres gegeven."
In een deurgat verscheen een kleine man. Langzaam verdween de magie uit het interieur. Hij bekeek Jurgen heel goed.
"Ben je gevolgd?"
"Nee."
"Hoe zeker ben je?"
"Ik heb geen geur gevonden die me volgt."
"Dat hoeft zelfs niet." De man wandelde voorbij Jurgen tot aan de voordeur. "Je auto valt teveel op. We laten hem achter. We wachten nog even, als een van mijn bezweringen iets detecteert moeten we direct weg. Eet iets."
De man leidde Jurgen naar de keuken waar een vrouw koffie zat te drinken. Ze leek uit een ander land te komen.
"Jurgen, dit is Julia. Julia, dit is Jurgen."
"buongiorno Joerken."
"Dat accent, bent u.." ze onderbrak hem met "Iek ben Romeoes zoes."
"Zijn tweelingzus." zei de kleine man.
"Pardon, maar wie bent u eigenlijk."
"Ik Jurgen, ben jouw dooppeter."

[Jules]

Floor haar wangen kleurden tegelijkertijd met die van haar moeder rood. Alleen was het in Floor haar geval van woede en bij Meredith van het compliment. Het was te vroeg in de ochtend om er nog meer woorden aan vuil te maken. Gelukkig was Floor 100 procent zeker dat Romeo homo was, anders was ze aan een kruisverhoor begonnen voor de man in kwestie. Ze volgde Romeo zijn bevelen braaf op om de pannenkoeken zo snel mogelijk op te eten. Haar maag knorde instemmend toen ze de eerste hap nam, met lekker veel stroop erop. Gelukkig voor Romeo had ze een volle mond toen hij een opmerking over haar haar maakte, dus bliksemde ze hem zowat neer in de plaats van met volle mond te spreken. Moest hij maar eens leren leven met zo’n bos…hoewel ze Romeo ervan verdacht om beter met haarproducten en stijltangen om te gaan dan zij.

Meredith volgde het voorbeeld van haar dochter en schoof aan tafel terwijl ze nog een keer van haar koffie sipte. Haar ogen bleven gefixeerd op Floor. Die voelde de bui al hangen. Romeo was een welkome afleiding, maar het grote gesprek dat zou moeten worden gevoerd zou niet eeuwig kunnen worden uitgesteld. Zoveel vrienden had Floor niet en niet iedereen kon zo’n lekkere pannenkoeken maken. Dus ze zou haar mond ooit eens moeten opentrekken.

De pannenkoeken verdwenen in sneltempo van de tafel. Floor kuchte, toen ze haar laatste hap had doorgeslikt en sprak met gebroken stem: “Laat nog wat over voor Emrys.” Haar moeder liet geen seconde ademruimte. Ze sloeg toe als een haai, dat was het advocateninstinct. “Emrys, onze gast?” Vroeg Meredith met opgetrokken wenkbrauw. De pannenkoek die Romeo voor haar had opgeschept, lag nog steeds onaangeroerd op haar bord. Floor knikte en nam een slok van haar fruitsap, om zich een houding te geven. Het was lang genoeg uitgesteld, ondertussen had ze een verhaal kunnen verzinnen. Wel, het was niet echt een leugen, eerder een halve waarheid. Als Floor wilde dat haar moeder hem zou helpen én, nog belangrijker, zou winnen van de instelling, zou ze de waarheid moeten vertellen…deels. Het deel dat hij effectief een heks was, zou ze achterwege laten.

