Boek Der Schaduwen

[Jules]

Floor had de weg heen naar Rob zijn huis in Annabel haar gat gereden. Ze wilde niet riskeren dat ze zou verdwalen in dit decadente deel van de stad. Even had Floor nog getwijfeld of ze wel nog steeds in Gilraen waren, maar de enkele richtingsaanwijzers die ze op de weg had gezien, hadden dat bevestigd. Floor begreep niet waarom ze niet gewoon door de poort naar Rob zijn huis reden, maar ze kon het niet vragen aan Annabel. Toen ze eindelijk tot stilstand kwamen, schrok Floor zich een hoedje.

Rob stond in de haag met wat wel leek op een slechte Halloween-imitatie en Floor haalde haar sleutel uit het contact van de auto. Annabel en Jurgen waren al uitgestapt. “Creep…” Mompelde Floor toen de grootste schrik voorbij was en ze stapte ook uit haar auto. Rob leidde hen weg en Floor kreeg meer en meer de rillingen van de plek. “Waarom zou je hier willen wonen? Met magische hagen, vreemde lantaarns en oude wenteltrappen?” Dacht Floor terwijl ze stilletjes achter het drietal aanliep. Jurgen en Annabel leken er niets vreemds aan te vinden. “Zit er dan echt een reden achter dit geheimzinnige gedoe of is dit gewoon een test om me het hardst op de stuipen te jagen?” Dacht Floor terwijl ze voorzichtig de wenteltrap afdaalde. Ze zou straks nog op haar mond vallen, dat voelde ze gewoon aankomen. Zich vasthoudend aan alles wat ze kon vinden om te voorkomen dat ze zich compleet belachelijk maakte, kwam ze uiteindelijk in de vijfhoekige ruimte. Floor kan de grond wel kussen.

Wanneer de fakkels spontaan begonnen te branden, kreeg Floor weer kippenvel. Ze zou hier toch echt dringend aan moeten beginnen wennen. “Of eerst meer horrorfilms zien vooraleer we het echte werk meemaken.” Dacht ze. Ze voelde er veel meer voor om gezellig op de bank met een deken en popcorn naar een film te kijken dan in het echt fakkels spontaan te zien ontbranden. Een film kon je nog op stop zetten…
Rob trok Floor haar aandacht door met zijn uitleg van wal te steken. Ze was blij dat er iemand eindelijk iets zei, en niet op fluistertoon. Haar eigen paniekerige gedachten waren niet bepaald geruststellend.

Floor zette voorzichtig een stap dichter naar het tafeltje met het witte boek erop. Dat ding schreeuwde gewoon magie uit, Floor kon het gewoon voelen. Of was dat haar maag die weer in opstand kwam? “Oh, God nee. Niet hier kotsen!” Beval ze zichzelf en trok wit weg. Floor besloot het boek wat beter te bekijken, in de hoop dat ze haar maag dan vergat. Het zag er normaal uit, voor zover zij kon zien. Oké, het kon een opknapbeurt gebruiken, dringend, en ze zou het nooit uit het schap hebben genomen als het in de bibliotheek stond, “en er zitten waarschijnlijk termieten in”, dacht Floor verder, maar voor de rest leek het normaal. Floor zette nog een stap dichter en streek voorzichtig met haar hand over de kaft.

Ze werd plots overspoeld door onverklaarbare dingen. Geluiden die ze niet kon plaats brengen klonken in haar oren, geuren drongen haar neus binnen, beelden flitsten op in haar geest. Floor zette snel een stap terug achteruit. “Oké, het lijkt dus normaal, maar zo voelt het niet.” Zei ze hardop. Floor deed het meer voor zichzelf dan voor het drietal dat haar bleef aanstaren. Dat wisten zij natuurlijk al lang, anders had het boek hier ook niet gelegen. Floor wilde hier eigenlijk niet me doorgaan. Waarom had ze hier weer mee ingestemd? “Als ik het boek openkrijg…” Sprak Floor weer en keek vanuit haar ooghoeken snel naar Rob. “Beloof je dan dat je alles zult doen om te helpen? Wie of wat dan ook. Vandaag of binnen een jaar?” Floor vond het nodig om het uit Rob zijn mond te horen. Hij voelde zich misschien vandaag genoodzaakt om bijvoorbeeld Nalia te helpen. Maar wat binnen een jaar als er iets anders zwaar misliep? Zou hij dan terug veranderen in de egocentrische persoon? Floor wilde zekerheid. Rob bezat boeken van onschatbare waarde. Wie weet stond hier ergens iets in dat Annabel kon helpen om haar krachten beter de begrijpen. Toekomstige heksen zouden hier vanalles mee kunnen doen, als het maar beschikbaar was. Floor wilde vermijden dat iemand door de rare rollercoaster moest gaan, waar zij momenteel in zat. En als een stel boeken daarmee kon helpen, dan was dat het minste dat ze kon doen.

[Migean]

"Als je het boek open krijgt," zei Rob, "dan zijn we een stap dichter bij onze familiegeheimen, dichter bij het verstaan van onze krachten, het is logisch dat de informatie gedeeld wordt met de mensen die het nodig hebben, nu en in de toekomst."

