Boek Der Schaduwen

[Jules]

Floor kon een glimlach niet onderdrukken toen ze Emrys zo slaperig in het deurgat zag staan. Haar wilde haren hadden competitie van Emrys zijn warrige kop. “We moeten dringend nieuwe kleren gaan zoeken.” Dacht Floor, terwijl ze hem zag verzuipen in de kledingstukken.

Floor haar glimlach verdween toen ze Emrys hoorde klagen over zijn hoofd. “Een pil tegen de hoofdpijn zal waarschijnlijk niet helpen.” Dacht ze treurig toen ze hem tegen zijn slapen zag duwen. Floor keek van Emrys naar Romeo. Ze was dankbaar met de afleiding, want hoewel ze wist dat Emrys naar haar keek voor alle antwoorden, had ze zelf geen idee wat er aan de hand was. Ze had nog maar net een week zelf ontdekt dat ze een heks was.

“Emrys, dit is Romeo.” Stelde Floor de twee aan elkaar voor. De avond ervoor was het zo chaotisch geweest dat de namen en gezichten van alle onbekenden waarschijnlijk niet waren blijven plakken. “En ja, hij is ook…anders.” Floor sprak het laatste woord traag en fluisterend uit, terwijl ze haar oren spitste of ze haar moeder in de buurt kon horen. Ze had niemand de trap horen op of afgaan, maar het telefoongesprek was ook al gestopt. Was ze misschien weggegaan? Floor voelde hoe haar hoofd brak, dus zo moest haar moeder zich gisteren hebben gevoeld toen Floor de deur was uitgerend. Misschien was het beter zo…

Met een zucht probeerde Floor haar gedachten te organiseren. De belangrijkste dingen eerst. En aangezien ze momenteel niets aan Jurgen zijn situatie kon veranderen, moest ze Emrys helpen. “Romeo zijn vriend, Adam, die heb je gisteren ook ontmoet, is een telepaat zoals jij.” Probeerde Floor de situatie de schetsen. Het woord “telepaat” fluisterde ze weer bijna. Ze moest moeite doen om zelf alles correct herinneren. “Misschien…kunnen we langsgaan om te vragen wat je doormaakt?” Terwijl Floor het zei, keek ze naar Romeo. Het was meer als een vraag geformuleerd, in de hoop dat Romeo en Adam er niets tegen zouden hebben. Floor was zelf niet echt happig om Adam te ontmoeten. Zoals hij gisteren had gekeken, wist hij dat er meer aan de hand was. En aangezien Jurgen nu weg was en blijkbaar iedereen hoopte dat Floor alle antwoorden zou hebben, zou er misschien wel een tweede ondervraging volgen. Maar Emrys moest geholpen worden en Floor kon hem momenteel niet helpen.

[Migean]

"Misschien kan Adam hem wat basis dingen lere, maar het leerpatroon dat voor de ene werkt hoeft daarom niet voor de andere te werkeu. Adam zijn vadeur was ook een telepaat." zei Romeo "Maar voor zijn vadeur was het stukken gemakkelijkeur, ie moest geen moeiteu doen."
Romeo zette zijn hand nog eens tegen de muur om verbinden te voelen met wat hij daarnet voelde, maar het was weg. Echt weg. Wat het ook was, hij wist dat hij het moest laten rusten. Iets zei hem toch dat hij het moest laten rusten.
"Resto." zei hij. Hij keek er zelf even van op, hij probeerde nogmaals rusten te zeggen, "Resto."
Hij keek naar Floor en daarna naar Emrys.
"Rusten." hij liet een adempauze vallen, "Ik denk dat we alles met betrekking tot Jurgen beter laten rusten, hopelijk komt er ooit een antwoord."
Vreemd, dat hij in zichzelf, normaal heb ik geen moeite met deze taal, toch bleef ik even in mijn moedertaal hangen.
Hij bekeek de muur nogmaals, afvragend wat en waarom de muur hem zijn moedertaal liet spreken, en vanzelf in zijn hoofd vormden de woorden lasciare resto, laat het rusten.

[Jules]

Floor staarde Romeo verbaasd aan toen zijn accent erdoor kwam. Ze knipperde verbaasd met de ogen. Ermee lachen leek niet echt de juiste manier om ermee om te gaan. Vooral omdat zelfs Romeo niet echt goed leek te beseffen wat hem overkwam. Even was Floor bang dat hij één of andere beroerte kreeg, maar Romeo herstelde zich al snel.

Floor voelde zich ongemakkelijk door zijn woorden. “Laten rusten?” Dacht Floor en haar hart kromp zowat ineen. Ze zou dit nooit kunnen laten rusten. “Laten rusten is niet hetzelfde als vergeten, Floor.” Sprak ze tegen zichzelf en ze kalmeerde al wat. Nee, vergeten zou ze Jurgen nooit. Maar misschien had Romeo gelijk. Momenteel konden ze toch niets doen, dus was het afwachten op het moment dat er wel een antwoord kwam. “Niet dat dat magisch verschijnt…” Dacht Floor, maar was er niet zo zeker van. “Of net wel…” Maakte ze haar gedachte af.

“Goed dan.” Sprak Floor eindelijk hardop en sloeg haar armen over elkaar. “Als jij denkt dat het beter zo is…” Zei ze met een zucht en haalde haar schouders op. “Dan laten we het rusten...” Floor draaide zich om naar Emrys. “Romeo was zo vriendelijk om pannenkoeken als ontbijt klaar te maken. Ze staan beneden. Daarna kan je een douche nemen en gaan we nieuwe kleren voor je kopen. Je moet het dus nog even met je oude stukken doen.”

Misschien was het wel goed om er even tussenuit te gaan. Ookal was het maar om kleren te zoeken voor Emrys. De afleiding zou Floor helpen om de hele Jurgen-situatie te laten rusten. Hoewel Floor zich afvroeg hoe lang dat zou duren. De kleren die ze gisteren had geleend van Linda zouden nog naar hun oorspronkelijke eigenaar moeten terugkeren en dat kon Floor niet te lang uitstellen. Ze zou de familie Valkeart onder ogen moeten komen. En Floor hoopte dat die ook niet zouden verwachten dat zij één of ander orakel was met alle antwoorden. Een gedachte sloop Floor haar hoofd binnen. “Zou Annabel haar grootmoeder hier misschien meer van weten?” Misschien verwachtte Floor te veel, maar één ding wist ze met zekerheid: de tamtam deed zijn ronde. Ondertussen zou heel de vriendenkring over Jurgen zijn verdwijning weten. En die zouden ook antwoorden willen. Floor stopte de gedachte terug weg. “Laat het rusten.” Beval haar hoofd haar en ze zuchtte nog eens diep. De antwoorden zouden wel komen. Was het vandaag niet, dan was het morgen, of overmorgen, of binnen een maand of binnen enkele jaren. Niet dat dat het meest positieve vooruitzicht was.

[Migean]

Rob las het bericht dat Annabel hem gestuurd had.
Dus Jurgen was de stad uit.
Dat maakte het juist moeilijker voor hem.
Jurgen was de eerste aan wie hij dacht als hij een leider zou moeten aanduiden voor de coven. Eenmaal hij 25 is mag hij de coven niet meer leiden, dat zou tegen de regels van Gilraen ingaan.
Nee, hij had moeite het te geloven.

Sita keek mee in de bol van haar moeder. Maar beiden zagen ze niks.
"Zeg tegen je vrienden dat hij niet gevonden wil worden, want dit is hemzelf die dit tegen houd."

Een man drong het huis binnen waar Jurgen zou moeten zijn. Een vrouw volgde hem.
"Goed opletten, hij zou een illusionist moeten zijn. Let op alles waar de regen niet op afketst." De man concentreerde zich, regenwolken vormden zich in de gang en barsten los.
Een kast vormde zich snel om naar een mens, met een shotgun in zijn handen. Hij zei niks. Hij vuurde direct.
De vrouw richtte haar hand op, draaide het om, de hagel draaide van richting.
"Bel meester Darian, de illusionist is dood."
Maxime bewoog haar handen en enkele kasten vielen neer op Roberts lijk.
"Vertel hem dat de jongen hier niet is, waarschijnlijk gevlucht. Hij zal geen invloed meer kunnen uitoefenen op meester Darian zijn dochter."

[Jules]

Floor zat ongeïnteresseerd op haar GSM te tokkelen terwijl Emrys in het pashokje zijn nieuwe kleding aan probeerde. Ze had erop gestaan dat hij het in de winkel uitprobeerde, want Floor haatte het zelf om thuis te komen met de verkeerde spullen. Want dan moest je weer terug, je kreeg geen geld terug, blablabla. Zo duurde de reis misschien wat langer, maar dit was wat Floor nodig had. Een beetje afleiding… Niet dat het hielp dat ze hoopvol naar haar GSM bleef staren, afwachtend of ze misschien toch een bericht van Jurgen zou krijgen. Met een zucht besloot ze dan maar Snake te spelen, misschien kon ze haar eigen record nog verbreken.

Het deed haar deugd dat Emrys zich toch iethingy amuseerde. Kleding passen mocht misschien niet zijn favoriete bezigheid zijn, op één of andere manier kwam Emrys uit zijn schelp. Waarschijnlijk hielp het dat hij zonder zorgen zich vrij door de stad kon bewegen. Floor haar moeder was naar de winkel, waarschijnlijk weggevlucht, en had een briefje achtergelaten. Ze zou Emrys zijn zaak aannemen en ze was er zeker van dat ze zouden winnen. Ondertussen kon niemand, noch de politie, noch de instelling, hem lastig vallen.

Floor zuchtte diep en vroeg zich af wat er verder moest gebeuren. Het hele “laat het los-ding” werkte niet zo goed voor haar, maar ze had geen idee met wie ze erover moest praten. Niemand leek haar te begrijpen waarom het zo belangrijk was om Jurgen te vinden. Hij was hun vriend langer geweest dan de hare, dus waarom liet iedereen het zo gemakkelijk los? Floor had al zo’n tien keer op het punt gestaan om Annabel te sms’en, maar uiteindelijk had ze elke keer haar sms verwijderd. Wat viel er te zeggen? Met een zucht ramde Floor voor de tiende keer haar eigen slang. De concentratie was moeilijk te vinden.

