Boek Der Schaduwen

[Jules]

“Geen…probleem…” Mompelde Floor toen de onbekende man met Annabel wegwandelde. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Herkende ze hem van ergens? Vaag…heel erg vaag? Floor schudde het van haar af. “Een nieuwe stad en iedere onbekende trekt op elkaar.” Besloot Floor en draaide zich om richting het zwembad.

Ze stuurde een smsje naar Annabel wanneer ze in de kleedkamer stond. “Ben al door. Zie je straks bij de lunch.” Floor keek naar de klok op haar GSM. De lessen zouden zo dadelijk toch beginnen. Ze besloot straks Annabel wel te ondervragen over de onbekende. “Die meid kiest er wel de mysterieuze types uit.” Mompelde ze terwijl ze haar lockertje op slot deed. Ze rekte zich nog eens uit, herschikte haar badmuts en wandelde naar het zwembad.

Floor genoot wanneer ze voor de laatste keer het water in dook. Haar tijden waren goed, het team was vriendelijk en hoe langer ze in het water zat, hoe beter ze zich voelde. Plotseling werd ze opgeschrikt door het fluitje van de coach. “Walder! Gelieve wat water IN het zwembad te laten.” Riep die en Floor stopte met zwemmen. Ze keek om zich heen. Ze had de baan aan de zijkant van het zwembad gekregen. Het oefenbaantje…om op te warmen… “Sorry coach.” Stamelde Floor terwijl ze de schade bekeek. Blijkbaar was haar slag sterker dan ze zich herinnerde. De tegels rondom haar waren kletsnat. “Oké, dat was het voor vandaag dames. Goed gedaan.” Floor zwom naar de zijkant en klom het zwembad uit. Haar maag rammelde. “Luchtime…” Dacht Floor en haar buik gromde in overeenstemming.

[Migean]

Een duif volgde Florence haar bewegingen. Haar geest bezeten door een andere geest. Tarjan landde in haviksvorm naast haar op de tak. Dit was voldoende voor de geest te verstoren, en de duif haar vrijheid te geven.
Hij keek de duif na.
Een dreamwalker die de gave van lenen heeft geleerd. Hij vloog weer op. In zijn familie waren er geen dreamwalkers, maar nu hij nadacht, met een coven en de juiste boeken kan je ook dreamwalken ...
Nu viel het hem op, de verkenners van vannacht waren een afleiding geweest, de mindere demonhonden en beer waren geen verkenners, maar afleiding. Waarom had hij het niet zien aankomen. Een beproefde tactiek op plaatsen waar covens strijd leveren, maar in dit deel van de wereld, waar de beschaving wat meer heerst en covens of clans minder gebruikelijk zijn, had hij dit niet verwacht.

Jurgen zat al aan tafel met Linda toen Tiffany erbij kwam zitten. Ze wou haar tarotkaarten weer op tafel leggen toen Rob erbij kwam.
"Wat doe jij hier?"
Tiffany begon haar kaarten weer op te bergen.
"Ze is een van ons Rob." viel Jurgen haar bij.
"Ze is niet van de coven."
Linda legde haar handen op de schouders van Tiffany.
"Blijf zitten Tiff."
"Ik ben nog altijd de leider van de coven, dus ik beslis wie er in zit."
"Jouw leiderschap wordt betwist."
"O ja?" Rob stond recht. Echter, een hand op zijn schouder dwong hem weer te zitten.
"Hoe denk jij erover?" vroeg hij aan Annabel.
"Dat moet je na schooltijd uitvechten, niet nu, en iedereen, kalmeer. Floor zal hier straks zijn, ze mag niks abnormaals merken."
"Maar hij betwist mijn" en hier werd Rob onderbroken door een kus van Annabel.
"Florence is juist de zaal binnengekomen, dus hou je kalm." fluisterde ze in zijn oor, "En ze weet het nog niet, maar ze is één van ons."
"Hoe?", ook Linda en Tiffany keken vragen naar Annabel, die haalde gewoon haar schouders op van, ik weet het, maar ik kan het niet uitleggen.
Jurgen opende zijn flesje water, "Ze ruikt zoals Gilraen achter een regenbui."
"Hoe je romantiek voor jezelf broer." zei Linda.

[Jules]

“Hey…iedereen…” Zei Florence verbaasd wanneer ze de tafel van Annabel in de hoek van de cafetaria had gevonden. Vijf paar ogen staarden haar aan. Meer dan Floor had verwacht of gehoopt…veel meer. “Meteen voor de leeuwen gegooid op de tweede dag…” Dacht Florence met een gepijnigde blik, maar besloot de uitdaging aan te gaan. Nieuwe mensen ontmoeten moest er ooit toch eens van komen, beter nu meteen, dan gaf ze iedereen de kans om maar meteen te zeggen wat ze van haar vonden, in de plaats dat ze het achter haar rug zouden moeten doen.

“Wat?! Ik krijg altijd reuzehonger na een training.” Zei Floor blozend wanneer de ogen haar bleven aankijken. Ze schoof een stoel naar achteren en zette haar plateau gevuld met frieten en een cheeseburger op de tafel. Oké, misschien niet de gezondste maaltijd, maar definitely de energierijkste. “So…” Mompelde ze om de stilte wat te verbreken. Ze knabbelde op een frietje en zei: “Ik ben Floor, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al.” Ze keek de tafel afwachtend af en nam een beet van haar cheeseburger. Ze was blij dat ze iets in haar mond had. Dan kon ze geen stomme dingen zeggen uit zenuwachtigheid. “Maar wat als ik nu kei hard op mijn broek smos?” De paniekerige gedachte sloop Floor’s gedachten binnen en ze schudde haar hoofd in de hoop dat die weg zou gaan. Nee, ze zou zich niet belachelijk maken. Not today!

[Migean]

"Hey Floor." zei Annabel. "Dit is Rob. Tiffany heb je gisteren al ontmoet. Dit is Linda" Linda hief haar hand eventjes op, "En dat is haar broer Jurgen." Hij knikte naar haar.
"Linda haar vriend is er niet, we denken dat hij vandaag niet zal komen." zei Annabel.
"Wat doe je vanaAUW" Jurgen keek Linda aan, "Juist, ja." Het meer.
"He Floor, wat dacht om vanavond samen te gaan eten. Er is een leuk restaurant in het centrum, Akro, ze maken Zuiderse gerechten. Enorm veel variatie." zei Annabel.
Rob keek Annabel aan.
"Zonder de jongens, die hebben andere zaken vanavond." vervolledigde ze haar uitnodiging.

Tarjan maakte een kleine tekening in het zand. Hij plaatste mooie vlakken keien in verschillende kleuren in de hoeken en een zwarte in het midden.
Hij mompelde enkele woorden, in zijn taal.
Hij zag een huis, een meisje, een jongen, een vader, een moeder.
Hij wou nader kijken toen de vader in het visioen naar hem keek en het beeld verdween. De steen in het center was verschoven. En drie van de gekleurde stenen waren zwart geworden, er kwam rook onder hen uit. Hij fluimde op een van zijn stenen, gesis en rook.
Dit had hij nog nooit meegemaakt. De visiesteen vloog in brokken uit elkaar, hoe kon één stukje niet ontwijken, een klein streepje werd op zijn voorhoofd gebrand.
De andere twee kon hij misschien door Romeo terug herstellen/hershiften, maar een van de belangrijkste stenen was hij nu kwijt, waardoor de hele set momenteel waardeloos was.
Hij keek naar villa Bukta.
Hij voelde te laat dat hij aangevallen werd.

[Jules]

“Hoi!” Antwoordde Floor vrolijk toen Annabel de onbekende gezichten voorstelde. Niet iedereen leek even enthousiast, maar dat heb je als je de nieuwe bent. “Lijkt me leuk!” Reageerde ze op de uitnodiging van Annabel en haar maag knorde weer. Floor besloot het geluid meteen de kiem in te smoren en nam nog een grote hap van haar burger. Misschien nog een voordeel dan het een girls-night-out was. De jongens van Annabels vriendenkring, behalve Jurgen dan misschien, hadden haar aangekeken alsof ze een ontsnapt experiment was dat moest worden opgesloten. Floor rilde.