Hij zette zich neer op één van de stoelen.
Uit zijn rugzak viste hij een schrift.
"Dit zijn mijn notities betreffende Kendra, maar geen van haar boeken hebben veel opgehelderd, als je wil mag je die gerust inzien, maar geesten van katten controleren en drankjes brouwen is iets wat tegenwoordige heksen niet meer doen, en de drankjes, de helft kan je vervangen door medicijnen, en de drankjes over liefde ... wel, je mag de natuur niet in de weg staan. En zo zijn er nog een paar dingetjes."
Hij wees naar het rare vergrootglas.
"Melkglas, het lijkt wel wat vreemd, maar met de juiste woorden kunnen we er maanlicht mee oproepen, en daar," hij wees op het potje met het kwastje, "een speciale mengeling voor nog een ander soort verborgen schrift, normaal gebruikt men geen klassieke onzichtbare inkt, de bladen uit een boek verwarmen, dat lijkt niet simpel, behalve voor een pyrokinese beoefenaar."
Hij liet de fakkels een voor een even flikkeren.
"Een beoefenaar van pyrokinese zou dit zonder moeite gedaan hebben, ik beoefen telekinese, dat is mijn kracht, maar het maakt wel dat ik met voldoende oefening, geduld en concentratie vuur kan maken, water onttrekken aan de lucht en bliksems doen ontstaan. De haag daarnet, heb ik gewoon aan de kant geduwd en tijdelijk verplaatst."

[Jules]

“Goed dan…” Dacht Floor. “Dat heb ik weer goed geregeld.” Niet dat Rob blijkbaar enige overtuiging nodig had om hen te helpen, het besef was vanzelf gekomen. Blijkbaar had iets zijn gedachten doen veranderen…permanent. Floor wist niet of ze dat slecht of goed moest vinden. In crisistijden begonnen mensen anders te denken. Als dit een crisistijd was, wilde ze het liever niet meemaken.

En dan kwam er weer een stroom aan informatie die Floor nauwelijks kon verwerken. Ze was blij dat Rob zei dat hij notities had gemaakt. Floor was nog steeds van het idee dat ze hier zo min mogelijk mee te maken wilde hebben, maar de notities zouden handig zijn voor Annabel en Jurgen, als ze die nog niet hadden ingezien. “Oké, dus telekinese kan duidelijk meer dan ik er mij bij voor had gesteld.” Dacht Floor toen Rob zijn krachten duidelijker uitlegde. De cirkel van de jongeren was echt een bonte groep. Met zo veel verschillende krachten, veel informatie of niet, kon je veel bereiken. “En misschien is dat net het beangstigende…” Dacht Floor met haar vader in het achterhoofd.

“Oké, laten we dan dat boek maar eens proberen open te krijgen.” Verkondigde Floor aan het drietal om zichzelf van nare gedachten of te leiden. Ze voelde zich extreem bekeken en het leek net alsof ze voor de klas een presentatie moest doen terwijl ze in haar pyjama stond. Zich het idee voorstellend, begonnen haar wangen spontaan rood te worden. Gelukkig was het nog relatief donker in de ruimte en Floor boog zich snel voorover naar het boek.

Ze bekeek het boek nu aandachtiger, de gevoelens die het bij haar opriep proberend te negeren. Het doel was om het boek open te krijgen en de bladzijden te lezen. Niet om te weten hoeveel magische krachten er net aan verbonden waren. “Veel…dat is wel duidelijk.” Dacht Floor en voelde met haar hand over de kaft of ze iets vreemds opmerkte. Ze voelde haar hand warmer worden en plotseling verscheen de gouden “K” waar Rob het al over had gehad. “Aangezien de naam Kendra met een K begint, zitten we wel goed.” Dacht Floor en voelde met haar vingers over de kaft. Ze zette wat kracht, want nu leek de kaft vastgelijmd te zitten aan de pagina’s.

“Godver…” Vloekte Floor zacht en trok harder. “Als ik dit boek openkrijg is dat het teken dat ik afstam van Kendra. Blijkbaar wel een belangrijk persoon uit de heksengeschiedenis…” Dacht Floor terwijl ze met haar vingers bleef peuteren aan de kaft. “Er is geen weg terug na dit. Ook al ontken ik het voor de rest van mijn leven…Als ik dit boek openkrijg…” Dacht Floor en maakte zichzelf een belofte: “Dan aanvaard ik mijn lot en probeer ik mijn krachten zo snel mogelijk onder controle te krijgen.” Een zucht ontsnapte uit haar lichaam en terwijl ze het deed en ze de kracht op haar vingers verminderde, opende het boek zich.

[Migean]

Rob wou een stap dichterbij zetten maar bij elke beweging van hem dichter naar het boek toe wou het weer sluiten.
"Het is heel speciaal, zoals je kan zien, het moet niemand anders. Je hebt het op andere bladzijden opgekregen dan Nalia, ze kreeg tot pagina drie, wel er staan geen nummers, maar je begrijpt wel wat ik bedoel."
Hij probeerde wat op zijn tenen te staan voor toch wat inzicht te hebben maar het boek ging lichtjes schuin gaan staan zodat hij gewoon niet kon lukken voor Rob.

