Boek Der Schaduwen

[Jules]

De wedstrijd was voorbij voor Floor het goed en wel besefte. Ze moest glimlachen. Het was best leuk om eens aan de andere kant van de baan te staan. Ze had vroeger haar moeder horen lopen klagen dat ze een halve dag vrij moest nemen, om haar dochter nog geen minuut in het water te zien spartelen voor een wedstrijd. Nu begreep ze waar haar moeder op doelde.

“Crap.” Fluisterde Floor als ze merkte dat Jurgen maar vijfde was geëindigd. Het was niet genoeg om te kwalificeren. Als je het Floor vroeg, was het nipt. Hoewel deze jongens zich in het zweet werkten om in het team te geraken, hadden wel enkele van hen hordes omver gelopen. Floor kende atletiek niet zo goed, maar dat kon niet de bedoeling zijn.

Er ontstond commotie onder het publiek wanneer één van de jongens neerviel. Iedereen in het publiek stond op en vroeg zich af wat er gaande was. Floor kon nog net zien hoe Jurgen de jongen hartmassage toediende. “Wel, dat is het voordeel om de zoon van een dokter te zijn.” Dacht ze, maar was wel bezorgd. Het kon helpen, maar Jurgen was zelf geen dokter. Het probleem werd al snel opgelost wanneer de coach erbij kwam staan om te helpen. Blijkbaar leek alles goed te komen.

Floor kon gerust weer ademhalen en het publiek begon de tribune al uit te lopen. Blijkbaar was het genoeg commotie voor één dag. “Waar denk je dat ze het over hebben?” Vroeg Floor en stootte Annabel aan. Floor wees naar de coach en Jurgen die met elkaar stonden te praten. Ze kon niet liplezen en had geen supergehoor, maar aangezien ze elkaar de hand schudden, leek het Floor wel iets goed te zijn.

[Migean]

"Geen idee, ik vermoed felicitaties voor zijn vlugge optreden." antwoordde Annabel.
"Misschien meer dan dat," zei Rob, "Ik ken er niet veel van, maar als je hordes tegen de grond laat vallen, krijg je straftijd dacht ik. Dus, mits er al één afvalt is hij vierde, en als er iemand voldoende hordes heeft geraakt zou Jurgen zijn tijd wel beter kunnen zijn."

Xavier strompelde naar beneden met Linda in zijn kielzog.
Toen ze Jurgen kruisten zei hij, "Hij nam coke een half uur voor de wedstrijd, hij heeft het zelf gezocht."
"Het rook anders."
"Wel, wat hij ook gesnoven heeft, het was niet gezond."
"En?" vroeg Linda, "Wat zei de coach?"
"Ik zit in het team, en als ik wil mag ik in nog een team want die Kevin is gediskwalificeerd voor alle sporten."
"Proficiat broer." ze vloog hem om de hals, ze liet vlug los, "Je stinkt naar het zweet!"
"Echt? Ik had het nog niet door." Antwoordde Jurgen sarcastisch.
"Tot vanavond."
"Ik weet het nog niet Xaf."
"Wel, ze is komen kijken naar jou, das al een pluspunt." zei Linda. "We zien wel of je komt of niet."
Zij en Xaf liepen verder de tribunes af.

De volgende die hij tegenkwam was Tiffany.
"Rook je terug?"
"Wat kan jou dat schelen?" reageerde ze fel. Ze liep versneld verder.
Hij kon raden wat haar parten speelt.

Nog wat verder lopen en hij was bij Annabel, Rob en Floor.
Rob liet Floor staan en trok Annabel mee. "Kom."
"He."
"Jurgen, en?" zei hij zacht toen hij ter hoogte van Jurgen was.
"Geselecteerd."
"En ik zit er voor niks tussen, Annabel zat naast me."
"Uhu."
Jurgen liep nog de laatste trappen naar Floor op.
"Florence." zei hij, "Heb je straks even tijd? Ik moet je iets speciaals laten zien, iets magisch. In verband met gisteravond. Maar als je me nu wilt excuseren, ik moet naar de kleedkamers, straks kan ik mezelf niet meer uitstaan door mijn zweet."

[Jules]

“Wauw, zo serieus.” Dacht Floor toen hij haar aansprak bij haar volledige naam, maar knikte naar Jurgen als teken dat ze het begrepen had. Ze glimlachte toen hij de zweet-opmerking maakte, maar hield hem eerst nog tegen vooraleer hij in de kleedkamers verdween. “Gefeliciteerd.” Zei ze en gaf hem een knuffel. Ze liet los zonder zich al te veel van het zweet aan te trekken.

‘Moet je maar gaan zwemmen. Wij zweten in het water. Niemand die er iets van merkt.” Grapte Floor en zwaaide dan gedag. De opmerking deed haar herinneren dat ze veel te laat was voor haar eigen training. Zonder om te kijken rende ze de trappen af, haar vrienden voorbijstekend en haastend naar het zwembad.

‘Walder, je bent te laat.” Maakte de coach het overduidelijke duidelijk. “Sorry…” Begon Floor een verontschuldiging te mompelen. ‘Laat zitten. Het water in! Maar dat is je tweede opmerking. Bij een derde vlieg je de deur uit vooraleer je “schoolslag” kan zeggen.” De coach had haar punt gemaakt. Floor zette haastig haar bril op en dook het water in. Ze had een mirakel nodig om de coach goed gezind te stellen. “Een mirakel of magie?” Sprak een stemmetje in haar hoofd en Floor schrok van haar eigen gedachte. Nee, dat was toch valspelen?

Floor zwom naar de andere kant van het zwembad en maakte haar draai. Ondertussen raasden haar gedachten verder. “Je hebt deze krachten voor een reden gekregen.” Sprak het duiveltje. ‘”Ja, maar niet om vals te spelen. Moet je ze niet voor het goede gebruiken, of zoiets?” Zei het engeltje. “Zoals wat? Brandweervrouw spelen? Ze zullen je graag zien komen.” Reageerde het duiveltje sarcastisch en Floor raakte met haar hand de kant aan. Ze klom het zwembad uit om haar tijd te checken.

Vanuit haar ooghoeken zag ze de coach het hoofd schudden. “Crap.” Mompelde Floor toen haar teamgenoot haar haar tijd dicteerde. Haar slechtste ooit. Als ze die tijden vroeger had gezwommen, zou ze het team nooit hebben gehaald. Zenuwachtig ging Floor terug op haar blok staan om opnieuw het zwembad in te duiken. Ze zou beter moeten doen, véél beter. Volgende week zouden ze beginnen trainen voor wedstrijden, en als Floor zo verder bleef doen, riskeerde ze niet alleen om niet gekwalificeerd te geraken, maar ook om uit het team te worden gezet.

“Komaan, Floor. Je kan beter.” Beval ze zichzelf en nam een diepe teug adem vooraleer ze het water in sprong. De seconde dat ze het water raakte, concentreerde Floor zich op de vloeistof om zich heen. Ze had zich altijd zo goed gevoeld in water, en dat zou niet mogen veranderen vanwege haar zorgen. Vroeger zwom ze om haar zorgen te vergeten en nu leek het alleen maar de reden van haar problemen. “Laat het los…” Zei een stem in haar hoofd. Bij elke slag die ze nam, leek het water haar bewegingen meer en meer te ondersteunen in plaats van tegen te werken. Ze kwam bij de draai en stootte zich af aan de muur. Ze schoot naar voren zoals ze nog nooit eerder had gedaan. Het water baande een weg voor haar vrij en hielp haar om verder vooruit te geraken.

Voor Floor het goed en wel besefte had ze de overkant bereikt. Ze tikte met haar hand af en zette haar bril af. Ze was buiten adem, ookal had ze niet het gevoel dat ze zo veel inspanning had gedaan. “Dat was…fantastisch.” Hoorde ze een stem spreken en keek verbaasd omhoog. Haar teamgenoot die haar tijd opnam stond haar aan te grijnzen. “Je hebt net een record gevestigd.” Wist ze te vertellen. “Niet enkel een persoonlijk record, maar de beste tijd van de universiteit in jaren.” Floor slikte een brok in haar keel weg en glimlachte verlegen terug.

[Migean]

Jurgen zat buiten op een bankje.
De rest was al weg naar waar ze ook naartoe gingen.
Annabel had voor Jurgen wel Rob zijn ring kunnen lospeuteren.
Nu had hij twee van deze speciale ringen.
Hij wist wel welke van zijn vader was en welke van Rob. Dat deed er niet toe, Robs ring werkte toch niet. Hij had hem enkel gevraagd om aan te tonen dat sommige ringen niet werkten.

