Boek Der Schaduwen

[Jules]

“Stop!” Gilde Floor plotseling, iets te enthousiast. “Die daar…die is…perfect.” Zei ze, terwijl ze naar de kleurencombinatie op het scherm bleef staren. Het was donkerder dan ze van zichzelf gewoon was, en neutraler dan haar uitbundige levensstijl. Maar de kleurencombinatie leek haar te roepen, het straalde gewoon “Florence” uit.

Floor zette een stap dichterbij en wilde bijna het scherm aanraken. Verschillende tinten blauw en grijs pasten harmonieus bij elkaar. “Het lijkt wel…water.” Dacht ze en ze kon bijna de kleuren zien bewegen zoals ze dat in de zee deden. Floor schudde haar hoofd en leek zo uit haar “trance” te geraken. Dan glimlachte ze vrolijk naar de twee mannen. “Niet moeilijk dat Annabel jullie heeft aangeraden. Ik zou bij niemand anders meer mijn verf willen kopen.” Zei ze en keek vanuit haar ooghoeken weer naar het scherm.

[Migean]

Romeo keek naar Annabel, Annabel schudde zachtjes van nee, nee van ze is geen van ons. Of toch voor zover men weet.
Daarna keek Romeo naar Adam.
"Kom even mee met mij." zei Adam, "Even de details overleggen, een kleuren hebben we op voorhand omdat het basiskleuren zijn, maar je zult een redelijk unieke grondlaag nodig hebben die wat tijd zal nodig hebben om gemengd te geraken."
Hij leidde Florence naar de toonbank en nam enkele papieren.
"Ook voor vrienden van mijn nichtje maken we nog altijd papieren op." glimlachte hij, "En voor een meisje dat nieuw in de stad is geven we nog korting ook."

"Enneu, nog altijd blij met je Robje." vroeg Romeo.
"Ja hoor." zei Annabel, "zowel met het schilderij als met de echte."
Romeo keek express even teleurgesteld.
"Maar ik zou het wel leuk vinden als je hem van mijn plafond verwijderd."
"Goh, Aaannaabel, je weet toch dat ik geen kunstwerk vernietig."
"Kan je het dan niet, ehm, verplaatsen, na vijf jaar zou ik toch graag mijn gewilde plafond willen."
"Maareuh, dat is zo, zwart. Ben je zeker dat je niet wat meer kleur wilt?" Hij nam haar handen vast, "En daar ook al zwart, en je kleren zwart, je weet toch de voorwaarde voor"
"Nee." Ze trok haar handen weg, maar het was al te laat, haar nagels waren al glitterend roze. "Verander ze weer." siste ze naar Romeo.
"Nee." zei hij, "Ik weiger zolang jij weigert om kleur te dragen."
Eva sprong uit Annabel haar armen, haar start was op twee plaatsen ook roze geworden. "Miauw."
"Evaatje toch." zei Romeo, hij nam de kat in zijn armen. "Discussietjes zijn niet te vermijden, niet iedereen heeft oog voor fashion zoals wij."

Met haar handen achter de rug liep Annabel langs Floor en Romeo.
"Ik ben even naar het toilet."
En als ik terugkom zeg ik wel dat ik niet van Romeo's nagellak kon blijven omdat ik wou weten hoe ik sta met glitterroze. dacht ze.

[Jules]

Floor volgde Adam om de hele papierwinkel in orde te krijgen. “Cool!” Reageerde ze toen ze van de korting hoorde en haar glimlach werd nog breder. “Eerst gratis kroepoek van de Chinees en nu dit. Ik moet vaker van stad verhuizen.” Grapte ze. Op dat moment schoot Annabel voorbij met de melding dat ze naar het toilet moest. “When nature calls…” Dacht Florence en richtte haar aandacht weer op Adam.

Haar moeder zou blij zijn. Floor had erop gestaan om haar kamer te herschilderen, met het excuus dat dat de enige manier was om haar oude kamer te kunnen vergeten. Maar alles kost een prijs en haar moeder was er ongerust over. Niet dat ze niet genoeg verdiende, maar een verhuis brengt altijd onnodige kosten met zich mee.

Terwijl Adam nog bezig was met de papieren in orde te brengen, viste Floor haar GSM uit haar tas. Ze had nog genoeg tijd om op een mooi uur thuis te geraken, mét verf en een klein bezoekje aan het meer. Niet dat haar moeder op haar zou wachten. “Mam, ben verf gaan kopen. Geen zorgen, het is prachtig.” Smste ze haar moeder. Geen afkortingen, daar had ze een hekel aan. Over de prijs besloot Florence wijselijk te zwijgen. “Het is beter om vergiffenis te vragen, dan toestemming.” Dacht Floor en stak haar GSM weer weg.