---

“Dat is goed om te horen. Bedankt, goed werk.” Darian legde zijn telefoon neer en pakte de krant terug op. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn zoon hem vragend aankijken. Darian zuchtte, maar keek niet op van zijn krant. “Ons plan zal gemakkelijker gaan dan verwacht.” Sprak Darian tegen zijn krant. “Enkele obstakels hebben zichzelf verwijderd.” “Wat houdt dat in?” Vroeg Nicolas, zijn vader was vaag zoals altijd. Darian zuchtte weer en de krant ritselde toen hij een bladzijde omsloeg. “Het betekent dat je zus zo goed als aan de afgrond staat door recente gebeurtenissen. We brengen haar vannacht een bezoekje in haar dromen en helpen haar een handje de goede weg op.”

Nicolas fronste. Zijn vader ging er dus vanuit dat Floor elk moment bij hen zou komen wonen. Wat was er gebeurd om dat te veroorzaken? Toen Nicolas zijn vader bleef aankijken, legde hij eindelijk zijn krant neer. “Moet jij niet oefenen?” Vroeg Darian. Wel, het was niet echt een vraag, als je Darian Walder langer dan één dag kende. Nicolas knikte en stond op van zijn stoel, zijn vader achterlatend met zijn krant.

[Migean]

Een zwarte auto spoedde zich over de weg.
"Laten we teruggaan!" riep Jurgen.
"Nee, joew oom eeft ier voor hekozen. Door ziech op te oefferen gaan zoe niet achter joe aan." zei Julia. "Wie moeten weg, weg oet dit land. Joe zal wel begrijpen waaroem Roebert diet gedaan eeft."
Een lichtgrijze auto stak hun voorbij en kwam voor hen rijden. Via de remlichten gaven ze een signaal.

Even later stonden ze op een parking langs de snelweg.
"Julia, dit is je nieuwe partner, Emmet." De aangeduide jongen boog voor haar. "Hij heeft het adres van je nieuwe schuilplaats." zei de woordvoerder. Deze keek Jurgen aan, "Jij gaat met Karen mee."
Er stonden nog auto's op de parking.
Het meisje in de roze cabrio zwaaide even naar hem. "Jij moet haar begeleiden en beschermen, leer magie ruiken met je neus. En gevoelens, er zijn mensen en heksen op zoek naar haar voor haar gave." De woordvoerder gaf Jurgen enkele enveloppen. "Lees ze, het zijn de schuiladressen voor de volgende maand. Daarna verbrand je de brieven. Je mag zelfs Karen de bestemmingen niet zeggen."
Hij nam afscheid van hen en stapte in een zilverkleurige sportwagen en reed weg.
Daarna vertrok ieder ander paar één voor één. Tot Jurgen, Karen, Julia en Emmet zo goed als de laatsten waren.
"Wel Julia. Het was leuk je te kennen." zei Jurgen.
"Joergen." ze viel hem om de schouders. "Oet gaat je goed. Maak Robert trots."
Emmet raakte de grond aan. Langzaam vormde zich een trap in de grond. "Laten we gaan, wij gaan echt wel ondergrond." zei hij met een glimlach.
Jurgen draaide zich naar Karen. "Laten we ook maar gaan."
"Okay." lachtte ze, ze legde haar hand op de cabrio, langzaamaan veranderde hij in een gele SUV.
"Is dat je gave?"
"Een van de vele." zei ze, "laten we gaan knappe jongen." ze gooide hem de sleutel toe. "Jij rijdt."

[Jules]

Floor haalde de nu propere kleren van Linda uit de droogkast. Ze hield de kleding even voor zich om er zeker van te zijn dat er niets was gekrompen, want anders kon ze al terug in de auto stappen en hopen dat ze in de winkel een exacte kopie vond...Hoewel Floor het betwijfelde dat Linda haar kleren kocht in een winkelcentrum.

Floor keek op de klok die in de keuken hing en zuchtte. Het had geen zin om het nog langer uit te stellen. Ze zou haar vrienden onder ogen moeten komen. "Niets is jouw schuld." Sprak Floor zichzelf moed in. "Ze begrijpen het wel." Gingen haar paniekerige gedachten verder. En daarbij hield ze Linda haar kleding zowat in een wurggreep. Bijna had Floor had als excuus gebruikt om ze nog een keer te wassen. Misschien was de geur van har angstzweet overheersender dan die van de rozengeurende wasverzachter. "Nee, Walder. Je doet dit en je doet dit nu!" Beval Floor zich en stopte de sleutel van de voordeur in haar jaszak.

Het briefje van haar moeder lag nog op tafel. Ze was al enkele uren weg en Floor verwachtte niet dat ze voor het avondeten terug zou zijn. "Emrys!" SChreeuwde Floor naar boven. De jongen was zijn nieuwe kleren aan het passen, of aan het aantrekken. Een kleine glimlach verscheen weer op Floor haar gezicht. Hij zou wel blij zijn dat hij uit zijn oude kleding kon geraken. En vooral Floor haar pyjama niet meer moest aantrekken.

"Ik ben even naar de buren." SChreeuwde Floor verder. Het had geen zin om heel de uitleg van "Linda is de zus van Jurgen. Je weet wel, degene die is weggelopen. En ik heb kleren geleend. Blablabla" Floor trok de deur achter zich dicht en wandelde, zo traag mogelijk, naar het huis van de Valkearts. "Gewoon binnen en buiten." Fluisterde FLoor tegen zichzelf toen ze aanbeldde. "Kleren dumpen en terug naar huis." Dacht ze en probeerde de kleren van Linda niet te hard te verkreukelen.

[Jules]

Floor kroop tevreden onder de uitnodigende lakens van haar bed. Al bij al was het een succesvolle dag geweest. Emrys begon zich meer en meer op zijn gemak te voelen, haar moeder had er geen problemen mee om zijn zaak op te nemen en haar vrienden namen haar niets kwalijks dat Jurgen er vandoor was gegaan. Floor had gevreesd dat haar bezoekje bij het huis Valkeart tot ongemakkelijke toestanden zou leiden, maar ze waren heel begrijpend. “Ze zijn waarschijnlijk nog te hard in shock.” Dacht Floor terwijl ze haar nachtlampje uitknipte.

Haar eerste nacht in haar nieuw geschilderde kamer…het zou beter hebben moeten voelen. Floor draaide zich met een diepe zucht op haar zij. Ondanks dat alle spullen waren uitgepakt en alles was ingericht zoals ze wilde, voelde het niet echt als thuis aan. Daarboven kwam dat het hele “laat het los-gedoe” nog steeds niet werkte. “Slaap er een nachtje over.” Beval ze zichzelf en sloot haar ogen.

- - -

Koude handen streelden elk bloot stukje huid van Floor. Met een schok werd ze wakker, maar ze kon alleen maar in de donkerte staren. De kilte om haar lichaam werd dwingender, de handen begonnen naar haar te grijpen. Het herinnerde haar aan de geesten van het meer. Floor wilde het uitschreeuwen van de schrik, en om hulp roepen, maar haar keel zat dicht. Ze kreeg moeite met te ademen en had het gevoel alsof er iemand op haar borst zat. “Help!” Dacht ze paniekerig en woelde heen en weer. Ze probeerde de handen van haar af te krijgen, maar hoe meer ze zich verweerde, hoe sterker hun greep werk. Floor begon sterretjes te zien, dan verkoos ze nog liever de duisternis. “Jurgen…”Dacht ze nog, vooraleer ze volledig door de duisternis en koude.

“Floor?” Een stem bracht haar uit de duisternis. “Floor?” Vroeg dezelfde stem, deze keer dwingender. Adem happend als een vis, sperde Floor haar ogen verschrikt open. Ze vloog overeind en botste daarbij bijna tegen Nicolas zijn hoofd. De straalblauwe hemel was een welkom gezicht na de volkomen duisternis. Floor ademde oppervlakkig in. De geur van bloemen drong haar neusgaten binnen. “Rustig.” Instrueerde Nicolas en legde voorzichtig een hand op haar schouder. “Diep in- en uit ademen.” Floor knikte, aangezien haar keel nog pijn deed, en probeerde Nic zijn advies op te volgen.

“Wat is er gebeurd?” Mengde de stem van haar vader zich in het gesprek. Dit kwam haar maar al te bekend voor… “Geen idee.” Antwoordde Nicolas en richtte zijn blik weer op zijn zusje. “Gaat het al wat beter?” Vroeg hij en Floor knikte. ‘Ja…” Zei ze schor. “Nachtmerrie..” Voegde ze er schouderophalend aan toe. Wat voor een nachtmerrie het ook was, het leek levensecht. En Floor haatte het dat haar broer en vader haar zo zagen. Ze was altijd al een broekschijter geweest en had tot haar zestiende met een lampje in de kamer geslapen, maar dit sloeg alles.

“Is er iets gebeurd waardoor je die nachtmerrie hebt gekregen?” Vroeg Nicolas. Tuurlijk, geestesdingen waren zijn dada. Floor antwoordde niet, maar dat hoefde ook niet. Zwijgen was ook een antwoord. Haar vader snoof en wandelde rond zijn dochter heen. “Wil je erover praten?” Vroeg hij en Floor was verbaasd over het medeleven dat hij toonde. Aangezien de plotselinge affectie haar nog emotioneel onstabieler maakte, schudde ze heftig het hoofd. Nee, ze wilde dit zo snel mogelijk vergeten. Hoewel ze de koude vingers nog kon na voelen tintelen op haar armen. Floor trok beschermend haar knieën op tot haar borst en sloeg haar armen erover heen. “Wat doen jullie hier?” Vroeg ze, om van onderwerp te veranderen.

Nicolas en Darian keken elkaar even aan en daarna nam haar vader weer het woord. “Om eerlijk te zijn, wilden we je spreken…” Begon hij en hurkte voor haar neer. Floor veegde een losgekomen krul uit haar gezicht en fronste. “We hebben een leerkracht voor je gevonden.” Begon hij en Floor haar gezicht klaarde op. Dit was het eerste goede nieuws dat ze had sinds dagen…behalve dan dat alles oké zou komen met Emrys. “Florence…” Ging haar vader aarzelend verder. “De leerkracht bevindt zich in Narmandya. Hij heeft een gezin en kan niet zomaar over en weer gaan om je les te geven.” Floor haar gezicht betrok. Ze voelde de bui al hangen. “Je zal bij ons moeten komen wonen als je je krachten wil leren beheersen.” Nicolas viel haastig zijn vader bij. “Niet dat we je tot iets dwingen! Het is jouw keuze. En alleen die van jou.” Floor knikte weer en staarde naar haar voeten. Het leek haar niet echt een keuze. Als ze haar krachten wilde leren controleren, dan moest ze wel weg gaan.

