Boek Der Schaduwen

[Jules]

Floor draaide de deur achter haar in het slot. Ze wilde geen ongewenste gasten deze avond. “Niet dat dit zal helpen…” Dacht Floor terwijl ze haar sleutels aan het haakje in de gang hing. Ze moest eens navragen wat die obsessie van heksen met inbreken was. En, veel belangrijker, hoe ze zich ertegen kon beschermen.

Floor slenterde de keuken in en nam nog wat water. Haar moeder was nog niet thuis. “Goed zo.” Zei Floor hardop. Voor één keer kwam het uit. Met het flesje water in de hand stapte Floor de woonkamer in. Ze zocht kaarsen…een zoektocht die nog lang kon duren. De dozen die haar moeder en zij dagen geleden in de kamer hadden gedumpt, waren nog altijd niet uitgepakt. Maar Floor was vastbesloten. Ze zou haar vader vanavond nog contacteren, ondanks de hoofdpijn. Floor geeuwde en begon te rommelen in de dozen. “En de moeheid…” Mompelde ze, nog een geeuw onderdrukkend.

Na wat wel een eeuwigheid leek, had Floor eindelijk de kaarsen gevonden. Het was de meest bonte verzameling ooit, maar ze dacht dat het niet zo zou uitmaken. Heksen keken toch niet of dat het nu een priesterkaars, een theelichtje of een slanke roze kaars zou zijn. “Romeo zou trots op me zijn…” Dacht Floor met en glimlach wanneer ze de kaarsen naar boven bracht.

Na nog een bezoek aan de medicijnkast om aspirine te slikken, zat Floor met het Boek der Schaduwen in kleermakerszit op de vloer van haar kamer. Het niet-blauwe deel ervan. Ze zette de kaarsen om zich heen en sloeg het boek open. “Even kijken…” Zei ze hardop en bladerde door het boek. “Contacteren…spreken…mentale verbinding…” Mompelde Floor hardop synoniemen voor hetgeen dat ze zocht, op zoek naar de juiste pagina. “Aha!” Juichte ze luidop en duwde haar vinger op de pagina. “Maak een cirkel…Check…steek de kaarsen aan…concentreer je…blablabla…” Floor las kort de beschrijving. Dit leek echt te simpel voor woorden. Maar het was het proberen waard.

Floor stak de kaarsen aan met een lucifer, legde het boek open voor haar neer en maakte het zich gemakkelijk op de vloer…voor zover dat kon. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op de gezichten van haar vader en broer. Ze had geen idee wie van de twee ze het beste kan bereiken. Maar ze vond dat de uitdrukking “hoe meer zielen, hoe meer vreugd” hier wel van toepassing was. Of beter gezegd: “hoe meer zielen, hoe meer kans ze zou hebben om er toch één van de bereiken”.

Floor probeerde de details te herinneren van hun gezichten, de manier waarop ze lachten, hoe hun stem klonk. Volgens het boek zou alles helpen. “Hallo?” Dacht Floor. “Iemand daar?” Het was het proberen waard…

---

Nicolas schoot recht in zijn zetel. Hij zat voor de open haard een boek te lezen, zijn vader had zich opgesloten in de studeerkamer. “Snode plannen aan het smeden…” Had Nicolas gedacht toen zijn vader chagrijnig zijn bestemming had gemompeld. Nicolas legde het boek naast zich neer en concentreerde zich weer. Er was een tinteling in zijn brein, hetzelfde gevoel als wanneer zijn vader hem geestelijk sprak. “Florence?” Mompelde Nicolas hardop en stelde zich open voor een geestverbinding. De tinteling van zijn zus was zwak, en enkel door jaren ervaring en het feit dat hij zelf de geest van anderen kon manipuleren, had hij het opgevangen.
“Iemand daar?” Hoorde hij nog net. Nicolas sloot zijn ogen en grijnsde. Zijn zusje had een gevoel voor humor. “Florence, ben jij dat?” Antwoordde Nicolas en speurde zijn geest af naar herkenning. Hij had een band met zijn zus, dus ondanks het feit dat hij een beschermingsschild had opgetrokken voor zijn geest, zou hij toch het onderscheid moeten kunnen maken tussen vriend of vijand.

[Migean]

Annabel lag in haar bed. Wel, het logeerbed van haar oma.
Het was alleszins beter dan haar eigen slaapkamer, waar Romeo's kunstwerk licht geeft in het donker de eerste uren.
Ze had in het begin van alles geprobeerd, verven, bleekwater, Adam inschakelen, niks hielp.
Een blacklight was een tijdelijke oplossing geweest, want dan lichtte enkel het schilderij op. Een zaklamp gebruiken ging ook wel, maar dan iedere keer die batterijen.
Dus het meest handige wanneer ze alleen was, was het nachtmasker, een stuk stof voor haar ogen. Het was zacht, dus ze kon ermee slapen.
Maar ze wou zo graag dat schilderij was, nog een aantal dagen en ze zou zeven jaar samen zijn met Rob.
Maar ze kon het niet bij haar groetmoeder vieren, het is gewoon iets dat je niet bij je grootmoeder viert.
En Tim en haar ouders kon ze wel eens wegsturen.
Ze kreeg een ingeving, een hotel, ze waren nu toch al volwassen, een hotelkamer huren zou wel geen probleem zijn.
Ze ging rechtop zitten. En lachte zachtjes.
Eindelijk zouden ze nog eens een nacht alleen hebben.

Jurgen klapte zijn laptop toe.
Hij raakte niet veel verder met zijn taak.
"Waarom heb ik toch journalistiek gekozen?" vroeg hij zich af.
Hij wierp nog een blik op zijn gsm, geen bericht, van niemand.
Hij wou Florence nummer, hij twijfelde of hij het zou vragen aan Annabel, of aan Linda en zij aan Annabel .... Nee, hij ging het wat laten rusten, morgen is er weer een dag. Misschien dan. Nee, ja.
Bang.
Dat was hij.
Hij had geen idee hoe hij iemand moest uitvragen.
Sinds zijn gave boven gekomen was had hij geen enkel meisje meer durven uitvragen, gewoon door de geuren die vrijkomen bij hem, en bij de meisjes.
Maar Floor rook, anders.

[Jules]

Floor kon zich nog net inhouden met niet haar ogen open te doen en verrast achteruit de schieten waardoor ze de cirkel zou onderbreken. “Het werkt! Het werkt echt!” Gilde haar brein. Dit was haar tweede overwinning vandaag en Floor beloofde zich te verwennen met een sappig stuk pizza als beloning.

