Voorgeschiedenis Moher

[moher]

Stukje geschiedenis

Ver voor het jaar waarin de grote machthebber Rivorrdahk Cavestany verslagen werd door een moedig man genaamd Ryou Liam afkomstig uit het verre land Orion was er ander kwaad in de wereld van Quillyranda.
Rivorrdahk’s vader Morph’alath Cavestany regeerde over het land vanuit zijn oude kasteel, vlakbij Oropher aan de rand van de Meadkrosvlakte. Hij had een vrouw genaamd Irinna.
Irinna was vroeger een ‘vrouw van plezier’ geweest. Op een avond was ze met een aantal meiden in het kasteel van Morph’alath om hem te plezieren. Hij betoverde haar en nam haar in zijn macht als slaaf. Ze was een gewone vrouw, half elf en haar liefde was groots.
Ze schonk Morph’alath twee zoons, een tweeling. Augustath en Rivorrdahk. Haar korte leven lang schonk ze al haar liefde aan de verzorging van haar zoons. Morph’alath kon niet tegen het grote hart van zijn vrouw. Door de geboorte van de tweeling nam al haar aandacht en ze kon zijn slavin niet meer zijn zonder Morph’alath’s nakomelingen te verwaarlozen. Morph kon hier absoluut niet tegen uit jaloersie.
Op een avond doodde hij zijn zoon Augustath. Voordat hij zijn vlijmscherpe zwaard in zijn tweede zoon kon zetten sprong Irinna verdedigend voor hem waardoor Morph’alath zijn eigen vrouw vermoordde. Zijn verdriet was zo groot dat hij een vloek uitsprak over Irinna’s dood. Dit zou voorkomen dat geen enkele man zo’n zelfde fout zou maken en geen enkele vrouw op die manier gedood zou worden.
De vloek zorgde ervoor dat mannen hun vrouwen als vuil behandelden of helemaal geen vrouw kozen. Er zouden geen kinderen meer komen, doordat de liefde verdreven was door de vloek.
Maar Irinna had zelf ook een vloek op Morph’alath uitgesproken als had ze nooit geweten dat hij echt uit zou komen na haar dood.
Als er wel een kind op komst was, ondanks de onbrekende liefde, kroop de geest van Irinna in de baby en gaf deze de grootste liefde in zijn/haar hart om de vloek van Morph’alath tegen te gaan. Ze werden de kinderen van Irinna genoemd.
Deze kinderen werden vreselijk behandeld door hun ouders en als ze dit overleefden waren ze vaak op heel vroege leeftijd weeskinderen en niemand zou voor hen zorgen in deze duistere wereld. Als ze dat al overleefden moesten ze nog hopen dat ze net zo iemand met liefde in plaats van haat tegen komen. Dan moesten ze nog verliefd worden en zorgen dat ze een kind kregen met dezelfde liefde. Doordat de groep van Haat (Morph’alath’s vloek) veel groter was dan de groep van Liefde (Irinna’s vloek) kan je je misschien wel voorstellen hoe klein de kans is dat het ooit weer goed zou komen met de wereld.

Het waren duistere tijden in Quillyranda.
Ondanks alles ontstonden er toch kleine groepen met ‘Kinderen van Irinna’ die samen begonnen te leven. De meeste waren Elfen. Sommigen Half Elfen en af en toe was er een mens geboren uit Irinna’s hart. Andere wezens werden niet beïnvloed door de vloeken. Al wordt er nog wel gesproken over dwergen.
Door Morph’s vloek waren er bijna alleen nog maar Darkelfen en duistere mensen. Deze kleine groepen verborgen zich in de bergen of bossen. Hierdoor ontstonden er opnieuw WoodElfs en MountElfs. Elfen en mensen waren verplicht samen te leven doordat ze in zo’n kleine hoeveelheid zoveel mogelijk samen moesten proberen te leven. Vaak werden de kleine groepen aangevallen door Morph’s Darkelfen en werden hele stammen uitgemoord. Maar hoe meer er jaren verstreken hoe beter de groepen zich konden verdedigen en Elfen en Mensen leefden ook weer apart.

Moher

Voordat ze weer apart van elkaar leefden was er een groep Elfen en Mensen gevlucht naar een klein eilandje helemaal in het westen van Quillyranda genaamd Moher. Met oude zelfgemaakte boten maakten ze een zware tocht over zee. Ze werden in het begin achtervolgd door Darkelfen, maar zij waagden hun leven niet op zee voor dit kleine groepje mensen en ze wisten wat hen te wachten stond op Moher.

