De heropstanding

[Emrys]

De lage noten van de panfluit mengen zich onder de mistbank boven de poel van Java.
Zeven jaar geleden was het, dat de zeven zich opgeofferd hadden om het voortbestaan van Quillyranda te verzekeren.
Liam, Nana, en vele anderen.
Reeds zeven jaar bloeide de levensboom die dit offer symboliseerde.
Het levenswater van de poel was opgedroogd, om de wortels te voeden.
Farray kon het zich alles nog goed herinneren.
De herinnering was als een doorn blijven steken.
Farray blaast nogmaals op de fluit. Een klaaglied dat elk jaar klinkt.
Bij de blauwe maan, de tweede volle maan van de maand.
Want gesschiedenis, eens geschreven, mag niet vergeten worden.

Plots stopt de muziek. Farray blaast niet langer op de fluit.
Een koudegolf verspreidt zich.
Een donkere schim komt tevoorschijn uit het bos.
Het is een gedaante. Ze komt steeds dichter.
Farray, de faun, buigt met een nederig gebaar en stapt weg van het komende onheil.
Nog één maal kijkt hij om, hoofdschuddend.

De schim blijkt een vrouw te zijn.
Noch beeldschoon, nog aartslelijk.
Doch haar verlangens overtreffen dit laatste ruimschoots.
Rond haar hals draagt ze een ketting.
Deze trekt ze los. In haar hand glimt hij. De nagel.

~ augustus 2007 ~
Liam legde voorzichtig het ding dat pas nog om zijn hals hing op de tafel voor zich. Aan de ketting prijkte een lange, scherpe, gitzwarte vingernagel. De leerlingen staarden het ding zwijgend aan, je kon een speld horen vallen. "Ik heb ze allemaal om beurten losgerukt," bevestigde Liam, "Riv leefde nog." Er schoot een donkere schaduw en een ijzige kreet door de klas.

Die beruchte nagel die iedereen eraan herinneren zou dat het kwade overwonnen werd...
Liam had er voorzichtiger mee moeten omspringen.
Want na zijn dood was het artefact vrij gekomen.
Het had lang geduurd maar uiteindelijk had ze hem kunnen bemachtigen.
Hoeveel mensen ze gefolterd had, gedood had, ... ontelbaren.
Maar een heks haar wil is ijzersterk, gedreven door onverklaarbare krachten.
De gitzwarte haren van deze heks golven over haar schouders.

En nu, zeven jaar later, was deze duistere dag aangebroken.
De heks stapte steeds dichter bij de poel.
Ze bekeek de droge grond.
Ze boog voorover en graaide in het mulle zand. De droogte was onbeschrijfelijk.
Toen begon de heks te prevelen.
In haar ene hand klemde ze de vingernagel. Met de andere raakte ze de levensboom aan.
Het mocht een mirakel blijken dat de boom midden in de winter bloeide.
Maar hier zou snel een einde aan komen.

"Artha' ustru Tha' vy!" prevelt de heks. Steeds opnieuw. Luider en luider.

De spreuk galmt doorheen het woud.
Menig duistere wezens - zij die de zuivering overleefd hadden - horen het gebed.
Zij vallen het in, spreken dezelfde woorden.
Zelfs de faunen worden hiertoe gewongen. Isntinctief.

De bloesems aan de boom kleuren dof, de bladeren bruin en grijs.
De takken worden kaal, de twijgen kreunen, kraken.
Het zand waarop de heks staat wordt eerst papperig, daarna nat.
Water werkte zich omhoog langs de voeten, enkels van de heks.
Schijnbaar onverschillig, onverstoorbaar prevelt ze verder.

"Artha' ustru Tha' vy ... Rivorrdahk!"

Het water van de poel bereikt een hoger niveau, reikt tot de heks haar hals.
Toch stopt ze niet, de spreuk moet volledig uitgesproken worden.
Met haar laatste adem herhaalt ze zijn naam. Rivvordahk.
Het water verzwelgt haar. Even later is het stil. Doodstil. Dood.

Het wateroppervlak is roerloos.
Daarna komt er een kleine rimpeling, die groeit aan.
Langs de rand van de over komt een hoofd boven water.
Bloedrode ogen staren voor zich uit.
Een duister schepsel zet voet aan wal.
Het water druipt van zijn zwarte mantel af.
Het schepsel kijkt achterom, naar de dorre levensboom.
Een glimlach verschijnt.
En met die glimlach een stel lange, witte snijtanden, glimmend in het maanlicht.
Het schepsel wrijft zich in de handen. De nagels van zijn vingers tikken elkaar aan.
Negen lange, scherpe nagels.