Het douchen had hem deugd gedaan.
Al die kwalijke geuren waren weg.
Straks kwam Floor, waarschijnlijk wat ruikend naar chloor. Maar de onderliggende geur van Gilraen na een regenbui drong er wel door.

Het gesprek met de coach was goed verlopen.
Jurgen zat nu ook in het estafetteteam van de universiteit. In de plaats van Kevin.
Er waren nog disciplines waar de coach Jurgen wel in wou krijgen, maar dat zag Jurgen niet zitten, zijn vrije uren waren nu wel opgevuld.

[Jules]

“Walder, blijkbaar presteer je beter onder druk.” Zei de coach tegen Floor wanneer ze uit het zwembad stapte. Floor wist niet goed wat ze erop moest antwoorden, dus bleef haar maar aankijken. De coach keek haar doordringend aan met gekruiste armen. “Je weet dat er vanmiddag iemand is neergestort in de atletiekwedstrijd door het gebruik van verboden middelen.” Vroeg ze en trok een wenkbrauw omhoog. Floor moest even knipperen met haar ogen van de verbazing. Insinueerde de coach nu echt…?

“Dat zou ik nooit doen.” Stotterde Floor, verrast door de plotse beschuldiging. De coach hief haar armen op. “Oké, als jij het zegt. Volgende week beginnen de wedstrijden. Ik was niet van plan om je al in het team te zetten, maar na je stunt van vandaag wil ik zien wat je kan.’ De druk op Floor haar schouders kon niet groter zijn. Wat moest ze zeggen? “Dit kan ik niet opnieuw doen, want ik heb vals gespeeld door magie te gebruiken?” In plaats daarvan mompelde Floor een bedankje. “Goed, dames. Dat was het voor vandaag.” En met die aflossende woorden, vertrok iedereen uit het zwembad.

Floor haar voornemen om haar magie nog wat te oefenen nadat iedereen was vertrokken, was samen met haar goede humeur weggespoeld. Ze had genoeg geoefend, vond ze, en verdiende wel wat ontspanning. Floor kleedde zich traag om zodat ze de laatste was die in de kleedkamers overbleef. Ze keek op de klok van haar GSM. Het was tijd om Jurgen te zoeken. Met een zucht stond ze op toen ze een sms kreeg van Jonathan.

“Zin om vanavond langs te komen? Ik houd een feestje, nu mijn ouders op vakantie zijn.” Floor rolde met haar ogen. Kon het nog meer cliché? “Ik laat nog iets weten.” Stuurde ze terug en verliet de kleedkamer.

Met natte haren wandelde Floor over het universiteitsterrein. Ze besloot dat dat het eerste zou zijn waar ze op ging oefenen. Haar haren droog krijgen, zonder een handdoek of haardroger. “Dat bespaart zoveel tijd.” Dacht Floor en begon na te denken over andere praktische, dagelijkse dingen die ze via haar magie kon vergemakkelijken. Ze was nog volop in gedachten verzonken toen ze Jurgen op een bankje zag zitten. Ze wuifde en versnelde haar pas. Wie weet hoe lang hij al zat te wachten? “Hey, wat wilde je tonen?” Vroeg ze, meteen de koe bij de horens vattend, en ging naast Jurgen op het bankje zitten.

[Migean]

Jurgen opende zijn linkerhand.
Twee haast identieke ringen lagen erin.
"Dit zijn magische ringen, zeldzaam want niemand weet meer hoe ze gemaakt worden. Rob draagt de zijne zo goed als altijd, maar die is kapot. Ze tonen de herinneringen die erin opgeslagen zitten. De tijd in de ring is verschillend met die hier, onafhankelijk hoe groot de herinnering is, hier duurt het maar een fractie van een seconde." Hij nam met zijn ander hand een ring op. "Deze zit al eeuwen in mijn familie, mijn overgrootvader is voor zover dat we weten de enige die waternimfen gezien heeft."

Een kleine rode lichtflits ging voorbij en ze zaten in een andere wereld.
"Ehm, het is normaal dat je me niet meer ziet, we zitten bij wijze van spreken in mijn overgrootvaders hoofd, we zien en horen wat hij ziet en hoort, en we horen ook elkaar."

Het lichaam waarin ze terechtgekomen waren klauterde een rots over. Voor hem lag een lagune. Die bestond uit drie verdiepen.
Hij sloop dichter bij het water en leste zijn dorst.
Voor hem rees er een vrouwelijk wezen uit het water, ze was kleiner dan een mens, haar bovenlichaam leek met moeite een halve meter lang. Ze nam hem bij de schouders vast en trok hem in het water.

"Goed kijken wat ze doet."
Vanuit zijn ooghoeken zag Jurgens overgrootvader hoe ze een waterstraal uit haar handpalm schoot, de ogen volgden de straal en zagen de ogen van een hongerige leeuw. Daarna werd het zwart.

Een blauwe koepel omgaf Jurgen en Floor.
"Nu zitten we gewoon in de ring, ik bestuur die momenteel."
Het leek heel futuristisch. Verschillende 'schermen' doken op voor Jurgen, hij bladerde erdoor.
"Hij is bewusteloos. Ik probeer nu de herinnering te vinden na het ontwaken."
Na heel wat handbewegingen werd het zwart op een van de schermen weer beeld.

"Okay, hou je klaar."
Direct zaten ze weer in de man zijn hersenpan.
Zijn ogen gingen langzaam open. Hij keek rond, hij was in een grot. Hij had een deken van mos over zich.
Hij wou zich rechtzetten, maar dat ging niet. Jurgen en Floor voelden hoe de man zich probeerde los te trekken en daarna naar zijn boeien keek, zijn armen en benen waren met een water vastgezet aan de grond.
Naast hem rees een figuur uit de vochtige grond.
Het was een andere waternimf, ze had kort haarwater.
De boeien losten op. Ze liet Jurgens overgrootvader opstaan en leidde hem bij de hand naar een schaaltje water.
Hij wou het vastnemen maar de waternimf hield hem tegen en gebaarde van nee. Ze zei iets, maar het klonk, vreemd, alsof je onder water sprak.

Wel, voor Jurgen klonk het vreemd, voor Floor klonk het. "Niet drinken, jij moet Janya genezen."
"Ah, ehm." zei Jurgens overgrootvader.
"Jij spreekt een rare taal." zei de nimf terug.
"Jij ook."
"Ik versta niet wat je zegt."
"Ik versta wat jij zegt." Hij hield zijn handen boven het schaaltje. Jurgen en Floor voelden hoe zijn overgrootvader dacht, hoe moet ik dit doen?
Langzaam vormde zich een waternimf onder zijn handen, het was degene die hem had gered. Maar ze was stukken kleiner geworden.
"Ik kan je gedachten lezen." zei ze in de taal van Jurgens overgrootvader, "En je taal spreken, je deelt je magie nu met mij."
"Wist je dat ik een heks ben?"
"Nee, dat heeft Urni ontdekt terwijl je bewusteloos was."
"Kan iedereen je zien?"
"Jij ziet enkel wie zich zichtbaar wil maken voor je." Ze nam zijn hand vast.
De helft van de grot was gevuld met waternimfen van verschillende groottes, de kleinsten waren ongeveer 10 centimeter hoog, de grootsten een meter.
Ze liet zijn hand weer los.
"Jouw ring neemt dit op, is het niet?" Ze had ontdekt wat de ring deed.
Hij nam de ring vast. "Ik kan deze herinnering verwijderen als je wilt."
"Dat kan ik ook." zei ze. Ze raakte de ring aan.

Jurgen en Floor stonden terug in de blauwe koepel.
"Dit is nieuw." zei Jurgen aarzelend.
"Jullie moeten nog veel leren." Janya stond bij hen.
"Je kan ons zien en horen?"
Ze schreed tot voor Jurgen.
"Je bent een nakomeling van het, ik bedoel hem, hij moet dus een mannetje van jullie soort zijn." ze zette enkele stappen opzij tot ze voor Florence stond. "En jij hebt wat mee van ons, dus jij moet een vrouwtje zijn." ze keek weer naar Jurgen "En ja, ik kan jullie horen en zien, dat is hoe Urni ontdekte dat hij een magische ring heeft. We kunnen veel meer dan je denkt, wij zijn wezens van magie."
Ze keek terug naar Florence.
"Dank je dat je deze ring bezoekt, zonder jouw aanwezigheid in de toekomst van deze ring kon ik niet genezen."
Ze verdween uit de koepel en het volgende ogenblik zaten ze weer in Jurgens grootvader zijn ogen.

