Boek Der Schaduwen

[Jules]

Specificaties:
*Enkel mensen/heksen
*Moderne setting
*Gelieve geen post te maken van één zin.
*Zowel zwarte als witte magie is toegelaten
*Gelieve niet te overdrijven. We zitten met magische wezens, dus geef iedereen een kans. “Meerdere” krachten zijn toegestaan, maar kies dan één “specialiteit”. Bijvoorbeeld: Personage A kan supersnel bewegen, telepathie, tijdreizen, blablabla, maar enkel de telepathie heeft hij/zij volledig onder controle. Krachten hebben nu eenmaal tijd nodig om te ontwikkelen. De andere krachten kunnen worden gebruikt, maar bijvoorbeeld alleen gedurende een beperkte tijd of enkel als personage zich verdrietig voelt of...) Wees dus niet bang om je personage beperkingen op te leggen. Niemand is perfect (spijtig genoeg).
*Mogelijk hulpmiddel voor krachten: heroeswiki.com/Powers (Be original, people!)

Vita brevis est, longa ars
(Het leven is kort, maar de kunst leeft eeuwig)

Het gekletter van paarden weergalmde in de dunne straten van het Middeleeuwse Gilraen. Het was bijna middernacht, en de achtervolgers zouden moeten opschieten wilden ze de beschuldigde voor spookuur veilig achter tralies hebben. Het was de zoveelste verdachte deze maand, maar ze zouden haar vangen. Anders zou het hele dorp in opstand komen en dat was het laatste dat de autoriteiten wilden. Ze waren immers al in oorlog met naarbijgelegen steden. De soldaten spoorden hun paarden aan om nog sneller te gaan, en terwijl ze in koor “Vort!” riepen, begon het boven hun hoofden te rommelen. “Het is dat wicht! Zij doet dit!” Brulde één van de soldaten terwijl het zachtjes begon te regenen. “Ze weet dat we komen en probeert dat te verhelpen door haar duistere magie op ons af te sturen!”. Ondertussen viel de regen met bakken uit de lucht. De straat werd modderig en glad. Enkele paarden gleden onoverkomelijk uit, andere steigerden verschrikt. Enkele soldaten waren gevallen en geplet onder het geweldige gewicht van hun stalen rossen. De rest van de groep reed onverbiddelijk door. Ze hadden geen tijd om te wachten, de plicht roepte. Als ze de heks vandaag niet zouden vangen, zouden hun hoofden rollen.

“Neen! Alsjeblieft! Ik ben geen heks!” De arme vrouw was omsingeld door vijf soldaten. Twee te paard en drie stonden klaar om haar te bespringen met touwen en handboeien. De ogen van de soldaten stonden even angstig als die van de vrouw die een bundeltje gekrijs stevig tegen zich aan drukte. “Het zou helpen als dat duivelsgebroed het niet had overleefd...of dat het nu niet zo regende!” Antwoordde één van de soldaten. “Ik kan er toch niets aan doen dat mijn zoon...” De vrouw kreeg de kans niet haar zin af te maken. Ze werd hardhandig neergeslagen. Ze viel op de grond, de baby rolde verder over de koude, natte straatstenen. Hij krijste nog harder...althans voor even. Bloed vermengde zich met regen. De baby was gestorven door de klap op de grond en uit het hoofd van de vrouw stroomde nog meer bloed. Eén van de soldaten gooide een houten knuppel neer naast de vrouw. “Die kunnen we niet meer meepakken.” Reageerde hij droog terwijl hij zijn paard besteeg. “Heb je gezien hoe ze keek? Dit was pure zelfverdediging.” De soldaten knikten instemmend naar elkaar. “Ze wordt nu overgelaten aan de genade van haar medeburgers.” De soldaten spoorden hun paarden weer aan en lieten de vrouw achter, hun klus was geklaard. Terwijl ze weggaloppeerden verdween ook het gedonder en de regen. Een teken voor hen dat ze de juiste hadden vermoord.

In het donker verscheen er een gedaante uit een steegje. Het was een jonge vrouw, maar ze had een kleine glimlach op haar gezicht. Zij had de arme vrouw aangegeven aan de autoriteiten. Het was een valse beschuldiging geweest, uit jaloezie. De jonge vrouw kon het niet verkroppen dat haar oudere buurvrouw een gezonde zoon had gekregen terwijl zij haar kind had verloren.

