Boek Der Schaduwen

[Jules]

Florence parkeerde de Mini voor de garagepoort. De auto van haar moeder was nergens te bespeuren. Floor keek op haar klok. “Vreemd…” Dacht ze. Het was al laat, het leek wel of haar moeder van de aardbol was verdwenen. “Misschien heeft ze je achtergelaten, omdat ze weet wat je bent.” Zei een kwaadaardig stemmetje in haar hoofd. Floor had hier geen tijd, noch de energie voor. Ze zou de duivels in haar brein later wel aanpakken. Toch kon ze het niet laten om zichzelf antwoord te geven. “Tuurlijk. Dan had ze wel de moeite mogen nemen om mij eerst te informeren.”

Floor deed de voordeur open en bleef in de deuropening plots stilstaan. Ze voelde iets, iets in haar kamer. “Verdomde hyperactieve zintuigen.” Gromde Florence en gooide de voordeur achter zich dicht. Ze kon inbrekers op dit moment missen als de kiespijn. Waarom dacht iedereen dat het een goed idee was om haar huis binnen te dringen? Gefrustreerd wandelde Floor de trap op. Als haar vader het juist had, zou ze de wereld kunnen overnemen. Dan was een inbreker een piece of cake.

Gewapend met de slurf van de stofzuiger, aangezien ze nog steeds geen baseballbat had, stapte ze de kamer in en vond…een kat. Floor zuchtte diep en gooide het stuk stofzuiger neer. De kat trok één oog open, maar bleef ongegeneerd verder op de rand van haar bed liggen. “Slapen, juist ja. Dat stond ook op mijn lijstje.” Zei Floor tegen zichzelf en wandelde richting de kat. Floor ging naast het beestje op het bed zitten en krabde het dier achter de oren. “Hoe lukt het dat je zo vredig kan zijn?” Vroeg Floor hardop en de kat begon te spinnen als antwoord. Ze glimlachte en legde zich naast het dier neer. Uiteindelijk viel het kwartje dat ze de kat kende, het was Romeo’s en Adams kat.

“Ow well, katten zijn nu eenmaal buitendieren. Voor één nachtje zullen ze je niet missen.” Fluisterde Floor tegen de kat en kroop zelf onder de dekens. Ze besloot morgen wel langs te gaan bij de twee homo’s en de kat terug te brengen. Als Eva er in de ochtend nog zou zijn. Maar momenteel kwam het Florence goed uit dat de kat het bed met haar deelde. Annabel had gezegd dat ze voor goede dromen zorgden, en dat kon Floor goed gebruiken. Floor geeuwde en sloot haar ogen. Ze had niets gemerkt van de rommel die de kat had veroorzaakt, nog van de ongewenste bezoekers die haar koelkast hadden geplunderd. Het zou een verrassing voor de ochtend zijn.

[Migean]

Maanlicht scheen op het ziekenhuisraam.
Rob tekende symbolen op het raam. Iedere keer dat een woord werd gevormd lichtte het op en verdween het.
Hij was moe. Maar hij wou en moest deze symbolen neertekenen. Hopend dat het een helend effect op zijn halfbroer zou hebben. Of een kalmerend effect op het Beest dat in hem huist.

Hij had hulp nodig van ervaren heksen.
Heksen die hun krachten ten volle benutten.
De heksen in Gilraen waren tam geworden door de eeuwen heen, de oude gewoonten achterlatend.
De vervolgingen na Curran Wald hadden een impact achtergelaten. De meeste hadden Gilraen verlaten, en degenen die bleven, wel, die besloten te schuilen en te minderen, zo erg, dat hun nakomelingen niet meer de kennis bezitten die zij ooit hadden.



Annabel zat in de logeerkamer van haar grootmoeder. De gsm op het nachtkastje, naast een glas water.
Ze kon niet slapen. Als ze zich zorgen maakte kon ze niet slapen. Dan kroop ze tegen het hoofdeind aan. Sloeg ze haar armen rond haar knieën.
De deur van de kamer ging open, haar grootmoeder kwam binnen met een tas melk.
"Je maakt je zorgen, niet?"
"Heb jij iets gezien oma?"
"ja Annabel, maar niks concreet, de toekomst is constant in beweging."



Een aantal mobilhomes stonden in een cirkel.
"Hoe noemt deze plaats?"
"Lancre." De vrouw was een kaas in stukken aan het snijden.
Rond haar zaten nog een tiental mensen, de kinderen lagen al te slapen.
Een man keek naar zijn gsm. Hij reisje al vijf jaar mee met deze rondtrekkende coven. Hij hield Mira in de gaten voor Darian.
Zeker nu Mira zelf heksen aan het ronselen was.
Hij keek nogmaals, hij had nog een antwoord gekregen op zijn vraag. Minder dan twee weken en ze zouden in Gilraen zijn.
Zijn vraag luidde, wanneer moet Mira dood.
Een lichtflits. Een jonge vrouw stond te midden van hen.
De man keek haar aan, zij keek naar hem.
"David?"
"Ja."
"Sterf."
Ze duwde een mes in zijn hart, hij wou een bliksem afvuren op haar, maar ze hield zijn hand tegen.
De rest was over hun verbazing heen toen ze zich ronddraaide.
"Mijn naam is Nellie, en ik heb de toekomst veranderd."
Enkel Mira was blijven zitten.
"Jij bent een copycat."
"Dat klopt. Jij bent een lezer."
"Waarom?"
"Hij ging jou vermoorden.", Davids gsm bewoog zich naar Mira toe.
"Niks in de outbox."
"Wacht nog een paar minuten en Darian zal een bericht sturen."