“Kan ik niet…wachten?” Vroeg ze voorzichtig en keek haar vader vragend aan. “Een paar maanden, tot school voorbij is?” Het was een zwak excuus. Floor was om zoveel dingen bang. Ze was bang om haar moeder en Emrys achter te laten, haar vrienden, om Jurgen niet meer te zien mocht hij toch terugkomen. Maar als ze eerlijk tegen zichzelf was: wat hield haar dan echt tegen? Ze woonde pas een goede week in Gilraen, ze zou gemakkelijk terug kunnen verhuizen. Alleen zou ze daarbij haar moeder haar hart breken…

Darian schudde het hoofd. “Je bevindt je op een kritiek punt, Florence. Als je nu niet snel leert je krachten te controleren, ben je al helemaal loslopend wild. Hoe langer je wacht, hoe gevaarlijker het wordt. Je wilt je moeder toch geen pijn doen?” Daarmee schoot Floor haar gezicht angstig omhoog. Het ideale dreigement, verhuld als een waarschuwing. Nee, ze zou haar moeder nooit pijn willen doen. Maar ze zou het sowieso doen met welke keuze ze ook maakte. Als ze bleef, zou ze haar kunnen verwonden, als ze wegging brak ze haar hart. “Kan ik er…even over nadenken?” Vroeg ze stil en haar vader pakte haar hand vast. “Natuurlijk, maar we willen na het weekend wel een antwoord.”

- - -

Van slaap was er die nacht niet veel meer van gekomen. Ze was nog te gestresst geweest van de nachtmerrie en het ultimatum van haar vader bevorderde ook niet echt de nachtrust. Floor zat daardoor ’s ochtend vroeg al aan de keukentafel, slurpend van een verse kop koffie. Haar moeder wandelde slaperig de kamer binnen. “Zo vroeg?” Sprak ze hees en sloffelde naar de koffiemachine. Ja, het was niet van Floor haar gewoonte om op een zondag om 9 uur al aan de tafel te zitten. “Ik kon niet slapen…” Fluisterde ze zowat als antwoord. Haar moeder draaide zich om met een kop koffie in de hand en bleef halverwege het aanrecht en de tafel staan. Ze rook onraad. “Hoe komt het?” Vroeg ze medelevend en ging traag op een stoel zitten. Alsof Floor een konijntje was dat door het minste lawaai zou opschrikken en wegrennen. Zag ze er dan zo vreselijk uit dat die voorzorgsmaatregelen moesten worden genomen?

Floor draaide zenuwachtig de kop in haar handen. Er was geen gemakkelijke manier om dit te zeggen. “Ik heb papa gesproken.” Het was de eerste keer dat het woord viel in tientallen jaren. Haar moeder was op slag wakker. “Hij wil dat ik bij hem en Nicolas kom wonen.” Sprak Floor er bijna onhoorbaar achter. “En wil je dat?” Floor keek verbaasd op. Meredith stelde geen vragen van “waarom”, “hoe”, “wanneer”. Net alsof ze de bui al had voelen aankomen…Floor haalde haar schouders op. Het ging niet zozeer over “willen” als “moeten”. En haar vader had gelijk: de tijd drong. Door de zenuwen en de slapeloze nacht had Floor die ochtend per ongeluk zowat de badkamer afgebroken. Water was langs alle mogelijke kanten uit buizen gesprongen. Het was een wonder dat niemand er van wakker was geworden. Als het zo verder ging, kon Floor haar geheim niet langer veilig verborgen houden. Niet enkel voor haar moeder, maar ook voor de rest van de wereld. En het leek haar een duidelijke, ongeschreven regel dat niet-magische mensen niets mochten weten van het bestaan van heksen.

“Floor…” De zachte stem van haar moeder haalde haar uit haar herinneringen. Ze stak haar arm over de tafel en streelde zachtjes die van haar dochter. “Wat moet dat moet.” Floor haar ogen vulden zich met tranen. Was het niet gemakkelijker geweest als haar moeder was beginnen schreeuwen? Zoals gisteren? Ze verdiende deze vriendelijkheid niet. Floor was recht in haar gezicht aan het liegen en haar moeder kon haar alleen maar bemoedigend aankijken. Floor knikte en stond op. Zonder woorden knuffelde ze haar moeder. “Ik houd van je.” Fluisterde ze, terwijl de tranen over haar wangen liepen. “Dat weet ik, lieverd. Ik ook van jou.”

- - -

Emrys nam het nieuws iets minder goed op. Floor had diezelfde ochtend naar haar vader gebeld dat ze zou verhuizen. Hij klonk enthousiast en was trots op haar beslissing. Ondertussen voelde Foor zich vreselijk door alle mensen die ze achterliet. Emrys was kwaad geworden. Had geschreeuwd dat ze dit hem niet kon aandoen. Dat ze bij elkaar hoorden. En Floor kon hem niet tegenspreken. Hij had gelijk. Hij had op haar gerekend en nu liet ze hem achter. Het proberen uit te leggen dat ze dit moest doen, omdat ze anders gevaarlijk zou worden, leek niet te helpen. Emrys had haar nodig om zijn krachten onder controle te houden, maar Floor had anderen nodig om die van haar te controleren. De hele situatie werkte langs geen kanten.

Floor laadde de laatste doos in haar splinternieuwe auto. De rit was lang, dus wilde ze op tijd vertrekken. Hoewel Floor het liefst van al het weekend nog met haar moeder had doorgebracht, dacht haar lichaam daar anders over. Al het water in haar omgeving leek haar toe te schreeuwen en Floor wilde niet dat haar moeder haar beslissing zou terugtrekken. Floor vermoedde dat haar moeder wel wist dat Floor een heks was. Maar zolang ze geen van beiden er met een woord over repte, had ze geen zekerheid. En momenteel liet Floor nog liever haar moeder achter, dan te moeten uitleggen wat voor een freakshow ze was.

“Bel je me als je bent aangekomen?” Vroeg Meredith toen Floor de koffer dichtgooide. Ze knikte en knuffelde haar moeder. De vrouw die heel haar leven voor haar had gezorgd. “Beloofd.” Antwoordde Floor en liet los. Haar moeder liet haar armen zakken en beet op haar lip. Een eigenschap die Floor had geërfd als er iets op haar lever lag, maar ze niet goed wist hoe het te moeten aanbrengen. “Mam?” Vroeg Floor en Meredith keek verstrooid op. “Floor…” Zei ze en pakte de handen van haar dochter in die van haar. “Wees voorzichtig.” Fluisterde ze en Floor knipperde even met de ogen. De toon was serieus. Het ging hier niet om een waarschuwing “niet bellen en rijden tegelijkertijd”. Had ze dit wel juist gehoord? “Als er iets niet pluis voelt, wat dan ook…” Ging haar moeder verder. “Dan wil ik dat je naar huis komt…Ik bedoel naar hier.” Verbeterde haar moeder zichzelf. Floor knikte en knuffelde haar moeder opnieuw. “Beloofd.” Zei ze weer en opende dan het portier. Het moment was al lang genoeg uitgesteld.

Floor zwaaide een laatste keer en reed de oprit af. Emrys was niet naar buiten gekomen en ook geen van haar vrienden zag dat Floor vertrok. Niet dat ze iemand had gewaarschuwd. Ze had erover nagedacht, maar wat kon ze zeggen? Ze had het donkere vermoeden dat niemand haar beslissing zou goedkeuren, aangezien iedereen gekant was tegen haar vader. En Floor vond dat er nog een verschil was tussen kennis uit boeken en kennis rechtstreeks van iemand leren. Het was ook niet dat ze zoals een dief in de nacht vertrok. Ze was te bereiken, in tegenstelling tot Jurgen. Haar moeder wist waar ze was, ze zou haar vrienden wel waarschuwen, mochten die vragen stellen. Floor zuchtte diep en kneep haar stuur zowat fijn. Dit was een nieuw begin…voor de tweede keer.

[Migean]

4 maand later.

"Dokter, dokter!" riep een verpleegster in de gang.
Jean Trizan kwam aangelopen samen met enkele andere specialisten.
Ze hadden het proberen te voorzien.
Meer gaan van de speciale dokters had weet van de precieze geboortedatum van Tarjan.
De jongvolwassene was goed vastgebonden aan het bed, tot zo ver hun voorbereiding.
Alle medische apparatuur in de kamer sloeg op hol.
"Bel Rob Walden! Vlug, zeg dat hij hierheen moet komen met zijn vrienden."
De verpleegster liep naar het verpleegsterskwartier om de oproep te doen. Jean ging met zijn twee collega's binnen en werden door een onzichtbaar krachtveld buitengegooid.
Hij vloekte.
"Sta me bij." zei hij tot zijn collega's. Ze legden beiden een hand op zijn schouders. Hij hield zijn handen voor zich en activeerde zijn helende krachten, het krachtveld werd lichtjes minder. Het begon minder weerstand te bieden.
Een hand trok Jean en zijn collega's achteruit. Het was Marijn, de dokterheks die alles onthield wat hij las.
"We moeten een cirkel rond zijn kamer maken zodat de krachten binnenblijven, meer kunnen we niet doen. Ofwel dood de Korak hem, ofwel blijft hij zoals voorheen."
Met hun gedachten vormden ze een cirkel rond de kamer, ze hielden elkaars hand vast. Marijn herhaalde enkele woorden in een andere taal, hij bleef deze herhalen en herhalen, de anderen begonnen mee de spreuk te weven.

Rob liep de gang in, Annabel stond al in de rij naast haar vader, Linda en Xavier stonden er ook al bij. Sita had zelfs haar moeder meegebracht, hij greep een hand en begon de mantra mee te herhalen, hij voelde de kracht van het magisch veld.


5 maand na Jurgens vertrek

Rob parkeerde zijn auto aan het meer.
De anderen stonden al op hem te wachten.
"Jullie weten waarom ik jullie samengeroepen heb?"
Hij nam de kapotte geheugenring van zijn vinger.
"Ik moet een nieuwe covenleider aanstellen, als we de ceremonie niet doen dan staan we als coven gemerkt en hebben andere covens het recht Gilraen binnen te vallen. We moeten de oude wetten respecteren."
"Wie zal je kiezen?" vroeg Linda, ze wist maar al te goed dat Rob voor Jurgen had willen kiezen.
Hij keek naar Annabel, ze schudde haar hoofd, ze zou nooit covenleider willen worden, ze was al de leidster van de vrouwelijke helft. Joris en Tim waren te jong. Xavier was eigenlijk de enige keuze die nog overbleef.
Hij keek Xavier aan.
Maar waarom een man kiezen?
Daarna keek hij naar Linda. Hij gaf haar de ring. Met haar als leider werd Annabel van haar plichten ook ontslaan.
Linda nam Xaviers handen vast. Ze zongen een oud en lied en een lichtsliert ging door alle aanwezigen behalve Rob en Annabel.
"De coven is nu in jullie handen. Zorg er goed voor. Ik zal je binnenkort een lading boeken geven die je moet lezen."