[Migean]

Florence en Annabel verlieten de winkel met enkele potten verf, genoeg om al te kunnen beginnen.
Nadat ze de parking uitreden wees Annabel enkele straten aan die voor Florence wel interessant konden zijn qua muziek, sport en kledingwinkels.

Daarna zette Florence thuis af, ze gaf nog enkele adresjes waar voedsel te bestellen. En enkele waar niet te bestellen.
"Als mijn oom de rest van de verf heeft breng ik ze wel."
Ze wisselden nog eventjes nummers uit.
"En als je wilt en ik heb tijd, dan help ik je te verven. Maar nu moet ik er vandoor, zoals ik nu gekleed ben mag ik niet binnen bij Rob, zelfs de bedienden daar zeggen me wat ik niet mag dragen."

[Jules]

Floor was Annabel nogmaals dankbaar dat ze haar vanochtend een rit had aangeboden. Vooruitdenken was dus blijkbaar toch niet één van haar sterke punten, aangezien ze nooit zoveel verfpotten had kunnen dragen op haar fietsje.

“Bedankt voor de tips. En de verf.” Zei Florence nog, terwijl ze de verfpotten uit de truck laadde. Ze stopte halverwege in de handeling, wanneer Annabel over de bedienden begon. “Jeez, hoe streng zijn ze daar?” Zei Florence verbaasd en zette de laatste verfpot op de grond. “Veel plezier, zou ik zo zeggen.” Zei Floor sarcastisch als afscheid wanneer Annabel weer in de Wrangler stapte. Ze zwaaide nog wanneer de auto met krakende banden over het grind wegreed. “Ach, liefde maakt blind, zeker?” Dacht Florence hardop en begon de verfpotten naar binnen te zeulen.

Wanneer de potten veilig binnen waren gebracht, besloot Floor dat ze wat te drinken had verdiend. Ze wandelde naar de koelkast, maar werd afgeleid door een kaartje dat op de tafel lag.

Florence, veel plezier in je nieuwe woonst. Ik hoop dat je gelukkig bent. Tot snel!
Darian & Nicolas

Floor fronste. Wat had dat nu weer te betekenen? Hoe kon haar vader zo snel een welkomskaartje sturen en sinds wanneer zou hij nog eens op bezoek komen? Dat was eeuwen geleden. “Maar waar anders slaagt die “tot snel” dan op?” Dacht Floor. Ze besloot haar hoofd er niet over te breken. De man had waarschijnlijk teveel tussen het stof en papier gezeten en het beïnvloedde zijn hersenen. Wat zij nu nodig had, was wat ontspanning.

Floor dronk wat fris water uit de koelkast en keek op de klok die in de keuken hing. Schilderen zou voor een andere dag zijn, best het weekend. Morgen had ze haar eerste officiële lesdag en al meteen een training met het zwemteam. “Let’s check out the beach…” Zei ze tegen zichzelf en laadde haar tas uit. Ze besloot meteen haar zwempak aan de ultieme test te onderwerpen: meerwater. Na een kwartiertje te hebben opgerommeld, trok Floor de voordeur achter zich dicht. Op weg naar het meer en een zwempartijtje.

[Migean]

Annabel had haar moeders auto meegenomen. Rob zijn ouders waren niet zo gek op Jeep. Maar het reed nu eenmaal zo plezant.
Romeo had haar kamer aangevallen op afstand, van de muren was hij afgebleven, maar hij had in haar kleerkast zitten shiften. Maar waarschijnlijk had Cornelia aan Romeo gevraagd enkele aanpassingen te doen.
Alle deftige zwarte jurkjes waren roze, de betere gothic-stukken had hij afgebleven, maar daar kon ze zich niet in vertonen.
Ze kon er nog mee leven, de rode jurk stond haar goed. Waar ze moeite mee had en nooit verwacht had, was dat Romeo met haar ondergoed ging knoeien. Ze had verschillende kleuren gevonden, en meegenomen in haar rugzak. Ze ging het wel op Rob uittesten.

Rob stond buiten op haar te wachten, een van de bediendes nam de Audi over om in de overdekte garage te gaan stallen.
Hij leidde haar binnen aan haar arm, haast als een gentlemen moest ze hem niet kennen.
In het begin had ze het belachelijk gevonden, hij ook, maar moeders wil is wet. Je had geen andere keus dan te luisteren, anders gebruikte ze haar krachten. Telepathen konden heel wat invloed op je uitoefenen.

[Jules]

Floor kwam hijgend uit het water. Haar zwempak had het overleefd, gelukkig. Het team zou er niet blij mee zijn geweest, mocht het op de eerste dag al verwoest zijn. Florence pakte haar handdoek van het zand en wikkelde zich er lekker warm mee in. Ze besloot dat het tijd was om naar huis te gaan. Teveel zwemmen, zou haar alleen maar overbelasten, en dat was nu ook weer niet de bedoeling.