Moher was het eiland van de Draken. Drakeneiland werd het ook wel genoemd. Draken en Eenhoorns leven er samen. Het is een prachtig eiland en de natuur is er rijk.
Er zijn vier verschillende drakensoorten op het eiland. Draken zijn solidaire dieren en zoeken elkaar alleen op voor het paren en grootbrengen van jongen. Kleine draken doen dit vaker dan grote draken. Grote draken zoeken ongeveer om de 28 jaar een partner om mee te paren.
Het bijzondere aan de draken op Moher is dat ze allen behoren tot een eigenaar.
De mensen die naar Moher gevlucht waren vonden enkele oude nesten met Drakeneieren. De eieren waren al jaren verlaten en niemand had hiervoor ooit geweten dat er draken op het eiland geleefd hadden, al was er wel een vermoeden van. En soms dwaalde er één boven Quillyranda of vond met skeletten in de heides van Mage Bay.

Onder de Mensen en Elfen was er een groots magiër. Zijn naam is Occidentalis Magnus. Hij sprak een spreuk uit over de nesten om te ontdekken wat er in de eieren moest groeien en waar ze vandaan kwamen. Hij bestudeerde de eieren maanden lang. Ondertussen moesten de mensen en elfen hard werken om te overleven. Veel oude demonen en grote onbekende wezens woonden op Moher en veel van het volk werden gedood. Het zag er slecht uit voor het volk.
Op een dag zat Occidentalis dicht bij één van de eieren toen de schil brak. Het ei kwam uit. Alle eieren kwamen één voor één uit. De Mensen en Elfen kwamen kijken en Occidentalis besloot dat ieder een eigen draak mocht uitkiezen.
Zo werden de draken opgevoed door de mensen en had elke draak een beheerder die hij gehoorzaamde. De Mensen en Elfen overwonnen de slechte demonen die ze aankonden met hun draken. Sommigen waren te onbekend en te sterk, maar daar hadden ze niet vaak last meer van na de komst van de draken.
De draken werden beïnvloed door de gene die hen beheerste. Er was een jonge magiër, genaamd Phatus Wyvern, die zich afsloot van zijn volk en met zijn draak aan de andere kant van het eiland ging wonen. Daar maakte hij een verzet tegen het originele leiderschap en zo kwam er een kleine oorlog op het eiland. Tussen draken en mensen.

De kinderen die werden geboren uit Drakenheersers (zoals ze zichzelf noemden) droegen vanaf hun geboorte een tatoeage van een draak op hun pols. Deze had de kleur van de draak die bij hen hoorde. Soms was de draak nog niet geboren en vaak gebeurde dit dan zo snel mogelijk, maar soms was de draak al wel geboren en wachtte deze in donkere grotten op zijn eigenaar. Deze grotten bevonden zich in het midden van Moher en waren de Stille Grotten genoemd. Draken leefden er apart in een eigen grot tot hun eigenaar ze kwam opzoeken. Ze paarden er wel en leefden er net zoals andere draken, maar ze konden niet vrijuit rondvliegen en jagen. Er was een groep Drakenvoeders opgericht die de draken in de Stille Grotten eens in de zoveel tijd eten brengt. De draken die wel zelf uit de grotten komen worden gedood door het ontstane ‘rijk’ van Moher. Occidentalis Magnus is hun leider geworden. Dit doet hij om de orde te bewaren en zodat er niet ‘wilde’ draken ontstaan. Phatus en zijn opvolgers waren tegen deze wet en probeerden jonge draken uit de Stille Grotten te vangen en over te halen zich bij zijn groep aan te sluiten.

Ondertussen had Rivorrdahk zijn vader’s kasteel overgenomen. Het Magiërstijdperk was in volle gang. Morph’s rijk was terug getrokken tot de rivier Timoleaque en het oostelijke gedeelte van de rivier de Mead. Daarbuiten was het een vredige wereld.. Voor zover dat kan. In het rijk was het zeer gevaarlijk. En er rondom leefden vele handlangers en spionnen.

Moher was voor Quillyranda een onberijkbaar eiland. De Drakenheersers lieten niemand op hun eiland komen die er niks te zoeken had.