2 jaar en een maand na Jurgens vertrek.

"Tantie Bel, tantie Bel." De kleine Nellie sprong uit Robs armen en strompelde naar Annabel toe.
"Hey Nellie." zei Annabel, ze knuffelde het kleine schatje. "Nonkel Rob heeft." haar stem werd gesmoord door Robs krachten.
"Wat hebben we afsproken Nellie? Ik ging het wel zeggen." Rob ging op één knie zitten en haalde een doosje uit zijn zakken.

2 jaar en vier maand na Jurgens vertrek.

"Mijn innige deelneming." zei Linda tot Annabel. Een doodskist lag na Annabel en haar familie.
De kerk was gevuld. Annabels grootmoeder had de week ervoor haar laatste kaars uitgeblazen, letterlijk. Haar laatste woorden waren. "Probeer me niet te wekken Annabel, op dit moment wacht ik al jaren." Daarna had ze haar ogen gesloten en was haar hart gestopt.

3 jaar en een maand na Jurgens vertrek.

De huwelijksklokken hadden geluid. Iedereen was al in de feestzaal.
Annabel keek stiekem naar één van de tafels, er was nog altijd een lege plek. Ze had Floor verteld van haar verloving. Ze had haar zelfs uitgenodigd naar de trouw. Maar Annabel had Floor niet gezien in het stadshuis, niet in de kerk, niet op de receptie, en blijkbaar kwam ze ook niet naar het feest.

Het boeket werd opgevangen door Linda. Xavier draaide zich naar haar toe en ging direct op één van zijn knieën zitten.
"Wel, ik was het eigenlijk van plan volgende maand te vragen wanneer we een weekendje er tussenuit knijpen, maar ik kan het ook nu vragen." hij haalde een ring uit zijn zakken.
"Liefste, ik had twee verslavingen, sigaretten en jou, nu heb ik er nog maar één en dat ben jij, wil je met me trouwen?"


3 jaar en 7 maand na Jurgens vertrek.

"Vader, moeder." Rob richtte zich tot Pol en Cornelia. "We moeten jullie iets vertellen."
"Annabel is zwanger!" riep Nalia.
"Al 3 maand." zei Annabel.
"Nichtje?" vroeg Nellie.
"Dat weten we nog niet schat." zei Annabel, "Morgen moeten we naar de speciale dokter voor een speciale foto."
Nellie keek niet echt begrijpend omhoog. "Nichtje." ze plaatste haar hand op Annabels buik.

3 jaar en 11 maand na Jurgens vertrek.

"Je hebt me geroepen vader?" Rob stond in Pol zijn kantoor.
"Het nieuwe kantoorgebouw is bijna klaar, volgende maand gaan we het officieel openen." zei Pol.

[Jules]

Vier jaar na Jurgens vertrek

Floor stond wankelend op haar benen in de weide. Het was gisterenavond te laat geworden en daarvan moest ze nu de gevolgen dragen. Het was een understatement om te zeggen dat haar verjaardagsfeestje uit de hand was gelopen. Aangezien de traditie vroeg om op de verjaardag zelf ingewijd te worden als je volledige beschikking wilde over je krachten, was er die avond niet veel meer gebeurd als een cirkel werpen om die krachten in ontvangst te nemen. Maar haar vrienden in Narmandya hadden iets gevonden op de gemiste verjaardag. Namelijk een dubbel feestje houden een week later. Het was leuk geweest, moest Floor toegeven, tot deze kater.

“Floor, look alive.” Stootte Nicolas haar aan en ze gromde als antwoord. Hij was niet uitgenodigd geweest en dit was zijn vorm van payback. “Zwijg, Nic.” Antwoordde ze en probeerde haar kater onder controle te krijgen. Aangezien die werd veroorzaakt door een tekort aan water, moest zij van alle mensen er toch voor kunnen zorgen om een oplossing te vinden? “Doe geen moeite.” Onderbrak Thomas haar en ging tegenover broer en zus staan. “Met een kater moet je leren leven. Zoals de rest van ons.” Anna die naast Thomas ging staan grijnsde van oor tot oor. “Hij heeft gelijk, Floortje. Wees eens menselijk zoals de rest van ons.” Met die uitspraak schoot het groepje in de lach. Iedereen behalve Floor. Het leek alsof iemand met cimbalen tegen haar oren sloeg. Sinds wanneer lachte de coven als een stel hyena’s?

“Hoe was het trouwens gisteren, behalve overmatig alcohol gebruik?” Vroeg Anna terwijl ze ging neerzitten in het gras. Nicolas volgde haar voorbeeld en ging tegenover haar zitten. “Ja, touche gehad?” Vroeg Thomas en zijn wenkbrauwen schoten heen en weer. Floor rolde met haar ogen en deed alsof ze het niet had gehoord. Haar liefdesleven bespreken was niet haar favoriete bezigheid met de leden van de coven. Gelukkig kwam op dat moment haar vader de wei op. “Goed, jullie weten hoe het gaat. Laten we zien wie er wint.” Zei hij en klapte in zijn handen als teken dat ze mochten beginnen. Floor en Thomas knikten naar elkaar en draaiden zich om om een eindje van het andere tweetal te stappen.

Het concept was simpel: Nicolas en Anna waren heksen die krachten hadden die zich op de geest concentreerden. Thomas en Florence werkten meer fysiek. Ze waren in twee teams opgedeeld en wie het eerst de andere “versloeg” had “gewonnen”. Het was Nicolas en Floor, tegen Thomas en Anna. Anna en Nic zouden elkaar mentaal aanvallen, terwijl het de bedoeling was dat Floor en Thomas hun partners zouden beschermen. Wie het eerst de andere uit zijn concentratie kon brengen, had gewonnen. Tot hiertoe hadden Anna en Thomas elke keer gewonnen.

“Floor.” Sprak Darian over het veld vooraleer ze begonnen. Zelfs van deze verte kon ze de dwingende toon opvangen. “Je weet het: houd je niet in.” Floor knikte als teken dat ze het begrepen had en maakte zich dan klaar voor de aanval. Anna en Nicolas sloten hun ogen en trokken zich terug in hun speciale wereld. Nic zou proberen om het lichaam van Anna over te nemen en Anna zou proberen om Nic zijn ergste nachtmerries te laten uitkomen. Het zou een zware mentale strijd worden.

Vanaf dat het tweetal diep in hun meditatie was teruggetrokken, zette Thomas de aanval in. Al rennend overbrugde hij de afstand die tussen hem en haar was gecreëerd, terwijl hij ontploffende voorwerpen naar haar gooide. Hij had zijn eigen voorraadje bij zich, maar Willem hielp een handje met voorwerpen op de weide tevoorschijn te toveren. Floor had het nooit eerlijk gevonden: het was eigenlijk drie tegen één, maar haar vader wilde er niet van horen. Het zou haar trainen. Bovendien zou ze met haar krachten het toch wel aankunnen. Water was volgens hem namelijk in het voordeel van vuur.

Floor zette een stap opzij en ontweek daarmee een vlammende tennisbal. Je kwam soms de vreemdste voorwerpen tegen, dus dit was nog relatief normaal. Floor concentreerde zich op haar omgeving en perste het water in haar handen tot een bal. Die gooide ze op de inkomende tennisbal af en het voorwerp viel blussend op de grond. Doordat Floor rennen op Thomas afstormde, kon ze de ontploffende basketbal die in haar richting vloog, niet meer ontwijken. Beschermend bracht ze haar armen omhoog en creëerde een ijsmuur die de basketbal moest tegenhouden. Knallend vloog hij erdoor, maar het ding was wel geblust. Floor kon haar vader tot bij haar horen knarsetanden. Zo slecht had ze het nog nooit gedaan. Maar wat verwachtte hij met een kater zoals die van haar?

Floor wist wat hij van haar verwachtte. Wat ze nu deed was “kinderspel”. Ze had die krachten al jaren onder controle. Hij wilde zien wat ze met haar relatief nieuw verworven krachten deed. Aangezien ze nu 25 was, had ze volledige controle erover en had ze haar potentieel bereikt. Haar vader verwachtte dan ook iets waar Floor alleen maar van kon huiveren. Het water in het lichaam van een ander mens sturen. Floor kon het niet over haar hart krijgen. Ze had het een keer met een boom geprobeerd en dat was al erg genoeg geweest. De takken hadden gebroken en gekreund onder haar invloed. Bovendien was de boom spontaan voor haar ogen beginnen bederven. En Floor wist dat dit maar een voorproefje was in vergelijking met mensen. De takken zouden botten kunnen zijn. De boom een mensenhart. Nee, er was een heel goede reden dat Floor die krachten niet aanwendde. Zij wilde geen poppenmeester spelen. Haar vader had haar proberen duidelijk te maken dat ze mensen niet perse pijn deed met har gave, maar daar trapte Floor niet in. Zij was van het idee dat: “ookal heb ik die krachten, dat betekent nog niet dat ik ze moet gebruiken”.

En dat was wat Darian nu wel vandaag van zijn dochter verwachtte. Dat zij haar krachten zou aanwenden om Thomas tot stilstand te dwingen. Hem hulpeloos met zijn armen gedwongen naast zijn lijf in de weide staand, terwijl Floor de wedstrijd zou afmaken met Anna buiten strijd te stellen. Darian stak het verlies van zijn zoon en dochter op het feit dat Floor weigerde haar krachten op die manier te gebruiken. Floor voelde de ogen van haar vader op haar lichaam priemen. Ze zou dit moeten winnen, wilde ze hem gelukkig stellen. Ze schoot weer opzij toen er een derde tennisbal haar richting invloog. Floor stak haar handen voor zich uit en duwde zich af op het gras. De tennisbal kwam tot ontploffing waar ze een seconde geleden nog stond. Nu was ze al vijf meter verder, al schaatsend Thomas zijn richting uit. Het gras onder haar voeten veranderde in ijs en Floor haalde snelheid. Thomas liet zich niet doen. Hij verhoogde het tempo van ontploffende voorwerpen waardoor Floor haar schaatsbaan moest achterlaten en nu volop waterballen zijn richting instuurde.