*

“Lieverd, we zijn er...” “Floor?” “Florence!”
Florence schoot wakker van het plotselinge gebrul. Ze keek verward en met kleine oogjes om zich heen. Nog geen seconde geleden had haar kaak tegen het koude glas van de auto gelegen, de afdruk bleef plakken op het raam, en nu wreef ze vermoeid over haar gezicht. “Mam, je moet echt niet zo brullen.” Mompelde Florence terwijl ze al geeuwend haar koptelefoon afdeed. Luide chickmuziek was nog net hoorbaar totdat Floor had mp3-speler afzette en op de achterbank gooide. Ze rekte zich uit in de lederen autozetel. “Dat is ook niet de bedoeling. Als jij je muziek nu eens...” “...wat zachter zou zetten en je oren niet zou beschadigen dan had je het eerder gehoord. I know.” Vulde Florence de preek van haar moeder aan. Ze keken elkaar even aan, maar haar moeder gaf de strijd al snel op. Na een korte zucht glimlachte haar moeder weer en keek terug voor zich uit.
“Dus...” Zei Florence terwijl ze haar lippen tuitte. “...waar zijn we nu weer beland?” “Gilraen ‘Lake’, zoals jij het zou noemen. Volgens de routebeschrijving...” Florence’s moeder prutste met haar rechterhand even in het handschoenkastje en haalde er een kaart en wat geprintte papieren uit. “... is het nog een vijftal minuutjes rijden voor we thuis zijn.” “Thuis...” Mompelde Florence, rolde met haar ogen en nam de papieren over van haar moeder. Ze had het net hard genoeg gezegd dat het hoorbaar was, maar haar moeder wist Florence gepruil te negeren. Ze hadden dit gesprek al een honderd keer gehad. Het was beter zo. Haar moeder had een baan aangenomen voor een groot advocatenbureau en daarvoor moesten ze nu eenmaal verhuizen. Maar om het nu al “thuis” te noemen. Florence trok haar bruine ballerina’s uit en ging in kleermakerszit op de zwarte, lederen stoel zitten. Ze draaide de kaart enkele keren om en keek af en toe naar buiten. “Het is minder zonnig dan thui-... Narmdanya, bedoel ik.” Meldde Florence terwijl ze haar toekomstige omgeving bestudeerde. “Gilraen is Noordelijker gelegen én er is een meer. Dat zorgt voor een iets kouder klimaat. Geen zorgen, lieverd. Je voelt je er zo thuis.” Verzekerde haar moeder haar. “Djeez, mam. Ben je zeker dat je niet voor aardrijkskunde hebt gestudeerd?” Grapte Florence terwijl ze haar wenkbrauwen fronste. “Vrij zeker.” Grapte haar moeder terug en er verscheen weer een glimlach op de beide vrouwen hun gezicht. “Deze afslag moet je hebben.” Zei Florence op rustige toon terwijl ze naar rechts wees en even tegen het raam tikte. Haar moeder draaide gehoorzaam af. Het grind kraakte onder het gewicht van de auto. “En nu?” Vroeg haar moeder. “Gefeliciteerd! U hebt nu Gilraen Lake bereikt. Hopelijk geniet u van uw nieuwe huis. Rijdt nog enkele kilometers rechtdoor en bij het gele uithangbord dat u aan uw linkerkant kan vinden, slaat u af. Daar vindt u uw nieuwe, knusse woning.” Sprak Florence alsof ze een reclamespotje insprak. “Oké gps.” Antwoordde haar moeder en volgde de instructies van haar dochter.

Florence’s moeder draaide linksaf bij het gele bord waar “Villa Bukta” opstond. Ze vertraagde en de kleine keitjes kraakten hard onder het gewicht van de auto. “Wow, mam. Ben je zeker dat je duidelijk hebt gemaakt dat we maar met zen tweeën zijn?” Gilde Florence en floot nog even. Het huis waar ze voor stopten was gi-gan-tisch! Het zag eruit als een houten strandhuisje, alleen veel gigantischer. “Wat zit je nu weer te klagen? Ik dacht dat jij altijd al een grotere kamer mét badkamer én dressing aan wilde?” Florence’s hoofd schoot naar haar moeder in verrassing. “Bedoel je dat ik...” ze kon haar zin zelfs niet afmaken. “Welkom thuis, lieverd!” “Aaah !” Het was niet precies de reactie die haar moeder in gedachten had. Florence gilde van geluk, maar de knuffel en de kus bleven uit. In plaats daarvan vloog het portier van de auto open en sprong Florence de auto uit. Ze deed een vreugdedansje op blote voeten en holde dan weer de auto in. “Bedankt!” Zei ze, iets gekalmeerd, en gaf haar moeder een kus op de wang. Daarna begon ze weer te gillen en stootte door de opwinding haar hoofd tegen het dak. “Auw...” Mompelde Florence droog terwijl ze even over haar hoofd wreef. Dan verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. Florence gritste haar ballerina’s mee en rende het huis in. “Vergeet niet uit te laden!” Brulde haar moeder haar nog achterna, maar tevergeefs. “Een nieuw begin.” Zuchtte haar moeder en stapte de auto uit om hun nieuwe huis aan het meer beter te kunnen bekijken.

[Migean]

Tarjan trad de hut binnen, echt wel een hut, verscholen op een eilandje in een meer.
Langzaam verandere hij in een jongeman van ongeveer 20 jaar oud, hij ging naast het meisje en de baby in de hut liggen. De baby keek hem aan en greep Tarjans neus.
"Tarj?"
"Ja lieverd?"
"Wil je alsjeblieft niet meer in een dier veranderen?" ze ging rechtop zitten en keek naar hun baby en naar hem. "Ik ben bang dat je op een dag erin blijft."


De lichten van de Porsche knipperden even.
Rob stak de sleutel weg.
Op weg naar huis had hij gezien dat er nieuwe mensen waren, een nieuw meisje in de stad, zijn stad.
Hij opende de voordeur voor een bediende het kon doen.
"Laat Berta pasta voor me maken vanavond, met tomatensaus, aubergine en gehakt, ik wil het om 8 uur op mijn bureau."
"Mijnheer Rob, uw ouders zijn terug, ze zouden graag met u eten vanavond."
"Zeg maar dat ik niet kan."
Hij liet de bediende achter en liep naar zijn kamer.
Daargekomen vergrende hij de deur terwijl een valse muur wegschoof, daar op een standaard stond een oud boek, de bladen ritselden naar de bladzijde hij wou lezen.

[Jules]

Floor zat onderuitgezakt aan tafel in wat afhaalchinees te porren. De keuken was “gedoopt”, net zoals de rest van de kamers. Overal stonden nog verhuisdozen, maar die zouden snel genoeg weggewerkt worden. Wat belangrijker was, was dat enkele kamers nog een likje verf konden gebruiken. Maar voor vandaag was het genoeg geweest, zowel Floor als haar moeder trokken zich als zombies verder. Een goed bed en goede nachtrust zouden wonderen doen.