"Als je tekst ziet, niet voorlezen, want je kan niet weten of de woorden zijn opgeslagen met krachten of niet, de veiligste manier voor een boek als dit is je handen boven de tekst te laten zweven, dan komen ze soms gewoon je hoofd binnen." Zei Rob, "Het is raar in het begin. Als je geen tekst ziet moet je anders maanlicht proberen met dat melkglas."
"Ik denk dat ze beter de bladzijden kan nat maken."
Iedereen keek Annabel even aan.

"Een van de zussen van Kendra was een auqakinese, dus was als ze bepaalde delen van het boek heeft gemaakt voor haar zus?"
"Maar haar zus stierf voor haar."
"Dat kon ze niet weten toen ze het boek maakte."

"Okay, Floor, een concentratieoefening, een basisoefening, sluit je ogen, beeld je de ruimte in, ook waar wij staan." zei Rob, "Probeer te voelen waar er water is in deze ruimte, daarmee bedoel ik, probeer het vocht in de lucht te vatten, maar probeer niet het vocht uit ons lichaam te drainen, concentreren op het boek, op de droogheid van het papier, en in je gedachten en met je geest, vocht van de lucht overbrengen op het papier, maar echt weinig, eerst zien of het wel reageert."

[Jules]

Floor had het boek verbaasd staan aankijken wanneer het zich had geopend voor haar. Blijkbaar hadden haar voorouders meegeluisterd naar haar belofte. “Great…bemoeiende familieleden, zelf al zijn ze dood.” Dacht Floor, maar duwde de gedachte snel van zich af. Wie weet zouden ze wraak nemen en het boek terug sluiten. En dat was niet het plan.

Floor moest haar lach inhouden toen het boek automatisch van Rob wegdraaide. “Net goed”, dacht de feministe in haar. Floor concentreerde zich weer op de pagina’s voor haar wanneer ze de waarschuwing van Rob hoorde over het niet hardop voorlezen. “Niet dat dat zou lukken…” Dacht Floor terwijl ze de tekst voor haar beter bekeek. Ouderdom had toch zijn invloed op het boek gehad en de tekst was, zoals verwacht, niet in hedendaagse taal geschreven.

Ze hield net haar handen boven de pagina’s om de truc van Rob uit te proberen wanneer Annabel haar onderbrak. “Die twee lijken wel vadertje en moedertje te spelen.” Dacht Floor geërgerd. Ze wist dat ze haar wilden helpen, maar het hele “ja, nee, doe dat, neen, toch weer niet” was wel erg verwarrend. “Een aquakinese…” Mompelde Floor en keek van Annabel naar het boek. Was dat niet zoiets zoals zij was…of moest voorstellen?

Ze dacht net dat ze een waterkan over het boek moest uitkappen toen Rob haar instructies gaf hoe het wel moest. En dat was natuurlijk vel gecompliceerder dan er gewoon vrolijk water over uitkieperen. “Niets kan gemakkelijk gaan…” Dacht Floor gepijnigd en sloot haar ogen. “Alles moet met magie…” Maar ze herinnerde zich de belofte die ze nog geen minuut eerder had gemaakt. Als ze er maar in geloofde, en misschien met de hulp van wat overleden familieleden, zou het plan van Rob en Annabel misschien wel lukken.

“Here goes nothing…” Mompelde Floor en beeldde zich de ruimte in waarin het viertal stond. “Een basisoefening…” Dacht Floor sarcastisch, maar probeerde haar gedachten bij de les te houden. Het was niet de bedoeling dat ze afdwaalde. Dat zou waarschijnlijk desastreuze gevolgen hebben. “Zoals een bol water die uitklets boven het boek.” Dacht Floor en begon zich het voor te stellen. Alarmbellen gingen bij haar af. “Nee, niet voorstellen!” Zei het rationele deel van haar brein. “Straks gebeurt het nog echt, jij ongecontroleerd projectiel!” Schold haar brein zichzelf uit. Floor probeerde snel aan iets anders te denken. “Vocht uit de lucht…” Hoorde ze de woorden van Rob op de achtergrond. Floor fronste. Het klonk waarschijnlijk logisch voor een geoefend persoon, maar hoe in godsnaam kon je vocht uit de lucht vatten? “Dat zie je toch niet?” Dacht Floor en boeide zich weer op.

“Je bent de slechtste leerkracht ooit, Rob.” Dacht Floor en verzette haar gewicht van haar linkerheup naar haar rechterheup. Ze stond er waarschijnlijk belachelijk bij. Ogen gesloten, handen boven een boek, wiebelend op de benen omdat ze weer naar het toilet moest. “Ah, ik had naar het toilet moeten gaan…” Dwaalden Floor haar gedachten weer af zodat ze de waarschuwing van Rob niet hoorde over het vocht uit een lichaam drainen. Wanneer Floor zich op haar blaas concentreerde, begon ze in de omgeving rondom haar ook dingen op te merken. Drie dingen om precies te zijn. “Dit is hetzelfde gevoel als gisterenavond…” Dacht Floor en concentreerde zich harder. Het was zoals ze thuis was gekomen en haar krachten hypersensitief waren. Toen had ze ook iets, wat later Eva bleek te zijn, opgemerkt.