Ze besloot het gesprek verder te zetten vooraleer haar gedachten weer paranoia werden. “Het komt goed uit, want mijn moeder is er toch niet vanavond…alweer. Ze moet overwerken.” En daar begon het, Floor begon te bazelen. Ze slikte nog een brok burger door en besliste dat ze eerst moest denken en dan zeggen. Niemand gaf om haar moeder.

“Ik moet nog wel even overhuis. Kwestie dat ik de villa niet volledig onbewoond laat. Straks komen er nog wasberen ofso het huis in.” Grapte Floor en nam nog een grabbel frietjes. “Zeg maar een uur en dan zie ik je wel in het restaurant.” Floor nam een laatste hap van de cheeseburger en spoelde het door met water. Net op tijd, want haar eerste officiële les begon zo dadelijk.

[Migean]

Een jonge vrouw liep bij de Valkaerts binnen.
"Er ligt een jongeman aan het meer, zwaargewond."
De wachtkamer van Dr. Valkaert was in rep en roer, sommigen dachten om hun eigen, anderen dachten aan wat er buiten gebeurd zou kunnen zijn.
De deur vloog open. "Wat is er gaande?" riep Dr. Valkaert.
"Er ligt iemand dood te bloeden aan het meer."
Vlug nam hij zijn dokterstas en liet hij zijn patiënten achter.
De jonge vrouw volgde hem. Ze liep even snel als hem.
"Het is Tarjan." zei ze.
"En jij bent?"
"Zijn dochter." ze verdween eensklaps.
Hij gleed op zijn knieën tot stilstand voor de verminkte Tarjan.
Zijn handen hield hij enkele centimeters boven hem. Rood licht straat tussen Tarjans lichaam en zijn handen. De mensen die volgden waren nog te veraf om te kunnen zien.
Hij keek om en riep.
"Bel een ambulance."
Hij richtte zich tot Tarjan, "Ik vraag me af of je weet dat je dochter zal krijgen, en wanneer je gaat weten dat ze gaat tijdreizen, maar blijkbaar heb je jezelf gered nu."
Zijn handen werden plots afgeweerd, hij kon het moeilijk verklaren, maar ze werden, weggeduwd.
"Hmm, dat ding houd je dus in leven, maar als je het niet onder controle houd kan ik je niet verder genezen."
Hij opende Tarjans ogen en scheen erin met een lampje.
"Godver. Wie het ook was, ze hebben je buiten strijd gesteld."
Ondertussen was heel wat volk dichterbij gekomen.
"Heeft iemand al een ziekenwagen gebeld?" riep hij.

[Jules]

Floor fietste vrolijk fluitend naar huis, wanneer ze voorbij een menigte kwam aan het meer. Ze vertraagde met haar fiets wanneer ze een ambulance met zwaailichten middenin de menigte zag staan. Floor beet op haar lip. Ze kreeg altijd de kriebels van ziekenwagens. Het kon iets stom zijn zoals een been breken, maar het kon evengoed je leven zijn waarvoor een ambulance werd opgeroepen. Floor stopte met haar fiets rondom het kringetje ramptoeristen. Ze besloot zich afzijdig te houden. Ten eerste: er was niets wat ze kon doen en ten tweede: ze zou flauwvallen als ze bloed zag. Neen, een dokter zou ze nooit worden.

“Wat is er gebeurd?” “Hij lag aan het meer.” “Dokter Valkeart was de eerste ter plaatse.” “Lijkt ernstig.” Verschillende zinnen kwamen Floor ter ore. Genoeg om haar een idee te geven en genoeg om haar maag te laten omdraaien. Hier zou ze zich dus echt niet mee moeien. Te veel kans op bloed. Lijkwit draaide Floor haar fiets om en reed haastig verder richting huis.

---

“Denk je niet dat je hem wat te hard hebt aangepakt?” Vroeg Nicolas voorzichtig. Zijn vader draaide zich met een ruk om. Als Nic niet beter wist zou hij zeggen dat zijn ogen even rood opgloeiden. “Hij is een probleem Nicolas.” Siste zijn vader en Nicolas moest zich inhouden om niet ineen te krimpen bij zijn aanblik. Hij leefde al lang genoeg bij zijn vader om te weten dat je geen zwakte mocht tonen. Maar soms vergat hij hoe beangstigend zijn vader wel niet kon zijn. “Hij heeft je gezien!” Ging Darian Walder verder en maakte een handgebaar. “Het zou niet lang meer duren voor hij het allemaal had uitgepuzzeld. Ik heb ons wat extra tijd gegeven.”

“Maar we hebben toch nog genoeg tijd? We weten dat het Walder-bloed in Florence sterk is. En we weten wat haar krachten zijn sinds gisterenavond. We hebben nog…” Nicolas stopte even en telde. “…vier jaar vooraleer we onze krachtigste aanval ooit kunnen maken.” Darian stopte even met ijsberen en zuchtte. “Je zus heeft niet te training gehad die jij hebt genoten. Hoe vaak moet ik je dat nu nog zeggen?” Bij de laatste zin vloog zijn stem weer woeden uit. Maar deze keer bleef Nicolas zijn vader strak aanstaren. “Ze weet niets van dit alles en al is ze een natuurtalent dan nog vraagt het discipline. Nee, het moet vanavond gebeuren. We vertellen haar alles, bevrijden haar krachten volledig en leren haar hoe ze ermee omgaat.” Hij zweeg even en keek het raam uit, richting het meer. “Ze zal voor ons kiezen…niet voor dat stelletje…amateurs…”

---

Floor kwam bezweet aan bij Villa Bukta. Die cheeseburger bij lunch was toch niet zo’n tactisch idee gebleken. Ze had steken in haar zij en stapte hijgend van haar fiets. Haar gedachten van hoe ze nooit meer zoveel zou eten werden onderbroken door een stel vreemde auto’s die ze op de oprit zag staan. Floor fronste weer. De villa lag iethingy afgelegen, dus auto’s konden gemakkelijk ergens anders parkeren als ze dat wilden. Wat deden ze dan hier voor haar huis?

Alarmbelletjes begonnen bij Floor te rinkelen. Ieder normaal persoon zou de politie hebben gebeld, al was het vals alarm, maar Floor besloot de avonturier uit te hangen. Ze somde nog snel in haar hoofd de 5 stappen van zelfverdediging op en deed dan de voordeur open. “Je krijgt vijf seconden om mijn huis te verlaten.” Riep Floor, maar haar stem bibberde meer dan ze zou hebben gewild. “Hallo?” Riep ze nog eens. Floor stapte verder binnen, terwijl onder haar voeten het parket vrolijk kraakte. Ze zou echt de slechtste inbreker/avonturier ooit zijn. Zachtjes vloekend wandelde ze richting de keuken. Ze had die baseballbat nooit mogen wegdoen, hij zou nu geweldig van pas komen.

Ze hoorde gekraak in de keuken en verstijfde spontaan. Vooraleer ze kon gillen of wegrennen kwamen twee mannelijke gedaanten de keuken uitwandelen. Op beide van hun gezicht stond een glimlach. “Hallo Florence!” Zei de oudste stem. “Welkom thuis!” Riep de andere. “P-pap? Nicolas?” Reageerde Floor stomverbaasd.