Floor begon zwaarder te ademen. Het zweet parelde over haar gezicht. Ze was niet in conditie. Dat was één manier om het te stellen. Een andere manier was, dat ze in bed hoorde te liggen onder invloed van een kilo aspirientjes. “Geef je het op?” Hoorde ze de honende stem van Thomas tussen de ontploffingen door. Floor nam de moeite niet om te antwoorden. “Floor!” Schreeuwde de waarschuwende stem van haar vader. Floor liet voor een moment haar armen zakken. De waterballen die in de lucht dwaalden, plensden neer op het gras. Voor even tastte Floor de omgeving af. Ze voelde de aanwezigen op de weide. Het natte gras onder haar voeten, de dauw in de lucht. En dan, een paar meter verderop: het water dat door Thomas zijn lichaam stroomde. Een schok ging door Thomas zijn lichaam, alsof hij voelde dat zij aan het scannen was. Floor stopte meteen met wat ze aan het doen was.

Voor even bleef het doodstil, totdat Thomas weer een ontploffende tennisbal Floor haar richting uitgooide. Ze dook opzij, maar de bal bleef gewoon zijn baan volgen. En vloog recht op Nicolas af. “Pas op!” Gilde Floor, maar hij kon haar natuurlijk niet horen. Ze hief haar arm op en schoot een waterstraal op de bal af. De bal werd geblust, maar het water raakte haar broer. Hij vloog door de kracht opzij en happend naar adem opende hij zijn ogen. Ze hadden verloren…opnieuw.

- - -

Floor lag opgekruld in haar bed met een koud handdoekje over haar ogen en de gordijnen dicht. Op haar nachttafeltje lagen de restanten van een hopeloze strijd tegen een kater. Water, aspirientjes en een emmer voor de zekerheid. Floor hoorde de deur van haar kamer opengaan en kreunde door de straal licht.

“Wel dat was zielig.” Sprak de stem van haar vader. Met alle macht probeerde Floor een volgende kreun te onderdrukken. Haar vader was in één van zijn “buien” en dan was je zo klein mogelijk maken de enige oplossing. Floor was de discussie een paar keer aangegaan, maar op één of andere manier had ze altijd verloren. En vandaag was ze niet in staat om ook maar één zinnig woord te kunnen zeggen. Floor hoorde de deur dichtslaan, waardoor ze recht schoot. Haar hoofd ontplofte zowat. “Moet dat echt?” Gromde ze, haar humeur won het van het gezonde verstand. “Moet jij echt mijn bevelen negeren?” Schreeuwde haar vader terug. Oké, ze had deze discussie kunnen verwachten. Maar moest het echt nu gebeuren? Met een zucht plofte Floor terug tussen de lakens.

“Ik probeer ze niet expres te negeren…” Mompelde ze als excuus. “Nee, natuurlijk niet.” Antwoordde Darian sarcastisch. Floor kon zich al voorstelen hoe hij in de kamer stond. Groot, imponerend, met opgetrokken wenkbrauw en armen over elkaar gekruist. Eén blok autoriteit, niets medeleven. “Je bent 25, Florence. Je hebt volledige controle over je krachten. Je moet dit kunnen. Ik weet dat je het kan.” “Waarom is het zo belangrijk dat ik voor poppenmeester speel?” Repliceerde Floor terug. Ze was terug rechtgekomen. Met opgezwollen ogen keek ze haar vader aan. Ze had zin om het handdoekje naar zijn gezicht te gooien. Ze kon goed mikken, ze zou haar doel raken. Wat dat voor zijn humeur deed, was natuurlijk een ander verhaal…

Haar vader zuchtte diep en Floor kon niet zeggen of het uit frustratie was of compassie. “Je moet die gaven niet als iets negatiefs zien. Je kan mensen helpen.” Probeerde haar vader voor de zoveelste keer. Nu was het Floor die een wenkbrauw optrok. “Dat lijkt me sterk.” “Het kan!” Schreeuwde haar vader, nu duidelijk gefrustreerd. “Maar als jij weigert ze te gebruiken, zal je het natuurlijk nooit weten.” Ach, tuurlijk, dit was haar fout. De spanning viel in de lucht te snijden. Vader en dochter staarden elkaar woedend aan. Het was goed dat Floor net 25 was geworden, anders was de kamer nu zowat een ijspaleis geworden. “Zorg dat je tegen morgen uitgerust bent. We gaan dan naar Gilraen.” Haar vader draaide zich om en sloeg de deur hard achter zich dicht. Floor knipperde verbaasd met haar ogen. “Gilraen?” Fluisterde ze hardop en probeerde de barstende hoofdpijn te negeren. Haar radartjes moesten beginnen werken…”Gilraen…” Herhaalde ze en plofte neer in de lakens. Juist, haar vader had er iets over gezegd. Hij had één of ander project aangenomen, maanden geleden. Als dat was afgelopen zou de opdrachtgever een feest geven ter ere van de opening. Of het zijn idee was of dat van haar vader, was Floor een raadsel. Haar vader fluisterde wel vaker dingen in iemand zijn oor zodat ze precies deden wat hij wilde. Handige eigenschap als het om geld draait.

Nerveus draaide Floor zich om in haar bed. Terugkeren naar Gilraen stond niet bovenaan haar lijstje. Ze was van plan geweest om de afgelopen jaren te bellen, of te mailen, of haar moeder en Emrys te bezoeken, alleen…was het er nooit van gekomen. Floor reikte naar de verjaardagskaart op haar nachtkastje. Het cijfer “25” stond op de voorkant, in de binnenkant stond “Gelukkige verjaardag, Floor” geschreven. En dan simpel ondertekend met “mama” en “Emrys”. Floor haar maag kwam in opstand. Was het echt al vier jaar geleden dat ze haar moeder en vrienden had achtergelaten? De enige geruststelling die Floor had, was dat met Emrys tenminste alles in orde was gekomen. Hij ondertekende nu al vier jaar haar verjaardagkaarten en na wat onderzoek was Floor erachter gekomen dat haar moeder hem officieel had geadopteerd. Ondertussen was er nog veel meer gebeurd. Of beter gezegd: zo veel dat Floor had gemist. De uitnodiging voor Rob en Annabel hun huwelijk slingerde ook nog ergens in Floor haar kamer rond. “Gilraen…crap…” Dacht Floor en probeerde de gedachte voor nog één dag uit haar hoofd te sluiten. Haar maag besloot om haar een handje te helpen, want kwam weer in opstand. Nu was het Floor wel duidelijk dat het niet door de zenuwen kwam, maar wel de kater. “Crap!” Gromde Floor en vloog uit bed, richting de badkamer.

[Migean]

Een aantal mensen waren aan het wachten in een gloednieuwe en ingerichte bureauruimte. Er waren zelfs een aantal aquaria voorzien om verschillende soorten vissen in te zetten. De bureauruimte was op het bovenste verdiep van een gloednieuw gebouw dat Pol Walden had laten zetten. De bedoeling was dat Rob volgende maand zijn bedrijf ging overnemen.
De mensen die aan het wachten waren zijn de architect en zijn familie, die toevallig een familienaam hebben die goed op die van Pol en Rob lijkt. Ook waren er nog de secretaresse van de architect en zijn medearchitect.

Beneden leidde Pol zijn vrouw, zoon en schoondochter, zijn dochter en zijn kleindochter het gebouw in. Na hen volgden nog enkele vrienden en familieleden. Voornamelijk vrienden en familie van zijn schoondochter.

De lift stopte op het bovenste verdiep. De kleine Nellie maakte zich los uit Nalia's armen en raakte de deurklink van de grote bureauruimte aan.
"Mag ik? Mag ik?" vroeg ze.
"Doe maar liefje." zei Pol, hij keek naar zijn zoon. "Dit is het moment Rob, straks is het aan jouw en dit word je hoofdkwartier." hij lachte even binnensmonds, "ik heb de architect uitgenodigd, ik vond het wel grappig dat zijn familienaam op de onze lijkt."
Nellie duwde de deur open en zag de mensen staan. Ze staarde recht in Darian zijn ogen.
"Floor." het was Annabel die haar opmerkte.
Het werd warm toen Rob zijn handen strekte, de vlammen die hij creëerde in zijn handen waren meer dan voldoende om vlees in een minuut te garen.
"Dat," zei Darian, "zou je best niet doen."
Rob vocht tegen de woorden die diep in zijn hoofd wilden gaan.
"Wat is dit?" vroeg Pol.
"Welkom in je ergste nachtmerrie." zei Anna. Ze was ondertussen zo dichtbij dat ze Pol gemakkelijk met haar krachten kon raken, spontaan begon hij te schreeuwen.
"Waag het niet om het tegen te houden." Willem stond bij Annabel, met een mes op haar keel.
"Stop dit alles." het was Cornelia, maar haar woorden waren niet sterk genoeg, blijkbaar was haar kracht zwakker met Darian in de buurt.
"Leuk." zei hij, hij glimlachte. "Ik vraag me af wat je je man op de mouw hebt gespeld in de voorbije jaren." hij keek naar Pol, "Misschien ziet hij het zelfs nu." Hij richtte zich tot Rob. "Hoe lang blijf je staan met dat vuur? Florence, blus hem en neem zijn sleutels. Nicholas, open de deur van dat bureau, daar kunnen ze even, uitrusten." hij koos zijn woorden zorgvuldig.
Het bureau waarop hij doelde was de enige ruimte waar er nog niks instond, en het was zodanig gebouwd dat gsm's geen bereik hadden binnenin.

[Jules]

Floor deed gehoorzaam wat haar vader haar opdroeg. Het had niet veel nut om tegen hem in te gaan en Floor hoopte met heel haar hart dat haar voormalige vrienden dat beseften. Voorzichtig haalde ze een bal water uit het aquarium, de vissen ontwijkend, en bluste ze Rob zijn handen. Floor lette erop dat ze Rob niet in de ogen keek, dat kon ze momenteel niet aan. Haar hart leek wel in twee te scheuren tussen haar verleden en het heden. Het hielp dat haar vader hem had opgedragen om geen geintjes uit te halen. Rob was krachtig, dat wist Floor meteen. Ook hij had zijn krachten niet opgegeven.

Floor dacht er nog aan om Rob zijn handen in een ijsklomp vast te steken, maar besloot het niet te doen. Ten eerste zou hij, als hij zijn krachten gebruiken, er meteen door smelten en ten tweede zou dat de hele situatie alleen maar erger maken. Ze waren hier gekomen met een doel en dat was waar ze zich aan moesten houden. Ondertussen stak Floor haar hand in de jaszak van Rob om zijn sleutel te zoeken. Ze negeerde hem nog steeds zo goed mogelijk, maar van hier kon ze hem zwaar horen ademen. Haar ogen flitsten naar haar vader. Rob deed alles wat hij kon om onder de magie van haar vader te komen en ze merkte dat het Darian veel kracht kostte om Rob onder de knoet te halen.