Floor pakte haar spullen bijeen en keek nog even op de klok.” Jeez, is het al zo laat?!” Schrok ze en sprak weer hardop tegen zichzelf. Dat verklaarde natuurlijk het uitgestorven strand. “De tijd vliegt als het plezant is…” Dacht Floor en haastte zich naar huis. Het leek wel of haar maag plotseling leek te beseffen dat het al lang na etenstijd was, want eens ze thuis was en één van de aanraders van Annabel had opgebeld, begon haar maag protesterend te grommen. “I know, I know…” Zei ze zachtjes en pakte een fles water om haar ergste honger mee te stillen. Dan ging ze zitten wachten op haar pizza…en haar moeder.

“Ligt het aan mij, of ging het wel erg vlot vandaag in het water?” Begon ze na te denken. Over de jaren heen had ze wel wat uithoudingsvermogen gekweekt, daarvoor deed ze nog wat extra’s in plaats van enkel te zwemmen. Maar Floor kon zich niet herinneren dat ze zo lang aan een stuk aan het zwemmen was, zonder vermoeid te worden. Zelfs nu leek ze geen last te hebben van spierpijn. “Laten we hopen dat dat morgen zijn naslag niet heeft…” Dacht ze, maar haar gedachten werden onderbroken door het geluid van de bel. “Pizza, finally!” Gilde ze en met een grote glimlach liep ze op de voordeur af. Haar bedenkingen vergetend.

[Migean]

Xavier en Linda stonden aan het water. Hun zaklampen schenen over het water.
Het was bijna middernacht.
"Ik zie niks op het water."
"Misschien is hij onder het water?"
"Brr, ik weet echt niet waarom we dit doen Xaf, wij tweeën tegen Tarjan. Hij is een vormveranderaar, en wie weet wat hij meer kan."
"Enkele mindere dingen, maar shapeshiften is het leukste." zei een stem achter hen.
Beiden draaiden zich om naar Tarjan maar een figuur rees op uit het zand, het droeg een roos glitterpak, Romeo raakte het koppel aan, en als je magie zou kunnen zien dan kon je zien dat hij de krachten van hen naar hem shifte.
"Waaat?" vroeg Xavier zwakjes.
"Straks uitleg." zei Tarjan terwijl Romeo de krachten naar hem bracht. "Hoeveel zei je Romeo?"
"Drie."
"Ik voel er meer dan drie naderen."
Uit het donker sprong er iets te voorschijn, het leek een grote zwarte wolf. Hij bleef midden in de lucht hangen.
"Eén vast, nog twee te gaan. Romeo, wil je?"
Romeo nam het wezen vast en veranderde het in een stenen exemplaar.
Een tweede sprong te voorschijn en werd met een krachtveld vast gezet.
"Dood het." zei Tarjan, "Het volgende wezen is harder." Hij veranderde eerst in een duitse herder en daarna in een soort grizzlybeer-wolf mengeling. En chargeerde het donker in richting het andere wezen.
Romeo keek naar het tweede exemplaar en nam het ook vast bij een poot, het krachtveld werd kleiner en kleiner tot het beest in as opging. Hij keek naar Xavier en Linda.
"We zijn gestuurd door Annabels grootmoeder, zonder Tarjan waren jullie nu dood, wat hij nu bevecht heeft Johny gedood."
Romeo klonk anders, meer serieus.
Tarjan strompelde terug in de kring van het licht.
Zijn linkerarm bloedde en in zijn rechterknie stond een beet van een wezen dat half wolf half beer moest zijn.
"Het was niet de moordenaar van Johny." zei hij terwijl hij tegen Romeo aanleunde. Die nam de extra krachten terug over. "Deze was zwakker."
Hij liet zich in het zand vallen.
"Hij werd door drie geesten gecontroleerd."
"Wat Tarj wou zeggen;" verduidelijkte Romeo, "Dit zijn magische wezens, opgeroepen met geestkracht, en bestuurd door hun geest. Het is een ander niveau van hekserij."
Hij wou Tarj loslaten maar deze greep zijn hand vast.
"Je hebt een kracht teveel genomen Romeo, ik raad je aan die terug te geven voor hij je vernietigd."
"En hem jou laten vernietigen? Hij heeft eeuwen mijn clan geteisterd, dit is hoe ik met hem afrekenen."
"Dat kan je niet. Hij is mijn last."
Terug, als je magie kon zien, dan zou je nu een zwarte vlek van Romeo zijn arm zien afglijden en in Tarjan gaan.
Tarjan veranderde langzaam in een duitse herder en sprong het water in.
Romeo gaf via het zand de krachten terug aan Xavier en Linda. Vlug probeerde ze een schild over Tarjan te werpen maar het faalde.
"Je moet het even geduld geven."
"JIJ!" schreeuwde Xavier, en tientallen zoals hem.
Het zand sprong omhoog en enkel de echte Xavier stond er nog.
De stenen wolf sprong in stukken uiteen. Romeo wierp er een blik op. En verdween terug in het zand.