[Migean]

Andere artsen verzamelden zich rond Tarjan.
"Dit is een raar geval." zei één van hen. "Hij lijkt lichamelijk nog in orde. Er is ook geen reden waarom."
"Culbert." zei Joey Valkaert, "Ik denk dat dit iets is voor, specialisten."
Een groot deel verliet de kamer, ze stonden nog met vijf rond hem.
"Wat denk jij Jean?" zei Joey.
De vader van Annabel stapte naar voor en liet zijn handen over Tarjan glijden, goudachtig licht speelde op tussen zijn handen en Tarjan. En eensklaps moest hij ze terugtrekken, alsof er een vonk ontstaan was.
"Nog nooit meegemaakt." Hij keek naar een andere collega, "Bel Romeo, hij is de enige die verklaring kan geven wat er in deze jongen huist, en zeg dat hij Mira moet contacteren."
Ook Jean keek even in Tarjans ogen.
"Wat of wie het is, ze hebben hem goed toegetakeld, hij had dood kunnen zijn." hij keek naar een andere collega, "hoe noemde Romeo het wezen in deze jongen?"
"Een Korak."
"Wel, die Korak houdt hem in leven."
"Het is ook wat de mannelijke leden in zijn familie doodt." Met vier keken ze naar degene die nu had gesproken, hij had de gave alles te onthouden wat hij las. "Het staat in een boek over hekserij in het Oostblok."
Joey opende zijn dokterstas en haalde er de visiestenen uit.
"Weet je wat dit zijn?" vroeg hij.
"Visiestenen, gemakkelijk te activeren, tien verschillende kleuren plus een zwarte steen in het midden. Het patroon is niet noodzakelijk, verschillende boeken vermelden verschillende patronen en verschillende kleurcombinaties, het hoeven zelfs geen stenen te zijn, zolang het een zwarte vlakke kei in het midden is."
"Oké Marijn, dit is momenteel voldoende."
Hij nam zijn gsm en belde zijn schoonbroer.
"Adam, de jongen van daarnet, het is hekserij."

De politiecommissaris legde de hoorn neer en keek naar het blad voor hem, en schreef, mankement aan het hart.
Papierwerk moest nu eenmaal gebeuren als er ergens een gewonde viel. Hij nam de sleutels van zijn auto. Op weg naar buiten sloten enkele agenten bij hem aan. De rest blijf bezig waar ze mee bezig waren.
Buiten stond een Ferrari, Adam en Romeo.
"Mira kon het niet maken."
"Enig idee waar die heksen zijn?"
"Het is een covenleider en zijn zoon." Dit was Adam Trizan die het zei. "Darian Walder, zijn ex-vrouw woont in villa Bukta, jouw zus bood haar hulp en bescherming hier."
"Mijn zus heeft geen krachten." zei Adam Paradox.
"Ze heeft de wet aan haar kant." wist Romeo te zeggen.
Een aantal andere auto's voegden zich achter de Ferrari.
"We zijn niet krachtig genoeg." aldus Adam P.
"Jij gaat eerst met je mannen. Als ze door de sirenes nog niet weg gaan, dan komen wij in actie."
"Toch, we hebben geen coven. We stellen niet zoveel voor."
"We zijn met meer."


De Mercedes stopte naast de Porsche en de Toyota GT.
Jurgen stapte uit en ging naast Tim en Xavier staan. Joris keek hem even aan en Rob sloot het boek waaruit hij aan het voorlezen was.
"Twee man." zei Jurgen, "Haar vader en broer."
Met hen vijven keken ze even richting villa Bukta, ze waren vlakbij.
"Wil je dit nog doen Rob?"
"Ze ruikt als Gilraen na een regenbui?"
Jurgen knikte, "Net als Tarjan en jij, is ze een afstammeling van Curran Wald en Kendra."
"Waar is Tarjan, we zouden hem nu kunnen gebruiken." viel Tim bij.
Jurgen wees naar enkele vlaggenstokjes die in het zand staken, wat verderop.
"Ze hebben hem uitgeschakeld. Had hij hekserij op een andere plek uitgevoerd hadden ze hem misschien niet gevonden. Maar ik ruik het alsof hij het onder de ogen van Floor haar vader uitvoerde."
"Die man, hij is, degene die Johny heeft opgeleerd?"
"Ook degene die Johny heeft vermoord."
"Laten we gaan."
"Je weet toch dat ze sterken staan."
"We hebben onze coven, en onze Broederschap."
"Ze zijn ouder."
"Als we niks doen, zullen we niks meer hebben."

[Jules]

“Wat doen jullie hier?” Vroeg Floor wanneer de grootste verbazing wegtrok. Ze bleef de twee mannen voor zich vragend aanstaren, zij konden enkel staan glimlachen. “Hoe…hoe zijn jullie trouwens binnengeraakt?” Ging Florence verder, aangezien haar vader, noch haar broer blijkbaar iets te vertellen had. Floor kreeg haar verstand terug en de radertjes begonnen te werken. Haar vader onderbrak haar volgende vraag net op tijd.

“Mag een vader zijn dochter dan niet komen bezoeken?” Zei Darian en stapte op Floor af en knuffelde haar. “Well, that’s awkward…” Mompelde Floor terwijl ze het lichamelijk contact onderging alsof ze lam was. Ze knuffelde niet terug, daarvoor had ze hem te lang niet gezien. “Of een broer zijn zus?” Nicolas zette ook en stap dichterbij en kneep Floor in de schouder. Vriendschappelijk, familiaal, niet bedoeld als pijnlijk.

“Oké, tuurlijk wel, maar dit is gewoon verdacht.” Zei Floor en dan had ze het nog niet over het feit dat geen van beide een sleutel had om binnen te komen. Ze wandelde naar de koelkast en nam uit gewoonte een flesje water. “Weet mam ervan?” Vroeg Floor terwijl ze de deur sloot en een wenkbrauw optrok naar haar vader. “Nee, en dat zouden we ook graag zo houden.” Antwoordde die.

Plotseling keek haar broer met een wazige blik in de ogen. Floor wilde er iets van zeggen, maar haar vader nam haar bij de schouder en leidde haar de kamer uit. “Florence, ik wil je iets vertellen. Maar dit is de tijd, noch de plaats ervoor.” Zei Darian, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken vluchtig naar zijn zoon keek. “Het is belangrijk…érg belangrijk.” Benadrukte hij. Ze kwamen tot stilstand in de woonkamer en haar vader stopte haar een briefje in handen. “Ik wil graag alles uitleggen. Het zou zoveel verklaren.” Zei hij en trok puppy-ogen. “Wauw, moeten de kinderen dat normaal niet doen?” Dacht Floor en wilde haar mond opendoen om haar vader te bedanken, maar hij praatte verder.

“Op dit briefje, vind je een adres. Ik zou het appreciëren als ik je vanavond er zou zien. Om 6 uur. Wil je dat doen…voor mij?” Floor staarde haar ader stomverbaasd aan. Ze wilde nee zeggen. Nee, om wel een duizend redenen. Welk recht had hij om zomaar plotseling haar leven binnen te glippen? Waar kwam hij vandaan? Wat wilde hij echt? Besides, ze had al plannen. Floor wilde haar mond opendoen en duidelijk haar vader afwijzen, toen dat Nicolas uit zijn trance kwam en de woonkamer binnenstapte.

“We hebben niet veel tijd.” Zei die slechts en Darian knikte naar zijn zoon. Hij pakte Florence bij de handen en keek haar diep in de ogen. “Alsjeblieft?” Vroeg hij weer en Floor smolt. Het leek wel alsof al haar tegenspraak onnuttig was, ze was het vergeten. “J-ja…tuurlijk…vanavond.” Antwoordde ze en haar vader glimlachte naar haar. “Goede meid.” Zei hij en streelde haar over het haar.

Nicolas wandelde de deur uit en haar vader volgde hem. “We moeten gaan, Florence. Maar we zien je vanavond.” “Oké.” Antwoordde ze, nog even mak en volgde hen naar de voordeur. In de verte hoorde ze politiesirenes. “Oh, voor ik het vergeet…” Zei haar vader en stopte haar nog extra papieren en een sleutel in de hand. “Die auto daar…” Zei hij en wees naar een zwarte Mini. “Die is van jou.” Hij kuste Floor op het voorhoofd en wandelde richting de BMW. Nicolas zat al aan het stuur. “Bedankt Floor.” Zei Darian en stapte ook in. Haar vader deed het raampje van de passagierskant open en keek zijn dochter nog een indringend aan. “Mocht iemand het vragen…je hebt ons niet gezien…” “Ik heb jullie niet gezien.” Herhaalde Floor. Haar vader glimlachte nog eens, knikte dan naar Nicolas en ze scheurden er vandoor. Floor bleef verdwaasd op de stoep staan.