"Bij nader inzien, zal ik dat niet doen, hou ze." zei Janya terwijl ze de ring losliet.
Ze voelden hoe het gevoel van verwarring en opluchting meester maakten van Jurgens grootvader.
Ze stonden terug in de koepel.
"Normaal verloopt het zo niet, wel, normaal raakt ze de ring aan, en zegt ze: Bij nader inzien, zal ik dat niet doen." zei Jurgen, "Dit is, vreemd."
Hij vloog doorheen andere herinneringen.

"Deze moet je ook even zien, hier is mijn overgrootvader al stukken ouder."
Weer een rode lichtflits later zaten ze terug in het hoofd van Jurgen zijn overgrootvader.
Ze voelden hoe hij plots misselijk werd. Zijn knieën raakten de grond.
"Papa." hoorden ze. Een jongvolwassene nam hen vast. "Wat gebeurt er?"
"Haal César, vlug." Ze werden op een stoel gedropt. Hij keek naar zijn ring, "Vreemd, wie mij ook aan het bekijken is, mijn ring ging automatisch aan, ik vrees dat er iets." Een pijnkreet ontsnapte. "Iets aan de hand is met die waternimf die ik 30 jaar geleden heb ontmoet."
Ze voelden hoe pijn meester van hem maakte.
Het werd donker voor zijn ogen.
"Pa, César is hier." Een sterke hand nam hem vast. "Albert, gaat het? Wat scheelt er? Moet ik een dokter halen?"
"Nee, haal Sien en Egbert, we moeten snel handelen."
"Oké broer." Ze zagen hoe de persoon weg teleporteerde en enkele seconden later terug was met nog enkele mensen.
"Ik heb Norbert ook mee."
"Goed, geef elkaar een hand." twee mensen gaven hem een hand. "César, breng ons naar het regenwoud waar ik 30 jaar geleden verdwaald raakte. Zo'n 50 km meer naar het westen van Ubika Fina."

Een lichtflits later stonden ze op een berg met een meer.
"Wow. Wat is dat hier?" zei iemand van hen.
"Iedereen, neerliggen." siste César.
Ze zagen hoe het eens ongerepte woud had plaats gemaakt voor industrie.
"Waarom wou je hierheen broer?"
"Geloven jullie in waternimfen?"
"Men heeft ze al eeuwen niet meer gezien." Antwoordde de vrouw in het gezelschap.
"Janya, Urni!" riep Albert.
Snel legde iemand zijn mond op Albert hand. "Geen aandacht trekken, ik denk daar beneden mensen met wapens gezien te hebben."
Het water in het meertje bewoog. Een waternimf vormde zich.
"Je komt te laat."
"Wat zegt ze?"
"Ik ben te laat zei ze." vertaalde Albert. "Laat me even."
Hij richtte zich tot de waternimf.
"Te laat?"
De nimf keek even rond, meerdere nimfen verschenen, sommigen waren net als haar helderblauw zoals het water van de lagune ooit was. Anderen waren, ziek. Ze leken minder helder, groener of zwarter.
"Neem hen vast zusters."
"Wat?" zei Albert, maar hij werd het water ingetrokken, nest als de rest van de groep.

Enkele seconden later werden ze waterval doorgeduwd aan de ingang van de grot.
"Janya!" Een zwarte waternimf verscheen voor hen. "Wat is dit?" vroeg Albert
"Jullie broeders vervuilen ons thuis, wij sterven door hen vervuiling."
"Ik kan haar verstaan." zei Norbert.
"Ja, iedereen kan me verstaan, ik ben met jullie broeder verbonden, als ik sterf, sterft hij ook."
"Heb jij mijn ring geactiveerd?"
"Ja, ik wil dat je nageslacht kan zien wat er met ons gebeurd."
"Ik zal dat vlug eens tegenhouden." zei Albert zijn zoon. "Oom, breng ons naar die mensen, we gaan ze een lesje leren." César legde al een hand op zijn neefje zijn schouder toen Janya zei.
"Het is al te laat. Hun giftige stoffen zitten in ons water, de oudsten offeren zich op voor de jongsten, het is uitstel, ons water is vervuild en kan niet meer gereinigd worden, niemand van jullie heeft de kracht."
"César, breng hen naar het meer in Gilraen."
"Ik verlaat mijn geboortewater niet. Dat doen we nooit." zei Janya.
"Niemand van ons zal dat ooit doen."
"Ook al is het jullie enige kans nog om te overleven?" vroeg Sien.

Janya dacht even na en vroeg aan iedereen in de grot wat ze erover dachten, enkel Floor en Albert konden de discussies volgen. De knoop werd na een aantal minuten doorgehakt.
"De allerjongsten gaan met jullie mee, ze zijn niet nog niet zo gebonden aan hun geboortemeer als wij."
Een kleine groep van heel kleine nimfen kwam naar voor.
"César, breng hen naar het meer. Neem iedereen van ons weer mee, maar laat mij nog even achter."
"Nee, Albert, jij komt ook met ons mee."
Hij nam zijn broers handen vast.
"Nee César, kom me straks ophalen."
"Goed."
César vormde een kring met ieder die met hem mee naar Gilraen ging en vertrok.

"Waar is Urni?"
"Je vraagt achter mij?" Een heel grote nimf maakte zich los van de rotswand.
Ze voelden hoe een glimlach zich vormde op Alberts lippen. Hij greep haar vast, het vuil trok uit Urni, "Mijn kracht is absorptie en desorptie."
"Dat weten we." zei Janya, "Dat is één van de redenen waarom je me kon genezen nadat ik mijn krachten tegen die leeuw had gebruikt. Maar je bent niet sterk genoeg om het meer te zuiveren."
"Ik wil zoveel mogelijk van jullie viezigheid absorberen, ik heb een plan."

En zo gebeurde het dat Albert ze allemaal weer helder maakte, behalve Janya, ze werd donkerder met de minuut.
"Gaat het nog?" vroeg hij haar.
"Ja, ben je klaar?"
Hij deed zijn ring uit. Even waren Jurgen en Floor terug in de blauwe koepel, daarna zaten ze weer in een lichaam, maar het voelde anders, voor Floor heel comfortabel. Jurgen voelde de nood om naar het toilet te gaan, niemand in zijn familie had dit ooit tot het einde kunnen zien vanwege dit rare fenomeen, maar hij besloot even op zijn tanden te bijten.
Ze keken nu uit de waterogen van Urni.
"Ik ben klaar Albert."
"Laten we gaan."

Ze zagen Albert en Janya de grot uitgedragen worden door een heel aantal nimfen.
Urni's watergezicht weerblonk in de ring toen ze erin keek.
Ze glimlachte zwak. En sprong in de waterval. Gauw waren ze in het bovenste meer, samen met nog een aantal van haar zusters. In de verte zagen ze hoe Albert kogels absorbeerde, om daarna te exploderen te midden van het industriecomplex.

César kwam net terug toen de vlammen op hun hoogtepunt waren.
"Albert?"
"Albert heeft zich gegeven voor ons nog een kans te geven."
César liet zich op zijn knieën vallen. Tranen rolden over zijn gezicht.
"Wat nu?" vroeg hij.
"Wel, ik geef je de ring van je broer terug. Daarna is aan jou om te doen wat je wilt."
De ring werd gewisseld. En uitgeschakeld.

Jurgen en Floor zaten terug in de blauwe koepel, daarna was er een lichtblauwe flits en zaten ze terug op de bank.
"En nu moet ik dringend een toilet zoeken."

[Jules]

Floor zat in haar krullen te draaien, terwijl Jurgen op zoek was naar een toilet. “Misschien moet ik daar ook iets op zoeken.” Dacht ze hardop. “Je kan zoveel tijd besparen met niet naar het toilet te gaan.” Maar vooraleer ze over de details kon nadenken, dwaalden haar gedachten af naar wat ze net had gezien via Jurgen zijn ring. Floor had nog willen grappen dat hij haar eerst op date moest vragen, vooraleer hij met haar wilde trouwen, maar besloot om de “grap” niet te maken. Jurgen leek haar iets belangrijk te willen tonen en ze had hem niet van stuk willen brengen door dingen uit te kramen waarvan zij dacht dat ze wel humoristisch waren.

“En wat ik net heb meegemaakt, was zeker “serieus” te noemen.” Dacht Floor terwijl ze zich de herinneringen van Jurgen zijn overgrootvader op een rijtje probeerde te zetten. Het was fascinerend geweest, en nog maar eens overduidelijk dat mensen geen respect hadden voor natuur. “Maar waternimfen…” Dacht Floor met een glimlach op het gezicht. “Ze bestaan echt.” Gingen haar gedachten vrolijk verder. “Wie weet leven ze nu nog…maar zien we ze niet, omdat ze niet willen dat ze gezien worden.” Floor haar gedachten begonnen op hol te slaan en ze kon niet meer stilzitten. “Wat als ze nu in het meer zitten? Maar zich gewoon verschuilen.” Dacht ze en wilde meteen haar fiets pakken en naar het meer rijden. Voor ze de bank kon achterlaten, keerde ze al terug. Ze was haar tas vergeten en ze kon Jurgen ook niet achterlaten. Haar enthousiasme deed de vreemdste dingen met haar. “Misschien wil hij mee?” Dacht Floor en ging terug op de bank zitten.