[Jules]

“Verdomme!” Nicolas zijn ontbijtgranen vlogen enkele centimeters omhoog in zijn kommetje door de vuistslag van zijn vader op de tafel. Darian zat in zijn nette maatpak, met de krant en een kop koffie voor hem aan de ontbijttafel. Maar zijn gezicht stond op onweer. Als Nicolas niet zo lang met zijn vader had samengeleefd, had hij de woede-uitbarsting geweten aan een beurstegenslag, maar nu wist hij wel beter. “Wat is er?” Vroeg hij op zo’n neutraal mogelijke toon. Als zijn vader een bui had, kon je maar beter oppassen. Een verkeerd woord of een verkeerde beweging en je zou er de gevolgen nog een week van zien.

“Hij antwoordt niet.” “Wie niet?” “De infiltrant.” “Misschien slaapt hij.” Ai, daar had je het. De woede van zijn vader verschoof van zijn GSM naar zijn zoon. Op zo’n moment deed zijn vader Nicolas altijd herinneren aan een stier die een rode lap had gezien. Ongewild kroop Nicolas ineen. “Hij slaapt, inderdaad.” Antwoordde Darian en terwijl hij het zei, werd de eetkamer donkerder. De lampen die aanstonden begonnen te flikkeren, maar de Duisternis won. Het natuurlijke zonlicht dat de kamer binnenscheen leek zelfs te verdwijnen en Darian vervolgde zijn uitleg: “Een eeuwige slaap.” Siste zijn vader en Nicolas zijn gezicht werd lijkbleek.

“Wat doen we nu?” Vroeg Nicolas voorzichtig en zijn vader zuchtte diep. De Duisternis die zich rond hem had verzameld ebde langzaam weg. De eetkamer werd weer lichter en Nicolas voelde zich iets minder bedreigd. “Het is duidelijk dat de heksen zich niet zomaar gaan overgeven. Ons plan moet veranderd worden…misschien zelfs sneller in werking worden gesteld.” “Dus…?” Vroeg Nicolas weer voorzichtig. Soms leek zijn vader in raadsels te spreken. Hij was het meesterbrein, hij wist het volledige plan. Maar hij nam niet de moeite om alles aan zijn eigen zoon uit te leggen. “Dus, mijn zoon, kan het wel eens zijn dat je je doctoraat in Gilrean moet gaan halen.” En zijn vader grijnsde.

“Is dat niet gevaarlijk?” Vroeg Nicolas en legde zijn lepel neer op tafel. Hij had heel de tijd ergens gezweefd tussen zijn mond en zijn ontbijtkom. “Niet gevaarlijker dan een onbekende sturen, blijkbaar. Jij draagt mijn naam. Van jou zijn ze bang. Je kan gemakkelijker infiltreren, omdat je het jongste lid bent. Ze zullen je niet met open armen ontvangen, maar angst kan meer teweegbrengen dan vriendelijkheid.” Antwoordde zijn vader en hij grijnsde om zijn eigen duivelse plan.

---

Florence rekte zich uit en geeuwde nog een laatste keer. Ze had in eeuwen niet zo goed geslapen. Ze opende haar ogen en keek op de klok. “Peanuts and crackers, het is al bijna middag!” Dacht Floor en ze was plotseling klaarwakker. Het was duidelijk dat ze haar schoonheidsslaapje nodig had gehad. Ze keek de kamer rond. Eva lag nu naast haar hoofdkussen te snurken. Floor glimlachte en krabde de kat achter de oren. Dan stapte ze uit bed en rekte zich eens goed uit.

Een douche kon ze goed gebruiken. En daarna zou ze naar de verfwinkel gaan om de kat terug te geven. Voor zover Floor wist, waren homo’s erg gesteld op hun huisdieren. Misschien waren de twee nu al in paniek overal flaaiers aan het ophangen. Floor moest glimlachen bij de gedachte aan roze, met glitters bekladde prentjes van Eva overal in de stad en stapte de douche in.

[Migean]

Mira depte het gezicht van de jonge vrouw met wat water.
Haar dochtertje kwam erbij.
"Mama?"
"Ja Elsje."
"Waarom heeft deze mevrouw David pijn gedaan?"
"Anders ging David mama pijn doen."
Het was waar, Davids gsm had het aangegeven. Dus deze vrouw had haar gered, maar ten koste van wat. Voor ze meer uitleg had gegeven was ze in schok geraakt. Vermoedelijk door het wijzigen van een tijdlijn. Tijdreizigers onder heksen zijn superzeldzaam, wel, copycats ook.
En nu begreep Mira waarom, wel, vooral de tijdreizigers, ze kunnen per ongelijk hun eigen lijn uit balans brengen. En zichzelf, wel, wissen.
Wat ze niet wist was dat hun brein de aanpassingen probeerde te verwerken en in de meeste gevallen waren de nieuwe situaties zo verschillend dat het brein gewoon stopt, met de dood tot gevolg.


"Eva! Eva!" Adam zocht de winkel af. Eva verliet nooit de verfwinkel, enkele keren heeft ze de winkel wel verlaten, voor de garage, om te slapen in de auto, maar daar was ze niet. Een echte huiskat is ze, wel, winkelkat, ze was tenslotte in de winkel zelf geboren. Een straatkat had haar nest in de winkel gemaakt jaren geleden. En Adam had besloten een kitten te houden, de moederkat kwam wel voor haar jongen zorgen, maar zodra ze oud genoeg waren was ze verdwenen. De broer en zusjes van Eva, die waren verdeeld over familie en vrienden.
Romeo had er geen probleem mee gehad, hij vond dat iedere heks een kat hoorde te hebben.