~ Quillyana ~
In een herberg in een randwijk van Quillyana schiet Vayvar wakker.
Hij gaat rechtop zitten in zijn bed, het zweet drupt van zijn voorhoofd.
"Rivvordahk!"
De naam flitst voorbij in zijn gedachten.

[Cattus]

Vayvar veegt met zijn hand over zijn voorhoofd en merkt dat zijn hele lichaam klam is van het zweet. Hij kijkt om zich heen de oude herbergkamer door.
Naast hem ligt Rosi te slapen.
Hij wrijft met zijn hand over zijn gezicht.
'Rivorrdahk...' sist het door zijn lichaam alsof hij voor hem staat. Bij die gedachte kijkt hij op.
Er is niemand. Gelukkig.
'Wat een vreemde droom was dat. Alsof dat überhaupt kon.
Na de zuivering hebben zelfs hoge magiërs bevestigd dat hij voor goed verdwenen was en nu deze droom.'

Vayvar stapt uit bed en trekt zijn kleren aan die nog op de grond lagen van afgelopen nacht. 'Wat is dat toch, waarom achtervolgd het verleden mij?' vraagt hij zich af en schudt zijn hoofd in de hoop de droom snel te vergeten.
Hij pakt zijn wapens en werpt een korte blik naar Rosi voor hij de deur uit stapt.

Met grote stappen loopt hij de gang in, de trap af het café in.
Hij voelt zich zo vreemd en onrustig dat hij Saska met haar dienblad vol eten bijna omver loopt. Nog net houdt ze het recht en kwaad kijkt ze hem aan. Zonder iets te zeggen draait ze zich om. Dit was niet de eerste keer dat haar zoiets overkwam.
"Sorry," mompelt Vayvar voor haar onverstaanbaar en wurgt zichzelf tussen de bar en de stoel die er te dicht op staat. Zonder de herbergier aan te kijken besteld hij mede.
Ondanks de vroegte is het druk in de herberg. Het lawaai schudt hem wakker en hij beseft dat hij zich wel iets vriendelijker kan gedragen. Hij kijkt op.
Arathan kijkt hem aan. "Jongen toch, lijkt het je niet wat vroeg voor mede?" Vayvar lacht, "ik hoop dat het me geluk brengt op deze dag". Ondanks zijn eerste reactie zet Arathan een mooie kop voor hem neer en daarnaast een plank met brood en druiven.

Vayvar neemt een slok en aarzelt niet om het te delen. "Ik had zo'n rare droom vannacht, Arathan". Die kijkt hem aandachtig aan. Vayvar kijkt even om zich heen of niet de verkeerde persoon met hen mee zou luisteren en zegt wat zachter: "Ik droomde dat Riv herrees". Arathan's ogen worden groter en hij zet een stap achteruit.
Hij wist dat Vayvar gelijk kon hebben en dat het waar kon zijn. Arathan wist lang niet alles van Vayvar's ouders en Riv, maar dat Vayvar de krachten van zijn ouders had wist hij na al die jaren dat hij voor hem gezorgd had zeker en dat deze droom werkelijkheid kon zijn zou hem niks verbazen.

Snel herpakt hij zichzelf, "Ach jongen als ik jou was zou ik maar snel je ontbijt opeten en richting school gaan, want van dat soort dromen wordt je niet wijzer. Iedereen weet dat die duistere krachten allang verleden tijd zijn." hij lacht wat stom en veegt met een doek de bar schoon. "Zonder jouw ouders.." Arathan maakt zijn zin niet af en schudt met zijn hoofd zodra hij ziet dat Vayvar het stuk brood pakt en zich van de bar weg draait.
Arathan nam hem misschien niet serieus, maar er waren anderen die dat wel zouden doen.

[Emrys]

Vayvar verlaat de herberg.
Op de stoep zit een jongen, met opgetrokken knieën.
Hij speelt op een fluit.
Het is een lange, smalle rode fluit met slechts 8 gaatjes in.
Toch kan Gerben er een mooie melodie uit krijgen.
Wanneer de deur van de herberg opengaat stopt hij met spelen.
"Ben jij dat, Vayvar?"
Vayvar bevestigt.
Gerben gaat recht staan en zoekt de hand van Vayvar.
Deze neemt hij vast, terwijl hij zijn fluit wegstopt langs zijn riem.
Hij voelt hoe Vayvar hem een stuk brood in de hand stopt.
"Dank je," antwoordt Gerben vrolijk.