Jurgen was verantwoordelijk voor deze informatie, ze kon het hem tenminste vragen. Dat was het beleefdste om te doen. Hij zou misschien zelf nog van pas komen. Eén van de waternimfen had hem herkend. “Ik denk dat ik weet hoe ik mijn vrijdagavond ga doorbrengen.” Dacht Floor en pakte haar GSM uit haar tas. Ze sms’te Jonathan dat ze het feestje waarschijnlijk niet zou halen.

[Migean]

Jurgen kwam terug bij het bankje na zijn toiletbezoek.
"He, je bent er nog!" zei/riep hij.
Hij nam zijn sporttas van onder de bank vandaan.
"Ik weet niet wat je vanavond doet, de rest speelt vanavond basketbal in de sporthal, we huren er een veldje."
Hij dropte de band van zijn tas op zijn schouder.
"Ik moet nu naar de politie." Hij zette enkele stappen, "Ehm, om te solliciteren bij Annabel haar oom, ze kunnen mijn gave wel gebruiken."

[Jules]

Floor haar enthousiasme ebde weg toen Jurgen zijn plannen uit de doeken deed. “Natuurlijk heeft hij iets te doen.” Dacht Floor terwijl ze zijn voorbeeld volgde en haar tas pakte en over haar schouder gooide. “Wie heeft er nu niets te doen op een vrijdagavond?’” Dacht ze verder. Om één of andere reden vond ze het vervelend dat haar idee om met Jurgen naar het meer te gaan in duigen viel.

In plaats van haar ware gevoelens te tonen, glimlachte Floor naar Jurgen en knikte. Had ze echt zin om de avond op een basketbalveld door te brengen? Ze voelde zich plots erg moe worden. Het was een drukke dag geweest en Tiffany haar voorspelling was nog uitgekomen ook. Floor haar wereld was inderdaad verder opengegaan. Zo ver dat ze haar magie in het openbaar had gebruikt en er van verdacht werd om drugs te gebruiken. Moest ze het lot nog verder pushen? Ze moest nog om uitleg vragen of Tiffany wel vaker zo’n visioenen kreeg en het kon geen kwaad om extra hulp te vragen aan haar heksenvrienden om te zien of zij een oplossing kenden voor haar “zwem-probleem”.

Maar aan de andere kant snakte Floor ernaar om een gewone menselijke avond te hebben. Waarom had ze Jonathan al ge-smst? ‘Misschien is op de bank hangen geen slecht alternatief.’ Dacht Floor. Maar daar zou haar moeder zijn. En wilde ze haar echt onder ogen komen? Floor kreeg al zweethandjes wanneer ze eraan dacht om haar geheim met haar moeder te delen. Het zou niet lang meer duren of de aap zou uit de mouw komen. Floor veegde haar haren uit haar gezicht. Haar hoofdpijn stak weer op.

“Ik laat nog iets weten.” Antwoordde Floor uiteindelijk op Jurgen zijn uitnodiging voor het basketballen. “Nog genoeg tijd om te beslissen.” Dacht Floor. Ze zou nog moeten eten, dan kon ze ondertussen haar hoofd breken over wat ze moest doen. Sinds wanneer had ze de keuze tussen vier verschillende dingen te doen op een vrijdagavond? “Maar euh…” Stamelde ze dan terwijl ze aanstalten maakte om naar haar fiets te stappen. “…ik dacht…als je zin hebt…” Ging Floor warrig verder terwijl ze plotseling erg geïnteresseerd geraakte in haar schoenen. “…en tijd natuurlijk…” Voegde ze eraan toe. “Wil je misschien mee naar het meer om te zien of we de waternimfen kunnen ontmoeten.” Bracht ze uiteindelijk uit. Sinds wanneer kwam ze niet meer op haar woorden?

“No pressure.” Voegde Floor er snel achter en kreeg zin om meteen op haar fiets te stappen en naar het uiteinde van de wereld te fietsen. “Gewoon..” Zei ze schouderophalend. “Het lukt misschien nog niet eens, maar het leek me wel fijn.” Floor haalde nogmaals haar schouders op en keerde Jurgen dan haar rug toe. Meest awkward gesprek dat ze ooit had gevoerd…

[Migean]

"Uh" Jurgen was verrast door haar voorstel. "Dat, zouden we, inderdaad, kunnen doen."
Het was een volzin, dat wel, maar wel, een volzin in stukjes.
"Wanneer denk je, dat het best is, om ze te zien?"
Hij keek hoe ze op haar fiets stapte.

Vandaag moest hij een andere kant uit dan haar.
"Wel, ik hoor je wel."

Hij speelde met zijn sleutels op weg naar zijn auto.
Wat later parkeerde hij bij het politiekantoor. Het was nog geen zeven uur, dus haalde hij maar een ticket uit de parkeer automaat. Het zou wel het toppunt zijn om een boete te krijgen terwijl hij solliciteert voor een weekendjob bij de politie.

"Jij bent Jurgen Valkaert?" vroeg een agente aan de balie hem toen hij zich aanmeldde.
"Ik herinner je nog van toen je een klein hummeltje was."
"Eh, ik kan me u niet herinneren."
"Dat gebeurt nog meer met mensen." zei ze, en vervolgde op fluistertoon, "Je weet wel, krachten."
Jurgen knikte.
"Ga maar door naar Adam." zei de agente. "Op het einde van de gang naar rechts en op het einde van die gang naar links. Zijn naam staat op de deur.

[Jules]

Floor was blij dat ze wat met haar fiets kon prutsen toen Jurgen haar vraag beantwoordde. Ze was dus niet de enige die moeilijkheden had met spreken. Sinds wanneer kon ze geen normaal gesprek meer voeren? “Waarschijnlijk een neveneffect van de krachten.” Dacht Floor sarcastisch terwijl ze haar slot aan haar fiets hing.

Ze had willen schreeuwen dat ze het liefst van al nu meteen wilde gaan kijken, maar dat kon natuurlijk niet. Ze kon niet verwachten dat Jurgen zijn sollicitatie zou verprutsen door haar. Na nog even een awkward moment te hebben gehad door telefoonnummers uit te wisselen, sprong Floor op haar fiets en racete ze naar huis. De frisse wind in haar gezicht deed haar deugd. Het zorgde ervoor dat ze haar verstand terug kreeg.

Sinds wanneer gedroeg ze zich zo vreemd rond Jurgen? Was het omdat ze bang was om met hem alleen te zijn? “Never mind.” Dacht Floor terwijl ze een scherpe bocht nam. Ze had al genoeg aan haar hoofd. Jongensproblemen waren wel het laatste waar ze zich nu op kon concentreren. Terwijl ze het laatste stukje naar huis fietste, ging een duif uitgeput op de eerste de beste tak van een boom zitten.

---

“Wat heb je gezien?” Vroeg Darian meteen aan zijn zoon toen Nicolas uit zijn trance kwam. Het zweet parelde over zijn hoofd en hij hijgde hevig. Zo lang had hij nog nooit iemand anders zijn geest overgenomen. En al was het maar een duif, een mens was namelijk veel moeilijker, het had hem uitgeput. Maar zijn vader stond erop dat hij genoeg “oefende”, zodat Nicolas zijn volle potentieel op 25 jaar zou bereiken.

“Problemen…” Bracht Nicolas uiteindelijk uit en dronk het glas water dat voor hem stond in één teug uit. Zijn vader trok een wenkbrauw op en snoof eens diep. “De heksen in haar vriendenkring krijgen meer invloed op haar.” Verklaarde Nicolas nadat hij wat op adem was gekomen. Zijn vader stond om en begon de kamer rond te wandelen. Dat deed hij altijd als hij dacht, en Nicolas had op de hardhandige manier geleerd dat hij zijn vader dan niet mocht storen.

“Wel, dat was te verwachten.” Bracht Darian eindelijk uit en Nicolas keek zijn vader verwonderd aan. Hij nam het…verdacht luchtig op. “Laten we haar dan met rust en wachten we af?” Probeerde Nicolas voorzichtig. Hij werd nog steeds uit de plannen gelaten en misschien was het maar beter ook. Hij had het gevoel dat het plan om Florence bij de coven te krijgen al zo’n vijftig keer was veranderd. Hij kon het niet meer volgen.