“Hebbes.” Zei Floor als teken dat ze de sleutel had en stak hem omhoog. Haar vader knikte en Nicolas opende ondertussen de deur van het bureau. “Iedereen erin…” Beval Darian en met een grijns voegde hij erachter: “Alsjeblieft.” Willem hield Annabel nog steeds vast en Floor merkte nu pas op dat ze hoogzwanger was. Verward knipperde ze met haar ogen en keek weer de andere kant op, waar iedereen mak als lammetjes het bureau inliep. “Kinderen en zwangere vrouwen bedreigen?” Dacht Floor en balde haar handen tot vuisten zodat haar knokels wit werden. “Het doel heiligt de middelen” zei haar vader altijd, en nu werd Florence duidelijk hoe ver hij wel wilde gaan. “Ze laten haar gaan, Floor.” Zei ze tegen zichzelf en probeerde te kalmeren. “We zijn hier gewoon voor de boeken. Ze zullen ons helpen en er zal hen niets overkomen.” Floor ademde diep in en merkte dat ze al wat kalmer werd.

“Wacht even.” Darian haalde Floor uit haar gedachten en ze zag hem voor de deur van het bureau staan. Zijn ogen gericht op de jonge Nellie. Floor deed snel een rekensom. Ze moest nu vier zijn. Zag een vierjarige er zo uit? Floor kon het niet met zekerheid zeggen. Darian zette een stap dichterbij en de ogen van Nellie groeide. “Jij gaat ook met ons mee.” Zei hij en Anna greep Nellie snel bij de schouder om haar terug uit de kamer te rukken. “Geen zorgen, liefje.” Grijnsde Anna en legde haar hand over de mond van het kind zodat ze niet zou gaan schreeuwen. “Bij ons zal je echt worden wie je moet zijn.” Nellie wilde om haar moeder schreeuwen, maar Anna haar hand zat in de weg. Daarom beet ze er keihard in. Anna liet los en vloekte. “Vervloekt rotjong.” Anna hief haar hand om op te slaan, of erger, dacht Floor, om haar ergste nachtmerries te laten uitkomen. Gelukkig schoot Nicolas snel in actie en liet Nellie flauwvallen. Voorzichtig legde hij haar over zijn schouder en keek zijn vader aan voor verdere instructies.

[Migean]

“Het verleden zal je inhalen.”
Het was even stil, zelfs Darian knipperde even extra met zijn ogen.
"wie was dat?" vroeg hij? "Wie?"
"Dat meisje daar" wees Willem.
"Kom dichterbij." gebood Darian. Tiffany kwam dichterbij. "Wat zei je daarnet?"
"Ik weet het niet meer." stamelde ze.
"Laat haar met rust." zei iemand.
"Kom hier." beval Darian.
Romeo kwam onwillig naar voren.
"Ah, de shifter, hoe leuk, net wat ik nodig heb." zijn toon veranderde abrupt, "Geef me je krachten." Romeo raakte Darian en, daarna stortte hij neer. Adam wou zijn vriend helpen en kwam dichterbij.
"Stop daar, iedereen blijft waar hij is." Hij legde een arm rond Tiffany.
"Ik denk dat je wat moeite hebt met je krachten, ik zal je even helpen." Langzaam tapte hij haar krachten af. "Sleep die oude man nu wat dieper in het lokaal."
Tiffany gehoorzaamde blindelings en sleepte Romeo naar de rest van haar groep toe.
Willem deed de deur op slot terwijl de rest naar de uitgang wandelde.
Darian keek even om en knipoogde naar hem terwijl hij zijn dochter door de deur leidde.

Eenmaal de Floor de deur uit was haalde Willem enkele pakketjes te voorschijn, hij bevestigde er een van aan de deur, daarna bevestigde hij enkele draden aan het frame van de deur.
Op weg naar de deur goot hij een jerrycan benzine uit en hing een paar pakketjes onder een aantal bureaus.
Hij opende de elektrische kast van het verdiep en schakelde enkele zekeringen uit, de ventilatie sloeg af.
Daarna plaatste hij een laatste pakketje op de deur naar de lifthal en stelde een timer in.

Hij keek nog eens naar zijn klok, als ze mooi binnen in het bureau trachten te blijven zou het gebouw over een ruime tien minuten ontploffen, indien ze weg proberen te raken, wel, dan hadden ze een paar dodelijke verrassingen.
Hij startte zijn moto en reed de auto van zijn meester achterna, richting de villa.




Een ruit sneuvelde op het bovenste verdiep van het gebouw. Een man in het zwart slingerde zich binnen.
Hij rook de explosieven.
Iets minder dan 10 minuten.
Hij kon het niet losmaken van deur naar de lifthal. Er zat een soort boobytrap op.
Hij hoorde iemand beuken tegen een andere deur. Hij hoorde hout kraken.
De deur wou juist bewegen toen hij zijn hand op de klink kon zetten en trok de deur vast tegen het kader.
"Wacht!" schreeuwde hij.
De andere kant was niet zo geduldig, maar hij kon de draden gemakkelijk losmaken.
De deur zwaaide open en hij stond oog in oog met Rob. Hij zag het vuur in diens ogen. Met een goed gemikte vuistslag haalde hij Rob onderuit.
Hij wees op het C4 dat op de deur hing.
"Iedereen naar de traphal, vlug."
"Niet de lift?" vroeg Linda.
De man in het zwart keek zijn zus aan, ze kon zijn gezicht niet zien, de bivakmuts verhinderde dat.
"De lift niet." een vrouw in het zwart wandelde de ruimte binnen. "De lift is gesaboteerd."
"Mira?"
Ze nam haar bivakmuts af, Jurgen volgde haar voorbeeld.
"Jurgen!" Linda viel haar broer in de armen.
"Naar beneden vlug, we hebben nog acht minuten!"
Joris en Polien haastten zich ook naar de uitgang maar Mira hield Joris tegen. "Even blijven staan Joris." Ze concentreerde zich even en riep daarna "Nellie!"
Het meisje dat jarenlang geleden vanuit de toekomst naar het heden was gereisd kwam de hal in. "Ja tante Mira?"
"Kopieer zijn krachten, ga daarna naar de villa van je grootvader."
"Welke krachten?" vroeg Joris, "Ik heb toch geen krachten?"
Mira glimlachte, "Je gebruikt je krachten al jarenlang Joris, denk eens goed na."

Iedereen stond al op de parking toen de ontploffing plaatsvond in het gebouw.
"Iedereen blijft hier." beval Mira, "Jullie moeten hier blijven om een verklaring af te leggen."
"Mira!" Riep Jurgen.
Ze ging naar hem toe, hij zat bij Romeo en Adam op de grond. "Kunnen we iets doen?"
"Ik vrees ervoor, Darian heeft meer dan zijn krachten afgenomen. Kom Jurgen, we moeten weg."
"Ik wil mee." zei Rob. Hij stond naast Mira, met een stuk van een trui tegen zijn neus gedrukt.
"Nee Rob, hij rekent erop als je hier weg geraakt, levend, dat je hem achterna gaat, en je zult fouten maken, omdat ze Annabel hebben, en omdat je ze allemaal wilt doden, iedereen van ons kan je haat zien."
Een gat kwam tevoorschijn in de grond.
"Het vervoer staat klaar." klonk een stem uit het gat.
Jurgen sprong in het gat, "Waar is Julia, Emmet?"
"Ze is met Karen onderweg. We ontmoeten haar aan de villa."
Mira sprong ook in de tunnel. Emmet sloot het gat af met zijn krachten.
"Hou me vast vrienden." Een bubbel vormde zich rondom hen en de aarde begon te bewegen, wel, zij bewogen door de aarde.

[Jules]

“Dat was onnodig.” Mompelde Floor toen ze bij haar vader in de auto stapte. Annabel zat in het midden op de achterbank. Nicolas had zich aan haar rechterkant geplaatst en nu nam Floor de linkerzijde in, om Annabel te barricaderen. “Niet dat ze veel zal uithalen.” Dacht Floor, terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar de angstige Annabel keek. Ze had teveel te verliezen om niet mee te werken.

Met een zucht stapte Darian de auto in. “Wel, het was nodig.” Siste hij terug naar de commentaar van zijn dochter en zuchtte diep. Hij startte de auto en zette koers richting Rob zijn villa. Floor maakte zich zorgen over de kleine Nellie. Die zou nu met Anna en Willem in de auto zitten. Floor geraakte met de minuut verwarder. Ze wist dat haar vader in de boeken van Rob geïnteresseerd was, maar nu ze eigenhandig had meegemaakt wat haar vader ervoor over had om zijn zin te krijgen, was ze niet meer zo zeker of de boeken enkel waren om mooi op de boekenkast te plaatsen. “Wie weet wat voor boeken Rob allemaal heeft.” Dacht Floor en draaide ongemakkelijk in haar leren stoel. “Zwarte magie, oproepen van duistere krachten, totale chaos?” Gingen Floor haar gedachten paniekerig verder. Plots leek het haar geen goed idee meer om hem naar de villa van Rob te leiden, maar het was niet dat ze veel keuze had.

“Waar nu heen?” Wekte de stem van haar vader Floor uit haar gedachten. “Hier naar links.” Zeiden Floor en Annabel tegelijkertijd. Het verbaasde Floor dat ze de weg nog kende, en met rode wangen staarde ze haastig het raam uit. Ze kon de beschuldigende blik van Annabel nu niet aan. Achter hen sloeg de auto van Willem mooi mee linksaf. Floor zuchtte diep. Ze kon alleen maar hopen dat haar voormalige vrienden niets overkwam en dat ze niet achter hen zouden aankomen. Dat zou alles gewoon tien keer erger maken. Want dan waren Anna en Willem niet de enigen waar ze zich zorgen over zouden moeten maken. “Crap.” Dacht Floor en kneep uit frustratie in haar neusbrug. “Laat dit alsjeblieft goed aflopen.” Dacht ze met dichtgeknepen ogen.

[Migean]

De deuren van de auto's klapten dicht.
"Bel Peter, Maxime en Thomas. Geef ze de coördinaten."