“Wat had je dan gedacht, maloot?” Reageerde Nicolas in haar brein. Ze kon zijn grijns bijna op haar voelen brandden. “Oké, ik moet dus leren om een scheiding te maken tussen wat ik denk en wat ik echt doorgeef…dat heb ik net doorgegeven, hé?” Dacht Florence verder en ze hoorde de grinnik van Nicolas als antwoord.

“Geen zorgen, zusje. Het vraagt oefening. Het is logisch dat alles wat je denkt nu door onze verbinding komt vliegen. Maar dat wordt wel beter.” Probeerde Nicolas haar gerust te stellen. Dit kon nog een probleem worden…

“Wacht, ik haal pa er even bij.” Terwijl hij het zei veranderde Floor haar omgeving. Ze had nog steeds haar ogen dicht, maar de duisternis die haar omgaf verdween en maakte plaats voor een grasveld. Floor draaide verbaasd rondjes en vooraleer ze duizelig werd, zag ze haar vader en Nicolas in levende lijve voor haar staan. Haar broer hief zijn schouders op. “Ik heb wat geholpen. Geestesdingen zijn mijn ding.” Floor glimlachte. Het kon haar momenteel niet boeien. Haar poging was geslaagd, ookal zou ze moeten oefenen. Ze had het bewijs dat het mogelijk was om via de geest te communiceren.

“Gaat het altijd zo gemakkelijk?” Vroeg ze aan haar vader en Nicolas. “We hebben een bloedband, dus dat wil zeggen dat we gemakkelijker de signalen oppikken.” Verklaarde Nic en hurkte neer zodat hij wat gras kon plukken. “Dus een vreemde…” Vroeg Floor, maar haar vader onderbrak haar. “Zou je ook kunnen contacteren als je wil. Mits je genoeg oefent. Vanwaar die interesse?” Vroeg haar vader terwijl hij een wenkbrauw optrok. Er was dus niets wat Floor voor die man kon verbergen. Vooraleer haar gedachten op hol konden slaan en ze alles zou verraden, begon Floor snel over iets anders.

“Ik heb vandaag geleerd over waternimfen. Bestaan die echt?” Nic keek op naar zijn vader terwijl hij wat gras liet neervallen. “Waarschijnlijk. Maar er zijn er al jaren geen meer gezien.” Antwoordde haar vader nonchalant, maar zijn ogen bleven op haar priemen. Floor kreeg een rilling. “Creepy” was een woord dat weer spontaan bij haar opkwam. “Maar misschien kan jij ze tegenkomen. Je weet wel, met al die waterkrachten van je.” Probeerde Nicolas de spanning die in de lucht hing wat te verlichten. Floor was blij met de afleiding en glimlachte naar haar broer. “Dat zou geweldig zijn!”

“Waar heb je dan precies geleerd over waternimfen?” Onderbrak haar vader weer Floor haar euforie. Floor zocht naar een excuus. En snel, zonder te hard na te denken. Haar vader keek haar nog dringender aan en haar broer trok een wenkbrauw op. Vooraleer Floor door de mand kon vallen, riep ze plotseling uit: “Ik denk dat ik iets hoor.” Ze had geen idee of dat wel mogelijk was met een geestesverbinding, maar het zou maar moeten werken. Ze kon desnoods haar vader en broer negeren…toch? “Dat zal mama wel zijn. Ik moet door.” Floor draaide zich om vooraleer Nicolas en haar vader haar rode hoofd konden zien. Ze zou echt moeten leren liegen. “Pizza…lekker vettig…met veel kaas…” Dacht Floor terwijl ze door het gras rende. Een geestesverbinding aangaan was één ding, eruit geraken was iets anders. Ze probeerde haar lichaam wakker te schudden. Als ze de cirkel met kaarsen zou verbreken, zonder een brand te veroorzaken, zou ze misschien uit de illusie van Nicolas geraken. Zachtjes verdween het grasveld en werd alles weer zwart. Floor opende haar ogen en zat weer in haar kamer…zonder stemmen in haar hoofd. Opgelucht haalde ze adem en blies snel de kaarsen uit.

---

“Laat haar maar gaan.” Zei Darian Walder tegen zijn zoon. “Maar ze verbergt iets.” Reageerde Nicolas onthutst. De twee mannen stonden nog steeds in het grasveld, Florence verdween stilletjesaan in de verte. “Het is duidelijk dat ze het ons niet wil zeggen. Daarvoor moet ze ons eerst meer vertrouwen. Als we nu al gaan pushen, komen we nooit tot dat vertrouwen.” Verklaarde Darian en draaide zich om. Nicolas liet de illusie van het grasveld vallen en zat weer met zijn boek in de zetel. Zijn vader zat nog steeds in de studeerkamer. Nicolas luisterde even ofdat zijn vader de kamer zou verlaten. Toen dat niet het geval bleek te zijn, zuchtte hij eens diep en pakte zijn boek weer op.

[Migean]

Het was stil aan de ontbijttafel ten huize Walden.
Niet omdat het een grote tafel was.
Het was gewoon altijd stil.
De gebruikelijke woorden.
De gebruikelijke vragen, met daarop de gebruikelijke antwoorden.
Rob vroeg zich af hoe zijn ouders zo konden leven.
Bij zijn vrienden was alles, anders.
"Weet iemand waarom we een rekening van het ziekenhuis hebben gekregen?"
Rob verslikte zich haast, hij had er niet aan gedacht, en het personeel van het ziekenhuis evenmin.
"Die mag je hier geven vader, een vriend van me ligt in het ziekenhuis, en ik heb voorgesteld om de rekening te betalen. Zijn familie zit wat krap bij de kas."
"Ik vind het een ongebruikelijke naam voor iemand van hier. Korak. Ik heb die naam nog gehoord denk ik."
"Ja vader, er was voor mijn geboorte een keukenhulp met die familienaam tot jij je driften op haar losliet." wou Rob zeggen. Maar hij deed het niet, hij keek naar zijn moeder.
"Pol, geef die brief aan Rob."
Pol gaf de brief aan Rob, "Hier Rob, de brief."
"Pol, vergeet dat er een rekening van het ziekenhuis is gekomen."
"Ik vergeet dat er een rekening van het ziekenhuis is gekomen."
"Pol, vergeet de naam Korak."
"Ik vergeet de naam Korak."

Even later zat Pol in zijn auto naar het werk. Een beetje verdwaasd.
Hij probeerde iets te herinneren. Hij dacht dat er een vreemde brief gisteren in de bus zat.
Hij kon zich echter het niet herinneren.
Zijn gedachten dwaalden af naar het verleden.
Hoe zou het met Anita zijn? Dat was een mooi meisje.
Maar die was weg, die was plots weg.