Romeo liet muur los. Eva keek hem aan. Zijn hart bonsde zwaar. Het was de eerste keer dat hij zich zo had moeten inspannen om te shiften, ook de eerste keer dat hij zijn geest ergens zette.
Een aantal andere ondersteunden hem terwijl hij zich wou omdraaien.
Hij keek de aanwezigen aan.
"Verwittig Cornelia, Rob heeft een coven opgericht."

Annabel lag lekker te slapen in Rob zijn armen toen zijn gsm afging, hij nam vliegensvlug op.
"Wat? Romeo?" Meer tijd om te luisteren kreeg hij niet.
Zijn moeder stond plots in zijn kamer. Onbewust duwde hij de gsm af en legde die neer.
"Weet je waarom ik hier ben?"
"Ik laat de coven niet los ma, wij zijn heksen, we moeten een coven hebben."
"Niks moeten, Gilraen is een covenvrije stad, dat is al eeuwen zo, eerst Johny, en nu jij. Jullie brengen problemen naar de stad. Dit is één van de weinige punten in de wereld waar heksen zich kunnen verbergen, maar jullie maken een coven, en marker in de magie, en trekken aandacht van anderen. Jij gaat je coven ontbinden."
"Nee moeder."
Cornelia keek Rob hard aan.
"Jij gaat je coven ontbinden." zei ze nogmaals, meer gebiedend.
"Nee moeder, dat ga ik niet doen."
Ze keek naar Annabel, "Ik ben het niet."
"Zij is het niet moeder, ik heb een geestesschild opgeworpen. Jullie hebben het meeste vergeten, maar ik heb oude boeken bestudeerd. Gilraen wordt weer een plaats van macht in de heksenwereld."
"Dwaas."

[Jules]

Floor was blij toen ze eindelijk onder het dikke donsdeken van haar bed kon kruipen. Het was een vermoeiende dag geweest, en als ze wilde vermijden om morgen zich weer te overslapen, had ze haar nachtrust hard nodig. Met een geeuw stapte Floor in bed en trok haar deken op tot haar kin. “Perfect…” Mompelde ze wanneer ze haar ogen dicht deed.

In dromen was veel mogelijk, dus wist Floor niet echt goed wat ze moest vinden van het weiland waar ze in was beland. Ze kon letterlijk de wind voelen die met haar haar speelde. Terwijl de geur van lavendel haar neus binnendrong en de volgens floten. Floor fronste. Het kwam haar allemaal zo bekend voor, maar van waar? Ze wist dat sommige dromen terugkeerden, maar dit leek het niet te zijn.

“Hey Floor!” Werd ze opgeschrikt door een stem achter haar en ze draaide zich om. “Vind je het hier mooi?” Floor keek op naar een jongeman die rustig naar haar toe wandelde. Ook hij kwam haar vaag bekend voor. Floor fronste weer en sprak dan voorzichtig: “Ni-Nicolas?” Kon het zijn? Was het haar broer? Maar ze had hem in eeuwen niet gezien, wat deed hij dan in haar droom?

“Stom postkaartje.” Dacht Floor ergens ver weg. “Dromen zijn er om dingen te verwerken, blijkbaar heb ik het me toch meer aangetrokken dan ik dacht.” Mompelde ze terwijl Nicolas voor haar tot stilstand kwam.
Haar broer glimlachte een stralende glimlach naar haar. Het leek wel of de zon harder begon te stralen wanneer hij het deed. “Jep…Dus, wat vind je ervan zusje? Komt het je niet bekend voor?”

Floor bekeek haar broer eens van top tot teen. Hij was het echt. Hij was ondertussen twee koppen groter dan haar geworden, maar het was onmiskenbaar Nicolas. Hoe kon ze er zo zeker van zijn, ondanks dat ze hem al zeker 18 jaar niet had gezien? Dan nam Floor de omgeving in haar op. In de verte zag ze een huis staan. Twee verdiepingen, een grote veranda die om het huis liep en een boom die aan de achterkant van het huis met zijn takken tot aan het raam reikte. Takken die haar vroeger de kriebels bezorgden, omdat het leken op vingers…

Floor’s ogen werden groot. Dit was haar eerste huis. Waar ze had gewoond tot ze drie was. “Hoe is het…?” “Mogelijk?” Maakte Nicolas haar zin af en trok daarmee haar aandacht weer. Hij glimlachte breder en zette nog een stap dichterbij zijn zus.” In dromen is alles mogelijk.” Mompelde hij. Maar ondanks dat hij lachte, leken zijn ogen koud. Floor kreeg plotseling een misselijkmakend gevoel. Ze moest hier weg. Hoe mooi het hier ook was, er klopte iets niet. Floor wilde een stap achteruit zetten, maar haar broer was haar voor. Nicolas pakte Floor bij haar twee polsen en dwong haar om te blijven staan. Hij deed haar geen pijn, ze kon gewoon plots niet meer bewegen.