[Migean]

Rob en zijn Broederschap waren de hoek nog niet om toen de auto weg reed.
Tim hield hem tegen.
"Haar broer wist dat wij of de politie eraan kwam. En haar vader heeft, wel, dezelfde gave als je moeder." hij pauzeerde even, "Sterker, het heeft een, wrange nasmaak." Hij nam het boek uit Robs handen, en kuste het.
"Eleanor Delange, ik dank u voor het neerschrijven van geestesschild niveau vier."
"Niet te fanatiek worden Sonic." Rob draaide zich om, "Laten we vlug weer wegwezen."

Drie politie-auto's reden door maar de auto ervoor reed de oprit van villa Bukta op en stopte met piepende banden naast de mini. Drie van de vier inzittenden stapten uit.
De commissaris voorop wandelden ze op Floor af.
"Adam Paradox, politie, er is vanmiddag een vreemdeling tot bloedens toe geslagen aan het meer, we vermoeden dat de daders daarnet hier waren, mogen we even het huis doorzoeken?"

De andere auto's reden niet meer voorbij, die hadden gezien dat drie politie-auto's de achtervolging hadden ingezet en dat ze geen hulp meer konden bieden bij het huis. Ze waren allemaal terug naar hun huis of werkplek teruggereden.
Enkel Romeo en Adam niet, ze stopten bij de auto's van het Broederschap.
Adam belde zijn schoonzus.
"We sturen Cornelia naar je. Meredith haar dochter is oké denken we, maar we zouden toch beter Meredith enkele dingen laten vergeten zodat ze niks verkeerds tegen haar dochter kan zeggen."

[Jules]

Floor leek uit haar trance te komen door de stem van de commissaris. Ze knipperde even verbaasd met haar ogen en zei dan: “Ja, tuurlijk, geen probleem.” De politie stapte het huis binnen en Floor realiseerde zich te laat dat ze eigenlijk een soort van huiszoekingsbevel moesten hebben. “Geeft niet…” Dacht ze. “Er was hier toch niemand. Mam is vanochtend vroeg vertrokken en ik ben net aangekomen.” Zei ze tegen zichzelf en wandelde achter de politie het huis in.

Dan merkte ze pas de papieren in haar hand op. Het eerste was opgevouwen. Er stond een adres op. “Kempenlaan 1, Oscylon 18 uur.” Floor fronste weer, terwijl rondom haar het geluid van schuifelende mannenvoeten door het huis hoorbaar waren. “Osyclon?” Dacht Floor. Ze kende het. Het was een dorp net buiten Gilrean waar haar moeder en zij waren gepasseerd toen ze op weg waren naar hun nieuwe huis. Het was een halfuurtje rijden, maar waarom moest ze daarheen?

Floor pijnigde haar brein. Het was belangrijk, waarom kon ze het zich dan niet herinneren? Ze besloot verder te zoeken tussen de papieren. Misschien vond ze een aanwijzing. Haar ogen werden groot wanneer ze de verzekeringspapieren van de auto vond. Op haar naam…volledig betaald…Met de sleutel in haar hand. “Holy macaroni!” Mompelde ze en keek snel om zich heen of niemand van de politie haar reactie had opgemerkt. Niet dat ze iets had misdaan, ze had papieren vast van een auto, haar auto. Dat mocht toch iedereen?

Plotseling kwam alles terug. Haar vader en broer hadden haar opgezocht. Maar ze mocht niets zeggen? “Wacht, betekent dat dat zij de schuldigen zijn?” Dacht Floor verder. De politie had gezegd dat ze de daders van een misdaad waren. Hadden haar broer en vader die vreemdeling tot bloedens toe geslagen?” Floor werd lijkbleek. Haar maag begon weer te protesteren. “Ik denk dat ik…” Riep Floor naar niemand speciaal en rende het toilet in om over te geven.

“Oké, even alles herschikken.” Zei ze tegen zichzelf toen ze haar gezicht natplensde met water. “Ik heb een auto gekregen. Zomaar…wel niet zomaar, waarschijnlijk als omkoperij…Een auto die ik al heel lang wil…maar die ik niet kreeg van mam…omdat ik ervoor moest werken…ondanks dat ik al mijn rijbewijs heb…en ik heb een vreemde droom gehad…met mijn broer…en nu staat mijn broer hier…en mijn vader…maar ik mag het niet zeggen…en ze zijn mogelijk daders van een misdaad?” Het leek Floor te gek voor woorden nu ze alles in zichzelf op een rijtje zette. Maar dat was toch echt wat er was gebeurd, of toch voor zover zij et wist. Floor keek nog eens op het briefje met het adres. Ze zou ernaartoe gaan, dat had ze immers beloofd. Haar vader wilde haar iets belangrijks uitleggen, wel dan kon hij beginnen met die misdaad. Ze zou niets tegen de politie zeggen. Dat mocht ze niet, dat kon ze niet. Bij de gedachte alleen al, leek haar herinnering aan het bezoek van haar vader en broer te verdwijnen. Floor stak het briefje met het adres in haar broekzak vooraleer ze het toilet uitstapte.

[Migean]

De agenten verlieten het huis. De commisaris wachtte tot Florence terug was. Na enkele onbevredigde antwoorden te ontvangen op zijn vragen gaf hij haar zijn kaartje.
"Als je iets binnenschiet, laat het ons weten." hij liet een pauze vallen, "ook al is het, ongewoon."
Hij liet haar achter.
Het kaartje was dubbelzijdig. De achterkant vermeldde het advocatenbureau van Marie-Louise Paradox, waar Florence haar moeder werkt.

De hele kamer was goudkleurig. Tarjan lag naakt in het midden. Jean zijn handen zweefden boven de borstkas. Joey hield een hand op een schouder van Jean, zijn heelkracht doorgeven aan hem. Een andere collega deed hetzelfde. Soms flikkerde het goudkleurig licht, om even afgewisseld te worden door pure duisternis.
"Stop, stop stop." zei Jean na de zoveelste keer.
"Die Korak van hem, die houdt het heelproces tegen."
"Maar hij geneest."
"Traag ja, maar onze krachten hebben geen effect, meer zelfs, dat wezen probeert ons tegen te houden, vermoedelijk omdat het niet tegen helende krachten kan, waardoor we Tarjan zijn genezing juist vertragen."
"Enig idee wanneer hij terug oké is?"
"Nee, en zelfs als zijn lichaam volledig hersteld is, hij is in coma, en geen idee wanneer hij eruit zal komen, als hij eruit komt."
"Heeft iemand Nalia al gevonden?"
"Annabel zei dat er zelfs een baby is."
"En?"
"Niemand weet waar."
"Ze kan tijdreizen."
"Wie?"
"Zijn dochter, zij leidde me naar hem."
"Zei ze iets speciaals?"
"Nee. Het is ook gevaarlijk voor haar om te reizen, je kent wel de theorie van het butterfly effect."
"Inderdaad."

[Jules]

Florence bedankte de politie en sloot de deur achter hen. Ze zuchtte eens diep en ging op de grond neerzitten. “Wat had je dan verwacht?” Zei ze tegen zichzelf. “Denk je echt dat je vader zo stom was om bewijsmateriaal achter te laten?” Floor sloot haar ogen en speelde met het kaartje dat de commissaris haar had gegeven. “Ongewoon…” Herhaalde ze de woorden en plotseling begon Floor hysterisch te lachen. “Ja hoor…” Zei ze terwijl ze rechtstond. “Oh, hallo, commissaris.” Zei ze en deed alsof haar hand een telefoon was. “Mijn vader staat hier voor mijn voordeur na me jaren te hebben genegeerd en mijn broer bezoekt mij in mijn slaap. Gelieve dat even te onderzoeken.” Floor schudde haar hoofd en stak het kaartje in haar broekzak. “Hij moet denken dat ik gek ben, alsof ik nog in spookverhalen…” Floor haar ogen werden groot en ze fluisterde: “…geloof.”