De bel ging, lessen waren gedaan. Annabel kocht een broodje in de kantine.
Iedereen zat al aan de tafel. Maar Floor was er vandaag niet. Of nog niet.
Misschien had ze geen les?
Of was ze nog, ziek.
Ze besloot te wachten met een sms te sturen, tot na schooltijd.

[Jules]

Floor genoot van het hete water op haar naakte lichaam. Niets was beter dan wakker worden met een lekkere douche. Ze waste de laatste restjes shampoo uit haar haren en draaide de kraan dicht. Daarna wikkelde ze zich in een dikke, pluizige, roze handdoek en stapte kletsnat de douche uit. Het kopje van Eva stak achter de kier van de deur uit.

“Wen er maar niet aan. Straks zul je weer met twee mannen onder één dak moeten leven.” Praatte Florence tegen de kat en wandelde haar kamer binnen. Pas dan merkte Floor voor het eerst de chaos aan die de kat de avond ervoor had aangericht. Floor verstijfde. “Wat…is…hier...gebeurd?” Zei ze en haar stem schoot omhoog als een puber met de baard in de keel. In de hoek van de kamer was de stapel met verfblikken omgevallen, waardoor er zich een blauwe plas had gevormd. Dan waren er nog de pootafdrukken van Eva die een spoor achterlieten door de kamer en op haar bedsprei waren gedrukt. Woedend draaide Florence zich om.

“Eva!” Blafte ze en de kat siste als antwoord op haar toon. Of dat dacht Floor tenminste. Wat er werkelijk was gebeurd, was dat de kat nat was geworden doordat Floor zich met een ruk had omgedraaid. Floor aan de andere kant, was kurkdroog. Verbaasd bekeek Floor haar handdoek en voelde ze aan haar haren. Het water dat daarnet nog aan haar lichaam had gekleefd was op de muur, vloer en de kat beland. “Hoe…? Heb ik…” Floor begon weer te stamelen en Eva kwam iets dichterbij. Alsof ze wilde zeggen: “Ja, genie. Wen er maar aan.”

Floor bekeek de kat nog eens goed. Eva was rustig gaan zitten en was parmantig haar poten aan het likken. Het leek wel alsof ze gewend was aan zo’n rare toestanden. “Hier is duidelijk meer aan de hand dan mensen willen toegeven.” Nog in haar handdoek wandelde Floor naar haar GSM. Het laatste bericht dat ze had gekregen was van Annabel, gisterenavond. Floor knauwde op de binnenkant van haar kaak. Als ze nu zou doen wat ze van plan was om te doen, zou er geen weg terug zijn. Of ze kon uitgelachen worden of de dikke, vette aap kwam uit de mouw. Floor besloot dat geen van beide gezellig zou zijn, dus stuurde ze Annabel een bericht. “We moeten praten”. School zou er vandaag niet inzitten, Floor had andere dingen aan haar hoofd. Ze zou beginnen met de kat en dan Annabel uithoren.

[Migean]

Annabel las het bericht op haar gsm. Ze dacht na. Praten.
Waarover? Ze kon het raden.
"Is goed, @coffee-time, prima-rosa straat, twee straten van verfwinkel, 5 uur", antwoordde ze. Ze nam zich voor enkele boeken van haar grootmoeders plaats mee te nemen, voor het geval dat Floor vragen had over het verleden van Gilraen, of haar familie.


Rob reed terug naar het hospitaal. Hij had zijn vader laten weten dat hij vanavond weer niet naar huis ging komen. Vader ging het wel tegen moeder zeggen. Een reden had hij niet gegeven. Wat kon hij zeggen, je hebt een zoon waarvan je niks wist, en die ligt in het ziekenhuis.


Jean Trizan zat op een stoel in Tarjans kamer.
Zijn meditatie lukte niet.
Iets verstoorde het, hij had enkele vragen voor Rob, wel, misschien wist hij meer dan Rob, wie weet. Romeo en Marijn hadden hem heel wat bijgebracht.

De deur ging open en Rob kwam binnen.
"Jouw broer, Rob?"
Rob keek Jean aan.
"Half, en Nalia is mijn halfzus, heeft Annabel je dat nog niet verteld?"
"Nee, maar het verklaard wel iets."
"Jullie kunnen hem niet genezen?"
"We hebben geprobeerd Rob, ik heb enkele vragen voor je."

[Jules]

Floor wandelde met Eva onder haar arm de trap af wanneer haar GSM rinkelde. Floor zette de kat neer op de grond en stapte de keuken binnen terwijl ze het smsje las. “Ik zie je dan.” Stuurde Floor terug en zuchtte eens diep. Ze hoopte dat ze niet te kortaf was overgekomen, maar momenteel had ze even genoeg van beleefdheidsregels. Het was tijd dat de waarheid aan het licht zou moeten komen.