“Ja…Emrys.” Herhaalde Floor toen ze haar glas neerzette. Ze voelde de ogen van Romeo in haar zij prikken. Het gesprek tussen haar en haar moeder werd half met woorden gevoerd, half met blikken. Het was een wonder dat het geen echte telepathie was, want daar trok het verdacht veel op. “Was dat zo belangrijk, dat je gisteren zo gehaast weg moest?” Ging haar moeder verder, waarschijnlijk zoekend naar zwakke punten in het verhaal. Floor knikte, de puzzelstukjes vielen op zijn plek. “Ja, sorry, ik kon niets zeggen, want Emrys is een soort van…weggevlucht.” Zette Floor het verhaal op touw. Als ze het slim aanpakte, kon ze nog misbruik maken van Romeo om het verhaal te bevestigen. “Hoe meer mensen ervan wisten, hoe groter de kans zou zijn dat we gepakt werden.” “Door…?” Viste Meredith naar extra details. “De politie.” Haalde Floor haar schouders op. “De instelling waar hij is van weggevlucht.” “Instelling?” Schreeuwde haar moeder en zette haar kop koffie neer. Gelukkig was de tas bijna leeg, anders lag de tafel nu vol met het bruine goedje.

“Hij zat daar onschuldig, mam.” Het was tijd om de puppy-ogen kaart uit te spelen. “Hij is niet gek, er is niets mis met hem. Hij is gewoon een gemakkelijke prooi. Geen familie, niemand die hem mist.” Haar moeder zuchtte diep en kneep in de brug van haar neus terwijl ze haar ogen sloot. Floor wist wat dat betekende: processing. Haar moeder was de informatie aan het verwerken. En, aangezien Floor de eigenschap had geërfd, wist ze dat Meredith het hier niet bij zou laten. Ze had een moeder- én advocateninstinct. Ze zou er alles aan doen om Emrys veilig te houden. Haar moeder zuchtte opnieuw en liet haar neus los. Ze knipperde even met haar ogen. “In welke wereld leek het je een goed idee om een weggevluchte jongen onderdak te beiden?” Vroeg Meredith streng.

Dit was een test, wist Floor. Om te zien hoe stevig ze in haar schoenen stond. Om te zien hoeveel ze erom gaf en of ze de waarheid sprak. Anders zou Floor het niet volhouden. “In een wereld die al met genoeg arrogante mensen is gevuld die de andere kant opkijken als iemand hulp nodig heeft. Ik kon dit niet laten vallen, mam. Hij heeft hulp nodig, en wij zijn misschien de enige die het kunnen geven.” “Oh nee, je betrekt mij hier niet bij.” Repliceerde haar moeder. Floor kreeg zin om met bestek te beginnen smijten. Ze had verwacht dat dit gemakkelijker ging gaan. “Het is je plicht.” Riep Floor haast. Ze was Romeo die in de kamer zat vergeten. Deze discussie begon, zonder dat Floor het zelf merkte, de andere kant op te gaan. Naar dingen van het verleden die nog niet vergeten en vergeven waren. “Waarom zou het mijn plicht zijn?” Vroeg Meredith verbaasd. “Omdat je een advocaat bent.” Sprak Floor alsof het zo overduidelijk was. “Je dient mensen die je hulp nodig hebben in deze onrechtvaardige wereld te helpen. En omdat je een moeder bent. Hoe zou jij het vinden als ik werd beschuldigd van iets dat ik niet heb gedaan?” Ai, dit begon te hard naar de waarheid te leunen. Floor was ook beschuldigd van iets wat ze niet had gedaan: drugs nemen. En net zoals Emrys zou ze de gevolgen dragen van haar magie, omdat de rest van de wereld het niet kon verklaren.

Floor besloot het onderwerp terug op de rails te zetten. Dit ging niet om haar of de relatie met haar moeder: dit ging om Emrys. “Alsjeblieft, mam.” Floor fluisterde nu. Ze staarde naar haar vuile bord, waar de stroop hard begon te worden. “Je moet hem helpen. Hij kan nergens naartoe…” Floor zou nooit een goede advocaat zijn. Ze speelde te hard op gevoel en had geen deftige argumenten. Maar ze vond het ook zo’n stom concept. Als iemand hulp nodig had, stel je toch geen vragen en help je die persoon? Meredith zuchtte nog eens en de gespannen lading in de kamer leek weg te trekken. Floor hoorde hoe Romeo ongemakkelijk in zijn stoel neerschoof.