Jurgen kroop uit zijn bed. "Weer een nieuwe dag."
Hij kon de koffie ruiken. En Linda onder de douche.
"Pfft, dat duurt wel nog een kwartier."
Hij spatte wat water in zijn gezicht en klopte op de deur naast zijn lavabo.
"Opschieten zusje! Ik wil ook nog douchen."
Wie dit huis gebouwd heeft hoort gestraft te worden dacht hij. Wie plaatst nu een badkamer tussen twee slaapkamers. Zeker als er een meisje/vrouw in één van de slaapkamers slaapt/verblijft. Men had haar beter een badkamer voor haarzelf gegeven.

[Jules]

Floor werd wakker door het geschreeuw van vijf verschillende wekkers. Ze had gisterenavond geweigerd om zich te overslapen en was dus maar snel in bed gekropen. Gelukkig had ze geen nachtmerries gehad, dus haar nachtrust was een perfecte negen uur. Met een glimlach op het gezicht rekte ze zich geeuwend uit. Als het aan haar lag, zou ze nog even blijven sussen, maar ze had haar wekkers ver genoeg van zich verwijderd, waardoor ze wel uit bed zou moeten stappen. En zo dus ook kon vermijden om terug in slaap te vallen.

Het weekend stond voor de deur, en dat hielp om Floor haar humeur wat te sussen. Het weer zat ook mee, dus dat was een meevaller. Floor nam uitgebreid de tijd om haar aan te kleden, te eten en haar rugzak in te laden. Tegen de tijd dat ze de voordeur bereikte, had ze nog genoeg tijd om het voor één keer rustig aan te doen. “Ha, misschien kan ik nog een baantje trekken vooraleer mijn eerste les begint.” Dacht ze terwijl ze de deur op slot deed. Er was genoeg tijd om naar school te fietsen, dus de auto bleef staan. “Op het gemakje…” Sprak ze met zichzelf af.

Floor stapte op haar fiets terwijl haar gedachten weer afdwaalden. “Training is pas in de namiddag. Als ik het slim speel, kan ik vanavond nog wat oefenen.” Dacht ze. En met oefenen, doelde ze op haar magie onder controle krijgen. De kopies die ze van Kendra’s boek der schaduwen had genomen, staken in haar tas. Floor hoopte dat de school vanavond verlaten zou zijn. Jongeren hadden tegenwoordig toch wel wat beter te doen dan vrijdagavond door te brengen op de universiteit?

Floor waagde het er niet op om in het meer te springen. Te veel pottenkijkers. En ze zou het thuis doen, maar wat als haar moeder plotseling binnenkwam? Vliegende waterbollen vielen niet de verklaren onder het excuus “puberteit”…die was ze trouwens al lang geleden gepasseerd. “Nee, het moet maar in het zwembad.” Zei Floor tegen zichzelf terwijl ze wegfietste. “En hopen dat ik het onder controle houd tijdens de training.”

[Migean]

Jurgen keek door het raam toen Floor voorbij fietste, hij had niet door dat zijn zus zijn badkamerdeur had geopend en daar bleef staan.
"Ophouden met dromen slaapkopje."
"Getver."
"En je kunt het niet verbergen." giechelde ze.
"Dat heet ochtend" zei Jurgen voor hij onderbroken werd.
"Jaja." onderbrak Linda hem nonchalant, "Ik wil het niet weten, bij Xaf is dat leuk, maar bij mijn broer is een andere zaak. Hup hup hup, onder de douche."
"Jij uit mijn kamer."
"Ik wil je helpen broertje, met deze kleren kan je haar niet uitvragen." Met haar voet gooide ze zijn kleren van het bed. "Wat heb je in je kast hangen."
"Blijf eruit!"
"Hmm, Judas Priest, Blind Guardian, Majesty ..." ze liet de t-shirts op de grond vallen, "en deze hemden hebben ook al betere tijden gezien." ze hingen er al jaren, wel decennia. "Ik haal een hemd van pa."
"Nee." Hij probeerde haar weg te duwen.
"Ik wil het beste voor mijn broertje!" lachtte ze.
"Uit mijn kamer jij!"

Jurgen kwam de keuken binnen. Iedereen zat aan tafel. Linda met de grootste glimlach die ze op haar gezicht kon plakken.
"Zo Jurgen, wat is haar naam? Florence." zei zijn vader.
"Een t-shirt van Power Quest zal de aandacht van haar niet trekken." viel moeder in.
"Tenzij ze ook van dat getsjingtsjangel houdt." Lachte Joey.
"Ah pa." viel Linda even in, "Annabel heeft haar jouw gegevens doorgespeeld voor als ze een dokter zoekt. Als je je wilt voorbereiden, ze is een aquakinese."
"Dat is interessant." antwoordde hij, "Jurgen, neem anders mijn ring mee."
Hierbij keken iedereen van de tafel naar Joey.
"Meen je dat pa?"
"Dat meen ik Jurgen. Maar doe wel een hemd aan."
"Een blauw." zei Ellen.
"Nee ma, trouwens, hij draagt al een jeans, een redelijk nieuwe zo te zien." zei Linda. "Iets met ruiten?"
"Heb je geen zwart?" Probeerde Jurgen.
"Donkergrijs?" zei zijn vader.
"Dat is goed."
"Dat heb ik niet, maar ik weet dat Xavier een donkergrijs hier heeft want het was vorige week in de was."
"Nee!" riep Linda, "Van dat hemd blijf je af!"
"Toe zusje, je wou toch dat ik me 'mooi' kleed?"
"Ja, ... maar ..."
"Niks te maren Linda. Wij hebben het hemd gewassen, dus mag iemand van ons het wel gebruiken." viel haar moeder in.
"Mmm."


Annabel strompelde naar de ontbijttafel. Er stond maar één bord.
"Oma!"
"Ik heb al gegeten blind vlekje. Morgenstond heeft goud in de mond."
Annabel vroeg ze af of haar grootmoeder eigenlijk wel sliep. De meeste tijd zat ze in haar schommelstoel. De kaarten lagen weer eens op het tafeltje. Ze probeerde ze niet meer te lezen. Het was te ingewikkeld. En soms verstond ze er niks van omdat haar grootmoeder de kaarten gemanipuleerd had om te weten wat ze ging eten die avond.
Geen enkele tarotgeleerde zou kunnen snappen dat de kaart met de dood konijn betekende. En de toren zijn worteltjes.