Floor pakte een kom en een pak ontbijtgranen uit de keukenkast en zette die op tafel. Ze wilde naar de koelkast stappen om melk te nemen, maar die zag ze op tafel staan. Een leeg brik… Floor fronste weer. Haar moeder dronk geen melk. Zelfs niet in haar koffie. Die moest zwart zijn, anders was er te weinig cafeïne om de dag door te komen. Floor schudde de lege fles heen en weer, wanneer ze Eva hoorde miauwen. “Zit jij hier voor iets tussen?” Vroeg ze aan de kat met een hand in de zij. De kat zat wat zenuwachtig rond te draaien en Floor rolde met haar ogen. “Dan maar geen ontbijt…” Zuchtte Floor en pakte Eva van de vloer en stak haar weer onder haar arm. “Op naar je baasjes. Maar eerst een tussenstop bij de bakker.” Zei Floor, terwijl haar maag grommend begon te protesteren.

Floor parkeerde de Mini voor de verfwinkel en stapte uit. Ze veegde de laatste kruimels van haar koffiekoek van haar mond en wandelde naar de passagierskant om Eva eruit te halen. Die zat mooi te wachten op een handdoek. Floor had Eva de kans niet willen geven om kattenklauwen achter te laten op haar nieuwe stoelbekleding. “Kom dan.” Zei ze en pakte de kat op en aaide haar nog een keer. “We mogen niet vergeten om aan je baasjes een middel te vragen om verf te verwijderen. Gratis natuurlijk, aangezien jij verantwoordelijk bent.” Eva miauwde en Floor nam het op als een goedkeuring. “Brave meid.” Zei Floor en wandelde de felroze verfwinkel binnen.

[Migean]

"Zo," zei Adam, na Floors verhaal, "Nu weten we tenminste waar Eva was. Romeo heeft een heel doeltreffend middel, maar hij zou zelf moeten langskomen dan."
Hij legde papieren aan de kant toen Eva op de toonbank sprong. Hij bekeek haar pootjes eventjes.
"Het gaat er wel gemakkelijk van gaan, van haar pootjes. Jouw vloer, wel, das is Romeo's taak, je moet maar met Annabel afspreken wanneer hij moet langskomen."


Rob las het bericht op zijn gsm, "straks met Floor afgesproken @coffee-time, ik stuur je straks nog bericht, hoe is T?
"Geen verb, je p zei T heel veel geluk had" hij wou schrijven, was dood ware niet voor het wezen in hem.
Waarom moest zijn familie zo raar opgebouwd zijn, welja, zijn hele stamboom, want die nieuwe bleek dus dezelfde voorvader te hebben. Maar ze was niet verantwoordelijk voor Johny's dood, dat was haar vader. Toch afwachten tot Annabel iets laat weten. Maar hij ging zijn leiderspositie niet afgeven aan een vrouwelijke erfgenaam van Curran Wald.


Annabel zat met haar lepel te spelen, ze was ruim op voorhand, en het was al haar tweede stuk chocoladetaart, er was maar een plaats waar men betere maakte. Maar in restaurant Akro lag het niet puur aan talent, dus besloot, ze het beste stuk zonder een gram hekserij was in coffee-time.
Haar gsm lag naast haar koffie, vandaag dronk ze hem verkeerd.

[Jules]

“Oké, bedankt in ieder geval.” Antwoordde Floor en maakte aanstalten om de winkel te verlaten. “Ik heb straks met Annabel afgesproken, dus dat komt wel in orde.” Eva miauwde even als teken van afscheid en Floor zwaaide terug. Toch hoopte ze dat ze de kat enkel nog in de winkel zou tegenkomen en niet meer in haar bed. Eva mocht dan boze dromen tegenhouden, ze maakte teveel rommel dat het waard was.

Floor stapte in haar auto en keek nog eens naar haar GSM. Ze zou veel te vroeg aankomen, maar dat maakte niet uit. De koffiekoek die ze had gegeten, was blijkbaar toch niet genoeg om heel de dag door te komen. Een thee en wat extra calorieën zouden haar goed doen. En ze zou het nodig hebben…Met knikkende knieën staarde ze de auto. Ze was nog in staat om een ongeval te veroorzaken zodat ze nooit de waarheid te weten zou komen. “Chill!” Beval Florence zichzelf en zuchtte diep, de woorden van Nicolas herinnerend van de avond ervoor.

Florence parkeerde de auto voor de coffee shop. Ze kneep in het stuur, waardoor haar knokels wit werden. Haar maag begon weer te draaien. Floor kreunde en stapte de auto uit. Ze zag Annabel al in het café zitten. Nog even zichzelf moed inpratend deed ze de rinkelende deur van de coffee shop open. Ze zwaaide voorzichtig naar Annabel. Het was duidelijk dat de omgeving tussen hen awkward was geworden. Onwennig ging Floor over Annabel zitten. Er zou een serveerster langskomen om de bestelling op te nemen. Floor had gehoopt dat ze het moment nog kon uitstellen door eerst wat rond te draaien en extra lang na te denken over wat ze zou kiezen.

“So…” Zei Floor uiteindelijk en begon aan een servet te friemelen. “Er is meer met dit stadje aan de hand dan je eerst hebt gezegd, nietwaar?” Floor besloot zo vaag mogelijk te blijven. Annabel zou wel weten waarover ze het had. Maar voor Floor was het nog te vroeg om het hardop te zeggen dat er echt heksen bestonden….laat staan dat ze het hardop zou zeggen dat ze er zelf een was.

[Migean]

"Gilraen is niet zo maar een stad Florence. Door de eeuwen heen is zijn rol wel veranderd. Door een voorvader van je. Curran Wald."
Ze tikte op haar tas. "Hierin zit een boek over hem, geschreven door iemand van de Walden kant. Een aparte kijk want die tak heeft lange tijd geen heksen voortgebracht."
Ze legde haar blocnote en potlood op tafel.
"Jouw kant, Walder, heeft altijd heksen voortgebracht."
Ze zuchtte eventjes.
"En ik ben, ook, een heks."