“Ik zal erover nadenken.” Verbrak Meredith eindelijk de stilte. Dat deed Floor opkijken van haar bord. Dit was geen overwinning, daar koos haar moeder de woorden te voorzichtig voor. “Ruim met Romeo je kamer op. Wanneer je klaar bent, hoor je mijn beslissing. Ondertussen kan Emrys rustig eten en een bad nemen. Ik ga hem vandaag niet het huis uit schoppen.” Floor wist niet of ze blij of verdrietig moest zijn. Dit kon nog alle kanten op…hoewel Annabels grootmoeder had verzekerd dat het goed ging komen. Plotseling wist Floor niet meer of ze zo hard op haar oordeel moest vertrouwen. “Bedankt.” Fluisterde Floor en ze voelde hoe haar wangen minder hard aan het branden waren. Haar moeder had in tegenstelling haar emoties perfect onder controle. Jaren training.

Floor stond op en leidde Romeo naar haar kamer. “Sorry dat je dat moest horen.” Mompelde ze nog een verontschuldiging toen ze de grote blauwe plek aanwees in de hoek van de kamer. Plotseling voelde ze zich opgesloten. Het moest fijn zijn om gelukkige Romeo in de buurt te hebben, maar ze kon niet wachten op het antwoord van haar moeder. Aangezien Meredith geen idee had van de krachten van Romeo zouden ze hier wel een tijdje op haar kamer moeten zitten, doen alsof ze druk in de weer waren met schilderen. En dat zou haar moeder de kans geven om de situatie te kunnne bespreken met andere advocaten, om te kunnen inschatten of het wel zou lukken. Floor wilde er niet denken dat het een verloren zaak was. Of dat haar moeder niet wilde helpen. Floor kneep haar ogen dicht in de hoop dat de zorgen op die manier magisch zouden verdwijnen en knauwde op de binnenkant van haar kaak. Rustig blijven was de opdracht.

[Migean]

"Nee, ik heb hem ook niet gezien." Adam legde de hoorn neer. Het was vervelend voor hem dat Jurgen weg was, hij had de jongen goed kunnen gebruiken in zijn korps, met de juiste heksen samen te zetten kon hij een top team maken die elke misdaad in Gilraen wel zou kunnen oplossen, maar die droom ging nog eventjes aan de kant liggen.
Hij bladerde door de papieren tot hij een foto van een jongen vond, van Emrys. De foto en het bijhorende opsporingsbevel verdween in de papiersnipperaar. Zijn zus had hem gezegd dat de jongen niet in de instelling hoorde. Adam Trizan had de jongen gezien bij de Valkaerts.
Had Jurgens verdwijning met Emrys te maken? Telepaat ...
Maar dan had Adam Trizan het wel gevoeld. Nee, dit was een impulsieve eigen beslissing. Wel, het zal te maken hebben met dat nieuwe meisje, dacht Adam Paradox. Heel verveld, een familie, een jongerenclubje en nu ook nog een covenleider die allemaal een verborgen agenda hebben. Probeer maar eens orde in een stad te houden.


"Ah, hij komt wel weer terug." zei Xavier "En dan horen we wel waarom."
Linda duwde hem weg en rende Jurgens kamer in. "Hij komt niet terug, hij is bang van Gilraen!" ze nam de tekening van de Dame van het Meer en hield die voor Xavier, hij had haar in de kamer gevolgd.
"Zij bestaat echt, iedereen zei dat het zijn fantasie was, maar ik weet nu dat hij de waarheid sprak. Hij is bang voor het meer, omdat hij er hulpeloos is. Zij heeft hem als kind 2 maal terug naar de oever gebracht. En vannacht voor de derde maal, ik weet het gewoon."
"En wie is ze?"
"Herinner je het verhaal van Kendra?"
"Ja." zei Xavier twijfelend. "Bedoel je?" hij maakte zijn zin niet af. Ze dachten beiden hetzelfde.
"Inderdaad, het eerste slachtoffer van Curran Wald, een waterheks, een zus van Kendra."
"Wat nu?"
"Wat nu?"
"Ja, wat gaan we nu doen?"
"Niks, hij is weg, we zien hem niet meer terug."
"Waarom denk je dat?"
"Ik ben het zeker." ze nam een foto van Jurgens bureau. "Ooit gehoord van de Underground?"
"Een verbond tussen niet coven-heksen?"
"Jurgen is naar de enige die hem altijd geloofd heeft."
Ze draaide de foto naar Xavier.
"Mira?"
"Niemand van ons weet waar ze is, maar het lijkt me logisch dat ze in de Underground is gegaan na Johny's dood. En somehow, heeft Jurgen contact met haar opgepakt."