~ 1 jaar geleden ~ Quillyana ~
"Geef terug!" roept een marktkramer.
Gerben holt de binnenstad door, zijn handen stevig om de appel geklemd.
Hij kent normaal de straten als zijn binnenzak.
Maar niet deze keer, deze keer was hij een verkeerde steeg in gerend.
Hij botst tegen een houten beschutting aan en tuimelt in de grond.
"Ik zal je eens een lesje leren, jongen," roept de marktkramer kwaad.
Hij trekt zijn lederen broeksriem uit en laat die knallen.
Gerben kan net op tijd wegduiken.
Een tweede klap kan hij niet ontwijken.
De riem komt hard aan op zijn arm, die hij beschermend voor zich uit houdt.
Plots hoort hij iemand roepen.
Iemand die vraagt om op te houden.
De marktkramer wisselt enkele woorden met de verre stem.
"... die kleine dief ... een appel ... het binnenhof ..."
Daarna hoort Gerben hoe de appel betaald wordt door zijn redder.
De stem van de marktkramer verdwijnt.
De nieuwe stem kotm dichterbij.
"Ik heb je appel betaald," zegt ze vriendelijk.
Gerben knikt en strekt zijn hand uit.
Hij voelt hoe een andere hand hem omhoog trekt.
"Mijn naam is Vayvar," zegt de stem.
Een stem die Gerben niet snel vergeten zou.
"De naam is Gerben," antwoordt Gerben, "en ... bedankt."

Gerben en Vayvar wandelen samen naar school.
Het nieuwe schooljaar is pas gestart.
De koude wind snijdt in hun gelaat.
Gerben trekt zijn muts stevig omlaag.
"Ik ben benieuwd wat we vandaag leren," zegt hij leergierig, "misschien magie?"
Elke dag opnieuw stelde Gerben deze vraag.
Hij verlangt naar de eerste lessen magie,
hopend dat hij goed zou zijn in dit vak.
Ooit zou het misschien mogelijk zijn met magie zijn gebreken te verhelpen.

[Cattus]

Vayvar was niet verrast Gerben te zien. Nog altijd alleen, zwervend op straat.
Hij deelde altijd zijn eten met Gerben sinds hij hem geholpen had. Hij had een zwak voor de jongen.
Ook al was het een aantal weken geleden dat hij Gerben zag, hij wist dat hij vroeg of laat hem weer tegen zou komen.

Vayvar lacht om het verlangen naar magie van Gerben en bekijkt hem.
Een stuk kleiner dan hem zelf op die leeftijd.
Als je hem zo zag lopen zou je niet zeggen dat hij zo blind was als een pas geboren puppy.
Hij steekt zijn hand uit en laat z'n vingers om de punt van Gerben's boog glijden die op zijn rug hangt.
Hij trekt er zacht aan en deze veert terug op zijn rug waardoor Gerben naar voren schokt bij de stap die volgt.

Ze lachen en Gerben geeft hem een duwtje. Vayvar aait over zijn hoofd en Gerben duikt weg.
"Magie, Gerben?" vraagt hij hem plagerig.
"Wat is dat? Goed gebruik van pijl en boog is minstens zo belangrijk."
Gerben reageert niet en ze lopen even zwijgend door.

"Wat zou je willen leren?" vraagt Vayvar als ze bijna bij school zijn.

[Gerben]

Gerben denkt even na.
Hij vraagt zich af welke magie Vayvar al beheerst.
Daar heeft hij weinig kennis van.
"Ik weet niet of ik het leren kan," zegt Gerben.
Hij weet ook niet wat hij zou willen leren.
Magie schenkt eenieder andere gaven.
"Denk jij dat ik het leren kan?" vraagt Gerben.
Even spookt de gedachte door zijn hoofd om te leren zien.
Zou dat mogelijk zijn?
Maar wat als de vlaktes van Quillyana dan niet waren zoals hij ze zich voorgesteld had?