Tarjans geest keek neer op de volwassen versie van zijn dochter. Naast hem stond de grote Korak.
"Wat hoe je voor me verborgen?" vroeg deze.
"Leg het me zelf eens uit." antwoordde Tarjan, "Ik was jouw zwartheid zo gewoon aan het worden en plots staan we hier."
De ogen van Nellie openden, ze hief haar hand, een lichtstraat schoot op de grote Korak af.
Pijn doordrong Tarjan, de monitoren sloegen alarm. Dokters werden erbij gehaald.
"Bel Jean, de jongen zijn toestand is veranderd."
"Operatiekwartier. Nu."

De ontlading had alle mobilhomes gestopt.
Nellie stond nog met haar ogen gesperd.
Ze zakte door haar knieën, haar gestrekte arm nog altijd voor haar.
"Wat was dat?" De chauffeur was lijkbleek.
"Een geestontlading." zei Mira, ze was verwonderd. Ze voelde de pols van Nellie.
"Zolang ze niet bij positieven komt kunnen we niet verder."
"Hoe dat?"
"Haar krachten hebben de, ehm, hoe moet ik het zeggen, de geest van onze mobilhomes gebruikt, en enkel zij kan die herstellen."

[Jules]

Floor kreeg het boek van Annabel toegeschoven en ze bladerde er even in. Blijkbaar was Annabel beter geïnformeerd dan haar vader, of hij had nog niet alles gezegd. Floor fronste weer, in diepe gedachten. Het was niet dat ze veel tijd hadden gehad om alles uit te leggen dat er was. Met het constant misselijk zijn, de grote heks-bom die was gedropt en de rare cirkel. Floor voelde haar maag weer omdraaien.

Dan kwam Annabel ook met een grote bekentenis. Dé bekentenis die er zat aan te komen. “Dat had ik al gedacht…” Fluisterde Floor als antwoord. Ze probeerde zich zo casual mogelijk te gedragen, maar haar binnenste sloeg op hol. Misschien moest ze er blij om zijn. Haar vader en broer hadden bijna letterlijk gezegd dat ze er niet altijd zouden zijn, dus misschien was een vriendin zoals Annabel, die wel bereikbaar was via de normale weg, wel handig. Ze zou nog veel moeten leren.

“Hoe lang weet je het al?” Vroeg Florence en keek strak naar het boek dat Annabel haar had gegeven. Ze bladerde erin zonder echt aandacht te geven aan de prentjes of uitleg die er stond geschreven. Floor had geen idee hoe het hele heks-gedoe in zijn werk ging. Maar ze had zo’n voorgevoel dat zij het niet zoals de gewone weg had ontdekt.

[Migean]

"Ik heb het, altijd al geweten, mijn ouders waren open daarin. Maar ze zeiden dat het ook kon dat ik geen gaven ging hebben zoals mijn moeder. Iedereen in haar familie is een heks, maar zei is, er een zonder krachten. Hard om uit te leggen. Het komt soms voor." ze nam even een adempauze en dronk van haar koffie verkeerd.
"Gaven ontwikkelen zich op verschillende leeftijden, maar als iedereen rondom jou hun gaven gebruiken komt ze vroeger op, en afhankelijk van de sterkte die het ooit zal kunnen bereiken. Het is alsof omdat je als kind met pubers omgaat dat je plots al op vroegere leeftijd begint te puberen. Maar er zijn ook laatbloeiers. Eigenlijk, onvoorspelbaar." besloot ze.
"Het is, moeilijk, die gaven. Misschien bestaan er wetenschappelijke manieren, maar je moet weten dat hier in Gilraen, de natuur gewoon zijn gang gaat, en mede-heksen leren je de krachten aanvaarden en ermee te leven. De meeste heksen in Gilraen, trainen niet, gaan bewust niet hun vol potentiaal gaan bereiken."
Ze schreef 25 op haar blocnote.
"Deze leeftijd is beslissend voor heksen, op dat moment hebben we de kans ons vol potentiaal te bereiken, of men kan zoals anderen hun krachten gaan onderdrukken. Zo gaat het in Gilraen, als je echt wilt weten hoe het ergens anders aan toe gaat dan zou je Romeo kunnen vragen, hij is eigenlijk naar hier gevlucht omdat men de gaven daar gebruikte voor misdaad, hij, shift, dat paneel met die kleuren, beïnvloed hij met zijn geest. De meeste van mijn jurken heeft hij onlangs van kleur doen veranderen op afstand. Zo sterk kan het worden bij iemand van zijn leeftijd, op onze leeftijd moest hij de voorwerpen nog rechtstreeks aanraken."
Coven.
"Weet je nog de ochtend dat we elkaar ontmoet hebben? Dat was onze coven. Normaal bestaat deze uit volwassen heksen, daarmee bedoel ik dus met volwassen krachten. Maar deze zijn eeuwen verboden geweest hier, een jeugdige coven is niet zo sterk en mag in principe wel."

[Jules]

Floor probeerde alle informatie die ze van Annabel kreeg zo goed mogelijk te verwerken. Ze kreeg er hoofdpijn van, het gevoel alsof je kop op barsten staat. “Misschien is dat een side-effect van het hele heks zijn.” Dacht Floor sarcastisch en staarde naar het blaadje waar Annabel haar notities op had gemaakt. Nochtans leek het onmogelijk om alles bij te houden. Bij elk antwoord dat Floor kreeg, kwamen er weer drie andere vragen tevoorschijn. Zoals: “Wist haar moeder dat ze een heks was?”, “Was haar moeder zelf een heks?”, “Wist haar moeder dat haar man en zoon heksen waren?”