Karens cabrio arriveerde bij de villa.
Julia sprong eruit voor dat de auto stilstond.
Struiken waren ontworteld. Men kon Darians pad volgen.
"Wat met de bedienden?"
"Die zijn er 's nachts niet." zei Julia, "De tijd dat bedienden bij hun werkgevers wonen is al lang voorbij."
De muur voor hen veranderde in een ingang.
Julia voelde aan de muren. "Ze zijn hier een kwartier geleden naar binnen gegaan."
"Ben je zeker dat je dit wilt doen?"
De vrouwen draaiden zich om naar de nieuwe stem.
De Vrouwe van het Meer stond daar.
"Moeder." zei Karen, ze knielde neer.
"Sta op kind. En beantwoord mijn vraag."
"Ja moeder." zei Karen, "Ik wil de smet die Curran Wald heeft voortgebracht stoppen, net zoals jij Hem hebt gestopt. Zodat we samen kunnen rusten."
"Je hebt mijn zegen kind." De Vrouwe van het Meer verdween weer, ze verspreidde zich in de vochtige muren van de geheime gang.

"Ik heb zo het gevoel dat we niet alleen zijn." zei Annabel.
Ze zat in de centrale kamer van het complex. Naast haar zat Nellie, niks te doen behalve pruilen en vies kijken telkens wanneer iemand door de gemeenschappelijke kamer liep.
Letters vormden zich op de tafel. Annabel kon ze nog vlug lezen voor ze verdwenen.
Ze had dus gelijk, ze was hier niet alleen.

"Thomas? Ben jij dat?" Anna stond ergens halverwege de gang. "Maxime? Peter?"
Julia stond plots naast haar.
"Hi nachtmerrie meisje, eet dit." Ze plaatste Anna's hand tegen Anna's voorhoofd en stuurde haar krachten. Een schreeuw galmde door de gang.
"Nu weten ze dat we komen."
"Is niet erg, we doen waarvoor we komen." zei Julia, ze shifte Anna in de muur. "Dat is al één minder."

[Jules]

“Wat was dat?” Nicolas draaide zich geschrokken om en hij was niet de enige die angst voelde. Met grote ogen keek Floor de kamer rond. Haar vrienden zouden het niet zo gemakkelijk opgeven. “We moeten hier weg…snel!” Riep Floor haast door de kamer, maar haar vader ging ongestoord verder met tussen de boekenkasten rommelen. “Nog niet…” Antwoordde hij grommend. Hij was gefrustreerd en zou niet weggaan vooraleer hij had waarvoor hij was gekomen.

Een tweestrijd woelde door Floor. Ze wilde niet dat het tot één groot gevecht zou komen. Daarvoor gaf ze teveel om de mensen in de twee kampen. “Hebbes!” Bracht de stem van Darian haar uit haar overpeinzingen en hield triomfantelijk een boek in de lucht. “Goed, dan zijn we hier weg.” Zei Nicolas en maakte aanstalten om de kelder te verlaten. “Dat gaat niet. De boeken mogen niet van hun thuis worden gehaald. Slecht karma…” Mompelde Floor erachter. “En dat zeg je nu pas?” Schreeuwde Nicolas zowat. De paniek begon hem nu te overmeesteren. Floor fronste, waar was hij zo bang voor?

“Maakt niet uit.” Onderbrak Darian zijn kibbelende kinderen. Alles wat ik nodig heb staat hierin.” Zei hij en opende het boek. “En dat ga ik nu ook gebruiken.” Vooraleer Floor nog meer vragen kon stellen, begon haar vader in een vreemde taal woorden te citeren. Floor verstond er niets van, maar zij was dan ook niet opgeleid tot covenleider.

“Ze zijn er bijna. Ik voel het.” Mompelde Nicolas tegen zijn zus en schoof dichter haar kant op. Floor knikte, ze begreep wat hij bedoelde. Maar voelde er niet voor om de mensen aan te vallen. Hoewel het niet lang meer iets zou uitmaken. Haar vader was één of andere duistere spreuk aan op het opzeggen die de Godin mocht weten wat zou doen en de rest van hun coven was onderweg. Het gevecht zou er toch komen en als het zo ver was, wilde Floor liever dat zij de klappen uitdeelde dan haar coven. Zij zouden geen medelijden tonen. Misschien kon Floor haar voormalige vrienden nog aan het hoofd brengen dat vluchten een betere optie was.

“Pa, schiet op!” Riep Nicolas terwijl hij in gevechtshouding ging staan. Hiervoor had Floor jaren getraind, alleen had ze het nooit geweten. Ze keek even om naar haar vader en schrok van wat ze zag. Duistere schaduwen vormden zich rond Darian. Zijn ogen zagen pikzwart terwijl hij de spreuk bleef opzeggen. Maar dat was nog niet het ergste. De schaduwen cirkelden hun richting op. Floor stootte Nicolas aan. “Het is hem gelukt…” Mompelde hij alleen maar. Geweldig, Floor werd dus uit elk plan gehouden. Ze was niet meer dan een pion. Vooraleer ze meer vragen on stellen over wat Nicolas het had, bereikten de schaduwen broer en zus. Floor probeerde de schaduwen op afstand te houden, maar het duurde niet lang vooraleer ze volledig was omsingeld. Het laatste wat ze zag vooraleer alles duister werd, was dat de ogen van haar broer ook pikzwart werden. Net alsof ze geen leven, geen ziel, geen eigen wil meer hadden.

[Migean]

Julia en Karen werden tot bij Darian gesleurd.
“Herken je me Darian?”
“Carolina, is het niet?” zijn zwarte ogen staarden door haar heen. “Kom dichterbij.”
Karen bewoog niet.
“Ik zei, kom dichterbij.” Beval hij.
“Je krachten werken niet op ons.”
Hij zette enkele stappen naar voren en nam haar vast bij de keel. “Vaarwel tante Carolina.” Hij shiftte haar krachten naar hemzelf. Ouderdom sloeg direct bij Karen toe en toen Darian haar los liet was ze al tot stof aan het vergaan.
“Mooi, dit is wat we wilden.” Julia draaide zich razendsnel om en stal de krachten van Willem. Daarna sneed een waterscherm haar van de rest af.
“Florence!” schreeuwde Darian.
Zijn dochter keek hem aan met haar zwarte ogen, maar het was duidelijk dat zij het niet deed.
“Breek dat scherm.”
Florence was in trance en gebruikte haar versterkte krachten. Het waterscherm bleef. Af en toe was er een kleine opening, maar de dame van het meer verweerde zich sterk tegen Florence.


Alarmen gingen af in het ziekenhuis.
Het raam was met muur en al losgekomen en lag op het grasplein beneden aan het gebouw.
Vanuit Tarjans kamer keken enkele geschrokken verplegers naar beneden. Ze zagen niks. Het moment dat ze de kamer binnenstormden was de jongen al weg.

Een auto stopte bij de villa.
Thomas, Maxime en Peter stapten er uit.
“Deze auto is niet van ons.” Zei Thomas.
“Inderdaad, niemand van ons rijdt hiermee.” Zei Maxime, plots kleurden haar ogen zwart. Peter en Thomas schrokken maar voor ze het beseften waren ze zelf onder invloed.
“Ik ga naar beneden.” Zei Thomas. Zijn stem klonk wat anders. Maar eigenlijk zei hij luidop wat hij was opgedragen werd via Darian zijn krachten.
“Wij wachten buiten wel.” Antwoordden Maxime en Peter.
Thomas was nog geen minuut binnen toen de grond enkele mensen boven bracht.
Mira, Nellie, Emmet en Jurgen stonden voor Maxime en Peter.
Jurgen snoof. “Ze zijn sterker dan ze lijken.”
“Telekinise.” Zei Mira, “En weersbeïnvloeding.”
“We kunnen ze wel aan.” Zei Emmet. Hij maakte een aardkluit los uit de grond en stuurde die richting Maxime. Deze strekte haar hand en blokte de kluit met Karens/Carolina’s cabrio. “Oh ow.” Zei Emmet toen de auto zijn kant op begon te vliegen.
“Waarom viel je de vrouw eigenlijk eerst aan? Wij zijn normaal sterker!” riep Nellie toen ze met haar krachten Emmet opzij duwde, de auto liet een grote put achter waar Emmet juist nog stond.
Mira en Jurgen stormden op Peter af. Hun krachten waren niet zichtbaar bruikbaar in een gevecht.
“Bliksem.”
“Rechts van me.” Jurgen ontweek. “Vlak voor jouw.”
“Windhoos.” Mira sprong langs de juist ontstane windhoos.


Het gevecht sleepte een tijdje aan. Mira en Jurgen vingen enkele klappen op maar konden met hun samenwerken en gaven enorm veel ontwijken.
Nellie duwde Maxime met haar hoofd in de grond. “Sluiten Emmet.”
De grond sloot af en knelde Maxime in de grond.
Nellie keek op. Ze voelde iets naderen.
Uit het donker kwam een zwart wezen. Het was iets tussen hond en beer. Het sprong over haar en liep recht op Peter af. Zijn windvlagen deerden het beest niet. Bliksem liet de huid schroeien. Het beest werd juist kwader.
“Wegkijken!” riep Mira.
Twee tellen later was het onweer gedaan. Peter lag dood op de grond, doormidden gebeten door het wezen.
“Vlug achterna.”
“Wat met haar?” vroeg Emmet.
“Sluit haar op en bewaak haar.” Beval Mira.

“Breng me de meisjes.” Nicholas en Thomas brachten Nellie en Annabel tot bij Darian.
Darian legde een hand op Nicholas schouder. Klaar om zijn krachten te drainen.
Het beerwezen had een enorme mentale barrière.
“Vernietig het!” beval hij Thomas en Florence.
Thomas gooide tafels en stoelen, maar het wezen schreeuwde enkel harder.
Fijne waterstralen lieten het beest bloeden, maar toch bleef het dichterbij komen.
Darian spande zich heel hard in. Als hij dit monster onder controle kon krijgen kon niemand hem stoppen. Hij realiseerde zich plots iets en nam een mes. Hij greep de kleine Nellie bij haar haren en plaatste het mes bij de keel.
“Stop, of je dochter sterft.”
Het wezen stopte, verbijsterd, en transformeerde naar Tarjan. Zwaargewond viel hij op zijn kniëen.
“Wat? Nellie? Ben jij dat?”
“Papa, ik ben bang!” schreeuwde ze. Een lichtflits verblindde iedereen in de ruimte. Iedereen werd weggeslingerd.

“Wakker worden!” Jurgen hield Florence gezicht in zijn handen. Zijn shirt was rond haar arm gewonden waar een stuk hout in haar arm gedrongen was.
Ze opende haar ogen, even leken haar ogen normaal. Maar ze werden direct zwart. Water spoot uit de grond tussen haar en Jurgen.
“Stop Floor. Verzet je.”
“Denk je dat ze zal luisteren naar jou? Jij hebt haar in de steek gelaten.” Lachtte Darian. Het deerde hem niet dat hij aan de muur geketend was. Net als Nicholas en Thomas.
“Ik geloof dat liefde haar kan redden.” Riep Jurgen hem tegen.
“Zij verdient geen liefde.”
“Liefde?” het water was gestopt.
“Floor?” vroeg Jurgen.
“Maak hem af!” riep Darian.
“Ben je oké Floor? Voel je pijn? Iedereen hier is door elkaar geschud toen Nellie haar krachten plots vrijkwamen. Je hebt een stuk van een kast in je arm gekregen.”