Gerben tast in zijn broekzak.
Hij rolt de ring in zijn zak door zijn vingers.
De ring die Igor hem nagelaten had.
"Magie is voor mij geen doel maar middel," zegt Gerben plots.
Hij denkt aan de verhalen van Igor.
Igor had hem alles verteld over Quillyana en koning Elrohir.
Nu is Igor dood.
Gerben wil Elrohir ontmoeten.
Zijn stem horen is een verlangen van Gerben.
Hij kan ze zich alleen maar inbeelden,
gebaseerd op Igors verhalen.

"Zou ik ooit Elrohir ontmoeten?" vraagt Gerben.
Het is eerder een retorische vraag.
Een uitspraak die zijn hoop belichaamt.
Ondertussen komen de jongens aan bij de schoolpoort.

[Cattus]

Vayvar denkt na over wat Gerben tegen hem zegt over magie.
Hij weet wat Gerben het liefst zou willen en dat hij zelf er hard aan werkt om zo iets dergelijks waar te kunnen maken.
Maar hij wil hem geen valse hoop geven, dus zegt hij iets waar Gerben misschien wel van opvrolijkt.
"Als je geen magie zou kunnen leren dan zat je niet op dezelfde school als mij."

De schoolbel zoemt in hun oren en Vayvar begint wat harder te lopen.
Gerben volgt hem tot waar hun wegen scheiden.
Hij brengt Gerben naar het houten hek waar hij langs loopt naar zijn gedeelte van de school.
Om hen heen lopen allerlei studenten die op weg zijn naar hun klaslokaal.

De schoolbel klinkt weer.
Elrohir ontmoeten.. Vayvar lacht als Gerben bij hem vandaan loopt.
Wil hij nu ook al de dodenwereld betreden?
"Dan zul je toch echt eerst moeten sterven Gerben!"

Gerben hoort hem en draait zijn hoofd om, maar Vayvar is al naar binnen gerend.
"Zie je vanmiddag!" is het enige wat hij nog van Vayvar kan horen.

Na een zware les over duistere magie en het steeds terug keren van de droom van vannacht besluit Vayvar professor Dyan aan te spreken na de les. "Meneer," begint Vayvar terwijl hij naar de tafel van de professor loopt.
"Ryou," zegt hij met zijn zware stem. Hij kijkt hem serieus aan.
"Je hebt de ogen en oren van je moeder en het haar van je vader. En je hebt talent. Maar dat je iets dwars zit is overduidelijk."
Vayvar was verbaasd. Kon hij zijn gedachten misschien lezen? Hij had professor Dyan hier al eerder van verdacht.
Maar blijkbaar was het niet helemaal de bedoeling dat iemand het wist. Het stond ten slotte niet geregistreerd.
Misschien was de professor ook nog aan het leren en kon hij zijn gave niet onder controle houden.


Dat Dyan over zijn ouders begint geeft hem een brok in zijn keel. Hij begrijpt zelf niet waarom het hem ineens zo raakt.
Vayvar kijkt naar de grond. Te pijnlijk.
"Misschien morgen, meneer", zegt hij en hij wendt zich af.
Dyan legt zijn arm op Vayvar's schouder.
"Riv is dood Vayvar," zegt Dyan terwijl hij naar Vayvar's rug kijkt. Vayvar haalt zijn neus op.
"Soms lijken de dingen ineens werkelijkheid terwijl ze dat niet zijn." zegt Dyan vriendelijk.

Vayvar draait zich om. Dyan slaat een boek open op tafel met een foto van een jonge vrouw verstrengeld met een fenix.
Onder de foto staat in de oude elfentaal geschreven: 'Nana Vartik'
Mama.. Vayvar krijgt een traan in zijn ooghoek en veegt hem snel weg.
Zelfs de kracht van de levensechte fenix in Nana was een illusie geweest.
"Je hebt gelijk." zegt Vayvar, "Nana is dood, net als Liam de vampierdoder". Hij draait zich om en wil het liefst zo ver mogelijk hier weg rennen.
Hij rent door de gangen van de school. Weg hier!