[Jules]

Floor kwam, zoals verwacht, veel te vroeg aan op de universiteit. “Welke gek plant er ook lessen op een vrijdagochtend?” Spookte het sarcastisch door Floor haar hoofd terwijl ze haar fiets vastmaakte. “En dan nog biologie van alle mogelijke lessen…” Het was één ding om over spieren en het menselijk lichaam te leren. Het was iets anders om ernaar te hoeven kijken op een vrijdagochtend om 9 uur. Dat lag niet goed op de maag.

Floor gooide haar tas op haar rug en wandelde richting het zwembad. Ze was nog maar een paar verloren studenten tegengekomen, maar niemand die ze herkende. Behalve zij en de kuisvrouwen liep er op dit moment niemand rond die al als “wakker” te bestempelen was. “Wel, dat geeft me wel het voordeel dat ik rustig wat kan zwemmen. En als er iets misloopt…” Floor wilde de gedachte niet afmaken. Maar ze had nog vier uur om geen rare dingen te doen, waardoor haar coach haar van het team zou gooien. “No pressure…” Dacht Floor en wandelde het sportgebouw in om zich om te kleden.

Na een paar baantjes te hebben getrokken voelde Florence zich beter dan dat ze zich in dagen had gevoeld. En, nog belangrijker, er waren geen rare dingen gebeurd in het zwembad. Zolang ze haar gevoelens onder controle kreeg en niet te moe was, leek ze het te kunnen beheersen. “Perfect, ik ben klaar voor vanmiddag.” Dacht ze en stopte haar MP3 in haar oren om aan haar nodige portie muziek van de dag te komen.

Met een natte kop haastte Floor zich zo snel mogelijk naar het gebouw waar ze les had. Een hele opgave blijkbaar als je je niet deftig had aangekleed. Halverwege moest Floor stoppen om haar nestel vast te maken. Door de, weer te luide, chickmuziek die door haar oortjes knalden, had ze niet gemerkt dat er iemand vlak achter haar liep. Wanneer ze stopte, botste de jongen die achter haar wandelde recht tegen haar op. Floor viel gillend voorover, terwijl de jongen nog net op tijd, met een huppeltje, zich rechtop kon houden.

“Sorry!” Zei hij verontschuldigend en hurkte neer om Floor rechtop te helpen. Verdwaasd keek ze even om zich heen. De val naar beneden was steil, maar haar handen hadden haar gered van een erger lot: neergaan op je smoel. “T-this niets…” Zei ze toen ze eindelijk het gezicht van de jongen vond. “Geheel mijn fout. Moet ik maar niet plotseling stoppen…of me leren aankleden…of geen oorverdovende muziek spelen.” Stamelde Floor terwijl ze naar haar oortjes wees. Eén ervan bungelde hulpeloos over haar schouder.

De jongen glimlachte naar haar. Floor merkte toen pas dat hij al de hele tijd zijn hand om haar onderarm had gehouden. Ze staarde er nog even naar en kwam dan in beweging. De jongen hielp haar omhoog, nog steeds haar arm vasthoudend. “Wel eigenlijk kun je zeggen dat het de fout is van de school. Dan moeten ze maar geen les geven op een vrijdagochtend.” Zei hij en liet eindelijk Floor haar arm los, maar gaf haar wel een stralende glimlach in de plaats. “Ja…wat je zegt…” Stamelde Floor verbaasd.

[Migean]

"Hey Floor." Het was Tiffany, geen grote spreker van nature. "Je docent is al onderweg."
Ze was bijna achter de hoek verdwenen toen ze bruusk omdraaide. Haar ogen hadden een soort verglaasde blik.
"Vandaag zal je wereld verder opengaan." zei ze met een rare stem. Daarna schudde ze haar hoofd. Haar ogen kwamen weer normaal te staan.
Ze keek even rond.
"Hey Floor, je docent is al onderweg." en weg was Tiffany.


Linda parkeerde de auto op het parkeerterrein.
"Geef me nu mijn sleutels."
"Nee, tot vanmiddag heb ik de auto."
"Dat is flauw Linda, Xavier zal hier straks met zijn auto zijn, geef me mijn sleutels."
"Nee, we gaan met jouw auto rijden zolang we geen les hebben. Jij mocht deze auto hebben als ik ermee mocht leren rijden wanneer jij hem niet nodig had. Wel, totdat de lessen gedaan zij heb jij die niet nodig, en Xavier en mijn lessen starten pas vanmiddag."
Jurgen stapte lichtjes kwaad uit de auto.
Andere vrijdagen verliepen soms ook als dit, maar meestal reed hij naar hier en kwam Xavier zijn zusje bij hem thuis oppikken. Vandaag dus niet.

[Jules]

“Hey Tiffany!” Beantwoorde Floor het meisje haar groet. Ze was blij dat Tiffany voor wat afleiding zorgde, want de kerel die tegen haar opgebotst was, kende duidelijk het concept “personal bubble” niet. Ze keek haastig op haar horloge wanneer Tiffany sprak over haar docent. “Crap.” Mompelde ze terwijl ze Tiffany weer zag weglopen. Dat meisje kwam en ging zoals een spook. “Daar gaat het “op het gemakje” van vandaag”. Zei Floor tegen zichzelf.

Ze wilde afscheid nemen van de jongen en het op een rennen zetten om haar leslokaal te zoeken, toen Tiffany zich weer omdraaide en met een cryptische boodschap afkwam. Floor verstijfde. Ze wist niet wat het ergste was: het feit dat er rare boodschappen aan haar werden gegeven, hoe Tiffany eruitzag of dat er een getuige van Tiffany’s vreemde gedrag was.

De bui van Tiffany verdween even snel als ze opgekomen was. Floor wilde vragen of ze zich wel goed voelde en of ze zo’n dingen wel vaker zei, maar het meisje verdween al weer achter de hoek.

“Dat was…vreemd…” Hoorde ze de stem van de jongen naast haar zeggen. Floor was hem even volledig vergeten, in gedachten wat de “vandaag zal je wereld verder opgengaan” zou kunnen betekenen. “Euh…het went wel…” Zei ze, het eerste het beste wat in haar opkwam. Floor wist niet wat anders te zeggen. Hoe kon je dat verklaren? Floor wist het zelf niet. Ze zou het Annabel eens moeten vragen…of Tiffany zelf, als Floor die vandaag nog te strikken kon krijgen.