“Nee, we helpen je zus een handje om de goede beslissing te maken.” Antwoordde Darian en een grijns verscheen op zijn gezicht. Er was dus een nieuw plan, wist Nicolas, terwijl er een rilling over zijn rug gleed. Hij kon het niet controleren: zijn vader boezemde hem soms angst in.

[Migean]

Jurgen startte zijn auto en reed naar de sporthal.
Ze hadden al gedaan met spelen.

"En, hoe was het interview?" vroeg Linda.
"Moet je dat echt vragen?" zei Annabel, "Adam was al jaren aan het vragen of Jurgen geïnteresseerd was voor politiewerk. Het enige wat Adam tegenhield waren jullie ouders, en het bijkomende papierwerk."
"Tja, vanaf nu werkt er een speurneus bij de politie." zei Jurgen, "Mijn vakanties zijn al direct bezet, dat heeft de meeste tijd in beslag genomen, er moest een lijst van opleidingen doorlopen worden omdat ik niet zomaar daar kan werken. Wie heeft er gewonnen?"
"Wij!" riepen Annabel en Tiffany.
"Tim was te druk bezig met andere dingen." verklaarde Rob.
Jurgen keek even rond en zag Tim aan tafel bij een meisje.
"Is dat Sita?"
"Uhu." zei Joris, "Het ziet er naar uit dat ze het nieuwe koppeltje van onze coven zijn."
"Zijn je krachten al gekomen?"
"Iedereen vraagt dat, maar ik moet je teleurstellen, ze zijn nog niet bovengekomen. Straks denk ik nog dat ik er geen zal hebben."
"Oh, jawel." zei Polien, "Ik ben er zeker van."

Jurgen liet de anderen maar verder discussiëren en praten.
Hij ging naar buiten.
Tiffany was daar ondertussen ook met Xavier. Aan het roken.
"Hoe is het afgelopen met die ring?" vroeg Xavier.
"Wel, we hebben ontdekt dat mijn overgrootvader waternimfen naar Gilraen heeft gebracht."
"Oh, cool, waternimfen, die wil ik wel eens zien." zei Tiffany enthousiast.
"Wel, eh, ze tonen zich niet aan iedereen."
"Als er werkelijk enkele in het meer wonen hadden we dat toch al lang geweten?" vroeg Xavier.
"Wel, ze hebben geen reden om zich te tonen aan ons. Florence heeft misschien kans om ze te zien of te horen, want zij kon de nimfen verstaan. Denk ik."
"Ik hoor het al, het wordt iets dat jullie twee gaan doen." Tiffany doofde haar sigaret en ging terug naar binnen.
"Ze heeft het nog altijd niet verwerkt Jurgen."
"Ik merk het."

[Jules]

Er wachtte Floor een verrassing in huis op. Als ze haar ogen beter open had getrokken toen ze aan was gekomen met haar fiets, was ze niet zo verbaasd geweest om haar moeder in de keuken tegen de komen. “Mam?” Vroeg ze luidop en gooide haar tas meteen neer in de hoek en omhelsde haar moeder. “Ook leuk om jou te zien, Floor.” Glimlachte Meredith en knuffelde haar te enthousiaste dochter terug. “Ik dacht dat we samen konden eten, aangezien…” “…We als vreemden de hele week naast elkaar hebben geleefd?” Maakte Floor haar moeder haar zin af. Die keek haar berispend aan, maar het trok al snel weg. “Je hebt gelijk.” Zuchtte haar moeder en ging terug aan de keukentafel zitten. “Ik had gehoopt om de namiddag vrij te nemen, want ik herinnerde me dat je dan zwemtraining hebt.”

Floor draaide zich snel om richting de koelkast om haar zenuwachtigheid te verbergen. Haar moeder kon haar stemmingen te goed opmerken en Floor hoopte dat haar rug minder zou prijsgeven dan haar gloeiende gezicht. “Euh…ja, klopt. Maar het zijn maar trainingen, die zijn niet interessant.” Probeerde Floor van onderwerp te veranderen terwijl ze een flesje water zocht. Het stond recht voor haar, maar ze wilde tijd rekken. In de hoop dat haar rode hoofd wat zou afkoelen door de frisse lucht van de koelkast. “Oh, dan kom ik toch gewoon naar je wedstrijden.” Zei haar moeder luchtig en Floor voelde haar ogen op haar rug prikken. “Of ben je nog niet geselecteerd?” Maakte Meredith haar vraag af.

“Het is een strikvraag!” Schreeuwde Floor haar brein en ze greep snel een flesje water. Ze opende het, met haar rug nog naar haar moeder en begon er snel van te drinken terwijl ze zich omdraaide. Dat gaf haar meer tijd om een excuus te verzinnen. Meredith zat met haar armen over elkaar gekruist en een wenkbrauw omhoog haar dochter aan te staren. “Crap.” Vloekte Floor haar brein en ze dronk nog meer. “Florence…” Begon haar moeder weer te spreken. Oh nee, haar volledige naam. Het was dus serieus. “Waarom heb je me niet meteen verteld dat je geselecteerd bent?” Meredith leek niet kwaad, het was meer gekwetst. De zenuwen verdwenen uit Floor haar lichaam en ze liet haar schouders hangen. Ze kon die blik van haar moeder niet aan. Het was het puppy-ogen-equivalent, maar dan van ouders. Het was de “ik-ben-zo-gekwetst”-kaart.

“S-sorry…” Probeerde Floor een verontschuldiging te vormen, maar haar moeder hield haar al snel tegen. “De coach moet echt tevreden van je zijn geweest, want ze heeft me persoonlijk opgebeld.” Natuurlijk had ze dat gedaan. Haar moeder was advocaat. Als Floor drugs zou hebben gebruikt, was dat het ideale dreigement. “Dus ik zal tijd voor je maken en volgende week op je wedstrijd zijn.” Haar moeder glimlachte en Floor glimlachte kleintjes terug. De druk om haar krachten snel onder controle te krijgen werd groter. Als haar moeder er ook nog eens zat op te staren…”Misschien moet ik het gewoon zeggen.” Dacht Floor en begon weer zenuwachtig met haar flesje water te spelen. “Is er iets?” Merkte Meredicht haar dochter haar stemming op en ze keek haar liefhebbend aan. Hoe kon ze aan deze vrouw duidelijk maken dat ze een abnormaliteit op de wereld had gezet? “Mam…ik…” Probeerde Floor haar bekentenis af te leggen. Ze kek weer in de ogen van haar moeder en al haar moed smolt weg. “…ik was vergeten dat ik al een afspraak had gemaakt voor vanavond. Sorry…” Zei Floor haastig en probeerde zich zo snel mogelijk de kamer uit te werken. “…Ik kwam alleen even over huis om mijn tas af te zetten.”

Floor zag de wanhoop in de ogen van haar moeder toenemen. Daar was de gekwetste blik weer. “We doen het morgen. Beloofd.” Zei Floor en liep achteruit de keuken uit. “Floor!” Hoorde ze haar moeder nog roepen, maar ze draaide zich haastig om en rende de deur uit. Met een knal zwaaide die achter haar dicht en Floor sprong haastig op haar fiets. Haar maag protesteerde hevig. Die zag het natuurlijk wel zitten om iets te eten. Maar dat kon evengoed de zenuwachtigheid zijn. “Ik moet dringend naar een dokter.” Dacht Floor gepijnigd en racete weg. Ondertussen viste ze haar GSM uit haar zak. Ze had een nieuw bericht van Jonathan. “Spijtig. Ik keek er naar uit. Het aanbod geldt nog altijd” Met een smileyface erachter. Floor rolde met haar ogen. Dat kon ze nu even niet aan. In de plaats daarvan sms-te ze naar Jurgen. “Hey Jurgen. Heb je zin/tijd om vandaag nog naar de waternimfen te gaan kijken?” Smste Floor. Neutraal, misschien zelf een tikje afstandelijk. Het maakte Floor niet echt uit. Ze moest haar gedachten kunnen verzetten. Als Jurgen niet kon, had Jonathan gewonnen. Dan zou ze alle remmen los gooien en eens goed dronken worden.

[Migean]

Jurgen bekeek het bericht op zijn gsm. Daarna keek hij naar binnen. Iedereen, of bijna iedereen was daar vrolijk aan het doen.
"Ik kom eraan, ben daar over een kwartiertje." sms'te hij terug.
Hij nam zijn autosleutels en kroop achter het stuur en reed van de parking af.