“Wat zijn je plannen voor morgen?” Onderbrak haar moeder de stilte. “Ik was van plan om eens een kijkje te nemen aan de Universiteit.” Antwoordde Floor, terwijl ze een geeuw onderdrukte. “De laatste zaakjes regelen zodat ik zo snel mogelijk kan beginnen.” Haar moeder knikte en nam nog een hap gratis kroepoek. Het nieuws dat er nieuwe inwoners waren, zou nu wel snel de ronde doen. Maar het voordeel was wel dat je gratis eten kreeg bij de plaatselijke Chinees.

“Ik vrees dat je morgen alleen zal moeten dineren, Floor.” Zei haar moeder terwijl ze haar bestek neerlegde. Floor begon wat trager te kauwen. Het was niet dat ze dit niet had zien aankomen. Belangrijke job, nieuwe stad, dat betekende bijna meteen overuren. Maar zo snel? “Ik wil me zo snel mogelijk inwerken… en daarvoor…” Floor onderbrak haar moeder vooraleer ze haar zin kon afmaken. “Ik snap het wel, mam. Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik ben oud genoeg om voor mezelf te zorgen.” Floor glimlachte om haar woorden kracht bij te geven en haar moeder glimlachte terug. Maar ze wisten beiden dat geen van hen erin trapte.

“Ik weet me wel bezig te houden. Mijn kamer kan nog wel een kleurtje gebruiken en misschien dat ik het plaatselijke zwembad eens ga onderzoeken. Of het meer, aangezien dat dichter is.” Floor haar moeder stond op om af te ruimen. “Denk je dat dat wel veilig is?” Vroeg ze fronsend. Floor haalde triomfantelijk een foldertje van tafel. “Welkom in Gilraen” stond er in grote letters op. “Ik heb het nagekeken.” Zei ze terwijl ze opstond om haar moeder te helpen. “Er zijn specifieke plaatsen om te zwemmen, mét redders. Niet dat ik die nodig heb.” Ze knipoogde naar haar moeder en die lachte hartelijk terug. “Oké, professional, ik heb het begrepen. Maar als je niet op tijd terug bent,…” “Dan bel je de politie en alle ziekenhuizen. Got it!”

[Migean]

De baby nam de oren van de duitse herder vast en trok eraan.
Tarjan schoot wakker en haalde bijna naar zijn dochtertje uit, hij besefte op tijd dat hij een hond was. Hij concentreerde even en werd weer mens. Dit was niet meer de eerste keer dat hij als mens ging slapen en als hond wakker werd.
Hij stond op en rammelde wat in de kasten op zoek om iets te eten.
Nalia stond in het deurgat met een kip.
Een dode kip.
"Hoe?" vroeg Tarjan, maar Nalia legde hem het zwijgen op.
"Ververs jij Nellie haar luier, ik maak de kip wel klaar."


De Porsche werd gevolgd door nog een paar auto's. Luxe auto's.
Ze stopten bij een onbewaakte plaats van het meer, de bestuurders en passagiers liepen naar de oever toe. Eén van de jongens nam wat water en zand in zijn handen en rook eraan.
"Lichte hondengeur, en ik ruik Nellie nu ook, ze is hier op de oever geweest enkele uren geleden. Met een kip."
"Goed werk Jurgen." Rob tuurde het meer af. Daarna keek hij een koppel aan. "Vannacht staan jullie hier, kijken, zien of een van hun zich hier waagt. En dan bel je me."
"En wat nu?" vroeg een ander.
"Nu, nu gaan doen wat we de andere dagen doen, studentjes plagen."
De ander viel om, het zand wentelde zich om hem. De rest van de bende lachte om Rob zijn stunt, behalve de jongen die zich in de zandstorm bevond.
De storm stopte bruut toen een meisje Rob aanraakte. Hij duwde haar hand weg en stapte richting zijn auto.
"Dankje Annabel." zei de jongen, Annabel hielp hem recht, maar zei niks.

[Jules]

Floor racete op haar fiets langs het meer van Gilraen. Haar dag had niet beter kunnen beginnen. Ze had zich overslapen, waardoor ze haar afspraak met de Universiteit zou missen, als ze nu niet fietste of haar leven ervan af hing. Wat het ook een beetje deed…Bovendien had ze zich in haar haast nog eens tegen duizend dozen gestoten, waardoor ze blauwe plekken op haar onderbenen had gekregen.

Met al pijnlijke benen, stijve armen, een mp3-speler die luide muziek door haar oren knalde en een halve boterham met choco in haar mond, was het dan ook niet verbazend dat haar concentratievermogen onder het nulpunt zat. En dan begin je je vreemde dingen in te beelden.

Florence scheurde langs een stukje onbewaakt strand waar een stelletje jongeren rondhing. Vanuit haar ooghoeken nam ze het stelletje op. “Tsss…rijkeluitjes…” Mompelde Floor, met het gevaar dat haar ontbijt uit haar mond zou ontsnappen. Net op dat moment zag ze een jongen in het zand vallen. Zomaar, zonder enige waarschuwing. Floor keek achterom en haar ogen werden nog groter toen het leek of het zand uit het niets om zijn lichaam heen kroop. “Slaaptekort…duidelijk een geval van slaaptekort.” Zei Floor tegen zichzelf en wreef met haar linkerhand door haar ogen.

Ze nam nog een hap van haar boterham en draaide haar hoofd weer naar voren…waar ze een auto recht op zich af zag komen. Haar hand liet haar ontbijt voor wat het was en Floor duwde uit alle macht op haar remmen. Bovendien lieten haar voeten de pedalen los en duwde ze die tegen de grond, in de hoop zo sneller tot stilstand te komen. Net voor de Porsche kwam ze tot stilstand.