“Van wie heb je les?” Onderbrak de jongen zijn stem Floor haar gedachten weer. Zijn capaciteit om vreemde dingen te negeren, was bewonderend. “Die kerel geeft niet op!” Dacht Floor en kwam weer tot de wereld. “Professor Norton…Biologie.” Verklaarde ze en keek om zich heen om zich te oriënteren. “Ha! Daar wil je niet bij te laat komen. Stiptheid is de helft van je punten.” Zei de jongen weer en Floor keek hem verbaasd aan. “Hoe weet…?” Vroeg ze, maar kon haar zin niet afmaken. “Hier, ik breng je wel naar zijn lokaal. Je wilt niet verdwalen als je nog maar...zo’n vijf minuten hebt om in de les te geraken.” Floor wilde de jongen bedanken voor zijn hulp en zeggen dat ze het wel zou vinden, maar that ship had sailed. De jongen pakte zonder iets te vragen haar tas over en wandelde weg richting het eerste gebouw. Floor kon niet anders dan volgen.

[Migean]

"Hey Rob."
"He Ju..hehe" Rob kon zijn lach niet inhouden. Hij deed zelfs zijn zonnebril af de tranen uit zijn ogen te vegen. Het duurde wel enkele minuten.
"En nu mag je ophouden."
"Ik wil wel Jurgen." kon Rob met moeite zeggen. "Maar, hehe, ik dacht dat je geen hemden ging dragen, zelfs niet voor een mondeling examen, en hier ben je, hehe, nu met een hemd. Haha."

Xavier doofde zijn sigaret voor hij bij Linda in de auto stapte.
"Kon hij nu echt geen hemd van je vader nemen?"
"Ach laat hem schat." zei Linda, "Voor Jurgen is het erger dan voor jou. Hij rook dat ik het een aantal keren heb gedragen ..."
Een grijns verscheen op Xaviers gezicht. "Het was wel leuk wakker worden zo."
"Ik weet het. Let's go."

Annabel verliet het appartement.
Ze ging nog eventjes naar het ziekenhuis, haar vader even zien. En zien hoe het met Tarjan gesteld is.
Hopelijk begon haar vader niet over haar moeder.
Ze had er geen hekel aan. Het was gewoon vervelend, haar moeder was dan wel geen heks, ze weet heel veel en bemoeit zich met dan ook alle heksenaffaires in de stad.
Of misschien moest ze toch nog even naar huis gaan. Uitleggen dat dit een zaak voor de jongeren zal zijn, of is.
Waarom kon het leven niet gemakkelijk zijn.
"Oom John, het was zoveel gemakkelijker voor je terugkwam naar Gilraen, niemand had zorgen." zei ze stilletjes. "Niemand probeerde sterk te zijn of een coven te stichtten. Hekserij was een extraatje voor de meesten, in plaats van een last."

[Jules]

Floor had het gevoel dat ze achter de jongen aanliep als een verloren puppy. Hij was langer dan haar, waardoor Floor hem automatisch de stempel “gazelle” had gegeven door zijn grote passen. Ze was blij dat ze buiten zwemmen, nog af en toe op een fiets sprong en soms aan lopen deed, anders zou ze hem nooit kunnen bijhouden. “Wat me er aan herinnert…Ik moet weer gaan lopen.” Dacht Floor en snelwandelde het terrein van de universiteit over.

Toen de jongen eindelijk tot stilstand kwam, was het deze keer Floor die bijna tegen hem opbotste. Ze kwam nog net tot stilstand toen hij zich omdraaide en haar haar tas aanreikte met een stralende glimlach. “Great, hij is een ochtendmens.” Dacht Floor en probeerde haar “bijna bots” te camoufleren door haar handen uit te steken naar haar rugzak en daartegenaan te botsen. Ze was dankbaar voor haar reflexen.

“Bedankt.” Zei ze uit beleefdheid en zwaaide de tas over haar schouder. “This niets. Het was et minste wat ik kon doen nadat ik je had laten vallen.” Antwoordde hij en zijn glimlach verbreedde nog. “Je hebt zelf nog wat extra tijd om je te installeren.” Zei hij terwijl hij de deur voor haar openhield. “Wauw, een gentleman.” Brabbelde Floor voordat ze haar mond kon tegenhouden. “Bedankt!” Zei Floor nogmaals terwijl de jongen zijn grijns nog breder werd. Daarna haastte ze zich het lokaal in.

“Je wordt gequoteerd op aanwezigheid.” Sprak de stem van Professor Norton door de aula. Uiteindelijk vond Floor dat het maar een zwakke opkomst was, maar wat wil je ook op een vrijdagochtend? “Ik weet dat het voor sommigen moeilijk is om uit hun bed te rollen op vrijdagochtend, maar als je later gaat werken, zal het ook zo zijn.” Great, Floor hoorde net haar moeder praten. Het gekreun en gemompel in de aula vertelde Floor dat haar medestudenten er net zo over dachten.

Floor haar gedachten dwaalden af. “Vandaag zal je wereld verder voor je opengaan.” Mompelde Floor terwijl ze met haar bik door haar haar draaide. “Wat betekent dat nu weer?” Dacht ze in stilte verder en probeerde haar brein te kraken. Konden heksen niet gewoon zeggen waar het op stond? Waarom altijd dat geheimzinnige gedoe? Floor kreeg al spijt dat ze naar de les was gegaan. Ze wilde het liefst van al nu gewoon vluchten en in haar bed kruipen en er niet meer uitkomen. Zo konden er geen vreemde dingen gebeuren. Want “een wereld die opengaat” klonk in haar oren niet zo positief als het bij anderen misschien wel deed. “Misschien duidt het op mijn zwemmen.” Dacht Floor verder. “Oh Crap! Wat als ik het verpest vanmiddag?” Dacht ze en schoot recht in haar stoel.

“Bovendien telt meewerken in de klas ook voor de helft van je punten. Ik wil antwoorden horen mensen, en geen kinderachtige.” Onderbrak de saaie stem van Professor Norton Floor haar gepeins. Plotseling voelde ze een pen vanachter in haar rug porren. Ze draaide zich om en keek in het gezicht van de jongen die haar naar het lokaal had gebracht. “Momenteel ben je niet goed aan het opletten en Norton merkt dat.” Fluisterde hij en knikte naar de professor. Floor draaide zich weer om en zag nog net Norton vanuit zijn ooghoeken naar haar kijken. “Misschien merkt hij dat, omdat jij me net met een pen hebt neergestoken.” Had Floor willen terugfluisteren, maar ze besloot dat dat niet de beste indruk gaf. “Wat was zijn probleem?” Dacht Floor, niet in staat om nog naar Norton te luisteren. “Is hij gewoon beangstigend aardig of is dit een nieuwe vorm van versieren?” Floor begon weer in haar haren te draaien uit zenuwachtigheid. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.