Weer gingen alarmbellen in haar hoofd af. Iets voelde niet goed, het was alsof diep vanbinnen een oeroud gevoel haar vertelde dat ze iets verboden deed. Maar wat? Floor was verward en door haar desoriëntatie ging het gevoel van de drie dingen weg. Het rationele deel van haar brein nam het weer over. “Uit hoeveel procent water bestaat een menselijk lichaam, Floor?” Leek haar brein haar spottend te vragen. “Je bent opzoek naar vocht, projectieltje. Mensen hebben ook vocht.” “Ah crap!” Vloekte Floor hardop en probeerde niet aan Jurgen, Rob en Annabel te denken die ook in de kamer stonden. Drie dingen waaruit ze ook vocht kon putten.

Panisch probeerde zich op andere dingen te concentreren. Haar blaas? “Nop.” Dacht Floor toen ze binnen in zichzelf haar lichaam ongecontroleerd in opstand voelde komen. Ze begon van de stress te zweten, waardoor haar zoektocht naar vocht spontaan op haar eigen vocht werd geconcentreerd. “Geen goed idee.” Schreeuwde haar brein en Floor had zin om spontaan aan eenhoorns en regenbogen te beginnen denken, zodat ze haar ongecontroleerde gaven kon afleiden. Maar dit was nog maar een basisoefening…en ze was een ongecontroleerd projectiel…Maar ze had beloofd dat ze hard zou werken om controle te krijgen.

Floor zuchtte eens diep en probeerde wat Rob in de eerste plaats had gevraagd. Vocht in haar omgeving, en enkel haar “doodse” omgeving te vinden. Hetzelfde gevoel dat ze had gehad toen Floor per ongeluk bij de lichamen van haar vrienden vocht was gaan zoeken, overspoelde haar. Haar omgeving was helemaal niet dood. Er zat effectief vocht overal in de lucht rondom haar. Floor had het gevoel dat als ze wilde, ze het zo uit de lucht kon plukken. Rob had gelijk, het boek was droog, dat voelde Floor ook. Ze probeerde in gedachten zich voor te stellen hoe ze een druppel vocht uit de lucht plukte en het op het papier liet vallen. Geen hele bol water, zoals ze eerder had voorgesteld.

“Is het gelukt?” Vroeg Floor eindelijk hardop. Ze had haar ogen nog fel dichtgeknepen, want ze wilde haar “geweldige” concentratie niet verbreken. Floor hoopte dat Annabel zo slim was om te komen kijken en niet Rob, want dan zou het boek de kamer uitvliegen en naar de maan reizen.

[Migean]

"Wel, dat zal je zelf moeten bepalen." zei Jurgen
"Ik voelde wel hoe je de lucht manipuleerde." Antwoordde Annabel.
"Maar het resultaat, kan geen één van ons zien, het boek erkend Annabel niet als een heks, en zal Jurgen en mij ten allen tijde proberen te ontwijken." zei Rob.

De bladzijde zelf kleurde blauw, en groen, en daarna geel, en roze, oranje, rood en daarna werd het terug gelig wit. Maar de tekst zelf, was anders.
De tekst was hedendaags geworden, geen doodse oude taal, de tekst had zich aangepast aan degene die het wou lezen.

Creëren van een waterschild was de eerste titel.
Oproepen van waternimfen stond halverwege.
Als laatste stond er; manipuleren van vloeistoffen in een lichaam. Met een waarschuwingsteken.
De tekst die bij het manipuleren hoorde leefde, ze liet zich niet lezen, ze vormden af en toe de woorden; gevaarlijk, alleen voor gevorderden, dodelijk.

[Jules]

Floor opende voorzichtig haar ogen en keek naar de pagina’s van het boek. Ze ontspande zich en zuchtte eens diep van de opluchting. Het feit dat het boek rare kleuren begon te krijgen, deed haar plotseling weinig. Met die dingen zou ze nu eenmaal moeten leren leven. “En als het maar wat pagina’s zijn die verkleuren. Daar maak ik geen probleem van.” Dacht Floor en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht.

Ze zette een stap dichter naar de tafel waar het boek van Kendra op lag en leunde er met haar hand op. “Wel, we hebben geen vertaalhulp meer nodig.” Zei Floor en scande de pagina snel met haar ogen. Ze was blij dat het niet langer in een oude taal stond geschreven. “Die overgrootmoeder-de-zoveelste van mij was een slimme vrouw.” Dacht Floor voldaan en bereikte het einde van de pagina. “Hoewel een spreuk hoe iedereen dit boek kan lezen wel van pas zou komen.” Dacht Floor verder.

Ergens zag ze het niet zitten om dit boek overal naar mee te sleuren, als Rob dat al toe liet. Floor was nog steeds voorstander om alle kennis aan iedereen door te geven. En de dingen die hier op deze enkele pagina’s stonden beschreven, was al een goudmijn aan informatie. “waterschild…” Mompelde Floor hardop terwijl ze de pagina’s nu aandachtiger las. “Waternimfen?” Sprak ze hardop en draaide haar hoofd met een ruk om. “Bestaan er dan echt waternimfen?” Maakte ze haar zin af en een glimlach verscheen op haar gezicht. Natuurlijk bestonden er waternimfen, er bestonden ook demonen.