"Hé, waar is Jurgen?" vroeg Linda
Tiffany draaide zich om naar haar. "Waarschijnlijk waternimfen gaan zoeken met die Floor."
"Waternimfen?" vroeg Rob.
"Er zouden waternimfen in het meer zitten, volgens die geheugenring." zei Tiffany.
Annabel legde haar hand op Rob zijn gsm. "Jij gaat hem niet bellen, laat hem doen, we horen achteraf wel iets." Met haar andere hand nam ze zijn autosleutels. "Niemand belt hem of gaat hem achterna. Hij kent de gevaren van het meer beter dan wij, hij weet wat hij doet, hij zal niks stom doen en er zal hem niks overkomen."
"Het klinkt alsof je meer weet." zei Xavier.
"Absoluut niet Xaf, ik heb gewoon vertrouwen in mijn vrienden. En als er waternimfen zitten, dan gaan ze weglopen of zwemmen van mobiele-telefoongeluiden en zeker als we daar in grote massa opdagen. Dus we laten hem doen en horen het achteraf wel."
"Ik kan" zei Tim maar zijn zus onderbrak hem, "Nee, je kan je krachten niet gebruiken voor dat, te ver, te gevaarlijk."

Jurgen reed voorbij zijn ouderlijk huis, maar in plaats van de oprit op te rijden reed hij wat verder en sloeg hij af naar rechts. Hij parkeerde zijn auto en wandelde de laatste 100m naar het meer. De maan verlichtte het meer.

[Jules]

Floor zat met haar handen onder haar achterste op het koude zand aan het meer. Het kwartier leek een eeuwigheid te duren. Ze had eerst het goede, oude “snake”-spel op haar GSM zitten spelen in afwachting van Jurgen. Nadat ze voor de honderdste keer tegen haar eigen slang was gebotst, besloot ze om jeugdherinneringen op te halen door met een stokje wat te gaan tekenen in het zand. Eén ding was haar duidelijk geworden: haar tekenvermogen was in de afgelopen vijftien jaar niet gevorderd.

En dan was er nog het feit dat ze om de vijf minuten zenuwachtig achterom keek, richting haar huis. Ze had ondertussen al vijf gemiste oproepen van haar moeder en enkele sms-en gekregen. Uiteindelijk leek Meredith het te hebben opgegeven. Ze wist wel beter dan dat haar dochter vreemde streken zou uithalen. Floor was immers geen puber meer. “Hoewel de symptomen die ik nu vertoon er verdacht veel op lijken.” Dacht ze sarcastisch en beet op haar nagels. Het maakte niet veel uit. De uitbrander zou er hoe dan ook komen, daar kon ze niet van wegvluchten. Alleen kon ze het uitstellen tot morgen. En dat klonk momenteel zeer aanlokkelijk.

Floor haar maag gromde en ze vervloekte zichzelf dat ze haar tijd niet beter had besteed. Zoals naar de lokale afhaalchinees gaan en daar snel wat noedels binnen schrokken. Floor stond op toen ze voetstappen dichterbij hoorde komen. Hoewel de maan al was opgekomen, was het nu niet geweldig licht. Haar maag begon weer te protesteren en Floor kreeg zin om zichzelf te stompen. “We gaan gewoon zoeken naar waternimfen. So keep it together.” Beval ze zichzelf en veegde nog snel wat zand van haar achterste.

---

“Wat ben je dan van plan?” Vroeg Nicolas en volgde met zijn ogen hoe zijn vader de kamer door ijsbeerde. “Simpel, we laten Florence gewoon naar ons toekomen.” Antwoordde hij alsof het zo voor de hand liggend was als één plus één. Nicolas schudde verward zijn hoofd. “En…hoe wil je dat dan doen?” Vroeg hij voorzichtig om meer uitleg. Darian zuchtte, geïrriteerd dat zijn zoon het niet sneller doorhad. “Floor haar krachten willen zich nu allemaal tegelijkertijd manifesteren. Dat kan niet goedkomen. Ze heeft begeleiding nodig, begeleiding die ze niet kan krijgen van haar nieuwe vrienden.”

Nicolas onderbrak zijn vader niet. Hij durfde niet, maar het leek hem onwaarschijnlijk dat, gezien de hoeveelheid heksen en boeken in Gilraen, er niemand was die zijn zus kon helpen. “Vertrouw me Nicolas, dit kan maar op één manier aflopen. Je zus maakt een misstap, en een hele grote. Ze verwond iemand, kwets iemand of vertoond haar magie in het publiek. Daardoor gaat ze nog harder stressen, waardoor haar krachten nog meer uit de hand lopen. Uiteindelijk moeten we gewoon klaarstaan en haar met open armen ontvangen.”

Een akelig gevoel bekroop Nicolas. Dus ze zouden gewoon toekijken hoe Floor er een hoopje van maakte? “En dan wat? Moeder is er ook nog.” Reageerde Nicolas en Darian moest hoofdschuddend lachen. “Je moeder is geen bedreiging, geloof me. Ze kan Floor niet aan. We moeten haar duidelijk maken dat het bij ons veiliger is. We blijven toekijken, contacteren haar op de gepaste momenten en wachten af. Ik garandeer je Nicolas…” Sprak zijn vader dan serieus en hij keek zijn zoon strak in de ogen aan. “Binnen een week woont Floor bij ons.”

[Migean]

Ze stonden naast elkaar, Jurgen en Florence. Over het water aan het kijken. Beiden geen idee hoe ze de nimfen kunnen vinden. En ook geen idee wat te zeggen.
"Wel," Hij deed zijn vest uit, stak zijn gsm en portefeuille in zijn vest. "we gaan beter het water in, dan zijn we al in hun terrein."
Hij deed ook zijn schoenen uit voor hij in het water stapte. Het water kroop in zijn jeans.
Florence haar spullen lagen Jurgens vest. Het licht van haar gsm ging nog eens aan wegens een oproep van haar moeder. Ze twijfelde of ze de gsm ging afleggen. Ze legde de mouwen erover, het dempte het licht en het geluid behoorlijk.
Ze stapte ook het water in, het was koud, maar niet ijskoud.
"En nu?"
"Geen idee." Jurgen stond al wat dieper in het water.


Op een eiland in het water kroop een baby naar het water toe. Een waterachtige hand raakte haar neusje aan.
Nellie had in de voorbije nachten van het gezelschap van de waternimfen genoten. Die hadden geen probleem met zich te tonen aan een baby. Ze doken enkel maar op als de moeder sliep.
Op 'miraculeuze' wijze strandde er altijd wat voedsel op hun eilandje.
De nimfen hadden de situatie van moeder en kind proberen uit te dokteren. En besloten ze voedsel te geven.


Jurgen stapte wat verder in het water.
Floor was dichtbij. Ze had geen last van het water.
Plots ging Jurgen kopje onder. Hij was in een kuil gestapt. In paniek probeerde hij om zich heen te grijpen. Hij greep Floors been vast want dat was het enige dat zijn handen vonden. En haalde haar daardoor onderuit.


De nimfen slaakten hun waterkreten en lieten de baby alleen. Ze voelden de paniek door het water stromen.


De geesten van verdronken heksen roerden in het donkere en diepere water. Klaar voor een extra ziel te grijpen.


Waterhanden sloegen Floors armen. Een gezicht dook voor haar op.
"Rustig." zei de waternimf, ze hielp Floor met gemak boven water te komen.
"Jurgen!"
Jurgen kwam bovenwater, gedragen door twee nimfen. Nog waternimfen doken her en der op.
Jurgens ogen waren gesloten. Hij had teveel water binnen gekregen en was buiten bewustzijn geraakt.
De nimfen trokken hem richting het centrum van het meer maar Floor wou de andere kant op.
"Nee, niet doen." De nimf ging voor haar staan. "Jij gaat met ons mee, ik weet dat je ons kunt verstaan."
Floor hief een van haar handen, de nimf panikeerde, ze voelde de kracht die Floor per ongeluk aan het creëren was. Ze greep Floors pols vast en hield haar andere hand tegen Floors voorhoofd.
"Sorry." was het laatste dat Floor hoorde voor het zwart werd voor haar ogen.


"Kom op Jurgen, kom op." Nalia sloep op Jurgens borst.
Nellie hield zich bezig met het meisje dat de nimfen hadden meegebracht.
Nalia legde haar hand op Jurgens borst en dacht wat Rob haar geleerd had. Wind, wrijving, elektriciteit.
Een lichte schok ging door haar hand. Jurgen begon te hoesten.
"Nellie, kom hier!" riep Nalia naar haar dochter.
Nellie keek recht in de ogen van Florence die ze juist was bijgekomen op het moment dat Nalia Jurgen had gereanimeerd.
"Nellie?"
Het kleine meisje kroop opzij waardoor Nalia zag dat Floor bij bewustzijn was. Niet wetende wie Florence was verzamelde Nalia haar krachten.