“We missen je Floor…” Ging Nicolas verder en plotseling voelde Floor in prikje in haar linkerpols. Haar broer liet haar weer los en een druppel bloed vloeide uit de wonde. “Maar we zullen je snel terugzien.” Plotseling kreeg Floor het verschrikkelijk koud. De wind begon harder op te steken, de lavendel begon rot te ruiken en het gefluit van vogels veranderde in het gekraai van raven. De zon verdween achter een donderwolk en Floor sloeg haar armen beschermend over haar haar lichaam heen.

Oké, that escalated quickly. Haar prachtige zonnige droom veranderde in een nachtmerrie. “Nic, dat is genoeg..” Hoorde Floor plotseling een mannenstem over het weiland roepen. Als ze niet beter wist, zou ze denken dat het de stem van God was. Haar broer glimlachte haar koud aan en zei: “Tot morgen, zusje.” Dan viel de droom in duigen.

Floor werd badend in het zweet wakker. Ze keek op de klok. Bijna zes uur ’s ochtends. Dat was goed, na de vreemde droom zou ze toch niet meer echt kunnen slapen. Zwaar hijgend keek ze haar kamer rond. Er was niemand, de zon begon al op te komen. Dan werd Floor haar aandacht plots getrokken door een stekende pijn in haar pols. Ze zag, zelf in het donker, de rode streep die over haar arm liep. Floor werd lijkbleek en rende naar de badkamer, klaar om over te geven.

[Migean]

Het was stil aan de ontbijttafel bij de familie Walden.
Pol probeerde een gesprek gaande te houden, maar de enige die meedeed was Annabel. Rob en Cornelia zeiden haast geen woord.

Bij de anderen leden van de jeugdige coven ging het anders toe, bij ouders wisten dat hun kinderen heksen zijn en waren zelf ook heks of ermee getrouwd en vertrouwd. Daar was het luidruchtig aan het ontbijt. Geschreeuw en slaande deuren.

Annabel reed in haar moeders auto weg, met deze auto parkeerde ze niet op Johny's plek.
Ze was veel te vroeg op de universiteit. Net als Linda. Die zat half te slapen in de gang.
Annabel wekte haar op.
"Xavier?"
"Die is naar huis of naar Rob denk ik." antwoordde Annabel, "Ben je naar huis geweest?"
Linda toonde haar gsm aan Annabel, vijf gemiste oproepen. Drie van haar ouders, twee van Jurgen.
Annabels gsm begon te rinkelen. Het was haar moeder. Ze duwde af. Ze belde waarschijnlijk in opdracht van haar vader.
"Was Mira hier maar."
"Mira?"
"De vriendin van oom John, zij zou het onze ouders wel kunnen uitleggen."

Jurgen startte zijn auto. Hij liet de kap erop zitten, het was te fris om zonder dak te rijden.
Hij werd een geur gewaar. Een taxi stopte voor zijn auto en een oude vrouw stapte uit, ze was blind, maar liep recht op hem af. Hij wist niet wat hij moest doen. Maar hij kon niet wegrijden door de taxi. De vrouw deed de passagiersdeur open en stapte in. De taxi reed weg.
"Wij moeten praten." zei ze, "Rij maar eerst langs Romeo en Adam."
Hij snoof eventjes met zijn neus. "Annabels grootmoeder."
Ze knikte. "Er staat een snelheidscamera ter hoogte van de Nederweg. Dus rij voorzichtig."
Toen ze een minuut later langs Floors villa langsreden draaide Annabels groetmoeder zich er naar toe. Alsof ze de villa kon zien.
"Nieuwe bewoners in Bukta?"
"Een vrouw met haar dochter."
Ze keek naar het meer erachter. En schudde haar hoofd.
"Laat de coven niet ontbinden Jurgen, de andere zullen het willen, maar we zullen jullie nodig hebben."
"Heeft u iets gezien?" wilde Jurgen weten.
"Niks duidelijks jongen, iedere actie nu heeft gevolgen voor de toekomst, daarom dat jullie nu voet bij stuk moeten houden anders vrees ik voor de toekomst."

Tarjan keek hoe de Mercedes richting het centrum reed.
Het was geen aanval vannacht, het was een verkenningsmissie, een zoektocht naar de verdediging van deze stad of coven, of misschien was het afleiding zodat bepaalde personen hun zintuigen in de war waren. Iemand zoekt iemand, dacht Tarjan.
Hij knabbelde wat op de kluif die hij opgegraven had.
Er waren toch een paar nadelen aan het vormveranderen. Hij hield een oog op villa Bukta. Vandaag ging hij het meisje volgen, om te zien of niemand anders haar volgt.