Floor keek weer naar het boek en las verder. “Manipuleren van vloeistoffen in een lichaam.” Las Floor hardop en concentreerde zich op de uitleg die erbij stond. Allen was deze niet duidelijk, hij versprong steeds. Leek niet te willen worden gelezen en daardoor te dansen op de pagina’s. “De tekst vervaagt bij deze titel.” Zei Floor terwijl ze haar vinger op de titel drukte, alsof die daardoor zou blijven staan. Ze draaide haar hoofd naar het drietal dat nog altijd op een veilige afstand van het boek stond. “Hoe komt dat? Moet ik er meer water over kappen?” Floor was niet zeker of het drietal alle antwoorden op haar vragen hadden. Maar momenteel waren zij de experts en hadden ze Floor al goed geholpen.

[Migean]

"Wel," zei Jurgen, "waternimfen zouden moeten bestaan omdat ze in het boek staan, maar niemand heeft er nog gezien in de voorbije jaren, decennia, laat staan eeuwen. Je roept ze niet op als demonen naar het schijnt."
"Laten we niet te veel afdwalen, over het manipuleren van vloeistof in een lichaam, er zal een beveiliging opzitten, het klinkt alsof je met voldoende kennis de bloedcirculatie en dergelijke kunt beïnvloeden." viel Rob in.

"Neem een andere bladzijde," stelde Annabel voor, "deze pagina heeft zichzelf gekozen voor jou, maar dat houd je niet tegen om de rest te zien."
"Of probeer het te beïnvloeden, je handen naast het boek en concentreer op iets, zoals beschermbezweringen, helende drankjes, alhoewel, met een heler in de stad zijn die niet echt nodig, of iets anders." zei Rob.

[Jules]

Floor hoorde de aanbevelingen van het drietal aan. Ze keek weer naar het boek. De uitspraak “kennis is macht” was duidelijk geen leugen. Als het boek der Schaduwen van Kendra op deze twee pagina’s al zoveel informatie bevatte, wat zouden al die andere honderden pagina’s dan wel niet uitleggen? “Informatie die je kan helpen…of je ondergang kan betekenen.” Dacht Floor wanneer ze nadacht over de uitleg die Rob over het manipuleren van vloeistof in een lichaam. Als er een beveiliging opzat, was dat al genoeg reden om alarmbellen te laten afgaan. Krachten konden duidelijk, in geval van verkeerd gebruik, gevaarlijk zijn.

Floor werd weer uit haar overpeinzingen gehaald daar de drang van het drietal om extra informatie te bekomen van het boek. Aangezien Floor de enige was die het boek kan lezen, was ze nu de marionet van Rob, Annabel en Jurgen. Floor probeerde het boek eerst op de manier van Annabel, of zoals Floor het noemde: “the old fashion way”. Het boek der schaduwen had geen probleem dat Floor rustig door de pagina’s balderde. Ze bekeek voorzichtig de pagina ervoor en erachter en daarna draaide ze een hele bundel pagina’s om. Oké, de eerste proef was geslaagd. Kendra’s boek zou niet lastig meer doen.

Daarna probeerde Floor het op Rob zijn manier…de magie-manier. Floor zuchtte nog eens, herinnerde zich de belofte die ze had gedaan, en zette zich, voor de honderdste keer vandaag, over het feit dat ze officieel een heks was. Floor legde haar handen naast het boek en sloot haar ogen weer. Niet dat dat noodzakelijk was, maar het leek Floor te helpen. Ze dacht na over wat ze wilde weten. “Een manier om Nalia te helpen?” Dacht Floor en ze hoorde de pagina’s van het boek ritselen. “Of misschien een handleiding hoe ik mijn waterkrachten moet gebruiken?”

Floor haar gedachten dwaalden af en ze deed haar ogen open. De pagina’s in het boek bladerden naar voren en ondertussen slaagde Floor erin om wat titels te lezen. Rob had gelijk gehad: het boek bevatte bezweringen, recepten voor drankjes en het leek zelf een echt dagboek te zijn met herinneringen van Kendra. Uiteindelijk stopte het boek met bladeren ergens op de eerste pagina’s. Floor bekeek de titel. “Beginselen van watermanipulatie.” Las Floor hardop. Wel, dat was exact wat ze nodig had. Kendra was zo slim geweest om een basishandleiding op te schrijven. “Godzijdank.” Fluisterde Floor en ze zag de toekomst wat rooskleuriger in. Als ze het boek aandachtig zou lezen en genoeg zou oefenen, zou ze er zich wel doorheen werken. “En dit is nog maar het begin.” Dacht Floor terwijl ze snel de pagina scande. “Als ik zo ver geraak tot “creëren van een waterschild” moet het me lukken om geen ongeleid projectiel meer te zijn.” Dacht Floor.