Floor wreef over haar slapen en was blij dat de serveerster naar hun tafeltje kwam om Floor haar bestelling op te nemen. Ze had de afleiding nodig, hoewel frisse lucht of een normaal leven veel beter zouden werken. Floor kreunde zachtjes. Hoe had het zo van de ene dag op de andere kunnen escaleren?

“Great, dus ik ben een laatbloeier en heb nog vier jaar tijd om ervoor te zorgen dat ik geen levend projectiel wordt.” Vatte Florence de uitleg van Annabel samen. “Waarom zou je je gaven onderdrukken?” Vroeg Floor fronsend aan Annabel. Oké, ze had de sterke neiging om, als ze kon, haar krachten meteen in de vuilbak te smijten of aan iemand anders te geven die het wel wilde, maar toch leek het haar vreemd voor heksen die er mee opgroeiden en wel alle informatie op tijd kregen om je eigen “zijn” in te perken. “Waarom zijn volwassenen die hun volle potentieel bereiken bij wijze van spreken verboden?”

Floor en Annabel hun gesprek werd onderbroken door de serveerster die Floor een tas thee voorschoof. Florence keek de serveerster na wanneer ze terugliep naar de bar. “Is zij ook een heks?” Dacht Floor en zuchtte. Het leek wel of haar hele leven een leugen was geweest. Schrap dat, haar hele leven was een leugen. Blijkbaar liepen er meer heksen rond dan mensen, of toch in dit stadje. Floor haar hart kneep samen. Romeo was een heks, Annabel was een heks, alle nieuwe vrienden die ze had gemaakt waren ook heksen…zij was een heks. Floor nam een slok van haar thee. Die was veel te warm, maar het kon haar niet deren. Ze wilde nog liever haar tong verbranden zodat haar gedachten op iets anders konden focussen.

[Migean]

"Wel, er is niks mis mee met een laatbloeier, maar het kon gevaarlijk zijn als je op een andere plaats was. Langs de andere kant kon het zijn dat je krachten niet naar boven gingen komen." besloot Annabel.
"Je hebt eigenlijk vier jaar om te beslissen wat je gaat doen, wel beslissen, je moet er wel mee leren leven, wat niet altijd even gemakkelijk is. Het onderdrukken, is veel gezegd, het is eerder niet gebruiken of tot een minimum herleiden, sommige volwassenen kiezen hiervoor, ook omdat ze niet per ongeluk in de kijker komen te staan. Gewone mensen zijn er ook nog, en net als ik heb je nog over de inquisitie gehoord. Waarbij ook onschuldigen zijn gevallen. Om je andere vraag te beantwoordden; het is niet verboden, maar in Gilraen is er vroeger beslist geweest om een tweede Curran Wald en inquisitie te voorkomen. Daarmee dat men er wat moeilijk over doet dat iemand als mijn oom zijn krachten niet wou onderdrukken, juist omdat hij zo sterk was. Maar hij had ook aanhangers. Zie je, wat eeuwen hier de wet was bij wijze van spreken wordt vandaag de dag in vraag gesteld."

[Jules]

“Nog leuker.” Dacht Florence en nam een slok van haar thee. “Als ik hier nooit naartoe was verhuisd, bestond de kans dat mijn gaven zich nooit hadden ontwikkeld.” Floor besloot om eens een eitje met haar moeder te pellen, als ze haar nog eens zou tegenkomen. Misschien was het allemaal niet zo “toevallig” als Floor dacht dat haar moeder hier werk had gevonden en het noodzakelijk was om te verhuizen.

Dus het was slimmer om je krachten te onderdrukken. Floor kon wel honderden redenen opsommen waarom dat het goed idee was, maar om het echt te doen leek gemakkelijk gezegd dan gedaan. Floor moest terugdenken aan wat ze per ongeluk had gedaan die ochtend. Als haar krachten door zich kwaad om te draaien al tevoorschijn kwamen wat moest het dan zijn als “…ik een zwembad in stap…”Mompelde Floor zo zacht dat Annabel het niet kon horen. Een schrik omklemde Floor haar hart. Zwemmen was wat ze deed, het leek alleen maar logisch dat haar gaven iets met water te maken hadden. Als ze weg bleef van water, zou er geen probleem zijn…Maar wilde ze dat?

Floor besloot zich weer op minder depressieve gedachten te brengen en pikte de woorden van Annabel weer op. “Inquisitie, Curren Wald.” “Het is logisch dat er een revolutie wordt ontketend. Zo zijn tieners nu eenmaal.” Grapte Floor en verbaasde zichzelf dat ze het nog kon. Ze nam een slok en sprak snel verder. “Misschien komt het omdat de jongere generatie vergeten is, waar de ouderen zo bang voor zijn…” Ze zweeg even en kwam dan tot de conclusie: “God, wat klink ik oud.” Ze glimlachte weer naar Annabel en nam nog een slok. Het ijs leek gebroken te zijn. Floor moest er maar mee leren omgaan en ze had het gevoel dat ze aan Annabel veel zou hebben. Toch bleef Floor nog met teveel vragen zitten.