[Gerben]

Mevrouw Arhusia, de lerares dendrologie, loopt de klas rond.
Haar gewaad is zoals steeds in een sierlijke plooi gestreken.
Gerben krast met een griffel op een lei.
Daarna tikt hij ermee tegen zijn hoofd en tegen de punt van zijn oor.
Hij voelt hoe mevrouw Arhusia stil staat voor zijn bank.
Hij hoort haar diepe, regelmatige ademhaling.
"Waarom lees je niet, Gerben," vraagt ze.
Gerben legt snel zijn hand op de pagina van zijn boek.
Zijn vingers glijden over de pagina.
"Ik ... was aan het lezen," hakkelt Gerben, "maar was even afgeleid."
Aithusa knikt. Niet dat hij dat ziet.
Ze draait zich om.
"Berk, Beuk en Ebbenhout," dicteert ze.
Daarna beschrijft ze de kenmerken van de bomen.
Van hun kruingroei, schors en ...
"Mevrouw," onderbreekt Gerben plots.
Zijn hand is omhoog, de punt van zijn griffel roept om aandacht.
"Wat met de levensboom," vraagt hij.
Het wordt stil in de klas.
Zelfs Arhusia bevriest in haar beweging.
De plotse stilte overvalt Gerben.
Hij voelt hoe Arhusia zich omdraait en hem aankijkt.
Haar ogen vol verbazing.
Hij voelt haar vragende blik staren.
"Ik droomde vannacht," legt Gerben uit, "iets raars."
"Hoezo, iets raars?" vraagt Arhusia.
Gerben schudt zijn hoofd.
Het beeld van het troebele water in de poel,
van hoe een gedaante omhoog kwam,
doorkruist zijn gedachten.
Wanneer Gerben droomde was alles vaag,
gezien hij geen referenties had.
Maar deze droom was vrij helder geweest.
De muziek, melodie, die hij gehoord had
was hem ook bijgebleven.
"Het was vast een droom," kucht Gerben.
Hij wordt ongemakkelijk van de stilte in de klas.
"Vertel toch maar," wil Arhusia.
"Dat kan ik moeilijk," antwoordt Gerben,
"maar ik zal het je laten horen."
Hij vist uit zijn schooltas een houten fluit.
Ze is vervaardigd uit coromandelhout.
Die had hij in het begin van het schooljaar gekeregen.
Langzaam maar zeker begint Gerben er op te spelen.
Nog voor het liedje uit is vraagt Arhusia stil te zijn.
Gerben voelt haar aanwezigheid,
haar hand op zijn schouder.
"Waar hoorde je dat?" vraagt ze met grote ogen.
Haar hand glijdt naar zijn kin en duwt ze omhoog.
Gerben opent zijn ogen en kijkt recht in de hare.
"In mijn droom, aan een meer met in het midden een boom."
Arhusia luistert aandachtig.
"Er was ook een gedaante."
Arhusia vraagt of Gerben nog iets gezien heeft.
Gerben schudt verontschuldigend zijn hoofd.
Arhusia neemt zijn arm vast, "kom."
Gerben heeft niet gemerkt dat de klas leeg is.
Arhusia had namelijk alle andere leerlingen
een teken gegeven de klas te verlaten,
toen hij over de levensboom was beginnen te vertellen.
Arhusia begeleidt Gerben de klas uit,
met stevige pas stapt ze naar het lokaal van professor Dyan.
Onderweg botsen ze tegen Vayvar aan.

[Cattus]

Vayvar houdt zich nog net staande als hij tegen Gerben en mevrouw Arhusia op botst.
Mevrouw Arhusia kijkt hem verbaasd aan.
"Vayvar, wat is er aan de hand?"
Op dat moment komt meneer Dyan de gang in lopen.
De twee docenten wisselen een blik en zonder iets tegen elkaar te zeggen lijken ze het eens te zijn.
"Loop jij ook maar even mee," zegt Arhusia tegen Vayvar en ze pakt hem bij zijn arm.
Hij probeert er onderuit te komen, maar de kracht in Arhusia's arm zegt hem dat hij maar beter mee kan lopen.

Vayvar kijkt naar Gerben, maar ze wisselen geen woord.
Gerben kijkt naar de grond, alsof er net iets vreselijks gebeurt is.
Dyan loopt voorop terug naar zijn lokaal.
Hij gaat aan zijn tafel zitten.
De tekening van Nana ligt nog steeds open geslagen op zijn bureau.
Vayvar kan zijn blik er niet van wenden.

"Ga maar even zitten jongens", zegt mevrouw Arhusia.
Dat doen ze. Ze zitten voor de tafel van meneer Dyan.
"Gerben, wil je meneer Dyan vertellen over je droom?" Gerben knikt.
Vayvar kijkt verbaasd op. Droom? Dat is wel heel toevallig.
Het zal toch niet dat..
Vayvar's hart begint sneller te kloppen en hij kijkt van Dyan naar Arhusia en vervolgens me volle aandacht naar Gerben die begint te vertellen.
Als de melodie op Gerben's fluit stopt ziet Vayvar bleek.
Hij herkent de melodie en kijkt verbaasd naar Arhusia.