[Jules]

Floor duffelde zich in in de vrolijke sjaal vooraleer ze het huis uitging op weg naar school. De gekleurde print was het enige fleurige dat ze vandaag aan had. De reden daarvoor was simpel: ze voelde zich slecht. Neen, dat was een understatement, Floor voelde zich rot. Als ze straks dood zou neervallen, zou het haar niet eens verbazen.

Rillend liep Floor naar de ijskast om een flesje water in haar sporttas te stoppen. Daar vond ze een briefje van haar moeder. ‘Schat, hier is wat geld om te eten. Ben vanavond laat thuis.’ Floor fronste weer, het begon een slechte gewoonte te worden. Ze wist dat haar moeder het druk zou hebben, maar ze had haar al bijna twee dagen niet gezien. “Misschien maar beter ook…” Dacht Floor terwijl ze langs de spiegel in de gang passeerde en nog een vluchtige blik op zichzelf wierp. Ze zag er vreselijk uit. Haar wallen hadden wallen en haar maag was niet volledig gekalmeerd. “Mam zou me meteen naar het ziekenhuis sturen.” Mompelde Floor vooraleer ze de deur achter zich sloot.

Ze stapte op haar fiets, in de hoop dat ze het toch iets warmer zou krijgen. Floor had zich vanochtend gekleed alsof het -10 graden was. Met haar nieuwe navyblauwe sweatshirt van “De Gilraen Selkies” hoopte ze het toch iets warmer te krijgen. En dat zou ze kunnen gebruiken. Als er één dag was waarop ze zich niet vreselijk mocht voelen, was het wel haar eerste schooldag. Maar nog belangrijker: haar eerste trainingsdag met het zwemteam. Floor zuchtte terwijl ze richting de school fietste. Ze was goed op tijd, dus besloot ze het rustig aan te doen.

[Migean]

Jurgen parkeerde zijn auto op de parking van de universiteit.
Hij had wat bijgeleerd vandaag, zaken die Rob had verzwegen voor de coven. Nouja, zaken die zijn ouders ook verzwegen. Maar dat hun eigen leider geheimen heeft was iets teveel.
Romeo en Adam hadden hem uitgelegd wat jaren geleden is gebeurd. Hij had zelfs het gsm nummer van Mira gekregen. Hij had haar zelfs gezien, via skype, maar hij wist nu meer dan de anderen.
Hij zag hoe Florence haar fiets parkeerde iets verderop.
Hij snoof even, ze was te ver weg voor haar geur duidelijk mee te hebben, maar er was iets verkeerds. Maar daar ging hij zich niet mee bemoeien.
Zijn zus, Xavier en Annabel zocht hij nu.
Hij vond echter Annabel en Linda. Geen Xavier te bespeuren.
Het was een raar zicht om Annabel in een rode jurk te zien.
"Geen opmerkingen Jurgen." zei ze.
Hij probeerde de lach op zijn gezicht te verbergen.
"Komen Rob en Xavier nog?"
"Geen idee, Xavier is blijkbaar naar huis en Rob heeft pas les om tien uur."
"Heeft iemand met de anderen al gesproken?"
"Rob heeft ze bericht gestuurd, vanavond aan het meer, zonder mij."
Linda keek naar Annabel, "Waarom jij niet?"
"Ik heb er mijn buik vol van. Voor mij moet de coven niet meer."
"En de Zusterschap?"
"Die blijft. Maar als je me wilt excuseren, ik ga eerst even naar Floor." zei Annabel terwijl Floor op het einde van de gang verscheen. Ze schrok lichtjes toen ze Tarjan zag, die wandelde Floor voorbij recht op het groepje af.
"Wanneer?" vroeg hij.
"Vanavond." zei Annabel.
Tarjan keek Jurgen aan, "Raap je zus op, we gaan even bespreken wat jij en ik weten."
"Jij ook al?" vroeg Jurgen.

Annabel was ondertussen al dichter bij Florence. "Slecht geslapen Floor? Dan denk ik dat je niet de enige bent."

[Jules]

“You have no idea.” Antwoordde Floor en geeuwde om het nog eens extra te benadrukken. Ze zette haar sporttas neer en stak haar handen in haar sweatshirt. De fietsrit had haar iets opgewarmd, waardoor ze er nu als een lijk met rode kaken uitzag. Geweldig…

“Hoe kan je nu slecht slapen met al die bedienden om je heen?” Grapte Floor en grijnsde naar Annabel. “Je hebt waarschijnlijk geslapen in een bed van echte ganzenveren ter waarde van weet-ik-veel-hoeveel-miljoen. Hemels!” Floor probeerde nog een geeuw te onderdrukken, maar dat was tevergeefs. Als het zo verderging, ging ze iedereen nog aansteken.