[Migean]

"Als je wilt kan je bepaalde dingen overschrijven." zei Rob, via telekinese liet hij een balpen en een kladblok uit zijn rugzak schuiven.
"Het boek blijft beter hier." vervolgde hij, "Tussen de andere boeken hier zal het boek zich op haar gemak voelen. Ja, ik spreek erover alsof het een levend wezen is, maar sommige boeken in mijn collectie hebben een persoonlijkheid gekweekt. Die zijn misschien voor een andere keer, ik stel voor dat we deze bijeenkomst straks afronden."

"Wil je het boek niet met haar mee laten gaan Rob?" vroeg Jurgen, het was niet echt een vraag, ook niet uitdagend bedoeld, maar het klonk wel lichtjes zo.

"Misschien is het beter dat het boek hier blijft in een omgeving die doordrenkt is of was van magie." kwam Annabel de jongens tussenbeide, "We willen niet dat het boek vanzelf de weg terug probeert te vinden of begint te lekken, dat bedoel je toch hé schat?"
"Ja Bel, dat wou ik dus zeggen."

[Jules]

“Tsss…showoff…” Dacht Floor toen Rob zijn telekinese gebruikte om zijn schrijfspullen aan haar te geven. Maar misschien was het nog niet zo’n slecht idee. Als Rob zo bezitterig over zijn boeken was, zou Floor nooit de kans krijgen om op haar eigen rustig te oefenen.

Floor trok even haar wenkbrauw op toen Rob begon over dat boeken levende wezens zijn. Maar gelukkig stond ze al gebogen over Kendra’s boek om haastig de basisoefeningen over te schrijven. Dit zou nog gezellig worden, als ze snel even door de uitleg las. Floor kon maar beter haar magie op een eenzaam moment uitproberen, wanneer er geen pottenkijkers waren. De stad mocht dan half bewoond zijn door heksen, ze had nog steeds het idee dat haar moeder van niets wist.

Floor keek op toen Jurgen het voor haar opnam. Ze glimlachte naar hem uit dankbaarheid. Maar ze keek al snel verbaasd naar Annabel en Rob toen die over “lekkende” boeken begonnen. Ze schudde verbaasd haar hoofd, legde haar pen neer en stak het papier met de opgeschreven basisoefeningen in haar broekzak. Die begon lekker vol te geraken, ze zou haar zak eens moeten uitkuisen met al dat papier.

“Ik weet dat ik hier niet meer verbaasd over zou moeten zijn, maar…lekkende boeken?” Floor stelde zich voor dat de woorden uit het boek zouden stromen en dat Rob ’s nachts, paniekerig, met de handen in het haar rond het boek zou dansen, het proberend te redden. Floor moest moeite doen om haar lach in te houden.

[Migean]

"Ik heb je al verteld wat er kan gebeuren als je ziek bent, wel, " zei Annabel, "boeken hoeven niet ziek te zijn om per ongeluk hun omgeving te beïnvloeden. Hoe krachtiger het boek, hoe gevaarlijk het is om het uit zijn omgeving te halen na al die eeuwen."
"Alsof het wortels heeft gekregen en die hier in de muren zijn gekropen. Het is ook maar uit ervaring dat we dit weten." zei Rob

Rob leidde hen naar buiten.
Weer deed hij de truc met de struiken.
Jurgen sprak Floor aan. "Eh Floor, jij moet toch mijn kant op, kan ik met je mee?"

[Jules]

Geweldig, het boek bleef dus hier. Floor noteerde in zichzelf dat de volgende keer dat ze het huis van Rob zou bezoeken pen en papier zou moeten meenemen om alles over te schrijven… of haar laptop….of misschien ineens een scanner. Maar Floor besloot om er geen problemen van te maken. Dit was, al bij al, een geslaagde dag geweest. Haar kamer zou opgeruimd worden, ze had een magisch boek kunnen openen en ze kon beginnen haar magie onder controle te krijgen. “Laten we het positief bekijken.” Sprak ze zichzelf moed in toen Rob hen de weg naar buiten toonde.

Floor ontgrendelede de Mini en opende het portier toen Jurgen vroeg of hij met haar kon meerijden. Floor haalde haar schouders op. “Ik zie er geen probleem in. Stap maar in!” Zei ze en zwaaide gedag naar Rob en Annabel. Floor vond het onnuttig dat Annabel Jurgen naar huis zou brengen, als het toch op de weg van haar huis was. Floor stapte in en startte de auto. “Euh…waar woon je precies?” Vroeg Floor aan Jurgen vooraleer ze de auto in gang zette. Ze had echt geen idee waar de jongen woonde en zo goed kende ze Gilrean nu ook weer niet. Als het nodig was zou Floor de gps instellen, want in het donker zou ze nog verdwalen.

[Migean]

"Ik woon iets verder in dezelfde straat als jij." zei Jurgen, "Als je gewoon naar je thuis rijd dan wandel ik wel verder." stelde hij voor.

"Wat vond je ervan eigenlijk? Dat hele gedoe voor in die kamer te komen. Annabel zei dat het een voorkamer is, dat er nog grote ruimtes erna komen en een crypte, zij is al in een ander vertrek geweest dat onder Rob zijn kamer zit. Maar daar konden we moeilijk naartoe vanavond, alles moet bijna op afspraak daar." zei Jurgen, "En Robs vader, Pol, wel, hij heeft geen krachten, hij weet ook niks over de heksen rondom hem eigenlijk ..."