Totaal verwilderd keek ze naar de auto. Haar haren staken alle kanten op, ze hijgde van de stress en haar hoofd zag knalrood. “Leer parkeren!” Schreeuwde Floor naar de bestuurder, een jongen die net op de auto kwam afstappen, één die bij het groepje had gehoord. Ze had natuurlijk het recht niet om op hem kwaad te zijn, zij was duidelijk in fout. En dat zou haar moeder, als ze erbij was, er wel inwrijven. Bovendien wilde ze haar stem niet zo verheffen, maar Floor hoorde zichzelf amper denken door de te luide muziek. Geërgerd, zuchtend en vloekend pakte ze haar fiets vast en zette ze hem weer richting de rijbaan.

[Migean]

"Wat een brutaaltje."
"Moet ik Rob?"
"Nee Sonic, beter niet, dat is die nieuwe."
De jongen met het stekelhaar keek nieuwsgierig naar de banden van de fiets, hij had graag die met zijn krachten laten springen, zeker omdat het gejank uit de koptelefoon zijn oren zeer deed.
Annabel raakte hem aan, het geluid klonk weer normaal, wat was hij blij met zijn grote zus haar gave.
"He meid." Riep Annabel. "Moet je naar de uni? Zet je fiets in de laadbak van die wrangler." De twee persoonsjeep stond naast de Porshe. "Dan breng ik je, want met de fiets raak je niet op tijd."
Ze draaide zich om naar haar broer en Rob.
"Rob, breng jij Tim naar school en ga dan naar huis, ik wil je vandaag niet op de universiteit zien."
"Luister," siste Rob naar haar, "Je hebt niet te zeggen wat ik moet doen."
"Toch wel Rob. Vanavond eten we met je ouders."
Het plezier was van Robs gezicht te lezen.
"Doe wat ik zeg Rob, rotzooi niet me de Zusterschap." Beet ze hem stilletjes doe.
Hij knikte. Deze keer won zij.
"Okay schat." Hij kuste haar op de mond en stapte in zijn Porsche.
Tim/Sonic stapte langs de andere kant in. Hij zette een koptelefoon op, niet een die het geluid binnen houd, maar het geluid buiten houd.
Jurgen en het koppel stapten in de Mercedes A klasse.
De overige drie propten zich in een Toyota GT86.

[Jules]

Floor keek op de klok van haar mp3-speler. “nuts!” Vloekte ze luid. Het meisje had gelijk, Floor had nog maar een kwartier om op haar afspraak te komen. Zelfs als ze als een gek fietste, zou ze misschien net op tijd het Universiteitsterrein bereiken, maar dan moest ze nog het juiste lokaal vinden. Ze had wel routebeschrijvingen afgedrukt, maar het was gisteren te laat geweest om nog op verkenningstocht te gaan op de Universiteit. Als ze geen slechte indruk wilde maken met te laat komen en bezweet als een otter de hand schudden van de persoon die haar toekomst in handen hield, zou ze het aanbod moeten aannemen.

Floor wriemelde aan haar fiets. Ze zou teveel tijd verliezen met dit twintig keer te hard te overdenken. “Gewoon gaan met die banaan!” Schreeuwde haar hoofd. “Live a little, have an adventure.” Floor zuchtte en gooide daarna bijna haar fiets in de achterbak van de Wrangler. “Jep, tot ik bestolen en vermoord word…” Dacht ze nog en opende het portier van de auto.

“Ik ben Florence, by the way.” Stelde ze zich voor aan het meisje. “Maar iedereen noemt me Floor.” Misschien moest ze het gewoon van de positieve kant bekijken. Dit zou haar eerste nieuwe vriendin kunnen zijn. Annabel leek nog…normaal…of toch als je haar vergeleek met de rest van het groepje.

[Migean]

"Ik ben Annabel." zei ze terwijl ze instapte.
"De rest van dat zootje zal je later wel nog leren kennen denk ik, jouw moeder werkt bij de mijne, en soms zijn er van die avonden dat 'belangrijke' mensen samenkomen en dan moeten we mee."
Ze startte de motor.
"Ik raad je dan wel aan je mp3 speler niet mee te nemen, mijn broer heeft een hekel aan zulke dingen, zijn oren zijn, gevoelig."
De jeep vertrok soepel en bleef mooi op de baan.
"We noemen hem Sonic vanwege zijn gevoeligheid en zijn haar." loog ze, ze kon moeilijk zeggen dat haar broer geluidsgolven manipuleerde.

Vijf minuten later reden ze het universiteitsterrein op.
"Laten we je fiets gewoon aan mijn jeep vastmaken, dan vind je hem straks gemakkelijker terug en eventueel kan ik je zelfs terug naar huis brengen."
Ze parkeerde op een gereserveerde plaats.
"Dit is mijn oom zijn plek."

[Jules]

Floor had al ervaring met van die “belangrijke” avonden. Of beter gezegd: the most boring evening of your life, waar je zou wensen dat je dood was. Maar in plaats daarvan glimlachte ze vriendelijk naar Annabel. Ze zou dus nog meer van het meisje zien, het zou dus echt haar officiële nieuwe eerste vriendin worden. En misschien maar goed ook, het zou de avonden op haar moeder haar werk wat dragelijker maken.

Floor trok een wenkbrauw op toen Annabel over haar broer begon. “Moet hij zich daarom zo gedragen?” Dacht ze, maar uit beleefdheid zei ze niets. Floor had geen ervaring met een broer, ouder of jonger. Ze had er wel één, maar die zag ze dus niet. Misschien als ze Nicolas beter kende, zou ze ook voor hem opkomen en zijn gedrag niet zo hard opnemen. “En sommige kinderen zijn gewoon natuurlijke etters.” Dacht Floor een grinnikte om zichzelf.

“Bedankt voor de lift.” Zei Floor, het eerste in minuten, wanneer ze uitstapte. Ze viste uit haar tas een slot en maakte haar fiets vast aan de auto, zoals Annabel had voorgesteld. Daarna stopte Floor haar mp3-speler in haar zak. “Wauw, je oom moet dan wel een belangrijke piet zijn, als hij zijn persoonlijke parkeerplaats heeft.” Reageerde Floor terwijl ze de parkeerplek wat beter bekeek.