Als volwassenen met niet-ingeperkte krachten zo gevaarlijk waren, wat was de coven van haar vader dan? “Een tweede Curren Wald?” Fluisterde een stemmetje diep binnen in haar. Floor schudde inwendig het hoofd. Nee, dat zou niet gebeuren. “Zou je het erg vinden dat ik eens een cirkel bijwoon bij de coven?” Vroeg Floor voorzichtig. “Dat is toch wat heksen doen? Cirkels werpen?” Floor besloot zich van de domme te houden. Ze had films gezien, daar kwam het ook in voor, dus zou Annabel niet gaan graven naar haar vader. Floor besloot dat een tijdje met Annabel en haar coven rondhangen geen slecht idee zou zijn. Als ze geen leven projectiel wilde zijn, moest ze leren. En stap één was observeren. “En stap twee is gaven inperken.” Dacht Floor verdrietig.

[Migean]

"Wel, wij houden wel cirkels, basisoefening kun je wel zeggen, maar dat wordt meestal op de dag zelf beslist, dus als je gewoon bij ons blijft rondhangen hoor je het wel."
Ze nam een kaartje uit haar rugzak.
"Dit is van dokter Valkaert, als je je al een klein beetje ziek voelt wees niet bang hem te bellen, als je ziek bent willen je krachten soms een loopje met je nemen, en dat wil je niet te midden van gewone mensen, na een tijdje weet je wel hoe ze zullen reageren, maar in het begin kan een heler handig zijn. Mijn vader is een betere heler, maar een hartchirurg komt niet aan huis bij mijn weten, echter, in sommige gevallen zal Joey hem wel bellen."


"Zo." zei Jean wanneer hij de kamer uit wandelde, "Je broer is weer stabiel. Als ik Mira goed begreep is zijn dochter door de tijd gereisd. En ze heeft de tijdlijn gewijzigd. En ze blijkt erg krachtig te zijn. Alleen, ze heeft Mira en haar coven opgehouden, ze heeft met geestenkrachten gespeeld, gelukkig heeft ze de coven niet beschadigd, ze is erin geslaagd, wel, mobilhomes hebben geen geest, ze heeft gewoon alle energie eruit genomen, waardoor ze momenteel vast zitten."
"Energie uit de mobilhomes?"
"Vraag me niet hoe, maar als ze een deur toe doen hebben ze kans dat de mobilhome instort, een soort pudding, blubber ... wel, als ze hier geraken zal je het wel horen."
"Waar is Mira nu?"
"Lancre."
"Lancre?"

[Jules]

Floor knikte bij de uitnodiging van Annabel. Ze zou het dus nog wel horen, dat was een begin. Ze nipte nog eens van haar thee toen Annabel haar een kaartje gaf met de gegevens van dokter Valkeart. “Nog een boom die geveld is voor mij.” Dacht Floor en nam het kaartje aan. Ze kon een verzameling aanleggen, het papiertje van de commissaris stak ook nog in één van haar broeken. En de gegevens van Annabels moeder. Floor kreeg het gevoel dat al deze mensen wisten wie of wat ze was, al een heel tijdje voordat ze het zelf besefte.

“Ik zal hem eens bellen.” Beloofde Florence aan Annabel. “Want ik krijg het gevoel dat mijn lichaam niet zo positief reageert op mijn nieuwe gaven.” Floor stak het kaartje in haar broekzak en nam nog een slok thee. Ze was er bijna doorheen, nog een paar vragen en dan zou ze weer verder kunnen. “Wat voor gaven heb jij?” Vroeg Florence uiteindelijk voorzichtig aan Annabel. Ze had geen idee of het openlijk werd besproken tussen heksen. Misschien was het zoiets als vragen wat je allemaal invult bij je belastingsbrief, iets verboden en onbespreekbaar, geheim.

---

“We contacteren haar vanavond wel, Nicolas.” Darian Walder sprak via de telefoon met zijn zoon. Hij was nog op zijn bureau, maar veel werk was er niet gedaan. Overal lagen boeken opengeslagen, boeken over heksen en krachten. “Omdat het nodig is dat we Florence nu opvolgen en begeleiden. Zo zal ze sneller geneigd zijn om aan onze kant te staan.” Het was even stil. “Je weet waarom. Omdat ze met die prutsers in Gilraen opgescheept zit en wie weet wat voor vuilbekkerij zij allemaal verspreiden.” Darian luisterde weer naar zijn zoon. “Goedenavond, Nicolas.” Sprak Darian geïrriteerd en haakte in.

Darian had andere dingen aan zijn hoofd. Hij moest zijn coven sterker maken, hij moest voorbereid zijn. Het feit dat zijn infiltrant niets meer van zich liet horen was op zijn minst irritant te noemen. Maar Darian had ook geen hoop meer dat hij in leven was. “Het leven gaat verder.” Zuchtte Darian en keek naar een opengeslagen boek dat voor hem lag. “Duisternis oproepen” Stond er als titel van het hoofdstuk. “Waarom moet ik ook alles zelf doen?” Zuchtte hij geïrriteerd en stond op van zijn bureau.