Jean Trizan verbrak de cirkel van stenen.
Mira's mensen waren ver weg, maar het was nog niet nodig dat ze dichtbij waren. De confrontatie waar hij voor vreesde bleef uit omdat Floors vader geen aanvallen op Gilraen meer had geplaatst. Toch ging hij het in de gaten moeten houden.

[Jules]

Floor haar plan om rustig te blijven was volledig mislukt. Terwijl Romeo op zo’n vijf seconden haar kamer had getransformeerd in de ideale slaapplek, was Floor maar heen en weer aan het ijsberen. Ze kon niet geduldig afwachten, ze wilde een antwoord en wel nu meteen! Nadat ze voor de dertigste keer heen en weer had gelopen, wat haar kwade blikken van Romeo opleverde, ging Floor zo stil mogelijk in de hal staan om haar moeder af te luisteren.

“Ja mijn dochter…” Meredith was aan de telefoon. “Als zij zegt dat hij daar onschuldig zit, dan geloof ik haar. Het minste wat we kunnen doen, is de zaak onderzoeken.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn en Floor knauwde zowat haar kak kapot. “Emrys, ja.” Weer een korte stilte. “Ik zal het zeggen, bedankt.” Floor wist niet of ze een gat in de lucht moest springen of niet. Aan haar moeder haar toon kon ze niets afleiden en “Ik zal het zeggen, bedankt” kon zowat alle kanten opgaan.

Floor gromde gefrustreerd en schoot haar kamer terug binnen. Ondertussen had Romeo het zich zo gemakkelijk gemaakt om een wandeling door haar dressing te maken. Floor rolde met haar ogen en ging op de rand van haar bed zitten. Het zou haar niet verbazen mocht ze verschillende kledingstukken in andere kleuren tegenkomen dan ze oorspronkelijk waren. “Ach, zolang hij maar gelukkig is…” Dacht Floor en rolde zich op haar buik en begroef haar gezicht in haar kussen.

Dit hield ze geen uren vol. Ze moest een antwoord hebben én wel nu meteen. En aangezien ze haar moeder nog niets kon vragen en Emrys nog steeds als een blok sliep, bleef er maar één mogelijkheid over: stalking. Floor hief haar gezicht van haar kussen en zocht met haar hand naar haar GSM die ze op haar nachtkastje liet. Ze beet op haar onderste lip toen ze door haar contactenlijst scrolde. Alle sociale regels verboden dat ze dit zou doen, maar momenteel had ze even genoeg van regeltjes. Dit zou awkward worden en ze wist het. Maar aangezien het niet vreemder was dan spontaan je liefde verkondigen vooraleer je op een eerste, echte, officiële date bent geweest, Floor rekende aangevallen worden door geesten niet als een afspraakje, kon het niet zo erg zijn.