[Migean]

"Ehm, hoe moet ik dit zeggen." begon Annabel, "Eigenlijk is het een gedenkplaats aan hem, het is de laatste plaats waar men hem levend heeft gezien."
Ze sloot de deuren en stopte de sleutel weg.
"Ehm. Als je wilt kunnen we vanmiddag samen eten, ik zit normaal in de lunchplaats op het derde, samen met enkele klasgenoten achteraan in een hoek."
Oom John, baanbrekende onderzoeker van de lokale geschiedenis, dacht ze, alleen Rob weet wat er die avond gebeurd is, en die spreekt er niet over.

Rob zat in zijn kamer, een oud boek hing in de lucht voor hem.
Hij oefende met zijn krachten. Telekinese is fijn, maar er moet meer zijn. Kan hij water uit de lucht halen? Wolken laten ontstaan en manipuleren?
Vanuit zijn ooghoek zag hij de zwartgeblakerde rugzak van jaren geleden, hij probeerde hem open te krijgen, maar hij werd nerveus.
Hij stond recht en liep er naartoe, hij haalde een zwart geblakerd schrift uit.
John zijn zoektocht. Hij stak het terug weg.
Hij had beloofd ervoor te zorgen, een coven oprichten ter bescherming van Gilraen en zijn geschiedenis.
Hij was er klaar voor, als men terugkomt ging hij er staan met zijn coven, tenminste, als men nog enkele jaren wacht.

[Jules]

Floor stond met haar mond vol tanden. Het was waarschijnlijk de eerste keer in haar leven dat iemand er in geslaagd was om haar stil te krijgen. “En dat krijg je dus als je altijd zo’n grote mond hebt en er dingen uitflapt zonder na te denken.” Schreeuwde haar brein beschuldigend tegen haar.

“Ow, sorry, ik wilde niet…” Begon Florence een verontschuldiging te bazelen, maar naarmate de zin vorderde, dempte het geluid. Sonic zou blij zijn geweest. Hoe dan ook, Annabel leek haar excuus niet op te merken en praatte gewoon door.

“Lijkt me leuk, dank je.” Zei Floor met een glimlach wanneer Annabel haar uitnodigde voor de lunch. Floor keek nog eens op de klok van haar mp3-speler vooraleer ze haar tas over haar schouder gooide. “Nogmaals bedankt voor de lift.” Zei ze terwijl ze richting het Universiteitsgebouw liep. “Maar ik ga je niet langer ophouden. Ik wil niet dat je hulp voor niets blijkt, als ik nu alsnog te laat komt.” Floor draaide zich om en zwaaide, zonder haar te zien, naar Annabel. “Tot bij de lunch!” Schreeuwde ze nog en verdween dan door de deuren van het gebouw.

[Migean]

"He Linda."
"Annabel."
Linda verliet het groepje waartussen ze stond en voegde zich bij Annabel.
"Ik heb mijn twijfels."
"De Zusterschap of die nieuwe?"
"Rob."
"Maar jullie zijn al zo lang samen! 7 jaar ofzo?!"
"Volgende week 7 jaar ja, maar dat bedoel ik niet Linda. Ik heb mijn twijfels of hij wel goed handelt als leider van onze coven. Hij houdt dingen geheim voor mij, voor ons."
"Ben je het zeker?"
"Er is een valse muur in zijn kamer."
"En wat is erachter?"
"Dat weet ik niet. Maar ik vind het geen goed idee dat jij en Xaf vanavond bij het meer postvatten. Tarjan is geen bedreiging voor ons. Is hij nooit geweest."
"Ja, maar hij is wel met je beste vriendin weggegaan, wel en Rob zijn zus natuurlijk."
"Maar hij weet meer dan wij doen. Zijn kennis is, groot. En wat gaat Xaf doen? Tarjan trapt door zijn illusies."
"Rob wil hem vangen. Xaf moet mij beschermen, dat is de bedoeling."
Annabel zuchtte, "En wat als Nalia opdaagt?"
"Geen idee, ook vasthouden denk ik."
"Tarjan is onschuldig, dat ben ik zeker."
"Je hebt gezien wat hij kan."
"Ik denk niet dat het hem was." zei Annabel.
Ze stonden voor de deur van een aula.
"Ik zie je vanmiddag?"
"Wiccaclub." antwoordde Linda.
"Hmm, dan zie ik je morgen wel."
"Annabel?"
"Ja?"
"Zou je, ehm, bij je grootmoeder langs kunnen gaan?" stamelde Linda. "Misschien, kan ze zien, wat ehm, vanavond zal gebeuren."
"Ik kan niks beloven, ze ziet niet meer zo goed."
Annabel ging de aula binnen.


Met een fruitsalada zette Annabel zich aan de tafel. Een klasgenote van haar zat er ook al, buigend over tarotkaarten.
"Tiff, de boodschap van de kaarten is niet voor jou."
"Sinds wanneer?.."
"Mijn grootmoeder heeft me de grote en de kleine Arcana geleerd. Ik stel voor dat je ze wegsteekt, er gebeurd iets vanavond dat je kaarten in de war stuurt."
De kaarten vlogen traagjes terug naar haar hand.
"Hou je wat in." zei Annabel stilletjes, "Ik heb iemand uitgenodigd aan onze tafel, maar we hebben nog geen idee wat ze is."

[Jules]

Floor liep met een glimlach van oor tot oor door de universiteitsgangen. Het was onnodig om te zeggen dat haar gesprek een succes was geweest. Het hoofd van de afdeling Sport zag geen graten in haar overstap van de universiteit van Narmdanya naar die van Gilraen. En om het helemaal af te maken, had hij haar een plaats bij het zwemteam beloofd. Haar medestudenten keken naar het nieuwste lid van “De Gilraen Selkies”. Niet dat ze dat beseften en het ook maar iethingy belangrijk vonden.