[Migean]

"Mijn gave is, beperkt, ik kan heksen tijdelijk hun krachten ontnemen, ik ben wat ze een neutrono noemen, heksen als mij zijn heel heel zeldzaam, laat staan dat iemand met dezelfde krachten het doorheeft dat hij of zij een neutrono is, het werkt het best als ik iemand vast neem, dan stoppen alle krachten die hij of zij gebruikt, of op hij of zij toegepast worden. Echter, als ik per ongeluk een mens vast pak kan ik hem tijdelijk verlammen ..." zei Annabel, "En dat wil ik absoluut vermijden."
Ze wees op de 25, "Volgens Romeo zal ik dan heksen hun krachten definitief kunnen ontnemen, wel, ik zou ze ook kunnen doen verzwakken, of zoals nu, tijdelijk laten verdwijnen. Ik weet niet echt of ik dit wel zou willen doen, wat als ik per ongeluk de helingkracht van mijn vader wegneem? By the way, welke kracht heb jij?"

Jurgen bekeek de Mini die buiten coffee-time stond, de auto rook voor hem als Gilraen na een regenbui. Maar hij had die auto nog niet eerder gezien, want volgens hem had Floor geen auto.
Hij keek door het raam en zag de meisjes zitten. Zou hij durven vragen of hij erbij mocht komen zitten?

[Jules]

Florence luisterde aandachtig naar wat Annabel over haar krachten vertelde. Het was blijkbaar toch niet zo vanzelfsprekend om met je krachten om te gaan. Blijkbaar leek iedereen, misschien stiekem, ermee te worstelen. Floor zuchtte zachtjes opgelucht. Als Annabel, die haar krachten al zo lang ze leefde kende, af en toe niet wist wat ze ermee aan moest, kon ze zichzelf niets kwalijk nemen dat ze nu het gevoel had dat ze het er liefst van al van af zou zijn.

“Misschien moet je het van de positieve kant bekijken. Je kan misschien nog geld verdienen door heksen aan te bieden hun krachten weg te nemen. Wat als ze er genoeg van hebben. Of dat ouders plotseling een onhandelbare tiener in huis hebben die het vuur constant in de fik steekt?” Floor grapte maar wat, maar ergens was ze serieus. Als Annabel haar gaven volledig zou laten manifesteren, zou ze misschien die van Florence kunnen wegnemen. “Als ik nog vier jaar geduld uitoefen…” Dacht Floor sarcastisch en nipte nog eens van haar thee. “Besides, als er ooit een mens…” God, wat klonk het vreemd om een onderscheid te moeten maken tussen “mensen” en “heksen” “… je lastig valt, kun je die gewoon even tot stilstand brengen. Ik denk dat vele vrouwen je bescherming zouden vragen.”

Floor keek even uit het raam vooraleer ze Annabels laatste, een verschrikkelijkste vraag zou beantwoorden. Wat moest ze zeggen? “Het is nog niet duidelijk, aangezien ik een laatbloeier ben, maar het heeft volgens mijn vader iets met water te maken?” Nee, dat vader-gedeelte zou ze er al helemaal moeten uitlaten. “Iets met water…” Mompelde Floor uiteindelijk zo zacht mogelijk en merkte Jurgen buiten op. Ze zwaaide kort en draaide haar hoofd weer naar Annabel. “Dus hij hoort ook bij je coven en heeft ook krachten. Jullie zijn wel een bonte bende.” Zei Floor en moest terugdenken aan de eerste dag dat ze Annabel en haar vrienden had ontmoet. Ze had geen goede indruk gemaakt, als ze in een slechter humeur zouden zijn geweest hadden ze haar misschien van de aardbol gezapt.

[Migean]

"Hij is een sniffer, hij kan door iemand te ruiken heel wat bepalen, momenteel enkel afstamming, en hij ergens komt waar je geweest bent kan hij het ook ruiken. Eigenlijk ideaal politiemateriaal. Maar zoals je kan raden, zijn gave is nog beperkt." Ze nam enkel slokken van haar koffie verkeerd.
"Maar om het over mijn krachten te hebben, zo positief is het niet, ga je een tiener zijn krachten wegsteken omdat hij in een niesbui een tafel laat verbranden? En vanaf mijn 25ste kan ik dodelijk worden voor gewone mensen, stel je voor dat ik per ongeluk in een winkelcentra nies en dat iedereen rond mij doodvalt? Volgens Romeo zou ik het moeten kunnen omkeren, maar omdat mijn gave zo zeldzaam is kan niemand me het leren. ...." ze draaide het potlood om met haar vingers, "Ik weet dat het handig kan zijn, maar langs de andere kant, gevaarlijk. Jij hebt nog geluk, water, of vuur, het is allemaal terug te brengen naar telekinese, een van de meest voorkomende vormen, er is veel informatie over te vinden. Als je weet waar je moet zijn natuurlijk, en tot gisteren had je daar totaal geen idee van."

"Hey dames!" wou Jurgen zeggen, maar het klonk eerder was als, "ehm, hey, mag ik erbij komen zitten?" en totaal niet vlot.
Annabel keek naar Floor, volgens Annabel was het ijs al voldoende gebroken, maar Floor moest beslissen of Jurgen erbij kwam of niet.


Mira en haar groep keken toe hoe Nellie aan het spelen was met Els.
"Is ze wel normaal? Ze reageert alsof ze zelf drie jaar is." vroeg iemand.
"Misschien komt het omdat omdat haar brein zich heeft moeten aanpassen en dat het vast is gelopen op die leeftijd?"
"Het belangrijkste is dat onze mobilhomes al terug stevig zijn, als het zo doorgaat kunnen we morgen weer op weg."
"Besef je wel dat dit een oorlog kan worden?"
"Er is maar één iemand hier die dat kan weten."
Mira keek Nellie aandachtig aan.
"Maar ik denk niet dat ze het zal zeggen, ze heeft nog geen woord gezegd, behalve tegen Els."