Annabel haar woorden van die middag kwamen terug. “Legendes…heksenlegendes…” Mompelde Floor. Ze stopte met wandelen en keek naar de woonkamer. “Nee!” Zei ze ferm tegen zichzelf en schudde haar hoofd. “Ik ben hier te oud voor. Er zal wel een logische verklaring voor zijn. En die ga ik nu zoeken.” Floor draaide zich om en nam haar jas van de kapstok. Het was tijd om haar nieuwe auto uit te proberen.

---

“Zal ze komen?” Vroeg Nicolas en stond zenuwachtig op zijn benen te draaien. “Geduld, mijn zoon. Ze komt.” Antwoordde Adrian en ademde diep in en uit. De twee mannen stonden in een veld, met de leden van hun coven. Adrian draaide zich om naar de mensen die in een kring geduldig stonden te wachten. “Vanavond zal onze coven worden vervolledigd. Florence, mijn dochter, is de laatste schakel. De laatste schakel om de absolute macht te krijgen.” Enkele mensen juichten, anderen knikten serieus of glimlachten.

“Peter, ik heb je hulp nodig.” Een man van middelbare leeftijd zette een stap naar voren. Ondanks zijn jonge leeftijd had hij al grijs haar. “Een oorlog wil ik vermijden…” Zei Darian, maar in zijn hoofd dacht hij verder: “op dit moment.” “Daarom dat ik deze neutrale plek heb uitgekozen. We zijn niet in Gilrean, dus ook niet op het territorium van een andere coven. Ze kunnen ons dus niets kwalijk nemen. Toch wil ik voorzorgmaatregelen nemen.” Peter knikte. “Ik wil het bezoek met mijn dochter privé houden. Geen pottenkijkers. Zorg ervoor!” Gaf Darian het bevel. Peter knikte weer en ging op de grond zitten. Hij ademende diep in en sloot zijn ogen.

Dan draaide Darian zich om naar zijn zoon. “Houd haar in het oog. Peter zorgt voor de afleiding. Maar mocht er toch iemand in slagen om Florence te volgen, wil ik dat je me waarschuwt. Dan zal de coven ingrijpen.” Nicolas knikte en ging naast Peter op de grond zitten. Ook hij sloot zijn ogen en ging in een trance.

---

Florence belde in de auto naar haar moeder. Haar GSM ging direct naar antwoordapparaat, natuurlijk. Floor rolde met haar ogen en sprak tegen de voicemail: “Hey, Mam. Ik zal vanavond waarschijnlijk laat thuis zijn. Ik heb met vrienden in een restaurant afgesproken. Ik zie je morgen. Kus!” Floor legde op en zuchtte eens diep. Nu kwam het moeilijke gedeelte. Ze zou Annabel moeten afzeggen, zonder argwaan te veroorzaken of iets te verklappen, niet dat ze dat kon. Ze had de hele rit gedacht wat ze ging zeggen. Uiteindelijk waren er twee opties overgebleven: ze had of verschrikkelijke, besmettelijke buikgriep en bleef thuis of ze had vrienden van Narmandya die haar kwamen bezoeken. Floor besloot een SMS te sturen met de boodschap dat ze ziek was. Zo kon niemand haar iets kwalijk nemen en zouden ze ook niet langs haar thuis komen, want het risico op besmetting was te groot.

Nadat Floor de SMS had gestuurd voelde ze zich schuldig. Maar ze kon niet anders. Ze had antwoorden nodig, en die zou haar vader haar kunnen geven. Floor nam de afslag richting Oscylon wanneer het plotseling hevig begon te onweren. Het weer leek achter haar op te komen. Floor rilde. Het zag er gevaarlijk uit. Gevaarlijk in de zin van: ontwortelde bomen en overstroomde rivieren. Geen weer om buiten te komen, op kans van eigen leven.

[Migean]

De wind stak op aan de over van het meer.
De jongens waren niet meer alleen, Romeo en Adam stonden in het midden van de cirkel, de meisjes waren ook met vijf nu Tiffany opgenomen was in de nieuwe coven. Ze stonden afgewisseld, een jongen, een meisje.

De enigen die ouder dan 25 waren stonden in het midden, beiden mannen, maar dat deed er niet toe om krachten te kanaliseren, de cirkel was in evenwicht.

"Ze verlaat Gilraen."
"Er is haar moeder beloofd haar enkel te beschermen in Gilraen." antwoordde Adam. "Als ze de stad verlaat is dat haar verantwoordelijkheid."

Annabel dacht na, behalve een berichtje met, hopelijk ben je vlug terug gezond, had ze niks gestuurd. Ze kon sturen, je bent een heks, zoals ik. Maar ergens, ergens ging dat niet. Het is de taak van de ouders, of als de heks geboren werd in een niet-heksen gezin, wel, dan moest je maar hopen dat er een vriend van de familie was die er iets van afwist en aan te brengen aan de ouders dat dit normaal is. Zeldzaam, maar niet onmogelijk, de meeste mensen hadden wel een heks ergens in hun stamboom. Haar eigen moeder heeft geen krachten, maar de rest van de familie wel.

"We kunnen haar niet volgen."
"Ze verwachtten dat we iets doen. Ah daar is het al. Ik voel de geesten." Dit was Romeo aan het woord, terug op serieuze toon.
"Hou jullie concentratie hoog."
Iets naderde over de oever. Romeo stuurde zijn krachten uit over de grond.
Zand, aarde, gras, ze maakten obstakels waar de geesten waren.
"Annabel, geef me je hand."
Romeo shifte haar krachten niet, en wel. Hij shifte haar geest.
"Reik uit met je hand, je voelt het ook, we sturen je kracht over het zand."
Eén van de geesten viel weg.
"Super, hij voelde je niet komen, je bent gewoon een blinde spot voor hen."

[Jules]

“Ze komt eraan.” Zei Nicolas en kwam uit trance. Een raaf ging verdwaasd op een tak van een boom zitten die het dichtst bij het veld stond. “Ze is er…” Fluisterde Darian.

Floor kwam tot stilstand bij een veld. Ze fronste, maar haar GPS beantwoordde de vraag die ze in haar hoofd stelde: “U heeft de plaats van bestemming bereikt.” “Creepy.” Dacht Floor en stapte de auto uit. Ze vouwde het papiertje met haar adres weer op en stak het in haar broekzak. “Hallo?!” Riep ze de leegte in, met haar hand op het open portier van de auto. Ze wilde geen risico nemen, als het moest kon ze zo instappen en wegscheuren. Het weer deed vreemd, deze plek was vreemd, Floor voelde zich vreemd…Met andere woorden: teveel vreemde dingen. De adrenaline raasde door Floor haar aderen.

“Welkom thuis Florence.” Sprak haar vader en kwam het veld af stappen. “Sorry voor de keuze van plek. Er waren…omstandigheden…” Floor fronste weer. Lekker vaag. “Geen probleem.” Loog Floor en gooide het portier dicht. “Bedankt voor de auto trouwens. Dat had je…echt niet moeten doen.” Haar vader glimlachte. “Ik weet dat ik geen ideale vader ben geweest, Florence. Maar dat wil ik nu goedmaken. Kom.” Zei hij en wenkte haar richting het veld. Als een schaap volgde Floor haar vader, maar binnenin werkte haar brein op overuren. Wanneer zou ze de bom droppen, het hele “heb je bijna iemand vermoord”-gedoe? Maar haar gedachten werden spontaan onderbroken wanneer ze midden op het veld een cirkel mensen tegenkwam. Ze stonden allemaal op en knikten beleefd. Sommige mompelden “hallo”. Floor wilde wel iets terugzeggen, puur uit beleefdheid, zo was ze nu eenmaal opgevoed, maar ze was te verbaasd om iets te zeggen.