Floors ogen openden, en ze keek recht in de ogen van Nellie. Heldere groene ogen staarten haar aan. Beeldde ze het in, of sloegen de ogen van de baby eventjes rood uit?
"Nellie, kom hier!" riep een vrouwelijke stem.
"Nellie?"
Het kind ging opzij, Floor zag een jonge vrouw staan met lichtrood haar. Ze voelde de wind langs haar glijden, het zand omhoog dwarrelen.
Water begon te klotsen.
Het lichtrode haar rees lichtjes op.
Een deftige kracht trok Floor uit het zand. Ze zweefde vlak boven de grond.
"Wie ben jij, en wat heb je met Jurgen gedaan?" Nalia's handpalm was naar Floor gericht, en als de handpalm een centimeter naar rechts bewoog, bewoog Florence mee, en naar links hetzelfde.
"Wat heb je met Jurgen gedaan?!" schreeuwde ze. Oncontroleerbaar stapelden krachten in haar hand op.

Jurgen werd wakker en zag hoe Nalia haar hand op Floor gericht was.
Hij hoorde nog net; "met Jurgen gedaan?!"
Hij rook hoe de krachten opstapelden, dit ging uit de hand lopen.
Hij kroop vliegensvlug recht. En kon nog voor Floor springen toen de krachten een explosie veroorzaakten.

Water en zand vlogen rond.
Zo deed iedereen op het eilandje.
Jurgen en Florence belandden terug in het water, onzichtbare handen probeerden hen te grijpen. Jurgen trok Floor net op tijd weg en klom met haar terug op het kleine strand.
"Nalia!" riep hij.
Ze lag iets verder dan waar ze eerst gestaan had. Onbeweegbaar lag ze daar.
Jurgen liet zich op zijn knieën vallen bij haar en hield zijn oor bij haar mond.
Een klein handje greep hem beet.
Jurgen greep Nellie vast. Ze staarden in elkaars ogen. Nellie huilde niet, ze keek niet bang, maar wel verward. Alsof het blik om meer uitleg vroeg.
Jurgen knipperde met zijn ogen, sloegen die groene ogen nu eventjes rood uit?
Hij hielp Floor rechtop.
"We moeten eventjes hier blijven, tot de geesten terug kalm zijn. Zij hier." hij wees naar Nalia, "Is Nalia, en ze heeft per ongeluk dit veroorzaakt." zei hij, daarna vroeg hij, "Neem het haar alsjeblieft niet kwalijk dat ze dit heeft gedaan, ze wist waarschijnlijk niet hoe we hier zijn geraakt." Hij keek om zich heen. "Zelfs ik weet het niet."

[Jules]

Floor nam de tijd om alle gebeurtenissen even te verwerken. Hoewel ze waarschijnlijk meer nodig had dan vijf minuten rust. Ze verlangde plotseling naar de bank, een warm deken en de omhelzing van haar moeder. “Stomkop.” Schold ze zichzelf uit toen ze terugdacht aan de piepende GSM die nu op het strand lag. Jep, ze zat officieel terug in de puberteit: haar emoties veranderden om de vijf seconden.

Floor luisterde naar Jurgen terwijl ze de omgeving in zich opnam. Geen ideale plek om een baby op te voeden, vond Floor. En terwijl ze eraan dacht, keek ze even naar het kindje dat aandachtig haar moeder in het oog hield. Voor zover Floor wist, was dit geen normaal gedrag voor een baby. Die zou nu horen te huilen, of was ze al gewend aan al dat heksengedoe? “Als zij het niet doet, doe ik het wel.” Dacht Floor en ze herinnerde zich de rode ogen van Nellie.

Een rilling liep over Floor haar rug en dat plus het feit dat Jurgen het niet kon laten om over geesten te praten, joegen Floor de stuipen op het lijf. Onbewust schoof ze dichter tegen hem aan. “Heb je het koud?” Hoorde ze hem vragen, maar ze schudde haastig haar hoofd, terwijl ze de temperatuur in haar wangen voelde stijgen. Ze hoorde de woorden die Jurgen had gesproken in de coffeeshop door haar hoofd drammen. “Over het meer moet je geen zorgen maken. Het meer is nu meer dan vijf maal zo groot als toen, en ze zitten allemaal rond het midden, bij de eilandjes. Zelfs mensen zijn er bang bij die eilandjes te komen."

Great, dus ze waren naar de enige plek ter wereld gegaan waar er ronddolende, wraakzuchtige geesten ronddwaalden. Maar er was blijkbaar een simpele oplossing: wachten tot ze tot rust waren gekomen. “En dan nog terug geraken.” Dacht Floor. Zij maakte zich meer zorgen over het terug geraken dan hoe ze er waren gekomen, maar dat was misschien omdat zij de enige was die zich herinnerde wat er was gebeurd, al was het maar vaag.

“Euh, de waternimfen hebben ons geholpen.” Zei Floor als antwoord op Jurgen zijn overpeinzingen en Floor staarde over het meer, in de hoop dat ze nog een glimp van hen kon opvangen. “Ze hebben ons gered nadat je kopje onder was gegaan.” Floor liet de opmerking achterwege dat als Jurgen niet kon zwemmen, hij haar iets had moeten zeggen. Maar het was een stomme, onnodige grap die totaal ongepast zou zijn, aangezien het hen bijna effectief het leven had gekost. “Zij wilden ons naar het centrum van het meer brengen…en dat is hun blijkbaar gelukt.” “Herinner je je dat dan niet meer?” Vroeg Jurgen en Floor schudde het hoofd. Ze keek weer naar Jurgen en ging verder. “Nee, ik denk dat ze…een soort van voorzorgsmaatregel hebben genomen zodat we de weg niet kunnen vinden.” Lulde Floor, zich herinnerend dat zij het liefst van al gewoon terug naar het strand wilde gaan, maar de waternimfen haar de andere kant wilden naartoe leidden.

Onbewust wreef Floor over de achterkant van haar hoofd. Waternimfen moesten toch vredelievend zijn? Ze verwachtte dat ze een bult vond, maar het was niet zo dat de waternimfen haar bewusteloos hadden geslagen. “Magie…Tuurlijk.” Dacht Floor terwijl ze inwendig met haar ogen rolde. Waarschijnlijk hetzelfde dat Jurgen zijn overgrootvader was overkomen. “Wel, het is goed om te weten dat de nimfen goed terecht zijn gekomen. En verdwaalde zwemmers helpen van gestoorde geesten.” Dacht ze en een rilling liep weer over haar rug. Floor hurkte neer naast Nalia en hield haar in het oog. Dus nog iemand die haar gaven niet volledig onder controle leek te hebben.

“Wacht, Nalia?” Herhaalde Floor en de radartjes in haar brein begonnen traag te werken. Ze stak het op het zuurstoftekort en de recente magie-aanval. “Nalia als in degene die is weggevlucht?” Vroeg Floor en keek Jurgen vragend aan. Hij knikte en Floor haar hoofd schoot weer in de richting van de vrouw voor haar. Een glimlach verscheen op Floor haar gezicht. Dit was, buiten het korte bezoek van waternimfen, het beste wat ze deze dag al had meegemaakt. “Dan kunnen we haar brengen naar Annabel haar oma. Dat was toch het plan?” Floor stond weer op, de spieren in haar benen begonnen pijn te doen en ze richtte zich even tot Nellie. “Het komt goed met je mama. Straks heb je een warme thuis en ben je van dit eiland af.”

Dat was misschien te snel gesproken, maar Floor wist niet anders hoe ze het kindje gerust moest stellen. Hoewel het nog steeds niet leek of ze enige geruststelling nodig had. De enige die compleet aan het stressen waren, waren Nalia en Floor geweest. Net degene die hun krachten nog niet onder controle hadden. “Euh…bedankt trouwens.” Stamelde Floor en keek even snel naar Jurgen, vooraleer ze haar blik weer afwendde naar het zand. Wat zag dat er toch interessant uit vandaag. “Voor me te redden.”

[Migean]

"Het is mijn schuld dat we hier zitten, als ik niet in die put was gestapt dan waren we nu nog op de oever. Langs de andere kant heeft het wel waternimfen tevoorschijn gebracht."
Hij stond recht en keek over de rand van het eilandje. Het water was kalm. Maar hij wist maar al te goed dat het schijn was.
"Ik weet dat ik kopje onderging en het volgende moment was ik hier. Blijkbaar heb ik dus wel wat gemist. Maar ik denk niet dat ze ons hier willen opsluiten, ze wouden voorkomen dat je hun bestaan prijsgeeft."
Hij roerde even in het water met zijn hand.
En trok die uit het water voor een geest die kon grijpen.
"Geest, ik ben niet degene die je zoekt." zei Jurgen, kalm.
Daarna schreef hij मन, मैं एक तुम्हारे लिए देख रहे हैं नहीं कर रहा हूँ in het zand. "Geest, ik ben niet degene die je zoekt."
De vreemde letters lichtten één voor één wit op en verdwenen.