“We moeten praten.” Floor staarde naar de sms. “Nee, dat klinkt alsof je alle woorden wil intrekken.” Dacht ze en wiste het bericht vooraleer ze het opnieuw probeerde. “Hey, alles goed?” Floor schudde het hoofd en gromde gefrustreerd. Sinds wanneer was het zo moeilijk om met een jongen om te gaan? “Goed geslapen?” Typte ze in. “Nee, nee, nee!” Schreeuwde haar hoofd en Floor klopte haar GSM tegen het hoofd uit ergernis. Het ping-geluid van de machine veranderde haar frustratie al snel in paniek. Haar ogen werden groot en ze keek naar het scherm. “Bericht verzonden” stond er. Haar hart stopte voor een moment met kloppen. Had ze net de domste sms ooit verstuurd naar Jurgen? “Nee, nee, nee!” Schreeuwde Floor, nu hardop en in pure paniek. Ze sprong uit bed en zocht tussen de verzonden berichten. Daar stond het: zwart op wit. “Goed geslapen? zEKjsdfhbu” “Ow crap.” Vloekte Floor in een gefluister. Alle kleur verdween uit haar gezicht. “Alles goed?” Hoorde ze Romeo vragen en zijn hoofd piepte om de deur van haar dressing. “Ow crap.” Herhaalde Floor.

[Migean]

Alle onderdelen van Jurgens gsm waren verpulverd. Julia had er plezier in gehad om de gsm terug in de grondstoffen te veranderen. Het was nodig om Jurgen te doen verdwijnen en op de nemen in de Underground. Maar een paar heksen van de Underground bleven contact houden met de buitenwereld, de andere leden zwierven de wereld rond om leden met zeldzame krachten te werven of om samen te werken en een heks te stoppen die de wereld schade zou kunnen toebrengen op lange duur.
Jurgen keek maar beteuterd naar de restanten van zijn gsm.
"Tijd om te gaan."
Jurgen keek naar zijn oom Robert, hij dacht dat zijn oom al 15 jaar dood was, maar hier stond hij, in levende lijve.
"Oom Robert, kan ik nog een bericht doorgeven aan." "Nee." Onderbrak zijn oom hem. "Gevoelens zijn gevaarlijk, we moeten hem laten geloven dat je verdwenen bent. Dan ben je veilig, en het is ook beter voor haar."
Robert wandelde tot aan de keukentafel en plukte Julia's hand ervan, Julia opende haar ogen en keek hem aan.
"Stop met je broer te willen bespioneren, eenmaal hij weet dat je hier bent ben je verbrand. Dan zoeken we wel een andere shifter."
"Iek was niet nar Romeo aan et kieken." ze keek Jurgen aan, "Romeo is bie et miesje."
"Wat doet hij daar?"
"De rommel van zijn kat opkuisen." zei Jurgen, "Ze heeft wat verf gemorst bij Florence."

Romeo keek rond. Hij had het gevoel dat ze even niet alleen waren, maar het was van korte duur. Hij dacht dat hij het herkende maar kon het maar niet thuiswijzen.
Hij keek naar Floor naast haar bed, met haar gsm in de hand.
"Weet jij eigenlijk waar Jurgen is? Hij is gisteren weggereden nadat hij met je naar buiten is gegaan."

[Jules]

De vraag van Romeo haalde Floor uit haar gedachten, of eerder vervloekingen. Hoe kon ze zo stom zijn om zo’n sms te versturen? Wat was dit: de kleuterklas? Had ze maar tijdreiskrachten ofso gekregen, dan kon ze zichzelf tegenhouden om zo’n domme dingen te doen. Maar het was te laat en een nieuwe paniek overstroomde haar zowat.

“Wat?” Vroeg Floor niet begrijpend en gooide de GSM op haar bed terwijl ze opstond. “Jurgen is weg?” Vatte ze Romeo zijn woorden samen. De gebeurtenissen van de vorige avond leken in haar hoofd als een film te herspelen. Had ze iets verkeerds gedaan, buiten de sms sturen? Nee, Jurgen was eerst met zijn gevoelens op de proppen gekomen.
Het was wederzijds, dat kon toch alleen maar positief zijn? Of was hij zo bang dat zijn eerste reactie was om weg te vluchten? “We leven niet meer in de oertijd…” Dacht Floor en schudde het hoofd. Romeo verwachtte een antwoord.