[Migean]

Jurgen slenterde naar de kantine. Er zat nog niemand aan hun tafel.
Iemand stootte hem aan.
"Wakker blijven Jurgen."
"Pfft,"
"Kop op Jurgen, een deftig licht middagmaal en je bent klaar voor je wedstrijd deze namiddag."
"Ik heb er geen zin in Tiff."
"Maar je bent een van de beste hordelopers van de stad. Als je je straks niet kwalificeert voor de universiteitsploeg gaan ze de tienkamp weer verliezen."
"Er zijn genoeg kandidaten bij de sportwetenschappers. En ze moeten me toch niet omdat ik geen van hen ben!"
"Bewijs dan hun ongelijk."

Ze waren nog altijd aan het discussiëren wanneer Rob erbij kwam.
"Basketbal vanavond?"
"Geen idee." zei Jurgen.
"Ik wil wel!"
Rob keek Tiffany doordringend aan.
"Wat!" zei ze, "Annabel zal er geen probleem mee hebben. En Linda ook niet."
Rob keek naar Jurgen. Deze haalde zijn schouders op.
"Naar mij moet je niet kijken Rob, tenslotte is het een vriendin van Annabel, dus ik zie niet waarom jij bezwaar zou hebben."
"Omdat ze mijn e"
hier werd hij onderbroken door Jurgen. "Ja, en de mijne ook, maar toch zitten we hier als vrienden, ze komt zelfs heel goed overeen met Annabel."
"Hmm. Ik weet toch zo nog nie"
"Stop het Rob!" onderbrak Jurgen hem weer, "Vraag Annabel anders, trouwens," hij keek even Tiffany aan, "sorry dat ik het zeg," hij keek terug naar Rob, "je weet dat ze niet echt vrienden heeft buiten Annabel, en ze is geen ubersociale meid, dus laat haar meespelen, of vraag het aan Annabel, en wil je het echt aan haar vragen?"
"Wat?" Annabel stond met haar armen gekruist achter Jurgen.
"Ik wil met jullie basketbal spelen vanavond, maar Rob is er tegen." zei Tiffany.
Annabel staarde Rob doordringend aan terwijl ze naast hem ging zitten.
"Oké, goed, het is al goed." zei Rob met zijn handen halfweg in de lucht.

[Jules]

De bel ging…eindelijk! Floor had het overleeft, zowel haar eerste, saaie les van Norton als het constante gepor van haar achterbuur. Die blijkbaar Jonathan heette en de lessen van Norton opnieuw moest volgen omdat hij het jaar daarvoor gebuisd was. Floor stond op van haar tafel en raapte haar spullen bij elkaar. “Voor niet met elkaar te mogen praten tijdens de lessen, ben ik toch veel te weten gekomen.” Dacht Floor en zag vanuit haar ooghoek Jonathan opduiken.

“Honger?” Vroeg hij en versperde het gangpad zodat Floor er niet vandoor kon sluipen. “Jep.” Antwoordde ze en gooide haar tas weer over haar schouder. Het maakte niet veel uit. Ze moest toch naar de cafetaria, want haar maag was al een uur geleden in opstand gekomen. En zo vreselijk was Jonathan nu ook weer niet. “Hij is…charmant…” Dacht Floor terwijl ze samen met hem richting de cafetaria wandelde. Floor keek vanuit haar ooghoeken weer naar Jonathan en ze zag hem naar haar glimlachen. “…op een erg irritante manier.” Maakte ze haar gedachte af en rolde glimlachend met haar ogen.

Hij was erin geslaagd om de saaie lessen iets op te vrolijken. Het gepor was een welkome afwisseling geweest van allerlei Latijnse benamingen. En bovendien had Floor eindelijk een soort-van-conversatie gehouden met iemand van haar klas…die geen heks was. Floor zuchtte toen ze eindelijk de cafetaria bereikten.

“Vrijdag hebben er nooit voor leerlingen les. Dus als je geluk hebt, kun je nog een lekkere, warme maaltijd scoren.” Zei Jonathan terwijl hij de deuren voor Floor openhield. Haar maag gromde goedkeurend. “Dat kan er altijd wel in.” Zei ze terwijl ze snel even de cafetaria afspeurde naar haar vrienden. Ze zaten aan hun gewoonlijke tafel, en blijkbaar was er een discussie aan de gang. Floor zag Rob met zijn handen in de lucht zwaaien. “Dat kan ik niet aan op een lege maag.” Dacht Floor en haastte zich achter Jonathan aan om aan te schuiven voor haar warme maaltijd.

[Migean]

"Ah, Floor is er." zei Jurgen, "Wel, ze staat daar aan te schuiven."
"Daarom dat je een hemd aan hebt?" vroeg Annabel.
"... ik moet toch straks bij je oom solliciteren voor een weekendjob. Dan kan ik best zorgen dat ik goed gekleed ben."
"Die ring daar." wees Rob, "Sinds wanneer heb je er één?"
Jurgen sloeg zijn andere hand over de ring. "Deze komt van mijn grootvader."
"Hmm."
"Je bent niet de enige met zo'n ring schat." zei Annabel. "Adam gebruikt hem vaak bij verhoren."
"Adam je politie-oom." vroeg Tiffany.
"Ja," antwoordde Annabel, "ik moet toegeven, het is ingewikkeld met twee Adams in de familie."


Linda en Xavier kwamen de kantine binnen, Xavier droeg Jurgens sporttas.
"He Floor." zei Linda toen ze Floor in de rij zag staan, "Doe je deze namiddag iets? Er zijn selecties voor de atletiekploeg van de universiteit, leuk om te zien hoe al die jongens het beste van zichzelf proberen te geven."
Ze wees op de zak in Xaviers armen, "Jurgen loopt om twee uur."

[Jules]

“Hey jongens!” Antwoordde Floor op Linda’s begroeting en rekende net haar maaltijd af. Ze kon de honger niet langer aan en stak al snel wat frietjes in haar mond. Niet haar meest sexy moment, maar ze had tenminste geen ketchup gesmost.

“Ah, crap. Ik heb vanmiddag zwemtraining.” Dacht Floor hardop wanneer Linda haar uitnodigde om jongens te komen spotten. Wel, het was “the circle of life”. Floor kon zich inbeelden dat de enige reden waarom er supporters naar de zwemtrainingen kwamen, was om meisjes in hun zwempak te zien.

“Jij bent een zwemmer?” Hoorde ze de stem van Jonathan naast haar vragen. “Problemen mee?” Reageerde ze en stootte hem zachtjes aan met haar plateau. “Nee, het verklaart veel.” Zei hij weer en gaf haar een stoot terug. “Wat wil dat nu weer zeggen?” Dacht Floor hardop, maar ze merkte dat Xavier en Linda nog op een antwoord stonden te wachten.