“Remind me om een geschenkmand te geven aan Annabel.” Zei Floor tegen zichzelf terwijl ze de cafetaria binnenstapte. Ze had net een hysterisch gelukkig bericht achtergelaten op haar moeder haar voicemail. Dat zou maar moeten volstaan totdat ze haar opnieuw zou zien. “Oké, achteraan in de hoek…”Mompelde Floor tegen zichzelf terwijl ze de eetzaal afspeurde. In de verte zag ze het zwartharige hoofd van Annabel en Floor zette haar tocht voor.

Niet dat ze honger had, ze was te opgewonden om een hap door haar keel te krijgen. Er stonden te veel andere interessante dingen op “het menu”. Zo zou ze vanmiddag een rondleiding krijgen in het zwembad, al een baantje mogen trekken en natuurlijk haar uniform in ontvangst mogen nemen.

Floor zwaaide wanneer ze dichter bij de tafel van Annabel kwam. Er zat zoals beloofd een klasgenoot haar gezelschap te houden. “Hey!” Zei Floor als wijze van begroeting en trok een stoel naarachter.

[Migean]

Tiffany keek even op en knikte gewoon, ze stak de tarotkaarten in haar rugzak.
"Ben even naar toilet." zei ze tot Annabel.
Toen ze al enkele meters weg was richtte Annabel zich tot Florence.
"Neem het Tiff niet kwalijk, maar ze zegt nooit veel, vroeger in het middelbaar zei ze nooit iets tegen me."
Ze duwde de lege kom aan de zijkant en leunde wat naar Floor toe.
"Ze denkt dat ze een heks is, deze plek heeft enkele legendes." fluisterde ze. Ze ging terug recht zitten.
"Maar goed, zeg eens hoe was jouw voormiddag? Ik had enkel maar een saai hoorcollege."

[Jules]

Floor ging neerzitten terwijl Tiffany wegwandelde. “Vreemde vriendenkeuze”. Dacht Floor en legde haar rugzak op de lege stoel naast haar. Maar ze besloot er zich niet druk over te maken. Als het Annabel al zo lang duurde vooraleer ze een woord uit het meisje kon trekken, zou het voor Floor ook wel een tijdje duren. Vrienden kwamen in alle vormen en maten, wie was Floor om erover te oordelen?

Maar toen Annabel over heksen begon, kon Floor zich niet inhouden om een wenkbrauw op te trekken. Dat maakte Tiffany des te…vreemder, interessanter? Floor kon er haar vinger er niet opleggen. Ze besloot het bij “intrigerend” te houden en er haar hoofd niet over te breken. Dat deed Annabel blijkbaar ook niet.

“Mijn voormiddag was allesbehalve saai.” Antwoordde Floor uiteindelijk en haar glimlach verscheen weer op haar gezicht. “Als je ooit iets nodig hebt en ik kan je erbij helpen, let me know. Die autorit van je, heeft mijn toekomst gered. Het hoofd van de afdeling was very impressed en ik durf te wedden dat dat deels door mijn stiptheid kwam.” Floor knipoogde naar Annabel voor de inside joke en vroeg dan: “Wat studeer je dan, als je zoiets saais moet doorstaan?”

[Migean]

"Ik studeer psychologie, en soms hebben we een gastspreker, en tot nu toe blijken deze mensen doodsaai te zijn. Saai om te horen en te bestuderen." zei Annabel.
Tiffany kwam er terug bij zitten.
Ze nam een boek bij de hand, Tarotkaarten voor beginners.
"Ik denk dat ik van Tiff mijn eindwerk zal maken."
"Pfft." was Tiffany haar reactie daarop.
"Weet je al wat je na school doet? Ik kan je thuis afzetten of anders breng ik je naar het centrum. Ik moet even met mijn oma praten en wat bloemen bij de bloemist kopen. Of misschien in de andere volgorde, eerst bloemen dan mijn oma. En dan kan ik je een paar interessante winkels tonen die niet in de winkelstraten zitten. Tenzij je graag mainstream gaat."


Rob zijn ogen waren gesloten. Hij lag op zijn rug in bed. Hij probeerde beelden van vijf jaar geleden terug te halen.
"Ontbind je coven."
"Waarom zou ik?" zei John "Mijn krachten zijn verdubbeld sinds we een coven hebben."
"Nee, je coven is een marker voor anderen, het zal gevaar brengen."
"Laat ze maar komen."
"Je bent ontwetend."
"Dat denk je, met alles wat ik en Rob hier gevonden heb."
Tarjan zat in het raamgat.
Rob hoorde zichzelf zeggen; "Wat weet iemand als jij er nu van? Jij komt hiernaartoe van Arcadië of hoe noemt het?"
"Jullie zijn niet opgegroeid in een heksentraditie, die boeken zijn niet alles."
Vuur, water en kleine bliksems vormden zich rond John.
"Hoeveel ken je er die dit kunnen?"
"Mijn zus kon het op haar vijfde al." zei Tarjan, hij keek weg van Rob en John, "Telekinese is een veel voorkomende kracht, maar zal je niet beschermen."
John vormde een soort schild rondom hem. "En dit dan?"
"Ik ben slecht in telekinese." zei Tarjan, "Maar mits ik je schoenveter kan bewegen vrees ik dat je schild geen andere heksen zal tegenhouden."
Hij herinnerde zich die avond nog. Tarjan vertrok, broer, zal wel, en Nalia was verdrietig omdat hij weg was, ze hield contact met hem. En verleden jaar liep ze dan weg, toen Jurgen haar vertelde dat haar vader haar vader niet kan zijn, hij kon geen Waldenbloed in haar ruiken.
Maar nu zijn ze hier, en hij wist niet waarom, maar nu was het zijn coven, zijn grondgebied, en ... hij wilde hen hier niet meer.
Hij opende zijn ogen en balde zijn vuisten.
"Broer, jij gaat boeten, jij hebt het gevaar naar hier gebracht."