Hij ging terug naast Floor zitten.
"We moeten nog even geduld hebben. Ik heb de geesten een boodschap gegeven."
Nellie kroop bij Florence op de schoot en keek Jurgen aan.
De ogen sloegen even rood uit en daarna begon Jurgen te zweven.
Hij bleef redelijk kalm.
En hij plofte terug neer in het zand. Hij nam Nellie in zijn armen en sprak tot haar.
"Oké, jij hebt krachten, maar je mag dat nu niet doen, dat is niet gezond voor je op die leeftijd grote krachten gebruiken."
Hij wende zich tot Florence.
"Het is heel zelden dat een baby krachten vertoond. Over krachten gesproken, zou je het water kunnen, verstevigen, zodat we erover kunnen lopen?" Hij dacht even na.
"We wachten best wel voor we dit doen of proberen, misschien roeren de geesten nog te veel of komt er een waternimf langs. By the way, weet jij hoe je met ze moet spreken want ik heb nooit wat verstaan wat ze tegen mijn overgrootvader zeiden. Behalve Janya, maar dat was zo'n vreemde magische connectie."

[Jules]

Floor kreeg zin om Jurgen onder het zand te begraven toen hij gevaarlijk dicht bij de oever kwam. Zo zou hij tenminste veilig zijn. “Wil je dat laten?” Schreeuwde haar brein geïrriteerd, mar haar lichaam kon niet bewegen van de angst toen Jurgen zijn hand in het water stak. Had die jongen een doodswens? Maar langs de andere kant moest Floor hem bewonderen. Hij bleef zo kalm onder dit alles. En heks of geen heks, Floor betwijfelde het of Jurgen zich elke dag in zo’n situatie als de deze werkte.

Ze was blij toen hij Nellie van haar overnam, want haar ogen begonnen weer te gloeien. Was dat dan normaal? Floor was al blij dat ze het zich niet had ingebeeld, dan zou ze helemaal klaar zijn voor het gekkenhuis. Een rilling kroop weer over haar rug. Het herinnerde haar aan een film die ze ooit het gezien. Als het aan haar had gelegen, bleef Floor zo ver mogelijk uit de buurt van horrorfilms, maar ze had spijtig genoeg een weddenschap verloren. En het was of een film zien of voor een week in bikini rondlopen. Tot op de dag van vandaag was Floor er nog altijd niet uit wat de beste keuze was geweest.

“Jeez, heeft dat kind ergens 666 getatoeëerd?” Dacht Floor, maar in plaats daarvan hield ze de lippen stijf op elkaar in de hoop dat ze niet of zou gillen of zou huilen. Beiden waren een goede optie. Ze was blij toen Jurgen haar weer vragen begon te stellen. Het leidde haar af van de hele situatie. “Euh, ik kan het altijd proberen…” Antwoordde ze toen Jurgen haar vroeg om haar krachten te gebruiken om het water te verstevigen. Het was een slim plan, het enige obstakel was dat Floor haar krachten zo onvoorspelbaar als de nacht waren. Maar misschien als ze zich goed concentreerde… “Maak dat de kat wijs.” Zei een sarcastisch stemmetje in haar brein. “Je kan het nog niet eens onder controle houden zodat je als een normaal persoon een baantje trekt in het zwembad. Laat staan dat je over water gaat lopen.” Misschien kon Nellie helpen. Voor een baby leek die het beter te begrijpen dan Floor.

Floor haalde haar schouders op toen Jurgen over de waternimfen begon. “Ik kan het niet goed uitleggen. Ze spreken gewoon en ik versta ze. Praten heb ik nog niet geprobeerd, maar het is niet dat we diepzinnige conversaties houden.” Floor kon zich al inbeelden hoe dat zou zijn gegaan: “bedankt voor het redden, maar nu wil ik toch echt graag terug naar het strand, want ik ben bang van geesten”. “Ja, mooi zo, Florence.” Dacht ze en rolde weer inwendig met de ogen. In plaats daarvan zei ze: “Het is waarschijnlijk een water-ding. Wat me op een idee brengt.” Zei Floor en ging weer opstaan. Als ze wilde proberen wat ze van plan was, moest ze dichter bij de oever komen, maar dat zou ze nog wel even laten. Pas als ze tweehonderd procent zeker was dat de geesten hen met rust lieten, kwam ze dichterbij het water. Krachten of niet.

“Misschien kan ik proberen om de waternimfen terug te roepen. Ze hebben ons al eens gered, misschien willen ze ons ook wel helpen om geestesvrij van dit eiland af te geraken.” Daarna keek Floor naar de nog steeds bewusteloze Nalia. “Moeten we haar niet ergens naar binnen brengen?” Vroeg Floor zich hardop af. Ze vond het zo’n akelig beeld om de vrouw gewoon op het strand te laten liggen. Dat en Floor wilde voorkomen dat ze nog eens aangevallen werd als Nalia erachter kwam dat ze haar niet beter hadden geholpen.

[Migean]

"De geïmproviseerde hut achter ons is niet veel beter." Hij wierp een blik achter zijn schouder. "Het stamt nog uit de tijd van je voorouder."
Hij stond recht en wandelde tot het water.
"Nog even geduld, het komt wel in orde." zei hij, om Floor en zichzelf gerust te stellen. "Het moet in orde komen."


Een rubberbootje kwam schokkend op het eilandje. Een jongetje keek over de rand en klom op het land.
Het hele meer was bedekt met mist die ochtend. Zijn ouders en zusje waren hem uit het oog verloren terwijl hij met het bootje verder en verder peddelde dan mocht.
Hij was nieuwsgierig waarom mensen bang waren van bepaalde stukken van het meer.
Hij dwaalde wat rond op het eilandje, hij van de restanten van een oude hut. Hij voelde zich moe en legde zichzelf neer.
Uren later wekte een hand hem.
Een doorschijnende vrouw, ze zegt iets, maar hij kan het niet horen.
Ze schud met haar hoofd. Ze tilt hem op.
Ze voelt warm en koud aan. Hij voelt hoe ze beweegt.
Ze zet een stap op het water, het water springt op langs alle kanten. Alsof wezens erin vechten. Af en toe zag hij een wit doorschijnende hand en arm in zijn richting graaien maar de vrouw houdt hem veilig vast voor de geesten.
De oever van het meer komt al in zicht, het is een bewolkte nacht. Maar er is veel activiteit, zaklampen en zwaailichten verlichten het kleine strand.
De rubberboot komt onverwachts door de vrouw gevaren en ze legt hem erin. Hij kijkt haar na terwijl het bootje naar de oever glijdt.
Het water rondom haar spat op, melkachtige geesten storten zich op haar.


"Je bent gegroeid." De stem klonk zacht. De geest van de vrouw was onveranderd. Ze stond met Nellie in haar armen.
"Ik kan je horen."
"Je krachten hebben zich gemanifesteerd." zei ze.
Het water rond het eiland begon te kolken.
"Jullie mogen hier niet komen, zeker jij niet." Ze keek Florence aan, "Nellie laten ze nog met rust omdat ze een kind is, anders hadden ze haar al lang in hun midden opgenomen. Ze willen niks liever dan een afstammeling van hun moordenaar in hun midden om zich te wreken."
Twee grote waterachtige muren ontstonden. Ze schreed tussen hen over het water.
"Volg me, de waternimfen houden te geesten tegen. Zij zorgen ervoor dat de geesten niemand kunnen lastigvallen."
Twee waternimfen verschenen naast haar. Hun kleur was lichtjes verschillend.
"Ehm, mevrouw, is dat normaal?"
Ze volgde Jurgens blik, "Ja," ze legde haar hand op de linkse waternimf en stuurde die richting Jurgen, "je voorvader heeft gezorgd dat ze hier kwam, leg je hand op haar schouder, ze leidt je naar de oever, doe je ogen dicht." Ze gaf Nellie aan de andere waternimf, "Irene hier is een afstammelinge van een waternimf die ik vroeger naar hier heb gebracht, daardoor het kleurverschil. Ander samenstelling van water."
Ze schreed op Florence toe. "Misschien sla jij er ooit zelf in één op te roepen, maar nu moeten jullie weg. Ik vertrouw erop dat jullie moeder en kind naar een veilige plek kunnen brengen."
Water tilde Nalia op en bracht het in de vrouw haar armen.
"Jij mag mij volgen, maar onder alle omstandigheden, niet kijken naar wat er in het water bevind. Naar jou verlangen ze enorm, als je doet wat ik zeg, raak je veilig aan de overkant."