"En?"
"Ze stelde wel wat eisen."
"Ga je er niet mee akkoord?"
"Ik ga akkoord Bel, dat heb je gezien en gehoord. Maar voor een newbie stelde ze toch wel strenge eisen."
"Die newbie heeft tenminste een boek geopend waartoe niemand anders in staat is."
Ze kusten en knuffelden nog even voor ze afscheid namen voor vannacht.

[Jules]

"Ow chill.” Antwoordde Floor als antwoord waar Jurgen ergens woonde en draaide de straat van Rob uit. Geen kans op verdwalen dan, en desnoods kon Jurgen zelf voor gps spelen.

“Wel, als ik echt eerlijk ben…” Zei Floor terwijl ze pinkte om af te slaan aan een straat. “…het eerste woord dat in me opkomt is: creepy.” Ze glimlachte en keek vanuit haar ooghoeken even vluchtig naar Jurgen. “Ik ben niet gemaakt voor zo van die mysterieuze dingen. Ik kan zelf niet naar een horrorfilm voor vijfjarigen kijken. Dus zo’n goede heks maak ik niet echt.” Floor stopte weer aan een straat en volgde de wegwijzers.

“De gedachte alleen al dat er nog andere kamers zijn…” Floor maakte haar zin niet af, maar ze rilde wel even in haar zetel. Ze begon zich dingen voor te stellen als koude kerkers met kettingen aan de muur en een altaar. Rob zag er niet echt de persoon om zo’n geschifte dingen te doen, maar je wist maar nooit. Je buurman kon een seriemoordenaar zijn!

“Hoe kan zijn vader nu niets weten van heksen?” Vroeg Floor verbaasd toen Jurgen over Pol begon. “Zijn zoon heeft zijn kelder georganiseerd als hoofdkwartier van de heksenliga.” Floor kon het niet geloven. Oké dat haar moeder misschien van niets wist, want Floor wist tot gisteren ook van niets. Maar als je zoon, en de halve stad for that matter, een heks met gecontroleerde magische krachten en mysterieuze boeken, hoe kon je daar over zien? Dat is zoals een ontkenningsfase dat je zoon homo is. “Wel, misschien is dat een slechte vergelijking…” Dacht Floor en sloeg weer een straat in.

[Migean]

"Wel, jullie gemeenschappelijke voorvader was een heks, wel, meer dan dan dat, maar een van zijn kinderen was waarschijnlijk zoals Annabel, waardoor er een hele lijn van niet-heksen zal geweest zijn," zei Jurgen, "Rob is de eerste in die lijn die wel krachten heeft." legde hij uit. "Rob is dat alleen te weten te komen via Johny, Annabels oom."

"De kelder is niet ons hoofdkwartier, dat hebben we eigenlijk niet. Pol heeft toevallig zijn villa laten bouwen op een crypte, tijdens de graafwerken hebben ze die nooit gevonden, maar een vriend van Johny heeft die later ontdekt."

"Pol weet ook niks van zijn afstamming, hij weet niet eens dat hij met een heks getrouwd is, hij wist het ooit eens." zei Jurgen, "Maar Cornelia heeft het hem doen vergeten, ze, ze kan heel goed overtuigen. Haar kracht zit in haar stem ... als ze wil kan ze je wijsmaken dat rood blauw is, en dat je dat voor de rest van je leven gelooft."

[Jules]

“Jeez…” Mompelde Floor op de afstamming van Rob. Het was duidelijk dat Floor niet de enige was die het moeilijk had. Waarom was iedereen zijn kindertijd zo gestoord? Het was een mirakel dat er niet meer seriemoordenaars op de wereld rondliepen.

Floor moest weer fronsen toen ze het verhaal van Rob zijn moeder hoorde. “Dat klinkt…gevaarlijk…” Mompelde Floor terwijl ze de straat van haar en Jurgen zijn huis insloeg. “En vreemd.” Zei ze erachter. “Waarom zou ze het hem doen vergeten?” Begon ze hardop verder te redeneren. “Stond zijn reactie haar niet aan? Dan had ze daar maar eerder aan moeten denken.” Floor was te laat met de woorden te denken in plaats van te zeggen. Ze kwam nu echt over als een irritant kind.

De macht om mensen te overtuigen leek haar gevaarlijk. Hoeveel keer kon je iets opnieuw doen? Dat kon niet gezond zijn voor het menselijk brein. Floor vroeg zich af of er onderzoek werd gedaan naar de gevolgen van sommige gaven. Vroeger hielden heksen er misschien geen rekening mee, maar in de tijd van vandaag zou het haar verwonderen mocht niemand het zich aantrekken.