“Nee…” Stamelde ze en slikte. “Ik weet niet waar hij is.” Ze fluisterde het bijna. Ze voelde zich plots alleen. Met een plof liet ze zich terug op het bed vallen. De radartjes in haar hoofd begonnen weer te werken. Wat was er gisteren precies allemaal gebeurd? Daar moest toch een aanwijzing over te vinden zijn? Floor kneep haar ogen dicht en dacht na. Ze zou ook nooit een goede detective zijn. “Misschien..” Dacht ze en opende haar ogen. Had het iets te maken met de Dame van het Meer? Jurgen leek er…bang was niet het goede woord. Maar hij wilde niet dat ze het erover had met niemand. En die belofte zou ze houden.

“Weet niemand waar hij is?” Vroeg Floor en Romeo schudde het hoofd. Dat leek helemaal niet op de Jurgen die ze kende. Wat haalde hij in het hoofd om zomaar weg te gaan? Zonder iemand iets te zeggen, zelfs zijn ouders of zus niet. Een baksteen vormde zich in Floor haar maag. Ze moest iets doen, maar wat? Als hij het zijn ouders niet eens durfde te vertellen, waarom haar dan wel. “Proberen gaat mee.” Dacht Floor en pakte de GSM weer vast. “Jurgen, waar zit je? Iedereen is ongerust.” Typte ze met de snelheid van het licht. Deze keer bedoelde ze ook om de sms te versturen. De toon kon niet meer verschillen van haar vorige. “Bericht niet verzonden” kreeg Floor terug en ze fronste. Hoe kon het dat een minuut geleden het nog wel werkte en nu niet meer? Floor drukte opnieuw op de verzendtoets, maar kreeg hetzelfde antwoord terug. Ze zuchtte gefrustreerd. Dit lag niet aan haar GSM of het netwerk, er was iets gebeurd.

Floor knauwde zowat haar kaak kapot. Deze stress kon ze niet aan. Het ene probleem wisselde zich in voor het andere. “Crap.” Vloekte ze luidop en de wenkbrauwen van Romeo schoten in de lucht. “Waar zit je?” Vroeg Floor zich hardop af.

[Migean]

"Hij is zelfs zo goed afgeschermd dat ik hem niet kan voelen door de aarde." zei Romeo, "Jij was eigenlijk onze enige hoop op een antwoord."


"Moet ik dit echt blijven dragen?"
"Iek ad nieks anders."
Jurgen keek beteuterd naar zijn rechterpols, sinds zijn aankomst was hij verplicht een speciale armband te dragen. Robert had uitgelegd dat er bezweringen op zaten, maar een zweetbandje in rastafarikleuren hoorde gewoon niet bij hem.
"Later maken we wel een artifact dat bij je past." zei Robert.
"Maar Julia kan het nu toch op mijn kleren overbrengen?"
"De bezweringen zijn zo sterk dat als ze die probeert te shiften dat ze verloren gaan. Het is allemaal bescherming."
"Ielk team ieft maar ien van die artifacten om te recroetieren. Wie wielen niet dat die in sliechte handen vielen."
"Hmm."
"Kom op Jurgen. Over twee dagen mag je zelf je artifact maken." zei Robert
"Oom, als wij die kunnen maken, waarom zou iemand anders die ook niet kunnen maken?"
Julia en Robert keken elkaar even aan.
"Dat kunnen ze." Antwoordde Robert, "Maar dan moeten ze een heks hebben die zwak is maar sterk met bezweringen. Wie macht wil hebben zal geen zwakke leden dulden. En dan moet de betreffende heks de bezweringen kennen."
"Dat zou toch kunnen?"
"Niet als je zorgt dat de geheugens gewist worden van allen die de bezweringen ooit hebben toegepast of gehoord. En als ze nooit opgeschreven worden dan blijft het geheim maar bij een paar personen."
"En daar gaan we nu naar toe?"
"Inderdaad."
"Maar soemmige van die niet persoenlijke artifacten komen soems ien handen van die vijoend." zei Julia