"Jij had dezelfde droom, is het niet?" vraagt ze aan hem.
Zonder op antwoord te wachten onderbreekt Dyan haar; "Jongens..", even is hij stil.
"Als dit waar is en de twijfel hierover is klein, dan moet dit onderzocht worden".
Hij kijkt bedenkelijk en begint in zijn boek te bladeren.

Gerben kijkt naar Vayvar, ookal kan hij hem niet zien en Vayvar verwoord hun beide gedachte: "Wat kunnen wij doen?"

[Gerben]

Een luid rinkelende bel verstoort de aandacht.
Gezien nog Arhusia noch Dyan een kant en klaar antwoord hebben,
wordt hen aangeraden toch eerst te gaan lunchen.
"We bespreken dit later wel," zucht Arhusia.
Ze wil eerst met Dyan overleggen.

Gerben en Vayvar stappen de gang door naar de refter.
Beiden zijn enorm zwijgzaam.
Niet veel later zitten ze samen aan een tafel.
Gerben neemt een slok.
Zijn vinger houdt hij in het glas.
Zo kan hij voelen hoeveel water er in het glas is.
Vayver deelt een stuk brood met Gerben.

"Denk je dat ..." Gerben vertelt niet verder.
Hij weet eigenlijk al het antwoord.
Wat staat er hen te wachten ...

Een bende jonge elfen komt naar de tafel gestapt.
Twee grote jongens gaan naast Gerben zitten.
"Is het lekker?" vraagt de ene.
"Wil je nog een slokje water?" vraagt de andere.
Hij neemt het glas voor Gerbens neus vandaan.
Hij laat het water klotsen in het glas.
"Ik zal je helpen," grapt hij.
Met wild gebaar giet hij het glas over Gerbens hoofd.
Gerben schrikt.
"Dat had je niet zien aankomen, hé," lacht de derde elf.
De drie jongens proesten het uit.
"Haha ... zien ... haha ... da's een goeie."
"Zo blind als een mol," plagen ze.
Vayvar wil ingrijpen.
"Hou je erbuiten," sist één van de kwajongens.
Hij kijkt Vayvar breed grijnzend aan.
Daarna draaien de drie jongens zich om.
Op weg naar een ander slachtoffer.
Gerben veegt het water uit zijn gezicht.
Het was niet de eerste keer dat de drie hem een poets bakten.
Hij kende onderhands hun stemmen wel.
Een van de jongens draait zich nog eens om.
Hij kijkt Vayvar aan en wijst naar Gerben.
"Blijf maar uit zijn buurt," pest hij,
"Het is een arme schooier. Hij past niet op onze school."
Gerben buigt zijn hoofd omlaag.
Wat de jongen zegt is waar.
Ook lacht de jongen nog eens met het voorval uit de klas.
"Je koopt beter een nachtkaarsje, Gerben, dat helpt tegen nachtmerries.
Och neen, vergeten, je kan het niet zien. Of nee, je kan het niet kopen."

[Migean]

Anjoura liet zijn paard stoppen om te grazen.
Het leek zo'n klassiek tafereel. Man zit op paard, paard staat op een heuveltje, zon in de rug, hun doel voor hen.
Hij gaf zijn ogen de kost.
Hier had zijn broer lesgegeven. Een paar dagen maar.
Medion had hier niet eens een week lesgegeven voor hij op Tocht vertrok.
Tocht met een hoofdletter. Een Jager, ook met hoofdletter, gaat nooit op tocht, maar op Tocht. Op pad om het kwade te zoeken en uit te roeien.
Het leek maar raar, een orde die niks anders deed dan kwaad in de wereld te zoeken en uit te schakelen, en het onnozelste was dat het grootste kwaad altijd door iemand anders werd verslaan. Voor de wereld leek de orde van de Jagers niet te bestaan, maar zonder hen zou de wereld gevaarlijker zijn. Jagers roeien het kwaad uit wanneer het nog klein is.

Anjoura gaf zijn paard te sporen. Zijn broer had nog enkele spullen achtergelaten. Tijd om ze op te halen.
De jaren die voorbij zijn stelden niet zo veel voor in een leven van een volwassen elf. Maar het werd tijd om dit hoofdstuk voor hem af te sluiten en terug naar huis te gaan.

Of dat dacht hij toch.