“Floor, heb je enig idee wie deze mensen zijn?” Vroeg haar vader haar. Floor schudde haar hoofd, wegens gebrek aan spraakvermogen. “Florence, dit is een cirkel…we zijn heksen.” Bam, en daar was de zoveelste bom. Het werd Floor allemaal even te veel. “Niet overgeven!” Schreeuwde haar brein en als compensatie viel ze dan maar op haar knieën neer in het gras. “Floor, gaat het wel?” Hoorde ze de stem van haar broer en Nicolas kwam haastig naast haar zitten. Ze knikte en mompelde: “Even…zitten…” “Adem diep in en uit.” Reageerde haar broer bezorgd en Floor knikte weer en begon te ademen zoals Nicolas haar had opgedragen.

Na een tijdje voelde ze zich weer iets beter. Ze moest het de “cirkel” wel toegeven, die mensen hadden geduld. Ze verdrongen haar niet, stelden geen lastige vragen, ze laten haar gewoon rustig bekomen. Er verscheen een glimlach op Floor haar gezicht en ze was bang dat ze straks weer in een hysterische lachbui zou belanden. Niet de beste eerste indruk…”Dus…jullie zijn heksen…” Zei Floor uiteindelijk. Ze besloot dat het deze keer niet de tijd was om een grap te maken over zwarte katten en vliegende bezems. “Wacht, betekent dat dat Ananabel…?” Floor durfde de gedachte bijna niet afmaken. Maar haar vader onderbrak haar toch net op tijd.

“Floor, je bent mijn dochter. En dat maakt je een heks. Het is te lang verzwegen voor je. Maar nu heb je de kans om je krachten te ontdekken. Is er de laatste tijd niets vreemds gebeurd?” Vroeg hij haar. Hij leek bijna bezorgd. Maar als ze nog één iemand hoorde vragen over “ongewone toestanden” dan ging ze gillen. “Ja, mijn broer bezocht mij in mijn slaap.” Mompelde ze sarcastisch. Haar vader glimlachte. Oprecht, spontaan. Floor keek hem verbaasd aan. Was hij niet kwaad om haar brutaliteit? “Dat is omdat je broer ook gaven heeft, Florence. En we willen jouw gaven ook mee in onze cirkel. Zou je dat graag hebben?” Floor haar ogen werden nog groter. De misselijkheid kwam weer op en ze begon weer diep in- en uit te ademen.

[Migean]

Het was donker.
Pikdonker.
Donkerder dan de nacht.
Tarjan voelde de geesten rond hem. Hij voelde ze rondom hem bewegen. Alsof ze hem betasten.
"STOP" riep hij.
Nog geen tel later klaarde alles op.

Hij was weer in de stad waar hij opgroeide.
Wel, stad was een mooi woord voor het, er schoot niet veel meer van over.
Schoot, nog zo'n woordspeling die je kon toepassen.
Gebouwen waren beschadigd.
Geen hekserij deze keer, maar kanonnen.
Waar hij opgegroeide had erg onder oorlog geleden.
Een smerig afschuwelijk zwart monster kwam op hem af.

"Korak."
"Je bent niet bang van me."
"Geen reden toe. Van geen enkel van jullie."
Meerdere verschenen van achter hoeken en struiken.
"Meer zelfs, ik weet wat je bent, wie jullie zijn."
Tarjan wandelde rond in zijn 'droom'.
"Jij bent de grote Korak, degene die de vloek over ons heeft geroepen." Het monster veranderde in een grote struise kerel, wat ongeschoren, een grote gouden ring in een oor, wat zigeunerachtig.
"En jij bent oudoom Janis." Een ander veranderde ook naar een menselijke gestalte.

Hij liep nog andere mensen van zijn stamboom af. De meesten hadden wel iets dat ze kenmerkten naar de tijd waarin ze hadden geleefd.
"Jullie zijn allemaal de mannelijke erfgenamen van de grote Korak. En geeneen van jullie is ouder dan 32 geworden, omdat de Korak jullie verslond."
"En jij gaat dat stoppen?" zei de grote Korak. "Menig Korak is tenonder gegaan aan het Beest."
"Ik zal iedereen bevrijden van jouw vloek."
"Dat kan je niet."
"Dat kan ik wel."
"Je plan zal niet slagen." De grote Korak begon met meerdere stemmen te spreken, het werd terug donkerder. "Ik kan je onderbewuste en je bewustzijn lezen. Je kan ons niet doden, wij doden jou."

Tarjans geest zat weer vast in de zwarte gevangenis, hij voelde niemand meer, alleen duisternis. Het Beest hield hem in leven, de Korak. De helft van zijn bloedlijn. Misschien kon dat hem wat beschermen voor het Beest hem consumeerde.


"Visualiseer het gebied." Rob en Annabel stonden met Romeo en Adam in het midden van hun coven.
"Voel het evenwicht van jullie coven. Voel hoe je de krachten kunt laten samenwerken."
"Ik kan nog altijd Joris krachten niet lezen." zei Rob.
"Geduld, die outen zich nog wel." zei Annabel. "De coven is in evenwicht omdat hij ook een heks is."
"Beweeg je geest niet buiten het gebied."
"Er zijn geen vreemde geesten meer."
"Waakzaam zijn, tot Florence terug is moeten we ons gebied in de gaten houden." zei Romeo.
"Waarom tot dan?" vroeg Rob.
"Ze gaan haar eventjes laten bekomen. En terwijl ze hier antwoorden zal proberen te vinden moeten we het gebied met bezweringen beschermen. En enkel met een evenwichtige coven kunnen we dit goed doen. Misschien dat een jeugdige coven toch nog zijn nut zal hebben voor dat."
"Hoedat?"
"Hoe sterker je kracht, hoe zwakker je bezweringen, tenzij je als Romeo opgroeid in een, in zijn geval clan, waar men van kindsbeen al leert bezweringen te gebruiken. Dan blijven ze even sterk als op je 25ste."

[Jules]

Het eerste wat Floor wilde schreeuwen was “nee”. Ze had hier niet om gevraagd. Ze wilde dit helemaal niet. Dat was zoals je kind een foute naam geven waarmee hij of zij de rest van zijn leven werd gepest. Maar daar kon je nog bij ingrijpen. Je kon je naam laten veranderen. “Als ik het niet doe…” Zei Floor fluisterend na een moment van stilte. Enkel Nicolas en haar vader konden haar horen. “…Wat gebeurt er dan?” Vroeg ze en keek haar vader vragend aan. Darian zuchtte diep en Nicolas keek haar betreurd aan.

“Je krachten zullen hoe dan ook manifesteren, Florence. Of jet het nu wil of niet.” Darian zweeg even en het leek alsof hij zijn woorden moest wikken en wegen vooraleer hij verder ging. “Maar je kan wel een andere coven kiezen.” Zei hij uiteindelijk. Een schok ging door Nicolas zijn lichaam heen en hij keek zijn vader verbaasd aan. Darian zijn gezicht bleef in de plooi.

“Niet dat we dat zullen laten gebeuren.” Dacht hij. “Wat je ondertussen doet kan me niet schelen, maar uiteindelijk zul je bij ons horen. Of je het wil of niet.” Darian was niet van plan om zijn dochter met zijn krachten over te halen. Maar als het moest, dan moest het.

Florence knikte en stond traag op. De mensen van de cirkel kwamen weer wat dichterbij staan. Wachtend op haar beslissing…”Wel, ik neem aan dat de aap uit de mouw is en dat het hele “heks-gedoe” dat belangrijke ding was wat je me wilde zeggen…” Mompelde Floor. Plotseling leken haar vragen terug te komen. “Maar, waarom heb je dan iemand pijn gedaan?” Vroeg Floor en staarde haar vader recht in de ogen aan.