Tarjan stond met beide Nellies te praten.
Jullia en Mira waren ook in gesprek, maar hielden een oog op de bewusteloze Nicholas en Thomas. Niemand gaf aandacht aan Darian.
“Ik denk dat het tijd is.” Mira keek Darian aan. “Weet je wie ik ben?”
“Een nietig meisje dat denkt me te kunnen tegenhouden.”
“Ik zal jou ook niet tegenhouden. Toen jij mijn geliefde vermoordde heb ik een belofte gemaakt dat ik het kwaad zal tegenhouden. Maar jij bent erger dan het kwaad.” Ze keek de oudere Nellie aan. “Ben je klaar?”
“Pap? Ben je klaar?” vroeg Nellie, “We willen de Korak in Darian steken en hem verjongen tot bijna 25 jaar. Zijn krachten afnemen en hem jouw vloek geven. Hij zal tot het einde der tijden lijden.”

[Jules]

Floor bleef hevig met haar ogen knipperen. Het ene moment was ze omhuld door duisternis, terwijl het volgende moment ze in Jurgen zijn armen lag. “Dat kan niet kloppen.” Zei een stemmetje ver weg in haar hoofd. “Jurgen is weg, en hij komt niet meer terug.” Vanuit de verte hoorde ze nu ook zijn stem. “Ben je oké, Floor?”

Floor knipperde nogmaals. Plotseling viel haar een stekende pijn op in haar bovenarm. “…je hebt een stuk van een kast in je gekregen.” Zei de Jurgen-droom weer. “Een kast? Waarom zou ik een kast…” Maar Floor kon haar gedachte niet afmaken. De duisternis overviel haar weer, en de stem van haar vader drong haar hoofd binnen.

“Floor, maak hem af. Maak ze allemaal af. Je kan het, gebruik je krachten.” Terwijl Darian het zei, leek haar lichaam op zijn woorden te reageren. Ze voelde de verschillende heksen in de kamer, en ze stond op het punt om het water dat zich in hun lichaam bevond tegen hen te gebruiken.

---

Darian probeerde het hoofd koel te houden. Hij mocht nu niet panikeren en dat zeker niet tonen aan het stelletje amateuristische heksen dat hem had gevangen genomen. Het had niet waar mogen zijn. Zoveel jaren training voor de machtigste coven ooit op te richten, en zelfs met de sterkste spreuken slaagde hij er niet in om de bende idioten te verslaan. Darian was op zijn minst gezegd gefrustreerd. Maar hij zou het niet opgeven, dat zou hij nooit doen.

Hij grijnsde toen Mira het plan uit de doeken deed. Ze mochten dan nu de overhand hebben, of dat mochten ze denken, Darian had altijd wel wat trucjes achter de hand. Met zijn band contacteerde hij Floor die op de grond lag. Zij was zijn laatste hoop, de enige die nog iets kon uithalen. “Maak ze allemaal af!” Beval Darian zijn dochter.

---

Floor balde haar handen tot vuisten. Ze probeerde zich uit alle macht te verzetten tegen de pijn en de kracht die het van haar over leek te nemen. Ze merkte hoe haar ademhaling onregelmatiger werd. Ze mocht de duisternis niet laten winnen. Dan zou ze mensen pijn doen waar ze van hield. Het kon haar niet schelen of ze haar nooit meer zouden willen zien, ze wilde geen doden op haar geweten hebben. Er verscheen licht in de duisternis en Floor boorde zowat haar nagels in haar vlees. Pijn was goed, pijn leidde haar af van haar vader zijn invloed.

---

Darian zijn grijns verdween van zijn gezicht. Floor bood weerstand, weerstand die haar uit de vloek leek te trekken. “Dat kan niet.” Dacht hij en gromde zowat. Moest hij dan ook altijd alles zelf doen? Zijn vijanden lummelden te veel, hij zou ze eens laten zien wat macht was.

---

Floor knipperde hevig met haar ogen, maar uiteindelijk leken haar ogen zich aan te passen aan de werkelijkheid. Hoewel ze daar nog steeds over twijfelde, aangezien ze recht in Jurgen zijn gezicht keek. “Dit…kan niet…” Fluisterde ze hees, maar de pijnscheut door haar arm vertelde haar een ander verhaal. Floor haar krachten sluimerden nog steeds en ze voelde hoe één persoon in de kamer haar aandacht trok. Darian, har vader.

Floor rolde zich uit Jurgen zijn armen en stak haar goede arm uit naar haar vader. Daarmee duwde ze hem terug tegen de muur. Hij mocht dan geketend zijn, zo snel gaf hij het niet op. “Blijkbaar heb ik eindelijk gedaan wat je wilde.” Dacht Floor terwijl ze met een pijnlijk gezicht haar vader op zijn plaats hield. Ze voelde hoe hij probeerde te spartelen, maar door het water in zijn lichaam te controleren bleef hij op zijn plaats. Hij keek haar woedend aan, met holle ogen.

“Stop hem.” Kermde Floor terwijl ze haar greep op hem voelde verslappen. Wat ze ook vna plan waren, het moest nu gebeuren.

[Migean]

De jongvolwassen Nellie greep Darian bij de pols en concentreerde zich.
"In de toekomst waar ik uit kom heb je mijn vader vermoord en is je plan geslaagd. Maar door mijn vader te redden heb ik de tijdlijn veranderd. Voel nu je straf." Vuur brandde in haar ogen terwijl ze Darian in de ogen staarde. Langzaam werd hij jonger en sijpelden zijn krachten uit hem weg.
"Pa?" vroeg Nellie. Tarjan legde zijn hand in Nellies vrije hand en sloot zijn ogen. Pijn ging door zijn lichaam terwijl Nellie de vloek overzette op Darian.
"Darian." Zei Nellie, "Als het aan mij lag, was je nu dood, en Mira denkt er ook zo over vanwege Johny. Echter, de coven waar we deel van uitmaken heeft deze alternatieve straf voor je beslist. Je zult met hun meegaan en in eenzaamheid leven, een nieuw leven lang. En je zult hun dienen. Het beest dat nu in je zit zal jou pijn doen als je kracht en macht begeerd. Het zal je tegenhouden foute dingen te doen."
Daarna liet ze Darian en haar vader los, ze viel in diens armen, uitgeput.

Emmet nam Darian bij een arm en creëerde een tunnel in de muur. Hij keek naar Floor. "Tijd om vaarwel tegen je vader te zeggen." Mira en Julia vervoegden Emmet en Darian aan de ingang van de tunnel. "Ja je mee Joergen?" vroeg Julia.
"Ik blijf. Ik heb veel geleerd in de voorbije jaren, en jullie mogen gerust zijn, ik zal de geheimen bewaren."
"Wachten jullie niet op mij?" vroeg de uitgeputte Nellie.
"Nee kind," zei Mira, "jij hoort een 14-jarig meisje te zijn dat zich bezighoud met muziek en jongens, geen volwassen vrouw die heksen achterna zit om de wereld te beschermen. Meer nog, het is tijd dat je de verloren tijd met je ouders inhaalt. We komen wel terug voor jou, en dan moet je maar beslissen of je hier wilt blijven of mee met ons over de orde wilt waken."
"En alles wat ik dan van jullie geleerd heb?"
"Dat ben je kwijt zodra je je leeftijd en groei hebt juist gezet."
Nellie keek haar vader aan. Langzaam verjongde ze.
"Oh papa, ik heb je gemist."
"Kan je dat ook met, ehm, je zusje doen? En zullen we je een andere naam geven?"
"ja, papa, na deze knuffel."

[Jules]

Floor kwam voorzichtig overeind, met de hulp van Jurgen, anders zou ze nog steeds op de grond liggen. Met een pijnlijk gezicht keek ze haar verjongde vader aan. “Tijd om vaarwel tegen je vader te zeggen” hadden ze Floor verteld. Maar wat viel er te zeggen? “Je hebt me gebruikt? Mijn leven verpest? Mensen vermoordt?” Nee, dat was gekend en Floor wilde niet nog meer als een hulpeloos kind overkomen bij haar oude vrienden en de mensen die erin waren geslaagd haar vader te stoppen. Dus sloot ze haar ogen maar en schudde het hoofd, alsof ze teleurgesteld was. Daarna draaide ze haar vader de rug toe, en hoopte dat Jurgen zijn vrienden het zouden opnemen als het teken dat ze Darian mochten meenemen naar God mocht weten waar. Zijn lot lag niet in haar handen, niet eens in de zijne. Floor kon alleen maar voor hem wensen dat de mensen die hem meenamen hem vriendelijker zouden behandelen dan hij ooit zelf zijn medemensen had behandelt. Niet dat hij het misschien waard was, maar toch. Darian was en bleef Floor haar vader.

“Bedankt…” Fluisterde Floor, niet echt gericht naar iemand in het bijzonder. Het voelde alsof ze gered was van iets vreselijks, hoewel Floor niet echt precies wist wat. Haar vader zijn drang naar volledige overheersing had fataal kunnen aflopen, voor veel mensen, als Jurgen en zijn vrienden er niet waren tussengekomen. Bij de gedachte aan Jurgen streek Floor voorzichtig over haar doorboorde arm die verbonden was met zijn shirt. “Ik denk dat ik dit best laat nakijken.” Zei Floor, verdacht rustig. Het was alsof ze alles nog in een waas beleefde. En misschien maar goed ook, want bij het zien van een houten spies door haar arm en al het bloed, zou de normale Floor zowat hysterisch hebben gegild.

Floor wist zich niet goed een houding te geven. Ze had het gevoel dat ze nog steeds de vijand was tussen al deze mensen. Zou zij ook gestraft worden? Alsof ze als een Middeleeuwse heks naar de brandstapel werd gebracht, wachtte Floor af tot het groepje over haar lot had beslist. Floor had besloten dat ze, welke straf dan ook, zou aannemen. Er waren geen excuses. Ook al had diep vanbinnen haar gezegd dat ze iets fout deed, ze had er niet naar gehandeld. En hoe graag ze ook wilde dat alles zou worden zoals vroeger, Floor had zich al neergelegd bij het idee dat het nooit zo zou worden.