“Ik zal zien wat ik kan doen. Ik sla nooit een aanbod af om jongens zich in het zweet te zien werken.” Zei Floor met een glimlach en nam nog een frietje. “Het is me aangeleerd dat je altijd minstens een uur moet wachten vooraleer je gaat zwemmen als je net gegeten heb. En aangezien hij hier,…” En Floor stootte Jonathan weer aan met haar plateau “…mij erin heeft geluisd om, alweer, een vettige hamburger te eten, denk ik dat de regel van twee uur wachten wel van toepassing is.”

Dat zou Floor genoeg tijd moeten geven om toch een deel van de wedstrijd mee te pikken. Hoewel ze het betwijfelde dat haar coach dezelfde redenering had. “Waarom organiseren ze alle sportevenementen op een vrijdagmiddag?” Vroeg Floor zich hardop af.

[Migean]

"Wel, om daarop antwoord te geven." zei Xavier die Floors woorden had gehoord, "De meeste studenten hebben dan geen les, dus een ideaal moment om studenten te selecteren voor sportwedstrijden."
"Kom je bij ons zitten?" vroeg Linda "Of ga je met je, vriend, ergens anders zitten?"

Xavier dropte de zak op Jurgens schoot.
Deze dropte de zak op de grond.
"En ga je deze keer ook mee op wedstrijd als je geselecteerd wordt?"
"Ga jij nu ook al beginnen? Drie-vierde van dat team zijn sportwetenschappers, die moeten geen andere mensen in hun team!"

[Jules]

Floor rolde met haar ogen. “Natuurlijk hebben de meeste studenten geen les dan. Alleen ongoddelijke wezens denken eraan om les te geven op een vrijdag.” Dacht ze en het gezicht van Professor Norton kwam spontaan op in Floor haar gedachten. Was er geen trucje voor om heksen te herkennen? Dat zou handig zijn, want Floor was er bijna zeker van dat er iets niet klopte met haar biologieprofessor. Niemand kan zo wakker zijn op een vrijdagochtend…

“Ik kom zo.” Zei Floor snel tegen Linda terwijl Xavier wegwandelde richting de tafel in de hoek. “Ik moet je vriend bewonderen.” Zei Jonathan plotseling en pikte een frietje van Floor haar plateau. “Hoezo?” Vroeg ze fronsend en keek dan Jonathan kwaad aan toen hij haar frietje in zijn mond stak. “Wel, iedereen weet dat de sportwedstrijden gespeeld worden door onze afdeling.” Ging Jonathan verder. Floor grinnikte. “So what? Er staat toch geen studierichting op talent?” “Nee, maar het zou wel fijn zijn dat als je talent hebt en het team haalt, je ook effectief komt opdagen.” Jonathan zijn stem werd iets kwader naar het einde van zijn zin toe. Floor voelde aan dat er meer aan de hand was. Een of andere voorgeschiedenis die ze niet mee had gekregen, aangezien ze hier nog maar een week was.

“…en het helpt ook dat je je niet zo raar gedraagt…” Mompelde Jonathan er nog achter. “Excuseer?” Vroeg Floor verbaasd en haar stem schoot de hoogte in. Ze was blij dat ze net geen slok water had genomen, want dat was anders recht in het gezicht van Jonathan gespoten. Floor had het zogezegde “vreemde gedrag” van Jurgen niet opgemerkt, en ze betwijfelde of ze dat ook ooit zou doen. “Never mind.” Wimpelde Jonathan het af en maakte aanstalten om ergens aan een tafeltje te gaan zitten, ver weg verwijderd van de tafel met Floor haar vrienden.

“Wel, sorry, maar ik dacht dat de populariteitswedstrijden iets was voor het middelbaar.” Reageerde Floor nog en bleef staan waar ze stond. Gelukkig nog net uit de rij van betalende mensen, want anders was er al een woedende menigte ontstaan die niet door kon. “Dat is het niet, Floor.” Zei Jonathan en draaide zich om, met een gepijnigde blik in zijn ogen. “Je zit hier nog maar net, maar die tafel daar…” Floor was blij dat hij niet wees naar de tafel met haar vrienden, maar ze wist dat hij hen bedoelde, “…die zijn gewoon…anders.”

Nu was Floor geschokt. Het kwam daar dus weer op neer: de ene tegen de andere. En het ergste was nog, dat Floor had gehoopt dat ze een normaal leven kon leiden. Maar blijkbaar merkten mensen toch iets op van het hele “heks-gedoe”. “Wel, misschien moet je gewoon een beetje moeite doen om iemand die niet zoals jij is te leren kennen.” Siste Floor. Het gevoel om op te komen voor anderen wakkerde weer bij haar aan. Floor stak het op haar moeder: ze had haar vervelende advocaat-genen doorgegeven. “En dat zeg ik van sportwetenschapper tot sportwetenschapper.” Voegde Floor er nog aan toe.

Jonathan en Floor bleven even ongemakkelijk in het midden van de cafetaria staan. Uiteindelijk zuchtte Jonathan en draaide hij wat op zijn voeten. “Wat wil je dan dat ik doe?” Vroeg hij en hij zette een stel puppy-ogen op. “Oh, hell, no.” Moest Floor lachen. “Die truc ken ik, ik heb hem uitgevonden! Je puppy-ogen werken niet bij mij.” Zei ze en uiteindelijk verscheen er weer een kleine glimlach op het gezicht van Jonathan. “Ik geloof dat we de wereld stapje voor stapje beter kunnen maken. En dat begint bij jou, die mee aan mijn tafel komt zitten, met mijn vrienden.” Zei Floor en legde de klemtoon op het woord “mijn”. Ze zou haar armen nog hebben gekruist als ze nog steeds met haar plateau in haar handen stond.

“Beslis snel, want mijn eten wordt koud. Maar zoals ik het zie: heb je nergens om naartoe te gaan. Je kent alleen mij, de vierdejaars van onze richting hebben geen les, dus dan zou je bij de derdes moeten zitten.” Zei Floor en maakte aanstalten om weg te stappen. Ze hoopte dat, als Jonathan mee zou komen, haar vrienden haar het niet kwalijk zouden nemen.

“Oké, oké, wacht even.” Zei Jonathan en greep Floor bij haar arm. “Maar als ik halverwege wegga, dan mag je me het niet kwalijk nemen. Ik heb het geprobeerd.” Fluisterde hij en wandelde ongemakkelijk achter Floor aan. “Hey jongens, is er nog plek voor één extra?” Vroeg Floor toen ze aan de tafel in de hoek aankwam waar al haar vrienden al zaten.