[Jules]

Floor voelde de moed in haar schoenen zinken. Nee, dieper: naar het middelpunt van de aarde. Als Romeo hem al niet kon vinden, waarom zouden ze dan geloven dat zij het wel kon? “Waarom heb je me niets gezegd?” Dacht Floor terwijl ze afwezig naar haar GSM staarde. Misschien had hij wel iets gezegd. Subtiel een hint gegeven. Zijn bekentenis van gisterenavond moest een soort afscheid zijn geweest. “Waarom heb ik niets gemerkt?” Vervloekte Floor zich en kneep haar ogen nog dieper dicht.

“En de politie?” Vroeg Floor, maar terwijl ze het zei, wist ze dat het hopeloos zou zijn. Als Romeo hem al niet kon vinden met magie, waarom zou de politie er dan wel in slagen? Er mocht dan een speciaal heksen-korps zijn, als Jurgen niet wilde gevonden worden, zou niemand er in slagen. “Dus het is onmogelijk.” Dacht Floor. Hij was weg, hij was echt weg. En zoals het ernaar uit zag, zou hij ook niet terugkomen.

Floor zuchtte diep en probeerde het van zich af te zetten. Goed, ze kon er niets aan doen dat hij weg was. Maar misschien kon ze wel helpen om op één of andere manier hem te vinden. Dus bleven er twee vragen over: waarom zou Jurgen weglopen en wie zou hem kunnen helpen? Het feit dat een volwassen heks zoals Romeo niets kon doen met zijn magie, betekende dat Jurgen hulp had. Of hij was veel beter in magie dan iedereen dacht.

Floor kende de heksenwereld er nog niet lang genoeg voor. Maar ze was er zeker van dat er heksen waren die extra hulp hadden. Zoals haar vader, die had boeken. En Rob, die had ook boeken. Zouden er dan geen antwoorden te vinden zijn? “Wat gaan we doen?” Vroeg Floor fluisterend aan Romeo. Niet dat ze echt een antwoord verwachtte, ze vreesde eigenlijk het antwoord. Hem gewoon met rust laten? Het feit dat hij was weggelopen was het teken dat hij niet wilde worden gestoord. Floor schudde haar hoofd bij de gedachte. Ze wilde er niet aan denken dat het zo zou eindigen.

[Emrys]

Plots stond Emrys in het deurgat.
Zijn haar zat nog in de war en hij droeg het wijde T - shirt van Floor.
De te wijde broek hield hij vast met zijn ene hand.
Hij keek met grote ogen rond.
Helemaal uitgeslapen leek hij niet.
Maar dat lijkt niemand die pas uit bed is.
Hij bekeek Romeo.
Die jongeman had hij de dag ervoor ook al gezien.

"Wat is er met mij?" viel hij met de deur in huis,
Emrys duwde met zijn handen tegen zijn slapen.
"Soms doet het zo'n pijn," vertelde hij,
"Maar ik kan het niet stoppen."
De dokters hadden er vele namen voor,
maar een medicijn kon helpen.
Emrys wist dat Floor hem horen kon,
"Is hij ook anders?"
Emrys keek Romeo aan.
Hij wilde dat Floor hem alle antwoorden gaf.
Op al z'n vragen.
Hij wist niet goed waarom hij dit aannam.
Floor was een puzzelstukje,
misschien die andere man ook?
En wat zou de puzzel voorstellen ...
als hij volledig was?
Niks was zeker in zijn ogen.
Behalve één ding.
Het was jaren geleden dat
Emrys zo goed geslapen had.
Sinds hij bij Floor was,
was het geluid gestopt.

Even had hij er weer last van gehad.
De vorige avond,
toen hij naar de tv keek.
In zijn hoofd hoorde hij geritsel en
hoorde hij een wagen rijden.
Ook had hij Floor horen zeggen
"Kom op lastpak."
Hij vroeg zich af wat dat allemaal betekende.