Hij schrok niet eens van haar vraag, hij vroeg zelf niet waar ze het over had. Darian zuchtte diep en zei: “Het was noodzakelijk. Je zal nog wel leren dat er goede en zwarte magie in de wereld is. Niet iedere heks gebruikt zijn krachten voor het goede. Ik heb die persoon pijn gedaan, om anderen te beschermen…om jou te beschermen.” Darian bleef zijn dochter droevig aankijken en iets knapte in Florence. Zo slecht kon hij het toch niet met haar voorhebben? Ze wist helemaal niets van het hele “heks-wezen”. Wat voor haar leek op een aanval, was misschien wel een verdediging. Floor knikte en vroeg: “Wat moet ik doen?”

Haar vader glimlachte gelukkig en gaf haar een knuffel. “Je maakt de juiste beslissing.” Fluisterde hij en draaide zich om naar zijn coven. Nicolas gaf haar nog eens een kneepje in de schouder en volgde dan zijn vader. “Florence heeft gekozen om haar geboorterecht met open armen te ontvangen.” Hij sprak met krachtige stem. Floor had nooit doorgehad dat haar vader zo charismatisch kon zijn. De mensen in de coven juichten uitbundig. Floor moest glimlachen. Ze had nooit gedacht dat ze zo snel ergens in werd opgevangen.

“We zullen vanavond een cirkel werpen en vragen aan de Godin om de gaven die ze zo vriendelijk heeft geschonken aan mijn dochter te helpen manifesteren. Bovendien willen we Florence zo goed mogelijk helpen om haar krachten te begrijpen en ermee te leren omgaan.” De mensen van de coven vormden spontaan een cirkel en sloten Floor in. Ze stond alleen in het midden. “Uiteindelijk is het Florence haar beslissing wat ze doet met deze krachten. We zullen haar altijd helpen, welke richting dat ze ook uit gaat. Maar we hopen dat ze voor ons zal kiezen. Wees gezegend!” Eindigde Darian zijn speech en de mensen in de cirkel herhaalden “wees gezegend”.

[Migean]

"Laten we naar huis gaan." zei Adam.
Haast iedereen was al weg. Romeo, Annabel en Rob waren er nog.
"Ik ga bij oma gaan slapen."
"Lijkt me een goed plan." viel Romeo haar bij, "Kunneu ze onzeu ziener niet zien."
"Ben je bang van wat je ouders zeggen? Mijn broer verstaat het wel hoor." zei Adam.
"Het is pa niet, het is ma."
"Zal ik met haar prateu?"
"Nee schat, Marie-Louise, is een geval apart, het moet niet gemakkelijk zijn om als mens geboren te worden in een heksenfamilie, het is zeldzaam, maar het gebeurt." Adam leidde Romeo bij de arm naar de auto.

Toen de Ferrari weg reed stonden er nog twee mensen in het zand.
Rob wandelde naar de plek waar Tarjan was aangevallen.
"Ga je je weer schuldig voelen?"
"Hij had iets ontdekt. Denk ik."
"Je moet Nalia proberen te vinden, ze is hier."
Rob keek even op naar Annabel.
"Het meer houdt niet van heksen, je kent de gevaren ook."
Het was waar, door het verleden had het water een rare uitwerking op heksen. Het water op gaan was om problemen vragen.
"Maar zij is er toch in geslaagd?"
"Misschien kan Tarjan meer dan enkel zichzelf veranderen?"
"Ze hebben een kind."
Rob bleef stil.
"Nellie, je hebt een nichtje Rob." ze probeerde vrolijk te zijn. "Je bent nonkel Rob nu."
"Wat als het kind ook een Neutralisator is. Krachtiger dan jij?"
"Je weet wat de kansen zijn schat. Het is zelfs zo zeldzaam dat het nergens in een boek staat."
"Romeo zei." zei Rob.
"Romeo en Tarjan zeiden beiden dat ze er geen kennen, Tarjan had er van gehoord, zijn familie had er ooit een tegengekomen, 1000 jaar geleden. En Romeo's clan had er ook van gehoord, toevallig van de zelfde."
"Laten we gaan."
"Ga je met me mee Rob?"
"Nee Annabel, ik denk dat ik beter naar mijn broer ga, dat ik als een broer gedraag."
"Wat met Nalia?"
"Iedereen is bang om op het meer te gaan, iedereen mijdt het center. Ik hoop dat ze terug op de oever geraakt."


En ja, Nalia was terug op de oever, samen met Nellie.
Niemand had het gezien, ze had de groep ook niet gezien.
Als ze over het water liep, waren haar ogen gesloten.
Had ze altijd gedaan, dan zag ze de geesten van de verdronken heksen niet, ze kon ze wel horen, maar ze kon het negeren.
Ze had verhalen gehoord, en gezien hoe vrienden bang werden hoe verder ze het meer probeerden op te gaan.
Zij had de aantrekkingskracht ook gevoeld. Maar minder. Alsof geesten geen of minder invloed hadden.
Ze bevond in villa Bukta. De achterdeur was niet op slot, of ze had het onbewust via telekinese geopend, dat kan ook.
Ze had melk uit de koelkast gepakt, ze dronk een glas terwijl ze Nellie de borst gaf. Dat kind kon drinken als geen ander, en groeien.
Ze opende met haar krachten een doos die dichtbij stond.
Niks handigs.
Ze liet alle spullen gecontroleerd terug de doos in gaan en opende een ander. Een fleece-dekentje, en een kussentje dat door een kind in de lagere school was gemaakt, het was tenminste al iets. Ze had alles van slaapgerief op het eilandje achter gelaten, ze had al haar krachten en handen vol om de afstand te overbruggen. Ze ging wel ergens anders een plaats vinden.
Maar ze wou niet terug naar haar ouders, de enige plaats waar die haar niet zouden lastigvallen was bij Annabels grootmoeder.
Maar die wist ze niet wonen.
Een doos viel om, de inhoud spreidde zich over de vloer.
Nalia raapte alles weer op met haar krachten en zette de doos terug.
Ze wiegde Nellie in slaap, sommige dozen wiegden zachtjes mee, als Nellie dit nu al onbewust doet, dacht Nalia, wat zal het zijn als ze ouder word?

[Jules]

Floor stond stil in het midden van de cirkel. Ze had geen idee wat ze moest doen. Bestond er geen handleiding voor dit hele heks-gedoe? “Ik ben de slechtste heks in history…” Dacht Floor terwijl vier mensen uit de cirkel een kaars aanstoken. Floor keek haar vader vragend aan, maar die had zijn ogen gesloten in pure concentratie. Dus verdwaalden haar ogen naar haar broer. Nicolas glimlachte haar bemoedigend toe. Floor voelde zich iets geruster, niet dat het veel uitmaakte. Haar maag stond op springen.

Plotseling voelde Floor een krachtige wind opzetten. Hij was zo krachtig dat ze tegen de grond werd geduwd. Ze wilde gillen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Panisch keek ze om zich heen, maar niemand reageerde. Was dit normaal?! De wind nam af, maar Floor zag dat de kaarsen die waren aangestoken onnatuurlijk vlam vatten. Ze wilde iemand waarschuwen, maar nog steeds leek niemand het te deren. De vlam veranderen weer in normale grootte en Floor hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Blijkbaar maakte het deel uit van de cirkel, maar zij vond het gewoon beangstigend. Vooraleer ze rustig kon ademhalen hoorde ze het geluid van golven in haar oren. Het leek wel of ze waterspatten op haar huid kon voelen. Maar het regende helemaal niet, dus dat kon niet. “Bijna.” Vormde Nicolas met zijn lippen en sloot toen weer zijn ogen. Oké, het hoorde er dus duidelijk bij. “Kon niemand me waarschuwen?” Dacht Floor geïrriteerd, maar haar woede veranderde in angst toen de aarde onder haar voeten begon te beven. Net zo plotseling dat het was opgekomen, werd alles weer rustig. De aarde stopte met schudden en Floor kon de grond wel kussen uit gelukzaligheid. In plaats daarvan besloot haar lichaam dat het genoeg had doorgemaakt voor vandaag en viel ze flauw.