[Jules]

Aaah psychologie. Die saaie hoorcollege’s waren de reden waarom Florence de studie meteen van haar lijstje had geschrapt. Mensen bestuderen was één ding, maar mensen horen praten over mensen die mensen bestuderen, die dan weer anderen te bestuderen, klonk haar veel te ingewikkeld…en saai. Het gevaar dat ze in slaap zou vallen tijdens de les, was te groot, dus bye bye psychologie.

Wanneer Tiffany zich weer bij hen voegde aan tafel, hield Floor even haar hoofd schuin om de titel van het boek te kunnen lezen dat Tiffany vasthield. Een glimlach verscheen op Floors gezicht. ‘Tarotkaarten voor dummies.’ “No worries then…” Dacht Floor terwijl ze het gebikker van de twee vriendinnen half volgde. Tiffany mocht dan in heksen geloven, ze was er blijkbaar zelf niet echt zo goed in als ze moest teruggrijpen naar dummies-boeken. “Ach, ieder zijn interesse. Mensen vinden jou waarschijnlijk raar, omdat je zo geobsedeerd bent door water en zwemmen.” Dacht Floor verder.

Besides, iedereen was toch eens door zo’n fase gegaan? Floor herinnerde zich dat ze toen ze 15 was met vriendinnen geesten had proberen op te roepen via een ouijabord. Het was uitgedraaid op een sisser, veel beschuldigingen en een slappe lach, maar op dat moment dacht Floor ook echt dat er heksen en geesten bestonden.

Floor moest nog naglimlachen van haar herinnering als plotseling de vraag van Annabel doordrong. “Nee, het centrum klinkt prima. Ik moet nog een verfwinkel vinden zodat ik mijn kamer wat kan opfrissen. Of misschien moet ik behangpapier kopen…” Floor dwaalde even af in gedachten wat het beste in haar nieuwe kamer zou passen, maar besloot dat ze daar later nog een uur over kon twijfelen. “Dus winkelen lijkt me een fantastisch idee.”

[Migean]

Annabel sloot de Jeep en bracht Floor terug in de buitenlucht, ze waren zo goed als in het centrum van Gilraen.
"Mijn oma woont daar." ze wees een groot flatgebouw aan, met een penthouse op de top.
"Mijn oom bezit het gebouw, dat maakt dat ik zijn penthouse mag gebruiken als hij weg is."
Ze leidde Florence weg van de ondergrondse parking.
"En dat daar is zijn verfwinkel, zo heeft hij nog wat om handen."
Ze wees naar een zeer flashy winkel in het gebouw.
"Vraag naar Adam, of zijn vriend Romeo, een knappe verschijning maar dus van de verkeerde kant. Zeg maar dat," ze schraapte haar keel, "dat Annabel je gestuurd heeft en straks komt, zonder, ehm, Robje."

Annabel stapte de lift uit en opende de deur naar haar grootmoeders flat.
Ze zat bij het raam, naar buiten te kijken.
Op de tafel naast haar lagen tarotkaarten, dezelfde voorspelling als Tiffany. En op de eettafel lag er ook een spel in dezelfde voorspelling.
Langzaam draaide Annabels grootmoeder haar hoofd, haar nietsziende ogen staarden naar Annabel.
"Hey blinde vlek."
"Dag oma. Alles goed?"
"Ik mag niet klagen, Romeo bracht me laatst naar het meer. Hij is leuk, alleen jammer dat hij niet bij Adam blijft."
"Ach oma, dat is toch pas over 7 jaar, daar moet je nog niet over piekeren, en oompje vind toch wel iemand nieuw, ja toch?"
Vijf minuten later liet ze haar oma achter. Die zat nu aan een boeket bloemen te ruiken, ze mag blind zijn, dankzij haar gave geniet ze nog meer van kleurrijke bloemen.
Het boeket voor Robs moeder was wat eenvoudiger, mooi, maar anders, wat rood voor haar zuiderse roots.
Nu naar Floor, voor Romeo haar de meest roze verf ter wereld probeert te verkopen, met glitters ... ja, Romeo had wat met glitters, Annabel zal nooit meer een pot verf van hem aannemen, iedere keer dat ze naar haar slaapkamerplafond kijkt kon ze zijn kunstwerk zien dat hij in de verf verstopt had, Rob had het niet leuk gevonden. Haar ouders ook niet. Toen ze ontdekten dat Rob in haar kamer was en dat er een naakte afbeelding van hem op haar plafond stond dat te voorschijn kwam als het licht uitging. Maar oom Adam heeft dan eens goed met hun gepraat. En oom John had daarna geprobeerd Romeo te rekruteren voor zijn coven, maar dat was niet gelukt. Goddank, anders was hij misschien ook dood.

[Jules]

“Well, that explains a lot.” Zei Floor terwijl ze naar de flashy verfwinkel keek. Ze moest bijna een zonnebril dragen, zodat haar ogen niet verblind werden door de hoeveelheid glitter. Florence had niets tegen homo’s, maar het glitter-gebruik mocht bij sommige, Romeo in dit geval, wel wat teruggedraaid worden.

Annabel ging de andere kant op, richting het appartement, en Floor werd alleen achtergelaten. Ze hield haar hand boven haar ogen, in de hoop haar kijkers wat te besparen van het verblindende licht, en stapte de winkel binnen.
De binnenkant zag er iets…normaler uit. Flashy, dat nog altijd wel, maar op een andere manier. Waarschijnlijk waren de mensen die in de stad woonden het al lang gewoon, maar Floor begon te vrezen voor haar kamer.