En dan begon ze nog verder te denken. De woorden van Jurgen herhaalden zich in haar brein. “Ze kan goed overtuigen. Haar kracht zit in haar stem.” Floor fronste weer, terwijl ze de auto stopte voor haar thuis. Dat kwam verdacht bekend voor. Ze moest aan haar vader denken. Die had haar ook gezegd dat als iemand er naar vroeg, zij zou zeggen dat ze hem niet gezien had. Floor haar frons werd nog dieper. “Zijn er dan niet zo’n soort loopholes voor? Om de overtuiging te ontwijken?” Vroeg Floor aan Jurgen. De lijst met dingen die ze te weten wilde komen, werd maar langer. Ze had nog veel te leren. En dat ging niet alleen over de basisoefeningen watercontrole.

[Migean]

"Wel, hij kon er niet echt mee om, zo zijn er nog mensen, anderen wel, andere niet," zei Jurgen, "het is normaal dat je bepaalde dingen wilt delen, maar het is onverklaarbaar, waarom heb je krachten? Wel, je bent ermee geboren ... waar komt het vandaan? Niemand die het exact weet ..."

"Je moeder," zei Jurgen terwijl hij uitstapte, "weet er niks van dat je je vader hebt gezien, en dat hij hier is geweest. De meeste heksen zijn er wel van op de hoogte. Cornelia heeft wat tijd met je moeder doorgebracht."
Hij deed de deur van de mini dicht.
"Ik ruik en versta je twijfel, er zijn een paar manieren, er bestaan bezweringen die beschermend zijn. Zoals geestesschild, niveau vier, van een zekere Eleanor Delange, ik kan die wel eens kopiëren voor jou. Ze had ook een drankje, formule, om die wijzigingen ongedaan te maken."
Hij stond op nog geen meter van haar.
"Ik denk dat ik maar ga."

[Jules]

Dat was hoopvol. Of het nu de 12e eeuw of de 21e was, blijkbaar zou het hele “heks-gedoe” altijd een probleem blijven. Floor nam nog eens goed adem, in de hoop dat daardoor al haar zorgen zouden verdwijnen. Wel, dat was pas magisch denken.

Wanneer Jurgen over haar moeder en haar vader begon, verstijfde Floor. Ze kneep het stuur van de auto bijna fijn. Hoe was Jurgen te weten gekomen van haar vader? En wist de rest het ook? “Domme vraag.” Zei Floor tegen zichzelf terwijl ze het stuur wat zachter behandelde en het bloed weer in haar witte knokels trok. Tuurlijk wist de rest het. Het was één grote roddelgroep voor nieuwtjes.

Dus haar moeder wist het nog niet van haar, concludeerde Floor uit Jurgen zijn uitleg. En haar moeder stond onder de bescherming van Cornelia. Floor trok een scheef gezicht. Ze wist niet goed of dat iets positief of iets negatief was. Als Floor er echt achter wilde komen, zou ze haar eens een bezoekje moeten brengen. Maar dat moest maar wachten tot het weekend…en na de schilderwerken.

Floor stapte uit de Mini en deed de auto op slot. “Euh…bedankt.” Zei ze tegen Jurgen toen hij over Eleanor Delange begon. Bescherming was blijkbaar hoognodig, maar Floor betwijfelde of ze het meteen aankon om een schild van “niveau vier” op te richten. Misschien voor de veiligheid beginnen met een drankje, hoewel ze geen keukenprinses was.

“Dan zie ik je nog wel weer.” Zei Floor als teken van afscheid en krabde even in haar haren terwijl ze naar de auto bleef staren. Haar hoofd begon te tollen van de informatie en ze miste dus compleet Jurgen zijn subtiele hints. Floor maakte een lijstje in haar hoofd met wat ze allemaal nog te doen had: “Mijn vader contacteren om uit te proberen of ik het bij Nellie ook kan. Nellie redden. Bescherming zoeken. Kamer opruimen. Naar een dokter gaan. Moeder spreken. Cornelia spreken. Krachten onder controle krijgen. En een normaal leven leiden.” Dat moest doenbaar zijn….als ze Wonder Woman was. Floor zuchtte nog eens diep en draaide zich om naar haar huis.

[Migean]

"Hey broer!" riep Linda toen Jurgen aan tafel kwam zitten, "Hoe was je avond?"
"Wij zijn in de crypte geweest."
"Wie zijn we?"
"Wel, Rob, Annabel, Florence en ik."
"Oe, Florence en ik." ze stootte hem aan, hij kreeg een lichte blos op zijn wangen.
"Stop het zus."
"Waarom zou ik, mijn broer is verliefd!"
"Nee, ik, ... eh ..."
"Heb je haar al alleen gesproken?"
"Ja, eh"
"Maar je hebt haar niet uitgevraagd." onderbrak Linda haar broer, "Je hebt toch haar nummer."
"Eh, nee."
"Dom dom broertje." zei Linda, "Moet ik het anders vragen?" lachte ze.
"Nee nee." antwoordde hij vlug, "Niet doen, niet doen."

"Wat niet doen?"
Ellen Tempest, mevrouw Valkaert voor de meeste mensen, stond in het deurgat naar de keuken.
"Niks mam." antwoordden de kinderen.
"Niks speciaals, gewoon wat plagen." ging Linda verder. "Jurgen heeft AUW." Ze wreef over haar schouder en keek haar broer aan.
"Niks mam, je moet je geen zorgen maken."