“Floor? Floor! Alles oké?” De stem van haar broer drong langzaam tot haar hersenen en Floor voelde iemand aan haar schouder rukken. Ze kreunde en opende langzaam haar ogen. “Laat het een droom zijn…” Fluisterde ze, maar ze keek in de gezichten van de covenmensen. “Bummer…” Dacht Floor en probeerde recht te komen. “Zachtjes!” Beval har vader, maar hielp haar wel rechtop. “Voel je je beter?” Vroeg Darian en keek haar bezorgd aan. “Eerlijk?” Vroeg Floor en nam de staat van haar lichaam op. De misselijkheid was voorbij, dat was gelukkig één ding. Maar er was wel iets voor in de plaats gekomen. Floor voelde letterlijk de mensen om haar heen. Het leek wel alsof ze hun bloed door hun aderen voelde stromen. “Geen idee.” Bracht ze uiteindelijk uit.

Haar vader en broer hielpen haar helemaal recht. Florence stond nog even wankel op de benen, net een pasgeboren hertje, maar al gauw voelde ze zich goed genoeg. “Wat was dat?” Vroeg Floor uiteindelijk. “We hebben de volledige macht van je gaven losgekoppeld. Het is normaal dat je je uitgeput voelt. Het gaat voorbij, geef het enkele uren.” “En wat gebeurt er nu?” Ging ze verder. “Wel, je training kan beginnen. Je zal je krachten niet meer zo sterk kunnen gebruiken tot je 25e.” “Dus wat ik nu voel is…niet normaal?” Het leek altijd op hetzelfde neer te komen. Haar broer schudde het hoofd. “Als je krachten net zijn losgelaten, zijn ze even op een piekpunt van sterkte. Je zou nu bij wijze van spreken de wereld kunnen veroveren, en binnen enkele uren nog geen veertje heffen.” “Geweldig…” Mompelde Floor. Ze voelde geen behoefte om de wereld te veroveren. Ze wilde en bed…en een warme kop thee…en haar moeder. Floor kon wel huilen.

“En hoe zit het nu juist met die gaven? Wat zijn ze?” Haar vader en haar broer keken elkaar even aan. “Wel…” “Dat is moeilijk te zeggen…” Maakten ze elkaars zinnen af. “We hebben gisteren een test gedaan met je bloed.” Floor haar ogen werden groot. Dus Nicolas had haar die snee echt gegeven? “Maar zoals eerder gezegd, Florence.” Ging haar vader snel verder, vooraleer ze haar broer neer de keel zou springen. “Kunnen gaven voor goed en kwaad worden gebruikt. Dus er kan nog veel veranderen gedurende je training.” “Er bestaat niet zoiets zoals een handboek voor krachten?” Vroeg Floor sarcastisch. Tuurlijk niet, dat zou té gemakkelijk zijn. “Nee, maar we weten wel dat je een sterke affiniteit hebt met water. Dat kan vele kanten opgaan.” Zei Nicolas. “Wel, dat verklaart het zwemmen…” Dacht Floor. “Je kan water sturen…of in water veranderen… of regen creëren…misschien zelfs ijs. Er zijn zoveel mogelijkheden! “ Nicolas klonk enthousiast, enthousiaster dan zij in elk geval. “Dat zal je training uitmaken.” “Great, huiswerk. Daar komt het op neer.” “Alleen als je geen wandelend gevaar wil worden.” Reageerde haar vader en keek haar streng aan.

Floor zuchtte. Ze voelde zich plots doodmoe. De hele heks-ontdekking, haar vader en broer opnieuw zien, krachten hebben, nee, het was genoeg voor één dag, méér dan genoeg. Haar vader leek haar gemoedstoestand door te hebben en gaf haar een kneepje in de schouder. “Dat hoeft nu niet meteen. Bekom maar eerst van je eerste cirkel. Ga naar huis en slaap eens goed.” Zei Darian en het klonk Floor als het beste idee wat ze in jaren had gehoord. “Bedankt…” Zei ze alleen maar en draaide zich om, richting haar auto. “Wil je dat Nicolas meerijdt? Voor je veiligheid.” Floor schudde het hoofd. “Nee, dat lukt nog wel net.” Nicolas knikte en Darian ging zijn dochter achterna. “Floor, dit is nog voor jou.” En stopte haar een boek in haar handen. “Het is een Boek Der Schaduwen, iets dat alle heksen hebben. Hierin staan enkele basisspreuken. Die kan je gebruiken voor rust, inzicht of als je ons wil contacteren.” Floor keek haar vader weer fronsend aan, maar nam het boek aan. Het was klein en licht. “Het is niet altijd even veilig om ons te bellen. Maar als je een kleine cirkel op je eigen houdt, kan je ons altijd bereiken. En geen zorgen, je hebt enkel kaarsen nodig.” Haar vader knipoogde nog eens naar haar en Florence glimlachte flauw terug. Lekker verdacht…Maar ze besloot haar verstand op nul te zetten. Er zouden nog meer dagen komen om zorgen te maken, en nog veel meer zorgen. Ze knikte en wenste iedereen een goede nacht. Dan klom ze vermoeid achter het stuur en reed naar huis, richting haar bed.

[Migean]

Eva keek aandachtig rond. Ze was op onbekend terrein. Ze was in de Ferrari van haar baasjes gekropen, maar het gebronsde baasje had niet graag dat ze in de Ferrari sliep, dus had ze onder de stoel gekropen toen ze haar baasjes hoorde naderen. En ze had gewacht tot de auto lang genoeg stilstond om eruit te springen.
Het water smaakte anders. Ze zag ook wezens op het water. Niemand had erop gelet dat ze uit de auto was gesprongen.
Technisch gezien was ze Adams kat, Adam en Eva, maar Romeo gaf haar de meeste aandacht en kleur.
Ze drong via een raam villa Bukta binnen.
Het rook er muf naar het karton.
De geur die er ging, ze had het al geroken. Ze stopte aan de keukendeur, en piepte erlangs. Ze zag een vrouw met haar baby.
Nee, ze ging niet om aandacht vragen, babies waren het laatste dat Eva in haar buurt wilde, babies maken geluid, en eisen aandacht op die haar toekomt.
Ze liep rond en vond de potten verf van Florence.
Ze klom erop en stootte er een om. Comfortabel waren ze niet gestapeld. Ze sprong terug op de grond en stapte met haar rechterpoten door een beginnende plas verf.
Een grote sprong en ze zat op het bed.
Ze likte haar vacht. Hmm, nog proper genoeg. Slaapje doen, op het voeteind, onder de lakens. Baasjes hadden het niet graag, maar ze was niet bij de baasjes.

Nalia schrok van de vallende verfpot. Nellie bleef kalm, eender welk kind had beginnen huilen, maar ze was nieuwsgierig.
Ze zag het leven anders dan andere zuigelingen.
Haar moeder nam haar op en vluchtte naar buiten, een fleece-dekentje en een kussentje met haar mee.
Maar ze wist niet waar naar toe.
Dokter Valkaert woonde niet ver, maar die kende haar vader, erger, mevrouw Valkaert zou haar moeder kunnen bellen.
Ze had geen andere keus, terug naar haar eilandje. Geen extra eten mee, maar Nellie had tenminste terug een volle maag.
Ze kreeg de vlagjes en lint van de politie in het oog.
Maar ze dacht niet dat Tarjan zich zou laten overvallen. Nee, Tarjan zit per ongeluk ergens vast en zal zich wel weten te bevrijden en terug naar hen toekomen.
Langzaam wandelde ze terug over het water. Het vergde veel aandacht, concentratie. En negeren van de stemmen van de dode heksen.

In het ziekenhuis ging de monitor, biep, biep, biep, ....
Tarjan lag in een wit ziekenhuiskleed. De zon was aan het ondergaan.
Rob stond bij het raam. Er lagen enkele dikke dekens op de grond.
Iedereen wist wel wie hij was, zijn connectie met Tarjan wisten ze niet. Ze waren zich nu aan het afvragen of ze wel Rob zijn ouders moesten inlichtten of niet. Uiteindelijk besloten ze van niet.