“Een goeidemiddag, hoe kan ik jij helpen!?” Hoorde ze plotseling iemand op zangerige toon vragen. Floor draaide haar gezicht in de richting van het geluid en stond oog in oog met een flamboyant geklede, flashy, maar knappe man. “Jij moet vast Romeo zijn…” Zei Floor en draaide zich richting de man. “Aha, hebben wij elkaar al eerder ontmoet?” Vroeg hij en kwam achter de toonbank vandaan. “Nee, ik ben een vriendin van Annabel en zij had mij…” “Gewaarschuwd voor jou?” Dacht Floor. Zo kon ze haar zin niet afmaken. “…voorgesteld dat jij de ideale persoon zou zijn om mijn kamer mee te helpen her in richten.” De ogen van Romeo werden groot en ze zag de begeerte erin om aan een nieuw project te beginnen. Floor moest snel ingrijpen als ze niet wilde dat haar kamer er als de voorkant van de verfwinkel uitzag. “Geen glitters.” Zei ze snel en op strenge toon. “Ik hou van vrolijke kleuren, maar geen roze.” Zei ze er nog achter. Romeo zakte iethingy teleurgesteld in elkaar, maar er was toch nog een vrolijke fonkel in zijn ogen op te merken. “Laten we beginnen dan!”

Floor liep arm in arm met Romeo door de verfwinkel. Ze besloot zich, of toch haar kamer, volledig aan hem over te leveren. Aangezien zij toch twijfelde tussen elke kleur, verf of behang, dit of dat, was het gemakkelijker om Romeo alles te laten kiezen. Mitst er geen glitters er teveel roze aan te pas kwamen. “Wat denk je hiervan?” Vroeg Romeo en hield haar een pot verf voor. Het was de meest oogverblindende kleur geel die Floor ooit had gezien. “Met deze slaap ik nooit. Dan is het 24 uur op 24, 7 dagen op 7 een discotheek in mijn kamer.” Bromde Floor. “En wat is daar mis mee?” Giechelde Romeo, maar zette de verf toch wijselijk terug. Romeo liet het niet over zijn hart komen en sleurde Floor al weer mee naar een ander “praaltje”. Floor zuchtte en hoopte dat Annabel snel terug zou komen. Ze kon wel iemand gebruiken die Romeo in toom hield.

“By the way…” Zei Floor terwijl Romeo haar een nieuwe pot verf aanbood. “Ik moest zeggen dat Annabel straks hier ook naartoe komt. Maar dan wel zonder…Robje?” Floor sprak de naam vragend uit. Het was duidelijk dat het Annabel haar vriendje was, maar dat het koosnaampje niet gewild was. Was dat de jongen die zo vanochtend ontmoet had? Degene met de Porsche? Vast wel, waarschijnlijk de leider van het groepje rijkeluitjes. Maar Floor werd uit haar gedachten gerukt door de stem van Romeo. “Ach, zonde, ik wilde mijn kunstwerk nog wel eens opnieuw aanschouwen.” Zei Romeo terwijl hij theatraal deed alsof hij wegdroomde. Hij glimlachte en keek haar vragend aan of ze deze kleur wel mooi vond. Floor schudde haar hoofd als antwoord. Romeo zuchtte. “Je bent hopeloos!” Gilde hij, maar gaf het niet op. Op naar de volgende kleur!

[Migean]

"Hmm." Adam kwam uit een deuropening vandaan met een stapel papieren in zijn hand. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zijn vriend met Florence zag rondlopen.
Hij legde de papieren opzij en concentreerde zich op Florence, in zijn hand had hij een klein boekje genomen, de bladzijden verschillende kleuren.
Hij bleef bij een aantal kleuren even steken maar voelde dat het niet 100% oke was.
Een kat liep tussen zijn benen door. Ze had verschillende kleuren die een normale kat niet zou hebben, de meesten dachten dat het door de verf kwam, maar Romeo zijn gave was shiften, hij kon foto's manipuleren zonder computer, verf van kleur laten veranderen en papier in geld veranderen, maar dit laatste deed hij zo goed als nooit, het was niet nodig, maar zijn gave was handig in de verfwinkel, en met de gedachtenlezende Romeo hadden ze heel wat gelukkige klanten.
Echter een van hun meest hopeloze klanten kwam binnen.
"Aaaannaaaaaaaaaabeeeeeeeeeeel!" schreeuwde Romeo, de knuffel leek echt overdreven, maar was het niet. Hij sleurde haar mee naar Florence toe. "En wanneer mag ik Robje nog eens zien, goh ik wil hem zo graag nog eens vastpakken."
"Eh, ... tja." stamelde Annabel, ze voelde zich nooit 100% goed bij Romeo, gewoon, omdat Romeo Romeo is. Rob kwam niet meer mee naar familiefeestjes sinds de dood van John, John en Adam waren tenslotte identieke tweelingen, en het was niet gemakkelijk voor Rob om naar Johns evenbeeld te kijken.
"Anders, ehm."
"Het is goed meisje!" riep Romeo, "Je vriendin hier is haast even hopeloos als jou."
De kat vleide zich tegen Annabel. Ze nam Eva in haar armen. De kat begon te spinnen van zodra ze goed lag.
"Romeo, laten we even het kleurenscherm gebruiken." deze stem was meer normaal. Adam fluisterde hem wat in.
Op het einde van een van de gangen ging een groot scherm, Romeo stak een van zijn handen in een nis in de buurt, alsof hij een soort controller van daaruit bediend, maar in werkelijkheid had hij de achterkant van het scherm vast.
Kleuren vlogen over het scherm tot er nog een paar tinten over waren, af en toe vormden ze een mooi geheel met een andere tint, hij liet bepaalde patronen erin voorkomen, afbeeldingen.
"Roep maar als je het ziet. Dan maken we het voor je."