“Nee, even serieus.” Zei Florence terwijl ze achter Annabel haar vriendenkring zag vertrekken. “Niet goed geslapen, omdat?” Vroeg Floor. “Of wil je het liever niet zeggen?” Ze vond het belangrijk om te weten wat er scheelde met haar vrienden. Dat deden vrienden toch voor elkaar? Als je slecht slaapt, moet er iets ernstig aan de hand zijn, vond Floor altijd. Iets anders is het niet waard om je slaaprust te verpesten. Niet dat ze van plan was om Annabel iets over haar nachtmerrie te vertellen. Crazy family was een bom die je niet dropte op de tweede dag dat je elkaar kende.

[Migean]

"Van de bedienden hebben we 's nachts geen last, maar de rest van de tijd zijn ze best ergerlijk, als je van tafel wilt moet je er één wenken om je stoel te verzetten. En als je het zelf wilt doen dan zijn zij en Rob zijn ouders boos." zei Annabel, "En Rob heeft wel een goed bed, maar we werden midden in de nacht gewekt. Een famillie-akkefietje bij Rob dat ik mocht aanhoren."
Ze liet haar rugzak wat lager hangen.
"Laten we ons even opfrissen in het toilet, ik moet even andere kleren aan."
Ze liep Floor voor naar het dichtstbijzijnde toilet. "Wat er in die matras zat waren zeker geen ganzeveren, zo zacht was het niet."

[Jules]

“Auwch, late night wake-up calls are the worst!” Mompelde Floor toen Annabel haar hart uitstortte. Van wat ze zich nog herinnerde van toen ze klein was, wat echt niet veel was, hadden haar ouders ook de slechte gewoonte om familie-drama in het midden van de nacht te veroorzaken. Floor zuchtte. Al die verdrongen herinneringen leken nu terug te komen.

Ze volgde Annabel naar het toilet en zei: “Geen zacht bed? Je zou toch denken dat ze daarin investeren als ze zo rijk zijn.” Misschien ging Floor te ver. Het was niet de bedoeling van haar om Annabel’s vriendje af te kakken. Ze kende Rob nog niet eens, dus had ze het recht niet. Maar weinig slaap werkt nu eenmaal op het humeur, en niet in de goede zin.

Floor waagde een blik in de spiegel, maar werd teleurgesteld door haar spiegelbeeld. Ze had meer kleur dan vanochtend, maar het leek nu of ze door een orkaan was geraakt. Ze haalde het rekkertje uit haar haren en herschikte haar krullen. Niet dat het veel zou uitmaken. Ze had zo meteen haar eerste zwemtraining en dan zou haar haar niet alleen nat worden, maar ook nog eens onder een badmuts worden gepropt.

“Zeg, als je vriendenclubje het ziet zitten, kunnen we misschien vanmiddag samen eten.” Zei Florence terwijl ze het rekkertje om haar krullen draaide. “You know, bijpraten over wie de saaiste prof is. Ik wil voorbereid zijn.” Zei ze met een glimlach.

[Migean]

"Een te zacht bed is ook niet goed, een matras moet ook stevig genoeg zijn." zei Annabel terwijl ze haar jurk afdeed en over de deur van het wc-hokje ging. Ze had een jeans en een gewoon zwart shirt meegenomen, vandaag dus wat meer normaal gekleed volgens sommige mensen.
"Voor mij goed, wel, je weet waar ik zit 's middags dus je ziet wie afkomt, Linda zit veel in de wiccaclub tegenwoordig."
Ze kwam het hokje uit. Ze keek naar haar rugzak en naar de jurk, ze plooide die op en stak hem weg.
"Er zijn enkele oude legendes aan de stad geplakt en daarom dat men hier soms denkt bezig te zijn met hekserij."
Uit haar handtas nam ze een zwarte lippenstift.
"Zo, nu ben ik toch nog een beetje mezelf."
Ze keek naar haar nagels. Ze glitterden nog altijd, het zou gewoon wat tijd vragen, tot Romeo's hekserij op haar nagels afzwakt.
"Leen nooit nagellak van Romeo, geloof me, volgende week loop ik hier nog mee rond, een liter naggellakremover helpt niet."

[Jules]

“Deal.” Antwoordde Floor op Annabel’s aanbod van het eten. Floor bekeek zich nog eens vluchtig in de spiegel. Het zou er maar mee door moeten. Haar eerste echte les, waar ze deftig onder de mensen moest komen, was toch pas binnen enkele uren. Dus ze zou zich na de zwemtraining nog uitgebreid kunnen mooi maken. Hoewel dat vandaag hopeloos leek. “Presentabel. Laten we daarop hopen.” Dacht Floor en liet haar spiegelbeeld voor wat het was.

“Jeez, die nagellak past echt niet bij je outfit.” Mompelde Floor toen Annabel zich had omgekleed. “Je zou toch denken dat Romeo daar iethingy rekening mee zou houden…hoeveel hij ook van roze houdt…of glitters…” Zei Floor en glimlachte naar Annabel.