[Migean]

"Ja, er is nog plek." zei Annabel voor één van de jongens kon reageren.
Rob keek bedenkelijk naar Annabel, en besloot maar te zwichten voor haar. Vandaag was dus zijn dagje niet.
Linda sprak voor er kans was om een stilte te ontstaan.
"Zo, atletiekselectie vandaag. Floor, zeg jij eens tegen Jurgen dat hij moet deelnemen. Hij probeert koppig te zijn vandaag."
Ze stootte haar broer aan, hij wou dat hij Linda kon doodbliksemen met zijn ogen. Dit was niet wat hij kon gebruiken op dit moment, een vervelende zus die zich waarschijnlijk wilt bemoeien met hem.
Hij dopte wat brood in de rest van zijn bolognaise saus.
"Ik zie straks wel."
Hij keek even naar Jonathan.
En hoe dicht deze bij Floor stond, Jurgen dacht dat hij weinig kans had om Floor vandaag even alleen te kunnen spreken.

[Jules]

“Nee, ik ga akkoord. Je moet.” Floor sprak de “moet” net zo uit zoals Linda had gedaan. De vrouwen waren aan de winnende hand vandaag. Daarna schoof ze mee aan tafel en stak nog snel een frietje in haar mond. Verdorie, ze werden kouder met de seconde.

“Het is goed voor je gezondheid, school spirit…” Ging Floor verder. Ze klonk wel een cheerleader. “…en het kan geen kwaad dat de sportclubs niet enkel bestaan uit leden van de sportwetenschappen richting.” Maakte Floor haar zin af en keek vanuit haar ooghoeken naar Jonathan. “Wat denk jij?” Vroeg ze daarna aan haar studiegenoot en glimlachte overdreven vriendelijk. “Je kan maar beter een goed antwoord geven.” Dacht Floor, maar Jonathan had snel een hap voedsel in zijn mond gestoken waardoor hij onmogelijk verstaanbare woorden vormde.

Floor zuchtte diep en rolde met haar ogen. “Besides,” Zei ze en richtte zich tot Jurgen. “de gedachte dat ik niet de enige ben die zijn vrijdagmiddag doorbrengt op school, is zeer geruststellend. Voel ik me minder…raar.” Eindige ze als steek naar Jonathan. Misschien legde ze het er te dik bovenop. Straks wandelde de jongen nog weg, niet vanwege haar vrienden, maar vanwege haar. Daar ging haar laatste kans om zich “normaal” te voelen.

[Migean]

"oké dan." besloot Jurgen. "Jullie sporties hebben gewoon pech dat jullie docenten hier nog zo graag rondhangen op vrijdagnamiddag, de andere docenten zijn soms al weg voor de les gedaan is. Als, en ik zeg als, ik die selectie haal, dan zal je me hier de volgende vrijdagen ook nog zien."


Iedereen zat op de tribune. Behalve Jurgen en de andere die meedingen voor de selectie.
Zijn opwarmoefening was achter de rug. Nog een minuutje, en hij moest in het startblok gaan staan.

"De derde van links." zei Linda, "die ziet er nog leuk uit van hier." ze stootte Xavier aan die een sigaret zat te roken, "Ik wed dat hij niet rookt."
"Das Kevin." zei hij, "Die rookt inderdaad niet, maar wat hij inneemt daar blijf ik van."
Linda keek naar Floor. "Jurgen is de derde van rechts!" Tja, Linda en Xavier zaten wat uit de groep, omwille van de rookhinder. Tiffany zat ook bij hen, ook te roken.
"Ze gaan beginnen!" riep Annabel.
"Hup Jurgen!" riep Rob zo luid hij kon. "Zou hij het gehoord hebben?" vroeg hij Annabel.
"Geen idee schat."

Jurgen zetten zijn voeten in het startblok, zijn handen op de grond. Hij nam de geur van de mensen rond hem op. Sommigen waren zenuwachtig, andere roken redelijk zelfvoldaan, en één iemand rook, wel, niet natuurlijk. De docent van de atletiekers spande de haan van het pistool.
Start.
Iedereen vloog uit de blokken.
Hij hoorde hoe dat er iemand met een eerste horde al tegen de grond ging.
Concentreren vertelde hij zichzelf.
Er was maar één iemand die hem voor was, en twee anderen zaten heel dicht op zijn hielen.
Hij hoorde nog een horde omvallen rechts van hem.
De laatste horde was in zicht. Links van hem liep en sprong er een kleine kerel hem voorbij.
Hij sprong mooi over de laatste hoorde, maar zetten zijn rechtervoet wat slecht neer, hij struikelde haast, maar dat maakte dat twee anderen hem nog net voor de eindmeet konden voorbij steken. Vijfde.

Een jongen viel neer. Het was die kleine die enkele banen links van hem liep. En Jurgen rook direct de synthetische geur die hij eerder had waargenomen.
"Maak plaats, maak plaats." Hij duwde andere aan de kant en legde de jongen op de rug. Hartmassage, hoe ging dat weer?
"Bel een ambulance, vlug."
Hij duwde op het hart enkele malen en deed daarna beademing.
Hij bleef dit enkele malen doen tot de docent hem aan de kant duwde.
Deze stak een naald in de jongen zijn arm.
"Laat maar Jurgen, dit zal hem even helpen, maar in het ziekenhuis gaan ze hem wel verder helpen." De docent/coach stond weer op.
"Bij deze wil ik je feliciteren voor je snelle aanpak en je selectie voor ons team."
Hiervan keek Jurgen op.
"Ik kan toch niet geselecteerd zijn meneer. Ik was niet bij de eerste drie."
"Ah, meneer Valkaert," zei deze, "Kevin is gediskwalificeerd, ik wil geen gebruikers van gelijk welke middelen in mijn team, en jouw tijd is beter dan Ruben die als vierde over de meet kwam, hij heeft enkele horden geraakt waardoor hij straftijd kreeg. Dus, als je straks even bij mij wilt komen, dan tekenen we de papieren en praten we over de trainingen en de wedstrijden. Het lijkt me leuk eens iemand van een andere richting bij ons te hebben. En als je in de tussentijd eventjes erover wilt nadenken mee te doen in andere atletiekdisciplines, twijfel niet, er is een plaatsje vrijgekomen onder andere bij de estafetteploeg ."
"Ja meneer."
"Om vijf uur wil ik je zien Valkaert, bekijk ondertussen de papieren met de trainingsmomenten om te zien of je enkele disciplines erbij kunt nemen."