Daarna beet Floor zenuwachtig op de binnenkant van haar kaak. Het was de tweede keer dat Annabel de “heksenlegendes” liet vallen. En na de droom van vannacht, begon Floor er in te geloven. Hey, je moest toch ergens een verklaring vandaan halen. “Vragen kan geen kwaad…” Sprak Floor zichzelf moed in. “Hey Annabel…” Zei Floor voorzichtig, toen Annabel aanstalten maakte om het toilet te verlaten. “Over die legendes…hoeveel denk je dat er van waar is?” Vroeg Floor. “Ik bedoel: moet ik me zorgen gaan maken als ik zwarte katten zie en letten op vliegende bezems?” Probeerde Floor het wacht luchtiger te laten klinken en glimlachte.

[Migean]

Annabel twijfelde even met haar hand op de deurknop.
"Deze plaats heeft geschiedenis gemaakt in de heksenvervolging. Of dat er echt iets was, geen idee, misschien had de natuur enkele grillen en zocht men schuldigen." zei ze.

"Bezems, ik denk dat zoiets zou opvallen, dan loopt het hier vol met mensen op jacht naar heksen ofzo, maar een kat heeft altijd al iets speciaals gehad, "besloot ze, "alsof ze in de geesteswereld kunnen kijken." ze keek naar Floor, "Volgens een boek in de bibliotheek bewaken ze zelfs je dromen. En het maakt niet uit welke kleur ze hebben."

[Jules]

Floor merkte de serieuzere toon op die Annabel aannam wanneer ze het over de legendes had. Het was een feit dat mensen rare bedenkingen begonnen te maken als ze iets niet konden verklaren. Hell, Floor was er nu mee bezig het zelf te doen. Maar ergens knaagde het gevoel dat het toch geen “natuurlijke grillen” waren.

Floor’s ogen werden groot wanneer Annabel sprak over de beschermende kracht van katten. Een dromenvanger, zelfs in kattenvorm, leek haar nu heel aanlokkelijk in de oren te klinken. Niet dat haar moeder het ooit zou goedkeuren…

“Wauw, je weet er wel precies veel over.” Zei Floor, terwijl de twee meisjes het toilet achter zich lieten. Floor mocht gisteren dan nog gelachen hebben met het idee van Linda en haar “Tarotkaarten voor Dummies”, ze kreeg het idee dat er toch iets meer aan de hand was. “Geef het wat tijd…” Zei Floor tegen zichzelf. “Annabel komt wel los.” Dacht ze verder. “En zoniet, dan zijn waarschijnlijk alle nachtmerries en andere vreemde dingen al lang voorbij…” Floor gooide haar sporttas weer over haar schouder. “En anders moet ik echt eens achter een kat gaan zoeken.” Dacht ze.

[Migean]

"Wel ..., ik heb veel tijd in de bibliotheek doorgebracht, en oom Johny vertelde me vroeger verhaaltjes voor het slapengaan." zei Annabel, "En je weet hoe je bent als je een kind bent, dan geloof je alles."

Ze botsten haast tegen Tarjan aan.
Hij bekeek Floor van kop tot teen. Alsof hij iets probeerde te vinden in haar.
"We moeten eens praten Annabel, en het beste voor Rob opdaagt."
"Ik heb les, Tarj."
"Het zal niet veel tijd nemen." Hij wendde zich tot Florence. "Excuseer me dat ik met je vriendin ga lopen."

"Wat moet je." siste Annabel terwijl ze zich verder beweegden van Florence. "Geld?"
"Jurgen heeft me wat gegeven. Maar daarvoor kom ik niet. Nalia wilt je ontmoeten, en misschien wil je wel onze dochter ontmoeten."
"Jullie hebben een kindje!" riep ze blij en verrast. Vlug probeerde ze zich te herpakken. Ze wou wel dat Florence haar wat leerde kennen, maar zo'n kinderlijke reactie wou ze liever achterwege laten als nieuwe vrienden nog altijd in de buurt waren.
"Nellie, een heksje in spe."
"Hoe oud?"
"1 maand. Maar ik wou je even spreken over de coven en over," hij keek achterom, Florence was al uit het zicht verdwenen. "haar."
"Floor? Is ze eens van ons?"
"Ze weet het nog niet." hij bleef stilstaan, de aula waar Annabel les had was achter de hoek. "Er is iemand op zoek naar haar." Hij maakte aanstalten voor weg te gaan maar Annabel hield hem tegen. "Ik moet nu gaan." zei hij.
Ze gaf hem een briefje van 50.
"De volgende keer geef ik meer."
Hij stak het in zijn zakken.
"Als Jurgen met Rob gepraat heeft gaan we bij je grootmoeder wonen, daar zal niemand Nalia zoeken."
Ze keek hem vragend aan.
"Je moet nog veel leren over je eigen stad Annabel." De laatste lettergreep klonk meer als een blaf. Niemand was in de buurt.
Als een Duitse Herder liep hij van het universiteitsterrein af.